Schildertafels en moccasins

 Vanmiddag zetten we ook de tweede tafel weer in de kamer. Die stond al maanden in de kelder in verband met de 'showroom' die we nu weer bolop in gebruik hebben genomen  op onze eigen manier. Ik zette hem voorlopig nog op de balkon in de serre maar het is daar nu echt te koud om te schilderen en ik ben een onverbeterlijke koukleum.  Dus nu staan beide tafel weer in de jamer en kan ik me lekker uitleven.

Ik heb mijn oude schoenen van Jan Jassen naar de schoenmaker gebracht. Vroeger kocht ik veel en vaak schoenen maar nu heb ik er niet zoveel meer. Die bij de schoenmaker moeten echt nieuwe zolen hebben anders ga ik er vandaag of morgen doorheen. 

O zei de schoenmaker. Dat is handwerk enn hij ontdekte dat er stiksels los waren.  Ik hoop dat ik ze weer gerestaureerd terug krijg. Zo langzamerhand horen ze misschien meer in het museum thuis maar het zijn zulke heerlijke lage moccasin laarsjes. Ik kan ze echt niet missen. 

Het leven is mooi

 Het kan toch niet waar zijn dat mijn zicht van de ene op de andere dag zo achteruit is gegeaan.

Dat zit zo. Ik wilde even in de tweedehandswinkel gaan kijken naar een pot om een plant die te groot wordt in over te zetten en onderweg kwam ik een vriendin tegen die ik al langer niet gezien had met haar blinde geleide hond. . Dat was leuk en al babbelend liepen we samen verder op. Ik vroeg haar wat zij nou wel en niet zag en vertelde dat ik het gevoel had dat  ik veel niet zag maar van andere dingen weer het gevoel had dat ik ze wel scherp zag. 

Dat vult je hoofd dan in 

Was haar deskundige opmerking. Ja zei ik dat kan wel kloppen want dat is inderdaad met veel zo. 

Nu zit ik hier vanmorgen voor het raam naar buiten te kijken naar het prachtige zonlicht dat door de bomen speelt. Altijd weer een feest om te zien en ik probeer dan op allerlei manieren het pklaatje scherp te krijgen. Het lukt me niet.  Ik word me bewust van het onscherpe beeld dat binnenkomt.  Wat is heet toch een vreend fenomeen die macula. Het laat je van alles geloven en het is doorlopend zoeken naar wat ik nou wel precies zie en wat niet. 

Soms vraag ik me ook af hoe het mogelijk is dat ik nog steeds schilder en fotografeer. Maar zolang  ik het leuk vind ga ik door.  En stuur ik de plaatjes de digitale wereld in wat dat blijft een bron van contacten wanneer je oud(er) bent.  Ik heb er nou eenmaal plezier in zoals ik in het hele leven plezier heb en wil houden.

En ik zeg het maar weer

 Met alles erop en eraan.. want het is ook een feest om daar bewust van te worden en dankbaar dat het me gegeven is er tot nog toe goed mee om te kunnen gaan. 

Het leven is en blijft mooi. 

Het 'debacle '

 Deze naand is zo goed als voorbij en ons appartement is nier verkocht. Er waren wel wat adspirant koopers die het uiteindelijk af lieten weten.

Natuurlijk het zou vast wel verkocht worden als we er wat meer tijd in zouden steken en geduldig zouden zijn. Maar daar ontbreekt het ons aan.  En dat heeft ook met mijn leeftijd te maken.

Zoveel tijd heb ik niet meer. De conditie wordt er met de tijd niet beter op. Nu zou ik zo n grote omschakeling en drukte  nog aandurven  want ik heb daar ook heel veel plezier in. Ik verheugde me erg op de woonplek die nu niet door gaat want we hebben besloten niet langer in het ongewisse te blijven en de knoop door te hakken. 

We blijven hier wonen.

Alle schilderspullen en veel persoonlijke dingen hebben we weer te voorschijn gehaald en de toonkamer is weer een woonkamer geworden waar ik alles kan doen wat ik wil En Fer voelt zich prima in de 2de kleine kamer met computer etc. .Dat voelt allemaal weer goed. 

Intussen wonen we hier al heel lang en zijn er wel dingen waar we vernieuwing in aan willen brengen. Daar gaan we op ons gemak naar kijken. 

Ik denk dat we nog wel een telefoontje van de makelaar zullen ktijgen. Maar hij moet van goede huizen komen om onze beslissing nog te veranderen. 

Aan de ene kant een teleurstelling dat het niet doorgaat omdat de plek in Wageningen vele voordelen had voor ons ook al zou  het duurder worden, aan de andere kant ook wel fijn om hier te blijven tussen lieve buren,  goede sociale omstandigheden, een een bekende en heel mooie groene en rustige omgeving. Alhoewel de Velperweg waar we een zijstraat van zijn wordt gerenoveerd en nog een eeuwigheid overhoop ligt. Maar uiteindelijk zal het er mooier op worden. 

Minder zijn de plannen voor de aanleunende wijk. Maar die realisatie overleef ik misschien niet eens en onze appartementenflat blijft buiten schot al zal het op de omgeving wel wat impact hebben.  Maar er zijn al veel plannen weer van tafel.

Dat alles is denk ik mede verantwoordelijk voor het 'debacle'.

Ik ben alweer heerlijk aan het schilderen geweest. Het hert dat wij kort nadat we de Hoge Veluwe opreden konden fliepsen vanuit de auto. Ze waren met z'n tweeën .  Het was echt heel bijzonder ze op die plek te spotten. 

Update

Zou het toch nog een staartje krijgen vraag ik me nu af. Wie weet?

Zo ben ik nou eenmaal

 Zolang ik in mijn comfortzone zit is er niets aan de hand. 

Waarschijnlijk hebben veel mensen dat. Zo wil je het altijd wel hebben en houden.  Maar het leven zelf houdt daar geen rekening mee. Soms word je er wreed uitgetrokken en dan is het wel duidelijk.

Dit wil ik niet !!!

Ik vraag mezelf af waar ik dan het meeste last van  heb. Van die omstandigheden, van die gebeurtenissen of van mijn eigen weerstand.

Ik leerde ernaar te kijken en te voelen en  doorzien dat het mijn eigen weerstand is waar ik nog het meest tegenaan loop. Dat wat mij s onrust en negatieviteit oplevert.  Vechten ertegen maakt het alleen maar erger. Het opmerken en doorademen   haalt als  vanzelfsprekend de scherpe kantjes ervan af. Maar dat kost meer geduld en tijd dan weglopen of roepen : het lukt me niet!  Dat is vechten en helpt niet.

En nu ontdek ik weer dat er heel veel lagen in zijn die op kunnen soelen. Want ik kom steeds subtielere weerstanden tegen.  Als ik met het een wat beter uit de vieten kan en minder weerstand ervaar staat er wel weer iets snders te wachten. 

Soms zijn het dingen die er niet zoveel toe doen totdat ze wat dominanter in mijn omgeving een rol gaan spelen en dan zit ik me wel degelijk eeer te ergeren. Die onvrede is net zoveel weerstand maar alleen  nog niet eerderals zodanig ervaren. Kan ik er nu dan  toch in rust naar gaan kijken of wil ik die omstandigheden die mij niet zinnen naar mijn hand zetten en de veroorzakers 'aanpakken'? Die dan misschien ook weerstanden ervaren. Dan kunnen  kleinigheden grote vraagstukken worden.  Het blijft een keuze of een dilemma waar ik tegenaan loop.

Toch kunnen we alleen maar dingen in onze eigen geest veranderen en en daar rust creëren.  nooit kunnen we dat in   andermans geest vewerkstelligen.

Door de jaren heen veranderen de dingen. Ik merk die veranderingen  ook in mijn  weerstanden. Vroeger was er muziek waar ik me enorm aan kon ergeren omdat ik er een heel eigen oordeel op had geplakt. Door meer openheid te leren creëren en minder weerstand is er zoveel veranderd dat ik mijn oordeelsvorming grondig gewijzigd heb en meer open sta voor wat ikeerder afwees. 

Ben ik dan mezelf niet meer?

Of  ben ik er nog lang niet achter hoe ik eigenlijk ben?

En is dat   weten dan noodzakelijk  Of zijn we onder de verschillende de omstandigheden altijd anders en hebben  we ALLE ideeën  en mogelijkheden in ons zitten?

Kan ik loslaten wat ik denk te zijn en zou dat het leven makkelijker en breder toegankelijk  maken? Zou ik dan minder weerstanden of ergernissen tegen komen?

We waren in het openluchtmuseum museum en ik heb 2 uur kunnen wandelen.  Krijg ik dan toch weer wat meer energie. Dat zou mooi zijn 

Kamperen

 Regen tikt op de bakken van de rolluiken.  Jaren geleden hoorde ik hetzelfde geluid en ik waan mij met mijn ogwn dicht weertin de zomervakntie op de camping in  een tentje.  De regen tikt en de kinderen vermaken zich met regenjasjes aan buiten de tent waar ze vrij rond kunnen rennen of fietsen en spelen naar hartelust. 

Maar soms hield het niet op en bleef de regen dagenlang in stromen neerdalen.  We stonden er het hele seizoen  en ik was  overdag alleen met de kinderen tijdens de zomervakantie. Tot het me werkelijk de keel uithing en ik kinderen, hond, parkiet, kaviaar, wasgoed enzovoort bij elkaar greep en  enkele kilometeres verderop naar huis terugreed om alles te drogen en me weer een beetje mens te gaan voelen.  Wachten  tot het zonnetje weer ging schijnen en ik de weg naar het tentje met hebben en houden weer terugreed.  

Mijn ouders op bezoek

Waar blijft die dappere dodo

 Intussen heb ik op de balkon/serre weer een heerlijk plekje gecreëerd  om me uit te leven. Misschien was het vandaag wel de laatste dag want het wordt daar al snel te koud. 

Heel stiekum zit ik nu te hopen dat er op het laatste moment geen kopers meer komen want ik heb het hrlemaal gehad. Steeds weer kopers die zich op het laatste moment terug trekken.  Maar ...

Dit oudje joudt er gewoon de moed in en mocht er op de valreep toch een dappere dodo komen die ons toto verhuizen aanmaand dan doe ik echt wel mee. Maar intussen ben ik hier prima op mijn plek en hoeft het voor mij niet meer zo nodig. 

Vanmorgen geschilderd in het atelier op schaarsbergen en dat was weer fijn.  Daar doe ik steeds weer nieuwe ideeen op. Op canvas schilderen doe ik niet meer want het staan achter de ezel is niet meer zo lekker en ik heb geen plek meer voor schilderijen in de kelder. Dus gaat alles op papier van 10 x 10 tot 50 x 70. Dat werkt prima en is goed te stapelen. 

Die arme kinderen krijgen tzt heel wat voor de brandstapel. Wat ze mooi vonden hangt natuurlijk al bij hen thuis. Vroeger had ik de energie om ze tentoon te stellen maar dat is verleden tijd.  Ik houd het bu bij allerlei schetsmatige werken op papier.  Belangrijk is het plezier dat ik erin heb. En...

Daarvoor heb ik hier meer ruimte dan in dat kleinere appartement. 

Prima toch.

Zoveel om mee te leven met alles erop en eraan

 Dit is echt een dagje om voor pampus te liggen. Plotseling knap ik tot aan mijn enkels af.  Natuurlijk niet zonder reden. Het leven is heerlijk maar kan ook heel vermoeiend zijn als je 80 bent. 

Neeeee dat is niet anders dan een paar dagen voor ik verjaarde maar toen had ik  geen twee uur rondgelopen in het openluchtmuseum  en de volgende dag een etentje met zn zessen. Mijn twee zoons en vrouwen. Heel fijn was het. Infisch eten bij Batavia. Daar moet je dan wel eerst naartoe en we parkeerden de auto onder het station. Daar was ik al in geen eeuwihheid meer geweest. De laatste keer was geloof ik met Roos een fotografeer vriendin die helaas al is overleden . We deden een rondje Arbhem- fotograferen in 2012. Later reden Fer en ik er wel vaker aan voorbij maar er is intussen zoveel veranderd.

En dan merk ik hoe slecht ik zie. Hoe lastig het is om in het voorbijgaan zoveel nieuws op te nemen, op de weg te letten.te zien en binnen te laten komen. 

Wat een schitterende overweldigende ruimte en architectuur in de hal van het station  en dan buiten is het een heel onbekende omgeving  geworden. Ik zou veel meer tijd nodig hebben om het allemaal te kunnen zien want het duurt kang voor ik alles visueel gescand heb.  En zoveel mensen. Ik liep aan de arm van Fer die me overal doorheen loodste. Dat allemaal was al een bojzondere ervaring die veel indruk op mij maakte  maar me ook veel te denken gaf over de manier van leven waarin ik nu zit die zo totaal verschilt van vroegere ervaringen. Een grote drukke wereld die me niet meer eigen is maar desalnietemin bijzonder. 

Mijn schoondochter wees me daktereassen met lampjes aan waar ze nog niet gewwest was en nog graag eens naartoe zou willen.  Ik kan me zo voorstellen hoe spannend dat allemaal is als deze kleine wandeling bij nij al zoveel nieuwsgierigheid oproept dan is het batuurlijk heel dpannend als je al die dingen gewoon nog doen kunt en dat ook wilt doen. Maar aan de andere kant ook het gevoel van o heerlijk ik hoef of moet dat allemaal ook niet meer . Dit even te ervaren  is leuk maar ik voel me zeer senang in nijn kleine wereld en geniet van dat wat zo plotseling op mijn pad komt. 

Het werd een heerlijk avondje met de kinderen. Lekker eten en dan doe ik zo voorzichtig daarmee maar het was toch teveel en moest ik het vanmorgen bezuren. Knapte af zoals ik al schreef tot aan mijn enkrls met buikpijn etc. Ikhgad de hele dag de tijd om ervan bij te komen voor en gelukkig, vanmiddag was ook dat leed weer geleden. 

Ik zie dat ik in 2012 nog helemaal geen fotootjes gemaakt had van die enirme hal.

Dus heb ik maar een foto van Google geleend

In het huiste licht

 

Afbouwen en opnieuw beginnen.

 Wat een heerlijk weer vanmiddag. Natuurlijk nog even van genieten. Meteen na de lunch weg wezen.

Fototoestel zonneklep of hoed mee. Overal aan gedacht.  O K.   Gaan we even kijken in Wageningen in het park van  Het Depot waar we zo graag willen gaan wonen maar wat zo langzamerhand uit het perspectief verdwijnt. 

Ik ben al volop bezigmet hier mijn hobby's  weer op te pakken en dat bevalt me goed.

 Inde gang kwamen we de buur tegen met stalen voor vloerbedekking in de gang van de  bergruimte. We hebben hier een fijne groep mensen wonen. Ja, die donkerblauwe vond ik ook het mooiste. 

Het park in Wageningen straalde en het appartement daar lijkt nog op ons te wachten ... 

maar O WEE ik was vergeten mijn sd kaartje in het toestel te stoppen nadat ik de  fotootjes  van de dierentuin op mijn tablet had overgezet. Dus ik ben heerlijk aan de vijver in het zonnetje gaan zitten genieten van het mooie weer en maakte wat fotootjes  met het mobieltje. 

Net zo n oudje als ik.

 Vandaag ben ik 80 geworden. 

Verleden jaar vierde ik dat ik in mijn 80ste levensjaar zat en Fer was 70 geworden. Dat was dubbel feest. Dit jaar was het dus heerlijk rustig en dat kon ik wel gebruiken na de hectische opruiming en wegdoe tijd. 

We hebben alle spullen weer in huis staan en die beneden weggestopt waren en als er nog kijkers komen moeten ze maar door de prullaria en schilder-teken e en hobby activiteitenspullen heen kijken. 

En zo wandel ik dus een nieuw decennia in. Het blijft spannend maar de kans dat we hier blijven wonen wordt wat mij betreft met de dag groter.

Gister middag hebben we weer heerlijk gefotografeerd in de dierentuin. Het was mooi weer en ik heb verwonderlijk veel kunnen lopen waarschijnlijk door de afgelopen activiteiten die de conditie goed heeft gedaan maarik  was wel bij thuiskomst erg moe. Ook dat is goed want vannacht heb ik prima geslapen. 

Kijk net zo n oudje als ik. 😅

Foutje' bedankt

 

update

Ja kan gebeuren. De roller coaster is abrupt  tot een einde gekomen. 

De kopers van ons appartement hebben zich teruggetrokken.

Gelukkig hebben wij nog niets hekocht maar toch wel een beetje valen. 

Nog 2 weken afwachten of er nog een nieuwe kandidaat zich meldt. 

Hier is het ook mooi

Klein maar fijn

 Het lijkt alsof ik in een sneltrein ben gestapt. Zo ontwikkelt zich nu alles.  

Vanmiddag druk morgen druk en onderweg naar de project 'keukenbouwer' weet ik veel hoe dat allemaal gaat en moet.  In ieder geval hoef ik me niet te vervelen.  Ik dacht dat we al veel overdacht hadden maar nu worden er spijkers met koppen geslagen. 

Het was trouwens koud toen we voor de deur van ons toekomstig appartement op de makelaar stonden te wachten. 

Binnen met de makelaar waaide het gelukkig niet

Enfin het zal ok wel weer rustiger worden want voorlopig duurt het nog wel even voor we echt kunnen verhuizen. 

Morgen op zoek naar een passende keuken etc,  wat er allemaal nog meer in moet.

 Dit moet een keuken worden. 

Nog meer opruimen dus want het is echt kleiner.

Zo veranderlijk is alles

 En zojuist een telfoontje van de makelaar dat ons appartement  is verkocht onder voorbehoud. 

Dus gaan er bu weer heel andere omstandigheden een rol spelen 

Eigen verantwoordelijkheid

 Er bekroop me een troosteloos gevoel vanmorgen. De regen viel in stromen neer. En nu terwijl ik zit te tikken begint het zonnetje te schijnen. 

Zo wordt het me weer duidelijk hoe alles afhankelijk is van oorzaken en omstandigheden en dan de volgende stap is dat ik de mogelijkheid heb dat te herkennen en te ervaren naar ook dat het niet nidig is me daardoor mee te laten slepen en erin vast te gaan zitten.

Dat is het stukje waar ik zelf verantwoordelijk ben en waar ik kan oefenen door oplettendheid.  

Alles verandert doorlopend. Ook mijn gemoedstoestand

012 Bewust leven

 de gescheidenheid van het ‘ditt en dat’, het dit-hier en dat-daar, niet alleen in de buitenwereld waarop wij met onze zintuigen zijn gericht, het geldt ook voor de dingen in onze binnenwereld, onze tegenstrijdige gemoedsgesteldheden, de diversiteit van onze strevingen, de vaak hevige tegenstelling tussen behoefte en bevrediging, tussen wel willen maar niet kunnen, dingen waarvan we ons in onze zelfobservatie bewust zijn en die ons de baas zijn waar wij baas zouden moeten of willen zijn

Uit Eckhart Nu

Alomvattende Eenheid. Opmerken en leren ervaren dat er niets is dat onafhankelijk bestaat.  Oost kan er alleen maar zijn omdat West er is en omgekeerd. Omdat er jong is is er ook oud.

We leven niet meer met die vanzelfsprekendheid dat alles er  kan zijn en er ook is. Het lijkt wel verbannen uit ons DNA bij wijze van spreken. We verbannen het een  en denken daarme het andere dat we WEl willen  te kunnen grijpen en vasthouden in alles. Zowel buiten onszelf als binnen in ons doen en denken. 

. Het heeft zoveel implicatie in het dagelijks leven waar we ons niet meer werkelijk  bewust zijn 

Hoe makkelijk  plakken we overal etiketten op om het tastbaar en duidelijk te maken.  Noodzakelijk. Zeker. Om te kunnen communiceren.Maar we plaatsen op die manier alles tegenover elkaar als zelfstandige onderwerpen en voorwerpen en weten niet meer dal als dit er niet is dat het  andere er niet kan zijn. We weten het soms wel maar dan nog leven we er niet mee. 

Weten is een totaal andere gesteldheid dan het doorvoelde bewustzijn van waaruit geleefd kan worden .  Weten is de hersenfunctie. Er volkomen van doordrongen zijn en ermee leven is een andere vorm van intelligentie die niets met een geleerd hoofd te maken heeft. Iedereen kan het leren door er op te letten en daardoor er eigen mee te worden.

Zoals we  spieren doepel en in conditie willen houden zo zouden we ook de geest  met aandachts oefeningen  soepel  houden. In het besef dat het er allemaal onafscheidelijk is en daar vanuit stabieler leren leven. 

Uitslapen en opnieuw beginnen.

Heb ik toch een groot deel van de dag verslapen. Vanmorgen en vanmiddag weer. En nu maar hopen dat ik morgen weer kan doen wat ik wil. Het moet nu maar eens afgelopen zijn met die aanvallen.  want ik wil graag naar de bieb en woensdagmorgen ook want dan komt Rick voordragen.  En daar ben ik heel benieuwd naar. 

Vanmiddag zijn we nog wel samen naar de fotozaak geweest. Al jaren fotografeert Fer met zijn oude toestellen en objectieven en altijd is er iets wat niet naar zijn zin is. Nu eindelijk besloot hij iets te kopen wat hij dus  al heel lang graag wil hebben en konden we het ophalen.

Thuisgekomen de accu's  op lading gezet en ben ik weer in slaap gevallen want gelukkig was de pijn tot een minimum gezakt.  En volgens mij is hij heel blij met wat hij nu in handen heeft. 

Kunnen we er weer samen op uit om plaatjes te schieten want hij wandelde de laatste tijd meer dan dat hij fliepste. En dat zal hu wel weer verbeteren.

Ontspannen

 Bij het opstaan voelde ik al dat het niet lekker zat maar ik wik gaan schilder. Hopelijk zakt het zo.

Maar helaas het wordt alleen meer erger. Mijn darmen zijn weer in een kramp geschoten.

Ik probeer maar wat te ontspannen. Meestal voel ik me na een paar uurtjes wel weer goed.  

In de jaren 80 maakte ik een beeld van gasbeton. Ik heb het niet meer 

bezichtiging op herhaling.

 Twee bezichtigingen gehad en het gaat er naar uitzien dat er serieuze belangstelling is.  Morgen komt een van de twee bezoekers terug met haar zoon.  Ik ben heel benieuwd waar het op uitdraait. 

Dit vind ik trouwens niet het leukste deel vvan verhuizen.  Ik ben blij dat ik me niet met onderhandelingen hoef te bemoeien want dat is echt mijn ding niet.  Inpakken en weg wezen zou ik zeggen hihihi maar dat slaat natuurlijk nergens op.  Ik hoop dus dat dit deel niet al te lang gaat duren en er zekerheid komt zodat we weten of ik hier of daar aan de gang moet gaan.,  Ik denk wel dat dit onze laatste optie is. Als het niet doorgaat stoppen we ermee.  maar....we zien wel.

Verder is er niet zoveel te melden. Alles blijft toch een beetje om de gebeurtenissen heen draaien.  Ik heb weer wat slechte lijfelijke momenten gehad  precies op de dag dat ik naar de biblioteek wilde om samen met mijn vrienden  te zijn en dat lukte dus echt niet.  Tegen de tijd dat ik weer bovenjan ben is het dan middag.  Guisteren was het helemaal pet. Misschien had ik toch  niet zo goed opgelet met eten en moest ik het weer bezuren. Thuis lekker rondhangen was geen optie want die bezichtigingen waren er dus was het weg wezen en afzien. Ik heb er ook veel langer last van gehad en 'smiddags een afspraak met Veroni.  Daar ging het pas over. Maar daarna ben ik dan ook hondsmoe.  En nu zit ik weer fris en fruitig alsof er niets aan de hand is geweest  dit te tikken. 

Van morgen heerlijk gelezen. Wat een schitterend boej. Eckhart nu. Voor mij piuur genieten en ik merk toch weer dat ik zoiets veel liever lees dan romans verhalen etc. Waar ik ook van houd is van Poëzie  en graag zou ik daar zelf ook meer mee willen doen op mijn eigen amateuristische manier. Er komt gewoon te weinig van want dat schud ik niet zomaar uit mijn mouw. 

Vanmorgen kwam de hlp dus niet want ze was ,lief als ze is, woensdagmorgen geweest zodat ons huis voor de bezichtiging spik en span was. Ideaal die lieve schat. 

Ik ben heel benieuwd wat er na morgen gaat gebeuren. We wachten het af.

Een fijn weekend allemaal. 

Onderweg.

Regerlmatig stoei ik met fotootjes die ik ooit maakte en maakt daar compilaties van.  Zo leuk om te doen. 

011 Bewustzijn Er is nog zoveel te ontdekken.

Alomvattene ruimte

Ruimte is méér dan een metafoor, het is  een ervaring.

Iets anders dan erover nadenken en het idee te weten of  te kunnen bedenken  wat het is.

 Eeen ander ervaring  dan MIJN midden waarin ik zelf als misddoelpunt  aanwezig ben, dat kan al veel rust en ruimte geven en is een mooie ervaring met  woorden en beelden er bij . Maar niet dat wat volledige vrijheid is en de de essentie van al wat is.

Alomvattende Ruimte is Rust. Het 'overstijgt' het idee van het denken dat ik het middelpunt van mijn zijn ben. Dat is de manier van   denken die zegt : ik hier in mijn midden en Jij  daar.  En toch is de 'overstijgende' ruimte  ook ervaarbaar en heel dicht bij jezelf. Overstijgend is dus ook een verkeerd woord.   Je zou beter kunnen zeggen: het gaat eraan voorbij. 

  

Het zijn allemaal woorden  die proberen een indruk te geven aan de ervaringen waar je contact mee kunt maken en waarin alles mogelijk is omdat het vrijheid en openheid is onder alle omstandigheden

Het is geen denken maar je bent daarin totaal aanwezig als een onderdeel daarvan. waar je in ieder moment ook maar nent.  

Wanneer je totaal aanwezig bent in volledige aandacht voor dat waarmee je  bezig bent val je er mee samen.  Dan denk je niet maar ben je bezig in volle aandacht.  Je denkt niet aan jezelf als iets onafhankelijks. Je denkt niet" ik hier en dat daar.  Je bebt wat je doet. Je  bent wat je doet wanneer je er volkomen in opgaat.

In momenten kan  dat  herkenbaar zijn. Als je werkt in de tuin of  met je hobby bezig bent.

Van die staat van zijn  aandachtig dagelijks bewust  worden in veel en liefst in alles wat je doet is ruimte scheppend.

Door de dag heen bewystzijn van die tuimte  waarin ik niet het middelpunt ben maar er wel in aanwezig  en ermee samenval.. Alles kan er zijn zoals het is. je bent  steeds weer in aandacht aanwezig  in ruinte en tijd. 

In het nu zijn  dekt niet de lading en is vaak  te kort door de bocht. Het verdwijnt doorlopend omdat het NU niet te vangen is en dat is wat we doen. We willen vooral geluksmomenten vastzetten.

En trap niet in de vslkuil van het denken dat je het snapt of weet . Denk niet dat je wakker bent of alwetend want dan zit je weer middenin de beperking van je middelpunt. Dus hier begint het pas. 

Het leren leven met alles erop en eraan. Het is een eerste stapje in volledige bewustzijn en  menswording.  Een stapje dat je ieder moment in het leven levenslang kunt maken in ruimte en tijd.

Er is nog zoveel te ontdekken.   

Kleiner wonen.

 Weer een kastje opgeruimd.  Toch wel heerlijk .  

Dobderdag morgen twee vezichtigingen en er kan een koffer naar de kringloop. 

Nu komt er ook een beetje ruimte in alle teken en verf atributen.

Maar vergis je niet. Dit is maar één  kastje.

Gelukkig zitten overal deurtjes voor

 De rest zal ik je besparen.  De stapels papierwerk en doeken die voorlopig in de kerlder huizen. 

En dan die grote tas die ik altijd meesleep naar het stelier van KWA waar ik lid van ben.  Die moet ook naar de kelder voor de bezichtiging.  En potten vol met penselen en andere gereedschappen. Daar moet ik ook nog in sorteren en misschien weggouoien. 

 Ja je moet er wel wat voor doen.  Maar het geeft ook energie om overtollige dingen weg te doen. 

Dat moet ook wel want alles past niet in ren kleiner huis  

Een nieuw seizoen.

Het is weer september en alles begint weer.  Weer even wennen of misschien wel afwennen van de vakantie. Een periode waarin alle activiteiten die ik gewoonlijk heb zijn komen stil te liggen.  In ieder geval vanmorgen weer geschilderd bij de KWA.

Annemarie was er nog niet en Jos was de begeleidinde inval docent.  Ik heb hem al wel vaker gehad en vind hem heel fijn. Toch weer andere perspectieven weet hij aan te geven dan Annemarie en dat is weer eens iets anders.  

Steeds meer moeite heb ik met op tijd en op de maandagmorgen naar de KWA te gaan in verband met mijn darmen en het gevoel van algehele maleise die zoals gewoonlijk na een tijdje meestal vermindert en ook vaak helemaal over gaat. Maar dat weet ik nooit zeker van te voren. . Zolang mijn ogen het nog toelaten wil ik wel doorgaan met schilderen en die stok achter de deur van de werkgroep is wel fijn. Nu heb ik bedacht dat ik van de ochtend naar de middagles wil verhuizen waar Jos les geeft. Dus meteen maar gevraagd en nu moet ik even afwachten of er plek is en of er misschien een wachtlijst is.  

Aan de ene kant vind ik het jammer de ochtend te verlaten omdat ik daar zo langzamerhand ingeburgerd ben maar voor het lijf is het wat lekkerder om 's morgen kalm aan te doen en ach ik burger 's middags ook wel weer in.  Dus even afwachten.

 Maar het schilderen vanmorgen was in ieder geval weer leuk en ik krijg ook wel weer zin in de zoom cursussen die ik volg maar die beginnen pas na half se[ptember. En de vraag is of tegen die tijd ons huis verkocht zal zijn.  Afwachten afwachten afwachten. 

Gisteren liepen mmensen bij de flat naar boven te kijken en spraken Fer aan.  Ze zouden de makelaar bellen. . Spannend. 

Ik wil een plant verpotten maar nu brqacht ik gistermiddag een te kleine mee van Intratuin.  Dat schiet niet echt op.  Maar ja ik kan hem goed anders gebruiken.Toch hier of daar nog maar eens verder snuffelen want ik stel er zo mijn eisen aan. In deze pot staat hij wel mooi maar die pot is meer lucht met een dubbele witte  wand dan grond. 

De binnenruimnte begint te klein te worden en successievelijk vallen alle blaadjes af dus er moet toch iets gebeuren. En als we verhuizen kan ik niet zoveel planten meenemen maar deze wil ik wel graag meenemen. 

Vanmiddag in de hitte toch nog wat opgeruimd en naar de kringloop gebracht. De kelder ziet er nu ook wat overzichtelijk uit.  Heerlijk is het als er ruinte kont.