Zwarte gaten een reis naar binnen.

 Het is heerlijk met iemand te communiceren met wie de raakvlakken zo duidelijk zijn en je tot de conclusie komt dat wat zij over zichzelf vertelt in mijn eigen leven ook zo herkenbaar is.  Zo'n vriendin waar ik me mee uiteen kan zetten en bij wie de meningsverschillen uiteindelijk altijd weer in goede banen geleid kunnen worden.  Bij wie ik het gevoel hebt dat ik mag zijn die ik ben en me niet hoeft te conformeren aan andere ideeën niet iemand hoef te worden en me zelfs opmetklzaam maakt dat ik ook geeen stapjes hoef te zetten. Allse wat er is is goed. maar iemand die je wel stof geeft om over na te denken wat  en wie je nou werkelijk bent en wat je drijft om te doen wat je doet en wilt doen.  Nou zo'n vriendin vinden is een bijzonderheid. 

Donderdag was ik bij haar en het gaf me weer veel stof tot nadenken.  Het gappige is dan dat ze met dingen komt waar ik zelf ook de laatste tijd mee bezig ben  en dan natuurlijk op mijn eigen manier. 

Zo keek ik deze week naar uitzending gemist van zomergasten en werd gefascineerd zoals zovelen door de gast van Theo Maassen. Prof, de Hartog. Voor mij vallen er dan veel dingen samen als hij het heeft over de zwarte gaten en een film laat zien die hij als wetenschapper helemaal niet zo onwaarschijnlijk vindt over iemand die in zo'n zwart gat terecht komt. Het is voor mij allemaal zo goed te combineren met mijn religieuze denken over bewustzijn dat in het menselijke micro nocveau evenzogoed een zwart gat is.  Logischer wijs verbind een wetenschapper dat niet omdat daar tot nog toe geen wetenschappelijke vaststaande feiten over te vermelden zijn.  Maar hij had het op een gegeven moment wel over binnen en buitenwerteld maar helaas daar ging hij niet verder op in. Wat uiteindelijk logisch is voor een wetenschapper omdat die verbindingen nog lang niet gelegd zijn. Wel liet hij ook een fragment van een priester zien omdat dat mijns inziens toch logisch is en er zeker verbanden zijn.  Maar alles wat wij als God en over God bedenken is bij voorbaat al mis gedacht.

Alles stroomt er is geen begin en geen einde . Tijd bestaat er niet meer in zwarte gaten. Dat zijn van die hersenbrekers waar ik zo  langzamerhand redelijk vertrouwd mee ben.  Niet weten wat zich daarbinnen afspeelt  Het is zo verdomd moeilijk om alle houvast los te laten hier met de voetjes op de aarde. Iedere keer grijpen we ons weer vast aan de verhalen en aan onze eigen ideen over goed en fout die slechts bedoeld zijn om in de ruimte van het niet iets te durven staan. Niet iets, dat niet niets is, maar alles in potentie omvat. Opmerken dat ik me iedere keer weer aan het minste geringste vast wil grijpen en nopveral zekerheden zoek. 

Iedereen is op zoek naar de toekomst maar weten we al waar we vandaan komen. En om dan maar weer gewoon met de voetjes op de aarde te gaan staan en te onderzoeken in mijzelf wat mijn drijfveren zijn in het hier en nu. Waarom en waardoor ik doe wat ik doe. Vind ik dat terug in mijn hele leven van kindsafaan en waar komt dat vandaan.?  Wat zit er in dat zwarte gat van de bewustzijnsstroom. Dat zwarte gat dat niet iets is maar alles omvat. Alles als het ware in zich opneemt. Opzuigd. En daar dan ook niet weer een plaatje van maken dat toch niet klopt. .  Ook Einstein zag volgens  de Hartog  in dat hij met zijn formules zijn eigen vindingen onderuit haalde. 

Alles stroomt. Er is geen begin en geen einde. Een eeuwirgdurend bewustzijn. ? Wat is een bewustzijn zonder hersens vraag ik me dan weer af.

Hallo ben je er nog.

Ik was ook in Nunspeet in het museum. Een tentoonstelling van Eug'ene Brands. In de jaren zeventig of tachtig zag ik zijn werk voor het eerst en was toen al geboeid door zijn zoektocht als kunstenaar. Alles stroomt genbruikte hij veel in zijn werk en was op het eindeloze universum afgestemd. Ik heb er genoten om zijn werk echt te kunnen bewonderen. 

Het eeuwige muysterie is tegelijkertijd een reis naar binnen. 

Wat is dat toch met die energie?

De ene keer kom ik mijn bed fris en fruitig uit en de andere dag met de tong op de schoenen. Ik heb geen idee hoe dat komt maar het is er gewoon. 

Vanmorgen zouden we boodschappen doen en dat is best een hele klus. Voor onszelf is dat niet zo moeilijk ik loop de winkel door en dan pakken wat we nodig hebben. Mijn lief haalt ook de boodschappen voor zijn moeder maar dat is different cook. Dat luistert heel nauwkeurig en gaat via een aanbiedingenblaadje. Een enorm gezoek naar het juiste artikel en waar het ligt. In de hoop dat het juiste wordt meegenomen. Ik bemoei me daar maar niet meer mee want dat is werkelijk niet mijn ding. Wel help ik hem af en toe met het zoeken alhoewel dan mijn ogen het vaak af laten weten omdat ik de beschrijvingen mniet meer kan lezen. 

Maar vanmorgen was het weer zover. Dood mpe en nauwelijks in staat de douche te drogen wat ik normaal wel altijd doe.  Ik heb dan veel meer tijd nodig om bij te komen. Het lijf wil gewoon niet. Dus ging Fer alleen.  Onze eigen boodschappen doen we later wel dat komt niet zo nauw. Er is altijd wel wat in huis. 

Vanmiddag naar een zieke vriendin. Dan ben ik wel weer een beetje bij bloed en is de energie wel weer terug. 

Toch vind ik het vreemd dat het lijf dan niet wil terwijl de lust om dingen te doen er wel degelijk is.  Je zou toch denken dat het een beetje meer synchroon zou moeten lopen maar dat is bij het ouder worden kennelijk niet het geval. Alhoewel ik toch wel merk dat het invloed heeft. Het lijkt alsof het enthousiasme van iets willen doen toch op een wat lager pitje komt te staan als het lijf aangeeft dat het moeilijk is.  

Op zich vind ik het een hele toer om goed met mezelf om te gaan en te luisteren naar mijn lijf en tegelijk te ervaren dat de lust om eroverheen te walsen er wel is maar soms ook niet en dat er dan weer anderen afhankelijk zijn van mijn beslissing om iets wel of niet te doen. Een goed afweging maken , ja dat vind ik lastg. 

Wat een verwennerij weer 

Ik kreeg een bos bloemen uit de tuin

van vriendinneke. 

 

Genieten van de rust.

Er zijn zo van die dingen die niet meer kunnen. Maar het is niet altijd mogelijk die dingen  niet meer te doen.  Het is lastig om een andere maniet van leven in te bouwen wanneer je altijd gewoon door bent gegaan en dan plots tot de ontdekking komt dat gewoon doorgaan te lastig en te vermoeiend wordt. Na de corona lijkt het hele leven veranderd maar bij mij komt dat vooral door het verouderingsproces dat in die periode  duidelijker is geworden. Ik verwonder me ervover hoe anderen wel de energie uit hun tenen lijken te persen voor dingen die ze graag willen doen. Ik red dat niet. Ik  denk ook dat het niet zinvol is mezelf te vergelijken met anderen en gewoon mijn eigen weg te vinden naar een leven waar ik me goed bij voel. 

Gisteren vierden we de verjaardag van schoonmama. Ze werd 94 en we waren bij schoonzus  uitgenodigd. Daar zijn we van 16.00 uur tot 22.00 uur uur geweest. En vannacht heb ik dus de halve nacht wakker gelegen met darmverkramping zoals ik daar nu na twee weken dacht vanaf te zijn. Het is voor mij onbegrijpelijk hoe anderen die ouder zijn dan ik dat opbrengen en volhouden. 

Door omstandigheden was het niet mogelijk eerder te vertrekken want toen moest ook schoonmama nog naar huis en begeleid worden door mijn lief die zo ontzettend voorkomend en zorgvuldig zorgt dat ze weer goed op haar plek terecht komt.  Om elf uur waren we thuis. 

Na de paracetamol en in de ochtend viel ik weer in slaap en was om tien uur weer 'bij  de les'.  nee zo'n marathon gaat het voor mij niet meer worden. Ik heb meer rust nodig. Kan me niet meer acht uur lang bezig houden met zoveel mensen tegelijk. Het was overigens heel gezellig en ik hoop dat ma ervan genoten heeft maar ze vertelde van te voren al dat dit ook voor haar de laatste keer was dat ze het zo wilde vieren. Ik vind het knap dat ze het volhield. Maar eerder vertrekken zat er voor haar als feestvarken ook niet echt in. 

Ik ben op mijn grote rablet veel aan het spelen en met-samenstellen van verschilldende fotootjes. Er zijn zoveel mogelijkheden met filters en dubbelen. Zo kan ik hele  verhalen bedenken. 

Ik heb veel foto opslag van de computer nu op de tablet staan en kan alles van daaraf bewerken. 

Ook blader ik veel door de jaargangen en heb nu alle vakanties bij elkaar in een map gezet onderverdeeld in de verschillende landen waar we waren.  Met die fotootjes is ook nog zoveel te doen of aan te verbeteren. En natuurlijk heerlijk om die herinneringen op te halen nu we niet meer zulke reizen kunnen maken. en ook niet meer willen maken.  Ik geniet  van al het moois dat ik op mijn 14" tablet met een prachtige beeldkwaliteit kan bekijken.  Ideaal voor  mijn slechte ogen ivm brillen en afstand. 

Als het toch nog eens zal lukken om echt op stap te gaan dan wordt het waarschijnlijk allemaal wat dichterbij en rustiger . Niet meer zo vroeg eruit voor het meedoen aan excursies enzovoort. En een wat rustiger leven is helemaal goed. Ik geniet van de rust die er nu is en dat wil ik graag zo houden. 

Wat te doen met een negatief wereldbeeld

Ja inderdaad het risico zit erin dat je in een nagatieve cirkel mee naar beneden wordt getrokken als je daar niets tegenover zet. Dat kan nooit de bedoeling zijn van dit leven z als er al zoiets als een bedoeling voor dit leven zou zijn.  Maar is het tegenovergestelde dan wel de bedoeling voor dit leven. Dat ik mijn ogen sluit voor dat wat door ons menselijk gedrag  pijn en ellende veroorzaakt en me  richt op het zgn positieve en de rest niet kan of wil zien?.

Ik geloof er zo wie zo niet in dat er iets als een bedoeling met dit leven is. Ik ga altijd uit van mijn eigen verantwoordelijkheid. De bedoeling is iets dat we zelf aan dit leven kunnen geven. Iets waar we een motivatie uit kunnen halen om dat te kunnen doen wat noodzakelijk is om aan de eigen bedoeling richting te geven. De motivatie opbouwen om ddie doelstelling te onderhouden die uiteindelijk de zingeving aan het eigen  leven is.  

Mijn bedoeling is het om een goed leven te kunnen leiden en dat ik ook zelf een goed mens wil zijn in relatie met de wereld en de mensen om mij heen. Daaraan te willen beantwoorden dat is  helemaal niet zo duidelijk hoe ik daar in het dagelijks leven vorm aan kan geven. Natuurlijk zijn er overal normen en waarden te vinden maar die zijn hoofdzakelijk gebaseerd op religieuze of culturele en maatsachappelijke achtergronden. Wat in het ene land als normaal en goed wordt beschouwd kan in het andere land het tegenovergeselde beteken. 

Toch zijn er voor zover ik het kan overzien wel richtlijnen te vinden om een goed mens te zijn maar strakke regels en absolute waarheden kan ik  in mijn  eigen ideeen daarover niet vinden.  In mijn eigen omgeving is het  al moeilijk genoeg om zonder mezelf weg te geven goed voor anderen te zijn. 

En als ik dan zo om me heen kijk naar aanleiding van dat gdicht van Es in het vorige blog dan begrijp ik dat je daar in zou kunnen verdwalen en je meegezogen kunt voelen in een cvirkel van negativiteiten die niet veel goeds voortbrengen. Als ik een goed mens wil zijn is  ook dat alleen  niet de bedoeling die aansluit  bij de manier waarop ik wil leven 

Maar als ik mijn ogen ervoor sluit en alleen maar zogenaamde positiviteit wil zien dan is er ook scheefgroei en zal mijn inschattingsvermogen over alle misstanden heenwalsen  Net doen of ze er niet zijn is in mijn ogen ook mijn kop in het zand steken.  En dat wil ik  niet. Daarom  houd ik me vast aan de middenweg en wil alles weten en alles zien wat zich afspeelt. Zonder me mee te laten nemen doot alle emoties want die zorgen ervoor dat ik me mee laat nemen in een positieve of negatieve cirkel en daar moet ik me mee uiteen leren zetten. Die emoties plak ik zelf op allerlei zaken die bij me binnenkomen die plak ik daar zelf op. 

Natuurlijk, dat  gebeurd gewoon maar ik kan ook leren ze weer los te laten en in mijn eigen midden terug te keren. Ook kan ik dan zien dat alle emoties gebruikt kunnen wordeen om ze in mijzelf ten goede te keren en te gebruiken om eraan te werken en zelf een goed mens te worden. Emoties, ze zijn er maar we kunnen ze leren loslaten.  Vaak kunnen we ze ook gebruiken als ruggesteun om iets goeds voort te brengen vanuit onze betrokken heid.  En gelukkig zie ik ook dat tondom mij heen gebeuren. Evenals alle nare dingen kunnen we ook de goede dingen om ons heen zien gebeuren en ons daaraan optrekken. Bijvoorbeeld door keuzes te maken, zo wil ik het wel of zo wil ik het niet doen.   

Leven met alle dingen erop en eraan blijft voor mij het credo. 

Er gebeurt aan de hand van alle ellende die er op de wereld is zo ontzettend veel goeds. door mensen van goede wil die zich voor honderd procent inzetten om daat te zijn en te werken waar de ellende erg groot is. En ook op allelei andere fronten zie je mensen die werken aan een betere wereld.  En intussen wil ik mijn ogen niet stuiten voor alle narigheid die voortvloeit uit ons menselijk gedrag zodat ik ook daarvoor open blijf staan en mijzelf kan toetsen of ik wel altijd eerlijk handel en wandel. Zelf ben ik  misschien tot hetzelfde in staat onder bepaalde omstandigheden en zo kom ik mijzelf echt regelmatig tegen. Zonder daarbij in de put te gaan zitten omdat ik dan misschien niet goed genoeg zou zijn maar me gewoon voorneem eraan te werken. Dat is goed genoeg. 

Oorlog, waar is het goed voor?

 Al jarenlang geen contact meer met ES en plots verscheen er weer een blogje in mijn leeslijst.  Ik moet zeggen, ik werd er niet vrolijk van. Maar toch...

https://essenloog.blogspot.com/2023/07/dit-gedicht-groeit-gestaag.html

Ze schreef eindelijk weer eens een prachtig gedicht op haar blog en ik voelde zo mee met alles wat er stond.  Wat is er veel veranderd en wat hebben we ons best gedaan om een meer open en meelevende maatschappij te creëeren in onze jonge jaren. Maar het lijkt wel of niet alleen de planeet maar ook de mensen die erop wonen oververhit zijn geraakt.  De enorme hoeveelheid opsommingen die ze op een voor mij bijzondere manier beschrijft enwaar ik me ook wel bewust van ben maar nu ze zo op een rijtje staan komen ze keihard binnen. Het wordt de hoogste tijd dat iedereen steeds weer opnieuw de hand in eigen boezem steekt want een ander kan niemand  veranderen maar wel  mijzelf kan ik veranderen en erop letten dat ik niet in al die zelfde valkuilen stap die we een ander altijd verwijten. 

Of dat ongenoegen en de grote haatdragendheid  nu iets is van de nieuwe tijd of dat het altijd door de ogen van ouderen zo is. Als ik om me heen kijk denk ik vaak. De mensen gunnen elkaar het licht in de ogen niet en meteen bedenk ik dan dat mijn moeder dat soort uitspraken ook altijd al gebruikte. Verandert er dan in wezen niets. Bijven we als mensen dan eeuwig in on eigen middelpunt ronddraaien . Zonder aan de ander te willen  denken?

Het gekke is dat als het om negatieviteiten gaat we meestal naar de ander wijzen. Vreemd  dat wijzen. Als het om positieve dingen gaat wijzen we naar onszelf en zeggen we veel makkelijker 'ja zo ben ik ook'. Terwijl we totaal niet weten wat we onder dezelfde omstandigheden als waar die ander in zit, gedaan zouden hebben. 

Ja ik weet het ik schrijf even niet in de ik vorm maar ik weet wel dat ik er zelf ook aan meedoe. En toch doe ik echt wel mijn best erop te letten. Maar het gaat altijd zo vanzelfsprekend  dat eigenbelang... 

Ach,, ik gooi er maar een heftig fotootje tegenaan. Gewoon opletten op mijn eigen  kleine onhebbelijkheden dat is al moeilijk genoeg.

Oorlog boosheid, angst en haat,  elkaar naar het leven staan. Waar is het goed voor?

Schilderen met foto's

Op stap in Nunspeet en een dagje bijkomen

 https://myalbum.com/album/MmE6JDhA9GgVHS/?invite=4e621ec1-d5e6-4723-b47e-9b8bb7518d4f

zaterdag waren we naar jet Noord Veluws Museum in Nunspeet want daar hing werk van Eugène Brands. 

In de jaren tachtig was ik al bekebend met zijn werk maar was nog nooit in de gelegenheid geweest  het te zien. En nu las ik dat er een tentoonstelling van zijn werk daar te zien was. Dat wilde ik toch echt niet missen.  We hadden woensdag al zullen gaan maar toen ging het door omstandigheden niet door. 

Het leek me ook leuk even Nubnspeet in te gaan en rond te kijken ook dat plaatsje hadden we nooit bezocht. We waren ooit  in Harderwijk geweest maar nooit in Nunspeet.  Dus vertrokken we met vooraf eenmooi tochtje over de Veluwe 

Ik heb genoten van de tentoonstelling. Het was erg mooi en uitgebreid.  Beter dan toen ik een paar jaar geleden naar Leeuwarden ging omdat er werk van Anselm Kiefer zou hangen wat ook een van mijn favorieten is en wel een heel bijzondere.  Dat was zo'n tegenvaller. Er hing een klein werk van hem en dat valt dan zo in het niet bij de enorme gebeeldhoude werken met allerlei materialen en symbolen die ik in Bilbao in het Guggenheim ooity zag. Meters ghroot uitgemeten aan drie muren. Maar dit van Brands was zeer de moeite waard en voldeed volkomen aan mijn verwachtingen. 

Ik maakte een Album en als je nieuwsgierig bent geworden kun je hem onder de bovenstaande link vinden. met foto's op een goede kwaliteit die een voor een uitvergroot kunnen worden.  Een mooi systeem wat ik kreeg aanbevolen van een bekende. 

Nunspeet is een leuk [plaatsje met mooie huizen. 

Een echt vakantiedorp met alles erop en eraan. Markt en winkeltjes niet uitgesloten.

Ik heb eeb heerlijke dag gehad en  genoten. Maar vandaag even kalm aan want  de vermoeidheid is behoorlijk toegeslagen. Misschien toch een beetje over de grens rond lopen wandelen. Nu lekker een dagje bijkomen. 

Tabte Lien

  Achter een sigaren en sigaretten winkeltje aan de Catharijnestraat woonden ze. Twee vrijgezelle zussen. Ze hadden er hun hele leven gewoond met vader, moeder en twee broers. Vader was bassist in het Gelders Orkest en er stond een prachtige grote bas naast de piano in de donkere woonkamer die uitkeek op een klein binnenplaatsje waar ook met een hoek van negentig graden de achter de woonkamer liggende koude leuken op uitkwam. Vanuit het winkeltje met op de schappen mooie bussen en potten uit een ver verleden liep je door een gangetje naar de woonkamer die in de winter afgeschermd werd met een zwaar donker gprdijn dat hing aan een roe met grote koperen ringen.

Het was een muzikale familie en de fotootjes die an de wand hingen lieten dat ook zien. Als tante Lien later bij ons op bezoek was begon ze altijd mee te zingen met de radio want vooral de Mattheus, daar was ze gek op. Die had ze gezongen met het koor in een uitvoering met haar vader en het Gelders Orkest. Ik nbaalde dan want dan kon ik de echte muziek niet meer horen. 

In de oorlog was de oudste broer gefusilleerd want hij deed verzetswerk de andere broer was al voor de oorlog getrouwd met een zus van mijn vader. Toen hun ouders overleden. bleven de zussen samen in het huis wonen. Tante Mies werkte in het grote Vesta gebouw aan de Jansbuitensingel en tante Lien verzorgde het winkeltje. Ze hadden er ook een postaghentschap bij. En tante Lien bracht op maandag postzegels naar verschillende kantoren die ze als klant had. Dat zorgde voor wat extra inkomsten want de tabakhandel was geen vetpot.  

Regelmatig kwamen ze bij ons op bvezoek en toen tyante Mies borstkanker kreeg eind jaren 40 ging mijn moeder helpen om te waken aan haar sterfbed. Een vreselijk lijden zonder veel voorzieningen in die tijd. Ik begreep uit wat ik als kind opving dat de kanker een open wond had veroorzaakt. Mijn moeder viel soms op de stoel in slaap en als tante Mies haar nodig had was er een touwtje met mijn moeder verbonden en als ze daaraan trok werd mijn moeder wel wakker. Mijn vader kon niet waken want hij moest de volgende ochtend weer naar zijn werk. 

Tante Mies overleed en mijn moeder had erg te doen met tante Lien die nu moederziel alleen was, want veel contacrt met haar eigen broer had ze niet. Mama stelde voor dat ze na winkelsluiting bij ons een kopje koffie zou komen drinken. Vanaf dat moment stond ze dagelijks bij ons op de stoep, iedere dag was ze er of zag ik haar alweer de weg op komen lopen, Dat beeld staat in mijn geheugen gegrift. Tante Lien stond op de stoep nog voor onze maaltijd was beëindigd. 

Ik had een heel arsenaal met oude fotoos gekregen uit de bezettingstijd. Foto's van de broer die in het verzet zat. . Een foto waarop als onderschrift stond dat de bemanning van twee duitse duikboten elkaar gelukkig nieuwjaar wensten maar op de foto was duidelijk te zien dat het prins Bernard was die zich overboog naar een bemanningslid van een boot en hem de hand reikte. En foto's van prinses Juliana met de kinderen in Canada. Zo waren er veel meer foto's waarvan ik me niet herinner wat ik er later mee gedaan heb. Ze zijn in ieder geval verdwenen. 

Op een zondagmorgen ik moet een jaar of. tien zijn geweest kreeg ik een bejporlijke uitbrander van mijn moeder die boos de keuken in liep. Tja. dat was het dan. Ik stond op en zette de radio aan. En terwijl tante Lien die er vaak ook een groot deel van de zonsag was, me ook nog eens inwreef dat ik toch niet de rdio aan kon zetten als mijn moeder zo boos op me was, kwam mijn moeder de kamer weer in met de koffie.

Toen kreeg Tante Lien de wind van voren. Ze moest zich er niet mee bemoeien ze had er niets mee te maken. Dat was iets tussen mijn moeder en mij en dat losten we samen wel weer op. Ik mocht gewoon de radio aan laten. Tante Lien incasseerde haar deel en het leven ging gewoon verder. Maar het werd na een veel te lange tijd toch wel vreselijk zwaar met tante Lien op ons lip.

Mijn vader en moeder hadden het gevoel dat ze geen moment meer enige pravicy hadden. Mijn vader klaagde erover en mijn moeder zowel als mijn vader waren te goedmoedig om haar te zeggen dat het hen teveel werd. Zelfs een schoonzus die wel in wilde springen als mediator werd door hen afgewezen.

De omstandigheden brachten uiteindelijk uitkomst. Mijn moeder ging aan het werk. Ze zette samen met haar zus en schoonzus in de tweede helft van de jaren vijftig een kleding bedrijfje op en mede daardoor veranderde de omstandigheden. Tot haar dood is tante Lien een trouwe vriendin gebleven. Die gelukkig niet meer zo verschrikkelijk vaak op de stoep stond.

Klein rondje

 En er bleef nog tijd over voor een klein rondje Hoge Veluwe 

En de kers op de taart waar ik een hele serie van kon schieten. 

Even de knop omdraaien

 We zijn er helemaar klaar voor. Batterijen oopgeladen voor het fototoestel. Broodjes en drinken in de tas,Rollator voor de deur. We gaan naar Nunspeet want daar hangt werk van Eugene Brnds en dat heb ik nog nooit in het echie gezien.  Jaren geleden een van mijn favotieten.  Rollator voor de deur en weg wezen. 

Nee he, roept mijn lief uit de werkkamer. Het kan niet doorgaan want er moet iets gebeuren voor schoonmama van 93. Tja dat gaat voor. Ff  de knop omdrtaaien.

Niets is zeker in de praktijk van alle dag.

Nu zitten we aan de kloffie  en tik ik een blogje.   Wat zal het worden vandaag?  Maar even afwachten hoeveel tijd nog beschikbaar is om iets anders te bedenken.

Wordt het toch nog gezellig vandaag grapt mijn lief. 

Me vastklampen en vrijheid

Het is niet eenvoudig in de grote ruimte te staan van het niet weten en geen enkele houvast te hebben.  Dat wil toch niemand. Twijfelen dat geeft ontust. Niet weten of het wel goed komt. Gewoon helemaal niets weten. Niet eens weten of er een volgend moment zal zijn of dat het volgend jaar allemaal nog wel mogelijk is.  Helemaal niets is zeker. Er kan van alles gebeuren. Je Ik kan allerlei doemscenario's bedenken en ook evenzovele goede vooruitzichten maar het enige wat ik wil is zekerheid. Ik wil nu weten of het goed zal komen. En dat weet ik echt niet.  Volkomen in de ruimte van het niet weten staan en ook weten dat er werkelijk van alles kan gebeuren zonder dat ik er ook maar enige grip op heb. Wil ik me daar wel mee bezig houden?

Meestal beperk ik me tot  momenten en dan is het te overzien want ik denk dat ik weet dat ik straks de deur uitga om iets leuks te doen. En ik denk dat ik weet dat ik in oktober weer ga stemmen en dat ik al wel een beetje  een idee heb waarop ik ga stemmen. Ik hoop zo dat...  Wat zou er nu verder allemaal gaan gebeuren in de politiek. Ook wel heel intessant wat er allemaal gebeurd  al ben ik er niet zo blij mee.  Ik ben zo geintersserd en wil weten hoe het verder zal gaan. En in september ga ik weer schilderen bij de KWA en mijn schoonmoeder van 93 wordt deze maand 94. Ja ik denk dat ik het allemaal wel weet en goed ben geïnformeerd. Ik ga ervoor,  ga zorgen dat het voor zover het mij aangaat wel goed komt. 

Dat zorgen voor en leven met alles wat er is dat blijft heus wel doorgaan. Maar in wezen weet ik dat toch echt niet. 

Het is doodeng me volkomen bewust te worden van al die onzekerheden.  Het is veel fijner me vast te houden aan het denken dat ik het wel weet en het kan leren begrijpen.  Ik wil ook niet wachten op uitslagen van onderzoeken. Ik wil weten wat er is.  Het  is al zo spannend en van afwachten, daar kan ik de zenuwen van krijgen. Dan word ik  geconfronteerd met mijn eigen onzekerheden en dat wil ik niet. Als ik weet wat ik heb wordt het hopelijk iets behapbaarder. Dan krijg ik  medicatie in hapklare brokken voorgeschoteld en ga ik ervan uit dat het wel weer goed zal komen.  Of niet natuurlijk. OEI Daar heb je het alweer. De zenuwen gieren door mijn keel.

Nee ik heb helukkig niets hoor maar zo werkt het toch? We willen houvast. We willen weten.  Is het mogelijk om volkomen niet te weten en daarmee te levn. Ja we zullen wel moeten want anders dan dat is het niet.  Maar voor mijn gemak houd ik me oaan alle zrlfgemaakte ideeën  vast. Ja, maar om ook in onzekerheden rust  te vinden? Zou ik dat kunnen? 

Ik denk en merk steeds meer dat het een oefening is. Iedere keer me bewust worden en zien waar ik me allemaal  aan vastklamp alsof het een zekerheid is en gewoon me niet bewust ben van dat het dat NIET is. . 

Waarom zou ik dat willen oefenen en daardoor iedere keer die confrontatie tegen komen van mijn  twijfel en angst?

Omdat ik heb gemerkt dat hoe meer ik in de ruimte van niet weten kom te staan hoe groter mijn mogelijkheden worden om ermee om te gaan. 

Vaak heb je daar wel een goede begeleiding bij nodig want het is niet niets om je er te sterk in te verdiepen. Confrontaties met je eigen geest kunnen helend en openend werken maar ook tot depressie leiden als er niemand is om op terug te vallen en je goed te begeleiden. 

Ik denk vaak aan sporters die trainen aan hun vaardigheden en spieren om bepaalde prastaties te kunnen leveten.  Dat wordt meestal ook goed begeleid.  Het kost veel inspanning maar ze doen dat graag omdat ze er plezier in hebben en  ze krijgen  er op den duur  steeds meer plezier in. 

Het is niet zoveel anders dan de training van de geest van het bewustworden. Om in goede conditie te verkeren moet die ook 'getraind' worden  De prestatie die je levert kun  je het verkrijgen van rust en ruimte noemen. Inzicht krijgen in hoe onzekerheden functioneren in jezelf en hoe je ermee om kunt leren gaan. Een weg vol uitdagingen en nieuwsgierigheid naar hoe ikin elkaar steek en dan altijd weer nieuwe dingen op kijn pad tegenkom. 

Ik denk ook dat religie daarover gaat. Me herverbninden met de volkomen onwetendheid die allomvattend is en gelijktijdig alles wat er is omvat. Dat is de weg naar volkomen open staan en zelf keuzes kunnen maken in de dingen die zich aan de oppervlakten voordoen. Wat ik van dat wat zich aan de oppervlakte afspeelt wel en niet toelaat in mijzelf op basis van die enorme ruimte van niet weten. Religie is me herverbinden met alles wat er is en met dat wat zich in elk moment voordoet zonder me ergens aan vast te grijpen.   Het kan namelijk zo weer verdwijnen want alles verandert en vergaat. 

Me bewust worden van alles waar ik me aan vastklamp is de eerste stap naar volkomen vrijheid. 

Roggelelie

Al meerdere jaren staat er een lely in het korenveld van de Heemtuin. Het is een rogge lelie. Het lijkt niet zo bijzonder maar dat is het wel. Ik heb nog niet gezien of hij er dit jaar weer staat

Onderstaande info van

https://hetreestdal.nl/?p=8556

 Het is een bolgewas, de bollen zitten  diep in de grond, zo´n 15 centimeter. Te diep ploegen, of het inzaaien van een ander gewas en het is gebeurd met de roggelelie. In de jaren ´90 ging men er van uit dat de plant in Nederland niet of nauwelijks meer voor kwam. Dat was in het begin van de vorige eeuw wel anders. Je kunt je het nauwelijks voorstellen, maar in Drenthe bijvoorbeeld werd de lelie gezien als een lastig onkruid. Soms kleurden akkers oranje van de roggelelies.

Balletles

 Herinnering

Mam mag ik ook naar ballet? Erika en Ingrid mogen ook. 

Wat is dat dan en waar is dat dan en..

Er moest dus informatie worden ingewonnen maar het was al snel heel duidelijk. Dat zou het niet gaan worden. Het was veel te duur. Het kostte wel vijf gulden in de maand en dat kon een arbeidersloontj begin jaren 50 niet trekken. 

Jet ging over de balletschool van Winja Marova in de parkstraat. De eerste school in Arnhem die ook beroepsopleidingen gaf en daarnaast amateur groepen voor kinderen die dan in de schouwburg een jaarl;ijkse einduitvoering mochten verzorgen. Geweldig leek me dat. Maar nee dat zat er echt niet in. 

Mijn moeder sprak erover met tante Riet de vrouw van haar broer. En ik zat daar als enig kind weer met de neus vooraan bij. Tante Riet en oom Wim waren gelovige mensen en gingen wekelijks naar de kerk op zaterdag want dat was de dag des Heren. Zo stond dat in de bijbel er werden hele gesprekken gevoerd over geloof en ook daar zat ik bij. Ik wist er alles van maar nu hadden ze het over mijn ballet dat ik zo graag zou willen doen. 

Tante Riet en oom Wim hadden geen kinderen maar haar zus die op de Hommelseweg woonden boven haar moeder die aderverkalking had, had heel veel kinderen en dat betekende dat er ook geen geld was voor luxe. Tante Riet moest ook elke week een tientje betalen om haar moeder te onderhouden want er was geen pensioen en ook nog geen vadertje Drees die later een uitkering voor bejaarden door de wet heen kreeg,. En die dochter van tante Leen, zo heette die zus, gingen wel naar ballet. 

Er was een mevrouw die balletlessen verzorgde voor kinderen en dat koste een dubbeltje. Ja dat was te overzien. Dus met een dubbeltje stevig in mijn hand ging ik naar de Hommelseweg en belde aan bij tante Leen. Marietje kwam de trap af en samen wandelden we naar het gebouwtje van de Katholieke Arbeiders Bond aan de Roosendaalsestraat. We moesten achterom naar het tuinhuis en daar zat mevrouw Magendans aan een tafeltje met rondom kinderen Ze schreef in een schriftje en ik moest mijn naam opgeven. Het dubbeltje werd keurig ingeschreven en toen ioedereen er was kon de balletles beginnen.

Ze had een hele choreografie gemaakt van doornroosje met muziek en we moesten ook nog zingen. Honderd jaren later kwam een schone prins, die haar deed ontwaken.... Er was ook een einduitvoering in Tivoli aan de Velperweg. Zo spannenend. Mijn moeder had van voering zijde een balletjurkje gemaakt. Wat een feest. 

Er werd gefuisterd> Heb je het al gezien? Wat? Er staat een naakte vrouw in de etalage , Wat? Waar? 

In de etalage van de winkel van mevrouw Magendans. Ze heeft een winkel aan de Klarendalse weg met oosterse tapijten. Haar zoon Jaques zit op de kunstaccademie. En nou staat er een naakte vrouw in haar etalage. Er werd gegiecheld door de kinderen want dat was toch eigenlijk schandalig. 

Ik heb dat beeld nooit gezien, ben er nooit langs gekomen toen het er stond> ik was wel erg nieuwsgierig nmaar het kwam er gewoon niet van. Alleen ging ik niet zomaar een eind van huis. . Maar toen ik deze week met vrienden een bezoekje bracht aan het modekwartie, zoals de vernieuwde naam voor dat gedeelte van Klarendal heet, kwam ik langs het winkeltje van mevrouw Magendans en popte dit verhaal naar boven. Wat heb ik veel herinneringen aan de stad. 

Podcast over bewustzijn

 Even een tussendoortje voor geïnteresseerden in podcast mogelijkheden. Ik ben daar tot nog toe niet zo mee op de hoogte maar daar komt nisschien wel verandering in. 

Deze vond  ik  heel interssant over bewustzijn. Dat vind ik een mooi filosofisch onderwerp. En jn deze podcast wordt uitgebreid gesproken over de verschillende inzichten over wat bewustzijn is volgens wetenschappers,  filosofen en religies .  

Ook staat er een link op naar de site van Andre  Klukhuhn waarop hij zijn boek helemaal heeft gepubliceerd. Echt de moeite waard voor de  geïnteresseerde liefhebber. Ik heb ervan genoten. 

https://www.radiolila.nl/blog/goddelijk-plan-of-neuraal-netwerk-scheikundige-en-filosoof-andre-klukhuhn

Spiegelen

Mijn eer te na

 De lindebomen gaan tekeer voor mijn raam en ook in mijn hoofd begint de chaos achter mijn toetsenbordje steeds groter te worden en de oplossingen die ik bedenk vliegen van de ene naar de andere kant. 

De blogjes zijn niet naar mijn zin. Al jaren wil ik er orde in hebben maar het lukt me niet zoals ik het wil. Misschien ben ik wel een grotere chaoot dan ik zelf wil toegeven. Ik wil erg graag alles op een rijtje hebben maar kan daar geloof ik niet zo goed  gestructureerd mee omgaan. Het kost me in ieder geval veel moeite en zie dan soms door de bomen het bos niet meer. 

.Ik heb verschilldende blogjes over verschillende onderwerpen. Blogjes waar ik vroeger vakantiefoto's op zette liggen intussen natuurlijk stil en daar heb ik geen omkijken meer naar, Een kladblogje dat ik niet publiceer maar vol ideeen en dingen die ik nog goed kan gebruiken. Een blogje om herinneringen in op te schrijven, een blogje voor foto's die ik goed vind. En intussen word ik er tureluurs van. Het blogje 'verdwalen in verhalen waar ik het in het vorig blogje over had, jaja pff. '. Dat is in wordpre ss en nu heb ik het , dacht ik. daar alles aardig op een rijtje maar loop dan weer tegen dingen aan die gewoon niet lukken. Iedere keer verslik ik me er weer in en dat kost me veel te veel tijd die ik liever anders gebruik. 

Ik ga er nog wel eens een keertje mee aan de gang maar voorlopig blijf ik hier op dit blog gewoon schrijven wat me voor de voeten komt en niet alleen maar de diepgaande overwegingen. Want ook in de chaos van alledag kom ik mezelf tegen. Merk ik dat ik mezelf na 78 en een half jaar nog niet ken. Ik wil toch niet zo'n chaoot zijn ghaghagha en dan haal ik maar eens diep adem. 

Ik was al begonnen om op dit  blog meer dan alleen mijn diepgaande overwegingne te schrijven. Dat blijf ik hier fijn doen en als ik zin heb probeer ik zo af en toe daar in het herinneringen blog de boel op een rijtje te krijgen zoals ik het wil. Het is me de eer te na om het op te geven. 

 Zo leuk stoeien met fotootjes. Dan ontdek ik plots weer iets nieuws 

en zet een roodborstje tussen de bloemen.

Verdwalen in verhalen

 Moe ben ik ontzettend moe maar nu is dat heerlijk want ik heb enorm veel gelopen voor mijn doen. We hadden een afspraak om met de groep waar ik wekenlijks mee in Rozet Presikhaaf samenkom deze dinsdag te gebruiken voor een wandeling door het modekwarties in Klarendal. Wat heb ik daarvan genoten. Want de hommelseg en het oude Klarendal 

Nog van voor mijn herinnering het pand van

de Gruyter aan de Hommelseweg want toen

ik met mijn moeder aan het handje boodschappen

ging doen was hij al verhuisd naar de hoek 

aan de overkant

 

 daar liggen mijn herinneringen voor het oprapen. Ik heb zo enorm genoten. Op iedere hoek kwamen de verhalen naar boven en waarschijnlijk ga ik  ze spuien op mijn blog

verdwalen in verhalen https://langgeleden.wordpress.com/

Toen ik zelf later achter de kinderwagen liep haalde ik iedere morgen bij de bakker op de hoflaan  een halfje bruin voor 29 cent en liep dan verder naar de Klarendalseweg om boodschappen te halen Maar O O O wat is het allemaal veranderd. Op de hoek met de Klarendalseweg was de Coehoornkazerne en nu is op het hoekje ertegenover een cafe dat er geloof ik altijd al was maar nu is de stoep aan de overkant geannexeerd tot terras. 

En een kazerne is nergens meer te bespeuren,. 

Wat een geluk dat ik zo goed in mijn vel stak. Maar ik kwam wel met trillende beentjes thuis. Weliswaar heel rustig en kalm aan gelopen maar het was een heel eind vanaf de hommelsepoort .

En dan onderaan de Klarendalseweg het winkeltje met oosterse tapijten van mevrouw Magendans. Ja dat verhaal gaat binnen kort in ieder geval op verdwalen in verhalen. want hier in deze spontane uitbarsting   is de chronologie ver te zoeken

Op de klarendalsweg zijn nu veel winkeltjes en boetiekje en zowaar ik kocht nog wat. Een heerlijk lang vilten vest ook goed als jasje voor koele dagen. Een prachtig winkeltje waar we een komplete uitleg kregen over wat en waar die spullen vandaan kwamen. Ik begreep ook kleding die voor filmsessies genruikt waren en designontwerpen en ze hadden buiten heel aparte kleding van alles en nog wat. Heerlijjk om rond te wandelen en te snuffelen.  Dat heb ik in geen jaren meer gedaan en het was gewoon leuk. 

En verder gewoon nu lekker uitrusten en lekker bloempjes schilderen in de vkantie met waterverf. 

 

 

Onwetend

Toen mijn ouders naar het verzorgingshuis verhjuisden omdat mijn vader een darmkanker operatie  had gehad en goed was opgeknapt werd het het toch voor mijn moeder te zwaar  hem te verzorgen. Ik  weet  nog dat hij liever geen bruinbrood wilde eten. en dat ik daarvoor naar de afdeling liep die daarover ging. Ik wilde dat even regelen en kende nog veel van het personeel uit de tijd dat ik er zelf werkte.  Helaas ik kreeg het niet voor elkaar en probeerde mijn vader ervan te overtuigen dat bruinbrood ook veel beteer voor hem en zijn darmen was.  Hij had voor zijn operatie net als ik nu darm problemen. Hij kende zijn lichamelijke toestand goed en trok zijn eigen plan waar hij zich lijfelijk het beste bij voelde. 

Hoe verkeerd was dat wat ik voor hem besliste? Ik had best zelf voor witbrood kunnen zorgen. Geen enkel probleem toch.

NU weet ik beter en wat zou ik, nu ik mijn eigen darmen leer ervaren graag witbrood voor hem meegebracht hebben om aan zijn vraag te voldoen.  En die lieverd trok zijn schouders op en legde zich bij mijn misschien wel te dominante ideeën neer.  Wat kon hij anders in een afhankelijke situatie. 

En zijn er meer dingen die ik anders gedaan zou hebben als ik beter had geweten. Nu ik zelf oud ben en ze in de praktijk tegenkom weet ik dat hij gelijk had en zou ik het anders gedaan hebben maar ja ik deed het uit  onwetendheid niet goed. 

Begrijp me goed. Ik zit niet in zak en as want die dingen gaan  nu eenmaal zoals ze gegaan zijn.   Het maakt me bewust van het feit dat we zo weinig, zeg maar liever, helemaal niets weten.  Alle beslissingen die we nemen zijn  gebaseerd  op die  onwetendheid want wat we denken te weten is vanuit ons eigen perspectief beredeneerd en nooit een  alomvattende universele  waarheid.  Die waarheid geld altijd alleen voor mezelf.

Zelf zit ik tot nog toe in een situatie waarin ik mijn eigen beslissingen kan nemen en ook de moed heb tegen adviezen in te gaan als ik merk dat ik daar geen voordeel aan heb . Uiteindelijk beslis ik zelf.  Hopelijk kijk ik er dan genuanceerd genoeg naar want mijn eigen perspectief is natuurlijk ook beperkt en de uitwerkingen op de lange duur ken ik niet. Het is uiteindelijk allemaal een korte termijn visie.  

We overzien geen heel leven laat staan eeuwigheden.  Zoals beslissingen die in de de geschiedenzijn genomen   en dan na jaren en ook zélfs na eeuwen komt men tot de ontdekking wat er allemaal mis is gegaan en dan moet toch met de gevolgen gedeald worden. Wat de uiteindelijke uitwerking van ons handelen is, is niet te overzien . 

 Zekerheden zijn er niet en de mens is hoe geleerd dan ook en hoe machtig totaal onwetend  als het erop aankomt.  Uitvindingen zijn er voordat er een goede oplossing is voor de gevolgen en uitwerkingen. Zo loopt de mens altijd achter de feiten aan.. Hij kan niet anders lijkt het wel.

Er zijn nooit eenduidige oplossingen voor de politieke, maatschappelijke  en wereld plroblemen te vinden.  Er spelen honderduizende dingen een rol die meespelen op het grote toneel dat onze wereld is evenzo als in het universum. Alles wat er is beweegt heeft  gevolgen die elkaar doorlopend  beinvloeden.  Probeeer daar maar eens grip op te krijgen dat is onmogelijk omdat alles met elkaar in afgankelijkheid bestaat.

 Een stapje meer wetenschap en inzicht is prachtig en interssant maar alles weten dat is onmogelijk. We kunnen er alleen maar naar streven het beste te doen en dat moeten we zeker doen. 

Wat ik nu leer van mijn eigen darmklachten is dat er hoe dichter ik bij de basis kom en dus de oorzaken  hoe effectiever het werkt  en als ik dat kan projecteren op het grote menselijke geheel  dan kan ik er in ieder geval beter mee om leren gaan want ik weet dan wat ik binnen mijn perspectief het beste kan  doen.  

Al schrijvend aan het vervolg kwam ik tot de conclusie dat net voor velen misschien niet zo n logische samenhang heeft. Maar toch hoe meer ik me verdiep in hoe die structuren werken in mijzelf en in het grote geheel van ons mens zijn hoe duidelijker ik de overeenkomsten zie. Niet dat ik daarmee oplossing zou hebben, zeker niet. Maar mij geeft het meer inzicht in de wat en hoe wij  als  mensen zijn en handelen..

Dus wil ik de rest ook Maar publiceren voor  degene die het nog volgen wil.

Ik moet me dus als eerste bewust worden van waar het probleem zit en hoe ik ermee om kan gaan.  En ik denk dat het met de wereld problemen niet anders werkt.  

Hoe dan?

De basis van het probleem  zit in het feit, dat iedereen het zelf zo goed mogelijjk wil hebben. Niets mis mee Maar niet altijd bereikbaar binnen de mogelijkheden en omstandigheden. Zo gauw we een ander ermee benadelen en teveel voor onszelf willen, niet meer kunnen delen of macht willen hebben. Dominant willen zijn. Ik weet het beter, gaat het mis. 

Het probleem mrt die onwetendheid is ook dat ik niet eenszgag hoe dominant ik was. Ik deed het toch voor zijn bestwil. Ook zo n dood doener. 

De dictator zit zo stiekum verborgen ook in mijzelf. Dit gebruik ik alleen even als voorbeeld maar zo is het met alle eigenschappen.Op zich hoeven ze biet verkeerd te zijn en kunnen  ten goede worden gebruikt maar  onwetendheid verduisterd alle goede bedoelingen door een tekort aan inzicht. . We hebben alle mogelijkheden  in ons maar helaas zonder het juiste universele inzicht hoe het op een heilzame manier te gebruiken. 

 Dat kun je in alle vormen en misstanden in de wereld terugvinden. Op die basis groeit dan een heel arsenaal van misstanden die nog moeilijk tot de basis te herleiden zijn. 

Hoe kan ik daar zelf mee omgaan?

Die tekorten aan inzicht leren herkennen en die vooral in mijn eigen leven ook herkennen. Ernaar durven kijken en zien dat mijn inzicht altijd gekleurd is door eigen ervaringen  maatschappelijke achtergronden en cultuur. Door  die duidelijkheid te creëren   kan ik naar beste weten werken en alle interpretaties duidelijker alszodanig waarnemen. Daardoor kan ik meer open staan voor ander visies. 

 Bewust obseveren vooral  de persoonlijke kleine dingen zoals ik hierboven al schreef. is voor mij een manier om alert te blijven in de kleine eigen dingen even als in de heoordeling van processen in de wereld die zich buiten mij lijken te voltrekken maar waar ik eenonlosmakelijk  onderdeel als mens van ben  met dezelfde eigenschappenb en mogelijkheden om te gebruiken of te misbruiken .

  Een levensvisie die ik altijd kan toepassen in het groot en in het klein op mijzelf. Zo krijg ik vaak meer duidelijkheid en ontdek  dat  die dingen niet alleen in het groot bij  de zogenaamde  foute en of  goede mensen een rol spelen  maar evenzoveel in mijzelf.

Daarmee kunnen we alle kanten op en hopelijk kiezen ik steeds vaker  bewust voor het goede en niet alleen voor mezelf. En dat valt nog lang niet mee.

Het gaat weer veel beter.

 Aan de ontbijttafel kan ik in de donkere beukenboom de vlagen regen voorbij zien komen. de enige plek waar ik kan zien of het wel of niet regent. Het gaat vandaag stukken beter. Ik heb heel goed kunnen slapen en begin ook weer zin te krijgen naar buiten te gaan. Maar ja. Even geduld tot het wat beter wordt en zo is er tijd om een blogeje te schrijven. 

Wat een ander gevoel als alles weer wat meer op de rit is. Ik zal verder meer rekening gaan houden met weinig vezels eten. Dat wordt dus wit brood bijvoorbeeld. Dat is maar een kleinigheidje en hopelijk is het niet zo dat ik erg veel groenten en fruit moet laten staan dat zou wel jammer zijn.  Nu nog wel daar even voorzichtig mee zijn maar ook dat is niet zo erg. Het is al zo heerlijk dat ik een wat normaler gevoel heb en zeker is het heerlijk hopelijk even van de pijn en krampen af te zij. 

Maar fotograferen zal het dus niet worden vandaag. Wel even een boodschap doen op het winkelcentrum want ik wil ook wat meer en vaker witte rijst gaan eten.  Gelukkig allemaal dingen die ik graag eet. 

Hoe meer je weet hoe makkelijker het leven kan zijn want dan kan je er rekening mee houden.  Misschien ga ik daar in de loop van de dag eens een blogje over schrijven want dat heeft zoveel aspecten en diepgaande overwegingen in zich. Dat boeit me wel weer. In dat opzicht komen er zelfs herinneringen bovendrijven. 

Fijne zaterdag

Een foto uit 2014 

Toen regende het ook al 

ghaghagha