Al jarenlang geen contact meer met ES en plots verscheen er weer een blogje in mijn leeslijst. Ik moet zeggen, ik werd er niet vrolijk van. Maar toch...
https://essenloog.blogspot.com/2023/07/dit-gedicht-groeit-gestaag.html
Ze schreef eindelijk weer eens een prachtig gedicht op haar blog en ik voelde zo mee met alles wat er stond. Wat is er veel veranderd en wat hebben we ons best gedaan om een meer open en meelevende maatschappij te creëeren in onze jonge jaren. Maar het lijkt wel of niet alleen de planeet maar ook de mensen die erop wonen oververhit zijn geraakt. De enorme hoeveelheid opsommingen die ze op een voor mij bijzondere manier beschrijft enwaar ik me ook wel bewust van ben maar nu ze zo op een rijtje staan komen ze keihard binnen. Het wordt de hoogste tijd dat iedereen steeds weer opnieuw de hand in eigen boezem steekt want een ander kan niemand veranderen maar wel mijzelf kan ik veranderen en erop letten dat ik niet in al die zelfde valkuilen stap die we een ander altijd verwijten.
Of dat ongenoegen en de grote haatdragendheid nu iets is van de nieuwe tijd of dat het altijd door de ogen van ouderen zo is. Als ik om me heen kijk denk ik vaak. De mensen gunnen elkaar het licht in de ogen niet en meteen bedenk ik dan dat mijn moeder dat soort uitspraken ook altijd al gebruikte. Verandert er dan in wezen niets. Bijven we als mensen dan eeuwig in on eigen middelpunt ronddraaien . Zonder aan de ander te willen denken?
Het gekke is dat als het om negatieviteiten gaat we meestal naar de ander wijzen. Vreemd dat wijzen. Als het om positieve dingen gaat wijzen we naar onszelf en zeggen we veel makkelijker 'ja zo ben ik ook'. Terwijl we totaal niet weten wat we onder dezelfde omstandigheden als waar die ander in zit, gedaan zouden hebben.
Ja ik weet het ik schrijf even niet in de ik vorm maar ik weet wel dat ik er zelf ook aan meedoe. En toch doe ik echt wel mijn best erop te letten. Maar het gaat altijd zo vanzelfsprekend dat eigenbelang...
Ach,, ik gooi er maar een heftig fotootje tegenaan. Gewoon opletten op mijn eigen kleine onhebbelijkheden dat is al moeilijk genoeg.
Oorlog boosheid, angst en haat, elkaar naar het leven staan. Waar is het goed voor?
Schilderen met foto's
De mogelijkheden van de mens(goed en kwaad) veranderen niet. Maar ik vermoed,dat met de huidige communicatiemiddelen er veel meer beinvloeding van mensen plaats vindt. Het lijkt me nu moeilijker,dan in mijn jeugd,om bij jezelf te blijven tegen de groepsdruk in
BeantwoordenVerwijderenJa dat is zeker zo. De omstadigheden veranderen maar in essentie blijft de mens mens met alle mogelijkheden van dien. De omstandigheden worden van daaruit gecreeerd door ons mensen dus moeten we er toch iets aan proberen te doen. De wereld dat ben jij, zegt Krisjnamurti.
VerwijderenIk zie bij je reactie bij Essenloog dat jij er ook niet vrolijk van werd. Dit gedicht groeit gestaag zegt ze, ik hoop toch dat er ook een wending komt naar positieve belevingen. Nu lijkt het of er helemaal niets meer deugt.
BeantwoordenVerwijderenGoedenavond Elly,
BeantwoordenVerwijderenZelden plaats ik tegenwoordig iets op mijn blog -na jarenlange activiteit-. Met plezier denk ik terug aan de dag dat we samen naar Spaarndam reden en daar op terras zaten. Ik zie dat jij nog altijd druk doende bent alhier.
En ja, de toekomst zie ik niet zo rooskleurig, wellicht heeft dat te maken met mijn referentiekader: de heerlijke, vrije jaren zestig/zeventig/tachtig...
Desalniettemin geniet ik het leven optimaal in 'kleine kring'... hartelijks eS
Niet reageren lijkt soms positiever... en gewoon b lijven zorgen dat we zelf geen ellende versterken.
BeantwoordenVerwijderen