Waarom doe ik het

Ik ben heel blij met dit eigenwijze blog. Hier kan ik mijn ei kwijt. Het is altijd fijn om uitdrukking te geven aan de dingen waarmee je je bezig houdt. Ik vermoed dat dat voor menigeen geldt. Voor mij in ieder geval wel. Zo vind ik het ook leuk om al mijn schilderwerk op internet te plaatsen. 

Schilder ik dan om het op internet te plaatsen? Ik geloof het niet, ik schilder omdat ik het leuk vind en als ik iets heel leuk of fijn vind wordt het voor mij nog leuker om het te delen in de hoop dat anderen er ook plezier aan kunnen beleven. Dat geeft mij dan weer een extra kick. 

Gedeelde smart is halve smart en gedeelde pret is dubbele pret. 

Natuurlijk is dat ook afhankelijk van de ontvanger want niet iedereen zit op dezelfde golflengte met alles maar daarom is bloggen en internet ook zo fijn. Als ik een fotoalbum aan familieleden op een feestje laat zien voelt iedereen zich misschien verplicht om aaaach en oooo te roepen. Internet is vrijblijvend. Iedereen heeft de keus zich wel of niet met de bezigheden van anderen te bemoeien. 

Zo is het ook voor wat ik in spiritualiteit heb ontdekt. Ik deel graag omdat het mij zo ontzettend veel heeft gebracht en wat ik ontdekte en waar ik van geniet wil ik graag overbrengen op de liefhebber. En dat zijn er niet zo erg veel denk ik, maar dat maakt me niet uit want ik schrijf er graag over voor mezelf want het is leuk alles wat ik schrijf te overwegen en weer te veranderen of te verbeteren zodat het voor mij klopt en daar leer ik ook weer van. Misschien ben ik af en toe ook wel een woordenworstelaar Walter. Maar neem het maar voor wat het is 😀

Dus in eerste instantie draait alles om mij ghaghagha, want hoe kan ik iets delen als ik er zelf niet helemaal mee verbonden ben? Dat geld toch voor iedereen of je nou schrijft over wat je overkomt, over wat je doet, over je hobby, maakt niet uit wat.  Dat is het leven hier en nu en dat is belangrijk, dat wil gedeeld worden. Kijk dat is nou het dubbele van egoloosheid. Dat belang voor mezelf kennen en het ook los kunnen laten er niet in vastgeplakt zitten en het gelijktijdig creatief te gebruiken als gereedschap, je er niet mee identificeren . Het is belangrijk maar ik BEN dat niet. Daar gaat het voor mij om. Mezelf laten zien met het risco er aangevallen op te kunnen worden. En daar mee om te kunnen gaan. Maar dat kan poepie moeilijk zijn. Omdat het zo moeilijk is je niet geraakt te voelen bij reacties of kritiek sluiten velen zich af, misschien ook onder het mom van privacy, dan wordt het risico kleiner maar dat is niet mijn ding, ik denk niet dat ik daar wijzer van zou worden. Voor mij is het  een ideale leerschool. Op mijn vorig blogje heb ik daar veel van geleerd en nog steeds weet  ik dat die steek in het hart zo weer naar boven kan komen wanneer ik word aangesproken over  dingen waar ik voor sta en dan moet ik weer bewust een stap achteruit doen en naar mezelf kijken en de pijlen naast me neer leggen om in mijn eigen midden te blijven en er een weg in te vinden.

Dus ik doe het voor mezelf omdat ik het leuk vind me te verdiepen in hoe alles functioneert in mij en in de mens op zich. En ik doe het omdat ik een weg gevonden heb die ik steeds weer bij moet stellen.

Hoe beter ik in mijn vel steek hoe eenvoudiger het ook is, om er voor anderen te kunnen zijn (als daarom gevraagd wordt). En hoe wijzer de inzichten hopelijk worden in verband met er voor anderen te kunnen zijn. Want het gaat niet altijd om enorme inspanningen en opofferingen maar om er te zijn in alle rust en kalmte zonder door moeizame emoties meegesleept te worden. In gesprek te zijn. Communicatie vind ik heel fijn en belangrijk. En het is goed duidelijk te krijgen waar een luisterend oor meer dan voldoende is in plaats van een enorme berg 'goede' raadgevingen. Soms denk ik, het hele leven bestaat uit comunicatie en dat is niet alleen maar verbaal. Dat is een interactie tussen mensen dieren en dingen die veel verder gaat dan een gesprek.

Misschien leuk om hier te vermelden hoe mijn emoties dan werken als er een oproep wordt gedaan voor ziekenhuis personeel. Eigenlijk een oproep om voor mijn medemens klaar te staan. Dan popt er plotseling iets naar boven. Als kind wilde ik verpleegster worden. Het is natuurlijk van de gekke alleen het idee al als je 76 bent om ook maar iets daaraan bij te kunnen dragen . Maar in mijn gevoel zou ik zo een opleiding gaan volgen.  Dan kan ik om mezelf lachen. Maar weet ook dat mijn armen altijd te kort zijn. En ook dat mag zo zijn. Niets mis mee dat te weten.

Ja en dan zijn er ook nog van die Boeddhistische ideeën over een Boeddha willen worden, want die weet precies wat iemand nodig heeft en doet altijd de juiste dingen  maar ja wat is dat dan? In het christendom hebben ze het dan over de Christos geest, een zoon van god zijn. Voor mij zijn het allemaal handvaten om een richting aan te geven.

Ach ik denk echt dat het niet zo'n ver van mijn bed show is als het lijkt. Want bestaat er zoiets als bereiken? We kunnen zoveel zijn op de plek waarop we ons bevinden. Dat is genoeg maar zoals ik al zei ook altijd te weinig. Ook daar is niets mis mee en zet me met beide voetjes weer op de grond in het hier en nu. 

Ik denk wel dat we ons steeds meer kunnen vullen met de goddelijke mogelijkheden of de boeddhamind kunnen verwerkelijken in onszelf. Dat geeft een soort perspectief in de tijd. Want die voortgaande tijd die bestaat en er zijn processen van verbetering of verandering in de tijd mogelijk. Maar die goddelijk geest en die boeddhamind zitten op een verticale  lijn en doorkruisen op goede momenten de horizontale tijdlijn. Mooi beeld vind ik dat. Het kruissymbool voor het goddelijke in het hier en nu.

Daarvan steeds vaker bewust zijn vind ik al heel bijzonder. Dat kan van de wereld een Theofanie maken. Want onze geest wordt dan steeds meer gevuld met helder bewustzijn en dat maakt de wereld mooier.

Dat is geen doel op zich voor mij maar wel een prachtig bijverschijnsel. Naar mate ik meer open sta zal zich dat steeds vaker kunnen manifesteren. Ik wil me bewust worden en de rest is genade.

Het ego en het lijden herkennen zijn de handvaten om mee te werken. Het lijkt alweer tegenstrijdig maar uit  ervaring weet ik dat dat niet zo is. Alles wat er is hoort bij het complete leven leven.

Zoals een zuivere lelie uit de modder omhoog rijst.