Zo ben ik nou eenmaal

 Zolang ik in mijn comfortzone zit is er niets aan de hand. 

Waarschijnlijk hebben veel mensen dat. Zo wil je het altijd wel hebben en houden.  Maar het leven zelf houdt daar geen rekening mee. Soms word je er wreed uitgetrokken en dan is het wel duidelijk.

Dit wil ik niet !!!

Ik vraag mezelf af waar ik dan het meeste last van  heb. Van die omstandigheden, van die gebeurtenissen of van mijn eigen weerstand.

Ik leerde ernaar te kijken en te voelen en  doorzien dat het mijn eigen weerstand is waar ik nog het meest tegenaan loop. Dat wat mij s onrust en negatieviteit oplevert.  Vechten ertegen maakt het alleen maar erger. Het opmerken en doorademen   haalt als  vanzelfsprekend de scherpe kantjes ervan af. Maar dat kost meer geduld en tijd dan weglopen of roepen : het lukt me niet!  Dat is vechten en helpt niet.

En nu ontdek ik weer dat er heel veel lagen in zijn die op kunnen soelen. Want ik kom steeds subtielere weerstanden tegen.  Als ik met het een wat beter uit de vieten kan en minder weerstand ervaar staat er wel weer iets snders te wachten. 

Soms zijn het dingen die er niet zoveel toe doen totdat ze wat dominanter in mijn omgeving een rol gaan spelen en dan zit ik me wel degelijk eeer te ergeren. Die onvrede is net zoveel weerstand maar alleen  nog niet eerderals zodanig ervaren. Kan ik er nu dan  toch in rust naar gaan kijken of wil ik die omstandigheden die mij niet zinnen naar mijn hand zetten en de veroorzakers 'aanpakken'? Die dan misschien ook weerstanden ervaren. Dan kunnen  kleinigheden grote vraagstukken worden.  Het blijft een keuze of een dilemma waar ik tegenaan loop.

Toch kunnen we alleen maar dingen in onze eigen geest veranderen en en daar rust creëren.  nooit kunnen we dat in   andermans geest vewerkstelligen.

Door de jaren heen veranderen de dingen. Ik merk die veranderingen  ook in mijn  weerstanden. Vroeger was er muziek waar ik me enorm aan kon ergeren omdat ik er een heel eigen oordeel op had geplakt. Door meer openheid te leren creëren en minder weerstand is er zoveel veranderd dat ik mijn oordeelsvorming grondig gewijzigd heb en meer open sta voor wat ikeerder afwees. 

Ben ik dan mezelf niet meer?

Of  ben ik er nog lang niet achter hoe ik eigenlijk ben?

En is dat   weten dan noodzakelijk  Of zijn we onder de verschillende de omstandigheden altijd anders en hebben  we ALLE ideeën  en mogelijkheden in ons zitten?

Kan ik loslaten wat ik denk te zijn en zou dat het leven makkelijker en breder toegankelijk  maken? Zou ik dan minder weerstanden of ergernissen tegen komen?

We waren in het openluchtmuseum museum en ik heb 2 uur kunnen wandelen.  Krijg ik dan toch weer wat meer energie. Dat zou mooi zijn