Dat is al heel wat

Ons probleem vandaag is dat we verkrampt afgrenzen.
 Het leven overstijgt wat wij kunnen bedenken. Nicolaas van Cusa, mijn favoriete geestelijke schrijver, ontwierp in 1463 een balspel met een ongebalanceerde en dus onvoorspelbare bal. De les: laten we ons overgeven aan de complexiteit van het bestaan.

Inigo Bocken

Ik was van plan te schilderen

Maar kwam niet  verder dan wat lezen en werd gegrepen door een citaat uit een artikel dat ik las over mystiek.

Altijd weer boeiend. En ik kan dan helemaal onderschrijven dat er verschil zit in veel tradities. In het Boeddhisme kom ik inderdaad niet dezelfde 'soort' mystiek tegen als in de westerse traditie die gaat over een verbinding met het goddelijke. Of is het alleen maar een andere benaming die eraan gegeven wordt want uiteindelijk gaat het erom dat de mens op zoek is naar dat wat in hemzelf verwezenlijkt kan worden. Een volledig mens zijn zoals in  het vorige artikel dat ik plaatste, werd beschreven. In het christendom gaat het dan over het goddelijke maar ook daar is dat idem dito in onszelf aanwezig maar nog niet verwerkelijkt. En mystici zijn voortdurend op zoek naar die verbinding die zijn oorsprong kent in overgave aan alles wat er is. 

Het is goed dat er veel verschillende manieren zijn om realisaties en rust in onszelf te leren ervaren maar uiteindelijk kan ons grootste struikelblok wel eens zijn het idee dat we over onszelf hebben. 

Er wordt zo vaak geroepen dat we bij ons ware zelf moeten komen en dat niet moeten verloochenen. Toch is dat een heel complex gegeven want het heeft een grote valkuil in zich.  Die valkuil is dat wat wijzelf afbakenen en niet uit handen durven geven. Het verkrampt afgrenzen. Angst voor wat ons zal overvallen en we niet meer zouden weten wie en wat we zijn. Ik heb recht op mijn eigen mening en dergelijke woorden, we klampen ons eraan vast. Daarom houden we ons vast aan alle ideeën die we overal over hebben. Niets uitgezonderd. Daar is niets mis mee zou ik zeggen, maar gelijktijdig ook wel. Want we klampen ons eraan vast alsof het DE waarheid is en op zijn minst onze eigen waarheid en daar heb ik recht op. Zonder dat kunnen we niet leven. Dat is wat we denken en niets is minder waar.

De overgave aan alles wat er is. (Alles wat er is, is toch het goddelijke?)

Ga er maar aan staan. Ik wil het wel leren kennen die openheid dat onvoorwaardelijk kunnen leven vanuit een zelf zonder beperkingen maar ik kom nog steeds dezelfde struikelblokken tegen. Dit wil ik wel en dat wil ik niet.  Niet dat dat niet mag maar het leren zien zou al een stapje betekenen naar een vrediger innerlijk zelfbestaan met alles erop en eraan.

Vaak  hebben kleine citaten een enorme impact waar veel meer in schuilt dan ik in eerste instantie zou denken. Kijken naar mijn eigen ervaringen op basis van zulke zogenaamd kleine uitspraken kan heel wat duidelijkheid geven over mijn eigen doen en laten. En dat is al heel wat.