Al het 5de hoofdstuk

  Wat had ze toch een enorm goed leven gekregen. Als ze op daarop terugkeek vond ze dat het op rolletjes was gelopen. Was dat dan een vertekend beeld? Want zo goed had ze het in haar huwelijk niet gehad en toch bleef alles in haar leven wat ze meemaakte als een klankbord van goedheid functioneren. 

Dat was natuurlijk niet zo geweest toen ze nog middenin de ellende zat en een eigen leven op moest bouwen terwijl ze met doodsbedreigingen achterna werd gezeten. Een moeilijke tijd. De kinderen in de pubertijd die hun eigen leven wilde gaan leiden en zij was er nog lang niet aan toe om ze los te laten. Altijd maar bang dat ze niet op hun pootjes terecht zouden komen. Nu ze achteraf wist dat het goed was gegaan, ja dan wordt het een heel ander verhaal.

Lang geleden alweer maakte ze een schilderij en op de foto daarvan die digitaal in haar tablet stond zette ze een tekst . Blije mensen bouwen hun eigen innerlijke wereld, boze mensen verwijten het de buitenwereld. Vandaag was ze het weer tegengekomen. Wat was ze dankbaar dat ze de mogelijkheden in zich had gehad altijd weer naar binnen te kijken. Ook al was het soms een diep gat waar ze nauwelijks in had durven kijken laat staan erin springen en op een bepaalde manier handelen, bang voor wat ze allemaal tegen zou komen. Ze wilde toch een goed mens zijn. Steeds meer kwam ze tot de ontdekking dat ze dat helemaal niet was zoals ze dat zelf zou willen en wilde geloven en dat was vreselijk toch was ze er dwars doorheen gegaan. Het had haar zo geholpen om haar eigen verantwoordelijkheid te nemen voor alles dat haar was overkomen,  Nee het was haar niet overkomen. Alle keuzes hebben gevolgen en als je geen kind meer bent en niet ziek bent dan kun je je eigen verantwoording nemen. En ze had altijd geweten dat ze haar gevoel voor humor niet zou verliezen. Ze mocht er  zijn zoals ze was ook al was dat niet altijd op de manier zoals ze zichzelf graag zou willen zien, maar ze kon alleen maar leren van de dingen die op haar pad kwamen.

Zeker nu ze de laatste jaren geconfronteerd werd met veel mensen om zich heen die allemaal de problemen van het ouder worden te verduren kregen. Het leek wel of ze er niet op voorbereid waren dat alles moeilijker en pijnlijker zou worden met het stijgen der jaren. De wetenschap liet je geloven dat het hele leven  maakbaar was en dat lijden er niet bij hoorde. Maar ze wist het maar al te goed. Het was een deel van het leven, het hoorde erbij. Ook deze Coronatijd liet weer zien hoe moeilijk mensen het hadden met de onzekerheid van het lijden. Overal werd om zekerheid geroepen en het werd de politiek en overheid verweten dat ze dat niet gaven. Onwetend is de mens van het feit dat er nooit zekerheid bestaat. Natuurlijk konden er altijd betere regeltjes gevonden worden  maar iedereen leed aan de pandemi en men keek naar wetenschap en politiek voor oplossingen die er heel lang niet waren, nu nog niet zijn  en er misschien wel nooit zullen zijn.

Waar het werkelijk om ging was hoe je met al zulke dingen om kon gaan en dat kon je alleen maar leren gedurende je hele  leven. Daarop kan je je tijdens het hele leven voorbereiden. Niet door altijd met de ouderdom bezig te zijn of met de problemen en de omstandigheden die je raakten  maar door met aandacht in het leven te staan en te zien hoe je met dat alles omging. Hoe je gefocust bent op jezelf en daar moeilijk van loskomt. Het perspectief niet buiten jezelf en je problemen kunt leggen als je zelf in die ellende zit. Dat had zoals zij er over dacht niets te maken met positief denken. Positief denken kon eindig blijken te zijn als de problemen maar groot genoeg werden.  Dat had alles te maken met het goed willen hebben van- en met dingen.  Om goed met pijn en ziekte en ook met tegenslagen om te kunnen gaan was meer nodig. Iets dat dieper ging dan een oppervlakkig ervaren. Het had te maken met het opbouwen door de jaren heen van een innerlijke wereld van rust, stabiliteit en heldere aandacht waarin ook tijdens problemen een andere focus mogelijk was dan de gerichtheid op het zelf. En die mogelijkheid had zij aan kunnen grijpen. Oefening baart kunst waardoor zelfs haar hele verleden was veranderd en ze daar anders naar was gaan kijken. Het voorbije was onlosmakelijk verbonden met de mogelijkheden die ze nu wel in zichzelf had weten te ontdekken. Ze hoefde niet te blijven hangen in trauma's uit het verleden en had een nieuw leven op kunnen bouwen. 

En ook in deze tijd van Lock down en andere beperkingen door de pandemie had ze het verre van moeilijk met alle voorschriften. Vreselijk vond ze wel het lijden rondom van alle mensen die erdoor zwaar getroffen werden en zich geen raad wisten om eruit te komen. Als ze daar haar aandacht op richtte dan vielen haar kleine ongemakken daarbij in het niet. Gelijktijdig wist ze, door zich op de ander te richten en daar  mededogen  voor te voelen, dat het haar hielp en het de mogelijkheid zou geven   er  te kunnen zijn voor de ander als dat gevraagd zou worden. Dat het haar de kracht en moed zou geven klaar te staan.  Natuurlijk voelde ze zich ook  met lege handen staan. En dat was dan weer genoeg reden om ook met zichzelf mededogen te hebben omdat ze voelde dat ze tekort schoot. 

Mededogen was onontbeerlijk voor iedereen en ook voor haarzelf. Liefde een mededogen de twee grote heelmeesters van de mensheid. Dat was de gedachte die ze hier weer uit kon putten.

.