Vanmorgen stond ik op en las een boekje over ouder worden. En toen viel er weer zo'n kwartje. Niet dat ik het heel diep in mijzlf al niet wist, maar soms komen bepaalde inzichten plotseling weer boven drijven en word ik geconfronteerd met waar dat ikje iedere keer probeert de kop weer op te steken. Want op de bres staan slaat natuurlijk nergens op. We leven gewoon binnen onze eigen context. Daar gebeuren de dingen en zolang we het idee hebben dat wij er iets mee zouden moeten draait de wereld werkelijk om ons en om mij en raken we het zicht op het geheel kwijt. We zijn het geheel en kunnen gelijktijdig het geheel veranderen door te zijn die we zijn . Door te doen wat we doen in overgave aan het geheel binnen dat geheel. Dan zijn we altijd op het juiste moment op de juiste plaats.
Ja eigenlijk was ik helemaal niet van plan om de bovenstaande alinea te schrijven maar had ik heel iets anders in mijn hoofd. Iets dat ik zelf had bedacht na aanleiding van wat ik las, maar toen gebeurde de bovenstaande alinea en ik zal het nog eens nalezen.
Precies, overgelezen.
Dat geldt dus ook voor het ouder worden en de ouderdom. Er is nooit zoiets als afgeschreven zijn of jezelf niet meer nuttig voelen of al die andere ideeën zoals dat op de bres staan waarmee je alleen maar om jezelfs draait. Juist het ouder worden geeft je een extra kans het grote geheel in ogenschouw te nemen en je eigen plek in overgave aan het geheel te bekijken.
Natuurlijk speelt daarin ook de lichamelijke aftakeling een grote rol en pijn en lijden zijn geen uitzondering maar eerder regel bij het ouder worden. Ook dat is onderdeel van het grote geheel en niet iets waarin je hoeft te zwelgen. Maar dat is natuurlijk best moeilijk om mee te leven Misschien wordt het op een gegeven moment wel doorleven. Je leeft door in het grote geheel onder alle omstandigheden. Het mag er zijn zoals het is.Wanneer dat door begint te dringen wordt alles toch anders. Niet de pijn of misschien zelfs dat wel een beetje, maar zeker de manier waarop je ermee omgaat.
Ik heb dat zelf vaak ervaren wanneer mijn darmen weer een hopeloos probleem leken te worden en ik zat te kramperen van de pijn. Wat mij hielp was rustig gaan zitten en al mijn aandacht naar de pijn toebrengen. Heel duidelijk proberen te krijgen wat ik nu echt voelde en te kijken of er misschien ook pijnen bijzaten die ik alleen maar 'bedacht' puur de pijn proberen te ervaren. Dat soort aandachtoefeningen hebben mij altijd geholpen. Zeker waar het mijn lichamelijke toestanden betrof. Ook geleide meditaties waarbij het bewustzijn zich meer plaatste in het grote geheel door het lijf wat doorschijnenender en met porien die in en uitademen te visualiseren. Dat gaf mij meer ruimte om naar de dingen te kijken die zich in eerste instantie zo vastgeketend aan mij voordeden.
