Al zoveel levens zocht ik

Al zoveel levens zocht ik naar jou die

vrede bent, geslagen en verstoten

ging ik naar  jou op weg. Al zoveel levens

zocht ik naar jou die liefde bent, want wat wij

liefde noemden, het vloeide telkens weg.

 

Ik zag de diepe dalen, verdwaalde in het woud,

verdronk in duister water, greep rond in zelfbehoud

Ik riep om hulp, maar woorden, zij keerden leeg terug.

 

Toch wist ik in die diepten, dat er ook hoogten zijn en

in de kringloop van de tijd, klom ik er steeds weer uit,

Totdat ik stil aandachtig, ging zitten op mijn plek en keek

naar alle dingen die ik  niet had ontdekt.

 

De koele maan van wijsheid, keek neer terwijl ik zat,

vertelde van de leegte, waardoor dit alles was.

Het duister gaf de ruimte, liet 1000 dingen zien

die ik toen aanschouwde vol van verwondering.

Ik hoefde niet te grijpen en houden wat ik had

Het mocht er alles wezen, zoals het werkelijk was.

 

Zo wandel ik nu verder en weet,

 in alles wat ik zie

in alles wat ik hoor en voel,

in alles wat ik ben en

alles wat de wereld is

 

daar heb ik jou ontdekt,