En daar ontmoette ik Anneke. Ik zou haar niet herkennen al enkele jaren niet meer ontmoet. We werkten een tijdje samen in Vreedenhoff in de jaren 80 en gingen toen zelfs samen een weekje kamperen in Schoorl. Fijne herinnering aan. We hebben een behoorlijk tijdje bij staan praten op anderhalve meter afstand. Gelukkig gaat het goed met haar. En er was denk ik niet zoveel veranderd. Meer dan 5 jaar geleden vertelde ze al dat ze een moeilijke of zelfs slechte relatie met haar twee zoons heeft en als mensen tegen haar zeggen dat het zo leuk is met de kinderen en kleinkinderen en ze zulke goede banen hebben etc. Dan is dat niet de waarheid.
En dan gaat mijn motertje weer werken. Nee inderdaad er is overal wel iets en bijna nooit loopt alles op rolletjes maar zulke uitspraken lijken mij erg gebaseerd op haar eigen teleurstelling en verwachtingen die ze misschien wel veel te hoog heeft gehad en nog meer zaken die ik natuurlijk allemaal niet weet.
We kijken altijd vanuit ons eigen perspectief met onszelf als middelpunt en zo zie je de dingen altijd met je eigen gekleurde bril op. Dat kan heel moeilijk worden. Vanuit het gezichtspunt van de kinderen, in dit geval, zal het waarschijnlijk heel anders zijn. En zo blijven we elkaar tegenkomen wanneer we om onze eigen inzichten heen blijven draaien en daar niet los van kunnen komen.
Natuurlijk wil je, zeker voor je kinderen altijd het beste maar als dat wat ik denk in hun ogen niet het beste is, dan kun je tegen behoorlijke problemen aanlopen. Natuurlijk ben ik dat in mijn leven ook tegen gekomen wie niet en het is een behoorlijk leerproces om los te komen van de eigen inzichten. Misschien hoef je er ook niet los van te komen en mag je ze gewoon houden maar het is in ieder geval niet handig er allerlei andere dingen voor de medemens aan af te meten.
Wat worden we toch altijd weer geconfronteerd met onze eigen denkbeelden. En hoe zekerder je van je eigen zaak bent hoe moeilijker het wordt. Al die uitgesproken meningen en ideeën , ze leiden uiteindelijk tot conflicten wanneer je er niet flexibel mee om kunt gaan.
Maar ja al mijn ideeën zijn ook niet zalig makend want je kunt wel flexibel zijn en dat is mooi maar soms is het ook noodzakelijk om op je stuk te blijven staan. Zelf heb ik wel eens het idee dat ik er daardoor ook een beetje de kanten vanaf loop en ik ben dan ook nooit iemand die ergens voor op de bres springt en voor vecht. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat zich die gelegenheid nooit heeft voorgedaan. Want ieder mens heeft uiteindelijk zo zijn kwaliteiten en mijn leven heeft in een heel ander daglicht gestaan dan op de bres springen voor een of ander gemeenschappelijk doel. Ik wil maar zeggen dat geen enkel idee of eigenschap in alle gevllen aligmakend is. Daarom is het raadzaam nooit ergens over te oordelen. Behalve wanneer mensen en dieren tekort worden gedaan en ook daar zou je nog kanttekeningen bij kunnen plaatsen want wat weten we nou. Niets.
Maar ik weet wel... het is weer vrijdag en dat betekend dat het weekend voor de deur staat. Vroeger toen de kinderen nog klein waren en het huwelijk en belasting was, vond ik de doordeweekse dagen het leukste. Dan kon ik mijn eigen dingen doen. Tegenwoordig of eigenlijk nu al jaren vind ik de vrijdag met het idee het weekend voor de deur staat het fijnste. Ja zo kunnen dingen veranderen. En het vreemde is nu we gepensioneerd zijn, maaakt het eigenlijk niet meer uit of het door de week of het weekend is. Zelfs de winkels zijn tegenwoordig de hele week door geopend maar toch. De laatste jaren is het grondpatroon dat Fer lekker thuis is in het weekend blijven hangen en gewoonte getrouw denk ik: Ahhh lekker weekend.
Ik ben aan het schilderen. Een boerderij die een ruïne is geworden. Lastig maar leuk om te doen. Nu moet ik nog de sfeer bepalen. Laat ik het bijvoorbeeld zo luchtig of komen er zware wolken boven te hangen. We zullen het zien.
In bewerking
