Kalmte en rust als mens met de mensen

 Als ik schilderijen zie, soms heel eenvoudige van grote kunstenaars dan denk ik, dat zou ik toch ook moeten kunnen.

Als ik zie hoe goed sommige schrijvers op een prachtige en eenvoudige manier beschrijvingen geven van wat hen bezielt dan denk ik: op zo een manier zou ik het toch ook moeten kunnen. 

Totdat ik het dan ook echt ga proberen en dan kom ik tot de ontdekking dat ik het niet kan of in ieder geval niet zoals zij dat doen.  Is dat erg?

Nee helemaal niet er was een tijd dat ik dat erg vond en daardoor nergens meer toe kwam want het was toch niet goed genoeg. Intussen heb ik geleerd dat iedereen zijn eigen kwaliteiten op een heel eigen en persoonlijhke manier heeft en daarmee kan en mag werken. Dat is altijd goed genoeg.  Het is zo mooi een verscheidenheid aan kwaliteit rondom me heen te ervaren van mensen die naar buiten durven te komen en niet bang zijn voor kritiek. Gewoon hun eigen ding durven te doen. 

Intussen leer ik steeds meer van alles wat ik aan kwaliteit om me heen zie en doe er mijn vopordeel mee. Leer ervan omdat ik de mogelijkheid heb gekregen erop te reflekteren. 

Hoe zit dat dan bij mij is een van de grote vragen in mijn leven waardoor ik steeds een klein beetje meer inzicht krijg in dat wat me drijft en waardoor ik me  met  mijn egocentrisme om de tuin laat leiden. Denken dat ik niet goed genoeg ben bijvoorbeeld. Zo'n dwaalspoor waar ik niets aan heb.

Het is een proces waar ik dagelijks mee kan werken want iedere keer komen er weer andere dingen naar boven en kom ik mezelf tegen. Hoe zit dat dan bij mij? Soms ben ik blij met mezelf en soms denk ik heeee dat heb ik eigenlijk ook. 

Als ik diep kijk heb ik dezelfde dingen als degeen die ik oordeel. 

Ik ben tot de ontdekking gekomen dat als ik maar diep genoeg kijk ik alles tegen kom wat menselijk is en dat maakt me een met allen.  Het probleem is dat ik soms liever niet zo diep wil kijken omdat ik dan mijzelf werkelijk tegenkom en ook de dingen die ik liever niet heb. Dat zijn meestal de dingen waar ik een ander op veroordeel. 

Mezelf leren kennen is niet altijd eenvoudig. Wat heb ik daar dan aan?  Waarom wil ik daar dan mee bezig zijn? 

Ik heb ervaren dat het een heel pad een hele levensweg is om te gaan. In de oudheid werd al door Hermes Trismagistus agezegd. 'Mens ken uzelf'.  Ik heb gemerkt dat er niets is dat niet in mezelf aanwezig is. Dat wat ik IK noem is maar een fractie van wat ik heb ontdekt. Een plaatje dat ik op mezelf heb geplakt van 'zo ben ik nu eenmaal'. Als ik daaraan voorbij durf te gaan en iedere keer nieuwe vrgen durf te stellen kan er een veel ruimere wereld voor mij open gaan. Dan wordt mijn eigen perspectief soms op de helling gezet en dat kan griezelig zijn maar geeft intussen ook veel meer ruimte.

De vraag: wie ben ik dan nog als ik iets in mijzelf wil veranderen of aanpassen is  herhaaldelijk bij mij boven gekomen en soms heel beangstigend maar de sprong durven wagen was daarmee ook heel bevrijdend.  Daar vind ik de plek waar kalmte en rust ontstaat voor bij het perspectief van het zelf. 

 Er zijn zoveel omstandigheden waarmee we niet in aanraking komen. Wat zou ik doen en wie zou ik zijn onder andere omstandigheden. Het is een kwestie van vragen stellen en diep kijken en  dat geldt voor alles en iedereen . Dan ontdek ik  dat ik een geheel ben met alles. Dan ontdek ik dat ik mens ben met de mensen.  

De wereld gaat aan vlijt ten onder

 Het is nog  steeds idioot warm. Gisteravond toen we naar bed gingen en dat is nooit voor half een, was het nog 22 graden. De wereld is helemaal van slag zowel de natuur als de mensen lijken recht op een totale destructie af te stevenen en iedereen walst er op een of andere manier overheen.  Ik denk dat velen dat nodig hebben om niet in de paniek te schieten. 

Alles wat zich afspeelt in de wereld is natuurlijk niet iets van de laatste jaren. Het is een doorgaand proces dat over de hele wereld al een eeuwigheid aan de gang js maar nu wordt het in de westerse wereld steeds duidelijker en komen de  menselijke patronen van nooit genoeg hebben en dat ten koste van alles zonder te kijken naar de consequenties  voor de zogenaamde ver van mijn bedshow, pas duidelijk tevoorschijn. En ik mag het dan zien maar kan er niet zoveel aan veranderen en weet dat ik er met mijn luxe leventje  net zoveel aan bijdraag want niemand gaat bij wijze van spreke in een hutje op de hei zitten. Met het vingertje naar de ander wijzen dat is wat we meestal doen maar zo zit verandering niet in elkaar. Het kan ook van onderaf gebeuren . Al probeer ik er  het mijne aan te doen het is niet voldoende om een omslag mee te helpen maken.

Ik lees momenteel 'de planeet redden met zen' van Thich Nhat Hanh.  Dat boek beschrijft   met heel simpele woorden  waar het om draait en dat het diep in mezelf is waar ik aan kan werken. Daar vind je oplpssingen voor een goed leven en dat het werkt voor iedereen omdat we zelfs meer dan alleen   onderling verbonden zijn. 

Er is oorlog, de economie staat op zijn kop, er dreigt schaarste  voor zowat van alles. Er is  recessie.  Het klimaat zorgt voor natuurrampen, mensen staan elkaar naar het leven. De extremen in de levenswijze van  rijken en armen, in de sport en allerlei andere facetten van het leven vieren hoogtij. Nee veel hoop op een goede toekomst voor de jeugd heb ik niet en hoop is ook niet echt mijn ding. We zullen het moeten doen met wat we zijn en hebben   op dit moment  en we zullen er vooral aan moeten doen wat nu mogelijk is.  Het is noodzakelijk dat degene die buiten de boot dreigen te vallen geholpen worden en daarvoor worden politiek allerlei plannen bedacht die eigenlijk al jaren eerder bedacht hadden moeten worden en daarbij komt dat het nog lang niet genoeg is. Er zijn al zoveel mensen in Nederland de dupe geworden van slecht beleid, verkeerde behandeling en asociale wetgeving die wel de grote bedrijven ondersteunen maar de kleine man in de goot terecht laten komen.  En daar moet je dan maar weer uit zien te komen. Vaak onmogelijk onder de huidige omstandigheden. Er bestaat niet meer zoiets als zorg en meeleven  met elkaar,  maar wel ieder voor zich en god voor ons allen, Eerst zijn alle sociale stelsels afgebroken die nu maar moeilijk hersteld kunnen worden. 

De wereld dat ben jij zegt Krisjnamurti. Het is mij wel duidelijk dat ik alleen aan mezlef kan sleutelen. Naar anderen wijzen is zinloos de ander kan ik niet veranderen.  Daar komt nog bij dat ik ervan uit wil gaan dat mensen altijd denken dat ze het bij het juiste eind hebben en daar verander je niet zoveel aan wanneer je je eigen waarden en normen probeert over te brengen.  Het is een heel proces om dezelfde dingen en processen ook in mezelf te leren zien en herkennen   want ook ik denk de juiste dingen te denken en  loopvaak  voorbij aan de ander. Dat leren herkennen is al een heel ding. . Te durven zien dat ik in deze wereld net zo mee functioneer met mijn leefwijzen en denkwijze. Er kan alleen maar iets  veranderen door een houding te leren creeeren  van van het totale inzicht in de onderlinge afhankelijkheid van alles, wijsheid samen met liefde en mededogen.

Alleen op mijn eigen plek in mijn eigen kleine wereld kan ik het verschil maken. Er zijn in relatie tot de ander.