Ruimte en communicatie

 Er is niemand die op zichzelf bestaat. We staan altijd midden in de invloedssfeer van onze omgeving en alles wat er op ons af komt. 

 Dat is gewoon zoals het dagelijks leven functioneert. De een zal zich daar wat meer voor afsluiten dan de ander maar er helemaal aan ontkomen is onmogelijk. Communicatie is belangrijk voor ontwikkeling. In verbinding staan en merken dat ik ruimte ben waarin plaats is voor veel invloeden. De innerlijke ruimte die iedere keer opnieuw vol en leeg gemaakt kan worden van alles dat mij tot mens maakt. Die ruimte ben ik. (The sky is the limit zei mijn leraar) Dan bedenk ik mijzelf als middelpunt. Inderdaad, bedenk.  Niet meer en niet minder dan dat. De ruimte blijft open .

Die ruimte is (nog) niet de filosofie van het leeg zijn van op zichzelf bestaan zoals de wijsheid van de leegte in het Boeddhisme wordt beschreven en bedoeld. 

Het is simpelweg dat het niet mogelijk is alle invloedssferen volkomen buiten te sluiten. Hier en daar kan ik leren me zoveel mogelijk af te sluiten voor de hoeveelheid waarmee ik niet geconfronteerd wil worden, daar zorgt dat bedachte middelpunt wel voor en dat kan een groot goed zijn om het ‘zelf’ te beschermen. Alles buitensluiten is onmogelijk, misschien wel onmenselijk. Dan zou ik de verbinding kwijt raken. En die heeft zo ontzettend veel mooie kwaliteiten.

Daar staat dus tegenover dat ik met heel veel invloedssferen blij kan zijn Invloeden die passend zijn in de periode en de processen waarin ik me bevind.  

Het is allemaal communicatie, althans ik zou het zo willen noemen want ik kan er op heel veel manieren gebruik van maken of het gewoon buitensluiten als ik me van die mogelijkheid bewust ben. Dat kan zelfs heel moeilijk zijn. Dus GWOON buitensluiten, nee dat werkt niet altijd. Nog afgezien van het feit dat dingen buiten  sluiten en  blokkeren mijn perspectief verkleind en mijn sensitiviteit uiteindelijk zal verminderen. Wel handig als ik erg overprikkeld ben, dat vaak hoogsensitief wordt genoemd  

Hoe blijf ik in een gelijkmoedig middelpunt als er iets op me afkomt waardoor ik me niet wil laten meenemen? Ja dat is een intensieve oefening van opmerken dat ik me weer door de emotie van mijn irritatie of iets anders mee laat nemen. Mij helpt  dat opmerken al en dan bewust ademhalen en denken, : ook dat mag er zijn want er is genoeg ruimte in mij en het verdwijnt zoals het verschijnt. Dat helpt, is mijn ervaring.. maar het is consequent moeite doen om op te merken hoe ik reageer.

Het is geweldig geïnspireerd te kunnen worden door invloeden van buitenaf andere mensen en dingen. Daar is diepgaande blijdschap en op moeilijke momenten ook veel lering uit te halen. 

  Ik zou evenveel alinea's kunnen schrijven over het meegenomen worden in een prachtig boek of tijdens een rustgevende meditatie. Een mooi concert en hoe leuk is het niet onder de invloedssfeer van een kunstenaar zijn werk te bewonderen of in een groep of vriendenkring fijn te functioneren.. Om nog maar te zwijgen over het delen van de eigen ervaringen of hobby's met anderen. Zeker als ik dan merk dat ik ook nog eens eekenning krijg voor mijn deel van de inbreng. Die diversiteit valt voor mij allemaal onder het kopje communiceren

Hoe gemakkelijk vergeet ik dan niet, als ik vol zit met mijn eigen ideeën, dat ik te weinig aandacht besteed aan de inbreng van een ander, ook al zijn de uitlatingen in mijn ogen nogal negatief.. Het wordt door die ander niet als negatief ervaren. Toch wordt ook daar erkenning voor verwacht. Ja, dat vind ik soms best moeilijk om daar een goede weg in te vinden.Maar dan kan ik denken : er is ruimte genoeg, het hoort allemaal bij een goede communicatie.

Ik vind het erg belangrijk alert te zijn op goede communicatie. Ook als het me niet boeit probeer ik in te voelen dat de ander ook zijn deel kwijt wil net als ik. Ik heb gemerkt dat meeleven toch helpt. Dat is mijn oefening daarin. Soms heel lastig en niet dat het altijd lukt hoor. Maar ik doe mijn best en dat is genoeg. 

En als het me teveel wordt tja dan is er hopelijk een goede keus.