Goudader

A poor man found gold but did not know it was gold. 

All the time he used it as stone for the stove to cook on. It remained there and he remained poor throughout his life. 

Just like that, if we do not recognize the value of our life, we’ll keep on wasting it.

Tja Citaten.

Dit is een citaat van de Boeddha met een korte aanvulling van Gelek Rimpochee. Mijn Boeddhistische  leraar. Ik las het nu in de lamrimlessen waar ik weer opnieuw mee begonnen ben. Een never ending story omdat het leven altijd weer nieuwe facetten aanreikt om mee om te leren gaan en die lessen komen steeds opnieuw weer in een ander daglicht  te staan. Never a dul moment. 

Verder vind ik dat het het probleem met citaten is dat ze altijd te kort door de bocht zijn. We roepen allemaal: o ja hoe waar! En dan leven we verder zonder er dieper in door te dringen of er ook maar iets verder mee te doen. Meestal wordt het gewoon weer vergeten en alles wat zich verder na die uitroep voordoet zetten we niet meer in het licht van dat korte citaat.  Weg is het.

En intussen erger ik me aan de vele onnederlandse dingen die ik hierboven neerschreef. Ik schrijf mijn blogjes liever in mijn moeders taal. Maar goed, het gaat over goud.  Hiezo goud?  Ergernis is geen goud.  Of misschien toch ook wel.  Ik schreef pas ook al een een blogje in mijn magazijn over me ergeren.  

Als ik echt het goud wil gebruiken op de manier dat het waardevol is zal ik het als een mijnwerker tussen alle ondergrondse aderen moeten zoeken. Hoe gebruik ik dan alle onheilzame dingen die op me af komen?  Onheilzame dingen als ergernis boosheid, begeerte ach er is nog zoveel meer.  Zulke onheilzame dingen kruipen soms ongemerkt onder je huid. Het is goed ze vooral op te merken  want vaak vergeten we ook dat  maar liever net als de waardevolle citaten . We  willen liever als bijzonder of misschien als liefdevolle of succesvolle  mensen  gezien worden. Dus  xal ik moeten wassen en wassen om onder alles wat ik in mezelf zou willen zien, de mooie dingen wznt  daaronder zitten mijn onhebbelijkheden stiekum verborgen.  nog eens wassen en kijken naar wat ik werkelijk ben en doe. Zoeken hoe ik door dat te herkennen en erkennen het goud in mijzelf naarboven kan halen.  Me bewust worden dat mijn eigen onvrede en mijn eigen problemen het enige is dat liefdevolle vriendelijkheid in de weg staat. 

Pas als ik durf erkennen waar de onhebbelijkheden er gewoon zijn, kan ik leren ze een stapje voor te zijn en me er niet door mee te laten dslepen zodat liefdevolle vriendelijkheid de boventoon kan gaan  voeren.

Hoe vaak trap ik nog in die valkuil va  de onhebbelijkheid of boosheid?? Hoe vaak wals ik over mijn eigen boze uitlatingen heen en praat mezelf aan dat ik toch eigenlijk altijd wel vriendelijk ben.

Er valt nog heel wat te wassen om het goud spontaan te kunnen worden. Er is niets mis met het zien van  de vlekken. Dan pas krijgt het goud de kans er gewoon te zijn en naar boven te komen. 

Dat maken ze zelf wel uit

 Regelmatig lees ik, over mensen die een stilte dag in de week inplannen. Waarbij ze de rust nemen om bij zichzelf te komen. Soms wordt daar heel gedisciplineerd mee omgegaan door bijvoorbeeld een getijdenboek te volgen en stukken in de bijbel te lezen. Ze dieper tot je door te laten dringen om meer rust te krijgen in de dagelijkse beslommeringen of meer bewust te worden van waar je mee bezig bent.  Een mooie manier om ook even aan de dagelijkse hectiek te ontsnappen. 

Het zette mij aan het denken want het lijkt me wel lastig om daar op een gedisciplineerde wijze mee om te gaan als er dagelijks mensen om me heen lopen en er afspraken zijn waar ik me ook mee bezig wil houden. Hoe ga ik daar zelf dan mee om. Want ik vind het zeker heel belangrijk om rust in te bouwen of in ieder geval me dagelijks bewust te zijn van waar ik mee bezig ben.  Dat alles bij elkaar heeft voor mij te maken met spiritualiteit. De dagelijkse dingen staan daar niet los van. Allereerst vind ik het belangrijk om te weten wat ik versta onder spiritualiteit en voor mij is dat een weg in mezelf naar wat en wie ik ben en waar ik naar op zoek ben en dat laatste is  zoals dat bij alle mensen is: ik ben op zoek naar geluk. Daar is niet zoveel bijzonders aan. Uiteindelijk zijn we dat allemaal hoe je het ook went of keert. Zelfs misdaden worden door een vreemd  en soms een onbegrijpelijk gevoel van  ik wil gelukkig worden, aangezet. 

Nou mag ik niet mopperen en oppervlakkig gezien heb ik alles wat mijn hartje begeert en juist dat geeft me  de ruimte om er dieper op in te gaan. Ik ben ervan overtuigd dat ik mede daardoor alle gelegenheid en de ruimte heb om daar aandacht aan te besteden maar zoals de suggestie  al aangeeft in deze maatschappij is er zoveel dat over ons heen rolt dat alles wat we aan geluk hebben verzameld in een klap verdwenen kan zijn. Dus ben ik niet zomaar op zoek naar geluk maar naar dat wat  overstijgend is. 

 In de rust en de ruimte van de stilte komen er soms andere dingen naar boven die het dagelijkse geluk van 'het hebben' kunnen overstijgen. Een rust stabiliteit en aandacht die essentieel is om de dagelijkse hectiek aan te kunnen gaan zodat ik een beter gebruik kan maken van mijn dieper liggende menselijke kwaliteiten die overigens in iedereen aanwezig zijn maar veel beter gebruikt zouden kunnen worden. En op die manier gaat spiritualiteit voor mij over mijn dieper zelf waar onder de oppervlakte die rust, stabiliteit en aandacht aanwezig zijn die ik in het dagelijks leven kan gebruiken.

Allereerst ben ik jaren geleden begonnen met dagelijks op mijn kussentje rust te krijgen door me te focussen op mijn ademhaling maar dat 'lukte' dus van geen meter. Hoe vaker ik zat hoe meer ik merkte waar en hoe mijn gedachten van hot naar haar vlogen en ik totaal geen rust kon ervaren. Maar ook de lessen in het Boeddhisme die ik intussen volgde maakte me nieuwsgierig naar mijzelf. Hoe werkte dat dan bij mij?

Dat kussentje was een  noodzakelijk startpunt en het begon echt héél langzamerhand vruchten af te werpen. Mijn geest kwam meer tot rust maar ook nu ik onderweg ben, brengt het zitten me dagelijks weer rust, stabiliteit en aandacht die ik voor een deel door de dag heen mee kan nemen. 

Een stiltedag ja het spreekt ook mij wel aan en ik heb ook meerdere retraites met lessen en  stilte gedaan. Maar het dagelijkse rustpunt zoeken in mijzelf houdt dat wat ik  beoefen in stand. Me bewust worden dat het mogelijk is de geest  er gewoon aan te laten wennen ook door de dag heen in rust te blijven, geeft me zo verwonderlijk meer levensvreugde. En niet te vergeten her helpt me door chaos of paniek heen. Zeker als ik terug kijk hoe mijn leven in hektiek altijd was en hoe ik er, natuurlijk mede dankzij het ouder worden mee om kan gaan. En ook dat is volgens mij niet vanzelfsprekend. Bij meer ouderen die ik om mij heen zie, wordt de hectiek door verminderde vermogens alleen maar erger. 

In spiritualiteit is het voor mij duidelijk. Het gaat alleen maar  over mijzelf. Ik ben de enige die zichzelf kan ontwikkelen. Ik kan leren in rust stabiliteit en met aandacht in het leven te staan. Het is een dagelijkse oefening want het wil niet zeggen dat ik het ooit volkomen beheers maar oefening scheelt een slok op een borrel en de Boeddha zegt dat de weg gaan geluk betekent en  dat weet ik nu uit eigen ervaring. En dan hoop ik dat mijn omgeving daar ook nog een beetje profijt van kan hebben. Hoe? Dat maken ze zelf wel uit. 😄 

 

Principes

 Ïk houd me vast aan mijn principes", zei ze tegen me.

Het zette me aan het denken. Heb ik eigenlijk wel principes en zou ik die moeten hebben?

Mijn vader had het daar ook vaak over. Je eigen principes, jezelf waar je trouw aan moest blijven. Wat moet ik daar nou weer bij bedenken. Een paar jaar geleden dacht ik nog heel anders dan vandaag. Zou dat dan niet mogen. Niets veranderlijker dan een mens is een kreet die mij beter past.  Ook principes die uit leerstellingen van een bepaald geloof voortkomen kunnen heel benauwend werken.. Een geloof waar je je mee vereenzelvigde op een bepaald moment in je leven waar je uitgroeide en daardoor stevig in soms veel te kleine schoenen kwam te staan.

Voor mij heeft het allemaal een smaak van vast zitten. Niet in beweging zijn. Het denken vastpinnen op ideeën over van alles en nog wat en die uit een misplaatst gevoel voor  veiligheid onveranderlijk blijven volgen. Een mening hebben en daar stevig in blijven hangen zonder de mogelijkheid er eens op een andere manier naar te durven kijken.

Nou is het woord principe voor meerdere uitleg vatbaar maar wat mij het meest raakte was:

 regel waar je je in ieder geval aan wilt houden. Synoniemen: beginsel stelregel.  En dat is de regel waar ik tegenaan loop in mijn gevoel van er mogen zijn zoals ik ben. Ieder moment de mogelijkheid hebben er anders over te denken als ik een goede onderbouwing heb gevonden. Principes zijn voor mij een gevoel van vrijheidsbeperking. 

Als het gaat om regels die er zijn om iets of iemand te beschermen, ja dan kan ik me daar in vinden en zijn die principes  of regels heel heilzaam maar de meeste principes die ik rondom me heen hoor zijn gebaseerd op egocentrisme en kortzichtigheid. Er zijn zelfs regels die uit angst zijn geboren onder het mom van trouw aan 'mijzelf' (wat en wie je dan ook mag zijn op dat moment, want er is altijd de mogelijkheid tot verandering) en dat wordt dan als iets ethisch gedeponeerd. 

Voor mij een reden om alle dingen die er op die manier op me af komen en ook voor zover het mijzelf en mijn eigen ideeën betreft, eens even rigoureus onder de loipe te nemen en mezelf te bevragen.

Nee voor mij is het meestal kretologie waar niet verder over nagedacht wil worden om wat voor reden dan ook.  En vaak denkt men dan ook nog dat een ander dezelfde principes maar aan zou moeten hangen. Nee zo werkt het voor mij niet. 

Ik wil zoveel mogelijk open staan voor alles wat er is zolang een ander er geen nadeel van ondervindt mag het er zijn en zeker als een ander er ook van kan profiteren mag het er zijn maar als een ander ermee benadeeld wordt dan kan  zo'n principe niet gerechtvaardigd worden. 

vrijheid blijheid 

Bekijk het eens van de andere kant.