Welke ik en waarom?

Ja dat zijn hele goede vragen  en niet makkelijk zomaar even te be- of omschrijven.

De (advaita) Izerina vraagt welke ik? En ook bij mij is die vraag aardig binnengekomen. In de Boeddhistische filosofie is er niet eens sprake van een ik in de zin van iets op zichzelf staands. en dus ook niet aanwijsbaar, want het ik is niet te vinden in lichaam of geest. Maar het is niet iets dat ik zomaar DOOR heb want ik leef dagelijks vanuit een gevoel dat ik iets zou zijn en al zoekend waar en hoe ik dat kan vinden kom ik tot de conclusie dat ik het niet vind maar ook als ik dat besef, heeft het nog niets veranderd aan mijn zelfbeeld. Ik heb wel ondervonden dat het niet iets is wat je binnen een paar weken je eigen hebt gemaakt.

Daarom is het handiger eerst maar eens uit te vinden waar dat ik, dat zelf, overal in verstopt zit. en idd kom ik dat tegen als IK verlicht wil worden of IK zit te mediteren om... wat dan ook te bereiken . Wanneer iemand me beledigt. dan gaan mijn haren overeind staan. Als er aan mijn persoonlijkheid wordt geknabbeld dan voel ik dat dat is waar ik me aan vasthoud. Zo ben ik toch zeker niet!  Ik denk dat ik zo niet ben, een idee  en niet meer dan een idee van wie ik ben. En dat afknabbelen,  dat pik ik niet. Precies daar zit het ik dat niet iets vast is maar een emotie. Want  als die emotie daarover  na dagen of langer verdwenen is, waar is dat gevoel, die IK dan gebleven? Waar is die emotie die zich met dat gevoel van IK verbond, waar is het gebleven? Kijk dat zijn de dingen waarmee ik áan het stoeien ben het leren zien waar IK overal een rol in speel niet om het ik op te lossen,  of om er goed of slecht op te plakken maar om het op zijn minst te zien en te ervaren dat het weer verdwijnt als sneeuw voor de zon afhankelijk van omstandigheden en niet vast te pinnen op iets of aan iets. Als ik dat door krijg verandert er al een heel klein beetje van het topje van dat nare emotionele gevoel, dat IK niet hebben wil. De emotie is er natuurlijk wel maar IK hoef me daar niet mee te verbinden. Ik kan het laten gaan. En dat helpt. Dat is mijn ervaring na vele jaren opmerkzaam proberen te zijn. Misschien begin ik dat IK een beetje DOOR te krijgen. Dat zou mooi zijn. Het is een dagelijkse oefening voor mij.

Maar nu de volgende stap Waarom wil IK me daarmee bezig houden want dat IK heb ik natuurlijk wel nodig om mee te werken, om dingen mee te kunnen doen. Dus het verbindt zich wel steeds weer overal mee. Gewoon zoals gereedschap me verbind met wat ik wil doen waarna ik het gereedschap weer opzij leg

Tja waarom ik me  daarmee bezighoud. Nou in ieder geval omdat ik het mateloos boeiend vind hoe  die logica in elkaar steekt en het onderzoek daarnaar nooit ophoud omdat een mens nooit eeuwig dezelfde is en aan verandering omderhevig daarom blijft het steeds nieuw om te kijken, op te letten en te onderzoeken hoe het werkt. Zo boeiend is het voor mij omdat ik er zoveel van leer. En het mijn vastgezette ideeen wat losser maakt wat makkelijker voor mezelf.

In eerste instantie wilde IK na mijn scheiding weer het spirituele gedachtengoed oppakken waar ik me als kind erg toe aangetrokken had gevoeld. en ik wilde  graag meer weten over allerlei bovennatuurlijke verschijnselen en las me daarover te pletter. Zo kwam ik in de theosofie terecht. 

Ik volgde jaren cursus in De Geheime Leer van H.P. Blavatsky en verdiepte me mede daardoor in verschillende traditionele religieuze stromingen en vergelijkende godsdienststudie. Gelijktijdig verbond ik me aan de Boeddhistisch Sanga in Nijmegen. 

Met dat laatste als basis deed ik aan meditatie, verdere studies  en zelfonderzoek. Dat is het plaatje dat voor mij niet ophoudt. Het iedere keer weer kijken naar hoe het bij mij werkt en of ik er wel of niet iets mee kan en op dit moment is mijn conclusie: uiteindelijk moet het allemaal in jezelf plaatsvinden. Alle leerstof moet  een plek in jezelf vinden en dan kun je ermee werken. 

Maar niet alle filosofieën zijn hetzelfde en om verwarring te voorkomen vond ik het beter voor de beoefingen en om meer inzicht  te krijgen te doen wat het best bij mij paste. Nou zijn er wel wat verschillen in de filosofieën  van de verschillende stromingen. Het Christendom heeft het over een onverwoestbare ziel en hoger Zelf. Het Hindoeisme over Atman. In de Advaita dacht ik ook , is er ook een hoger zelf. Izierina vroeg namelijk ook naar 'welk ik'? En dat zou een iets meer open kijk op het Atman kunnen geven dan de onverwoestbare ziel en het hoger zelf van het Christendom, maar daarvan ben ik niet voldoende op de hoogte om er iets zinnigs over te zeggen. In het Christendom is alles wat je uit liefde doet en met een christelijke overtuiging te plaatsen als een hoger Zelf in een onverwoestbare Ziel .  Ik koos voor het Boeddhisme en het zgn 'niet zelf'.

Als er geen IK is, waarom en waarvoor zou ik dit dan allemaal willen doen?

Volg je het nog want het lijkt mee een beetje van de hak op de tak. 

Goed. Nou luister . Ik denk dat er ontzettend veel lijden in de wereld is. En niet alleen in de wereld maar ook in mezelf en in jou en mij. Dat lijden is er eeuwig en altoos. Vaak herkennen we het niet eens als lijden omdat we niet weten wat het is het niet te hebben. En na verloop van tijd ben ik tot de conclusie gekomen dat Boeddha gelijk had. Er IS lijden maar er is ook een weg uit het lijden, zoals hij zei. .  want na een zware begintijd werd mijn kwaliteit van leven beter door er meer zicht op te krijgen en meer zicht op dat IK.  Dat lijden is verbonden met ons idee over dat altijd in de weg zittende IK. Om daar achter te komen zullen we ook dat IK moeten leren  zien en niet alleen dat IK wil ik leren kennen ook waarin dat lijden allemaal verstopt zit. En dat is nou precies waar ook Krishnamurti het over heeft. Altijd bewust en aandachtig zijn. Altijd vragen en kijken wat en hoe dat diep in mezelf werkt. Dat is een diepgaand onderzoek waar Krisjnamurti de juiste vragen weet te stellen die inzicht kunnen geven.

Er is een weg uit het lijden zegt de Boeddha. En hij geeft daar een pad voor aan. Precies dat wijst Krishnamurti af.  Maar ik denk dat hij al heel wat meer realisaties en aanleg had voor opmerkzaamheid , stilte, inkeer en onderzoek dan ik. Uiteindelijk had hij een geschoolde Hindoeistische en later  Theosofische opleiding gehad. Pas later  maakte hij zich daar vrij van. Net als Jezus die als 12 jarige al in de joodse tempel met priesters debatteerden. 

MIjn idee daarover is:

Het is net als alles wat we in het leven willen leren. We zijn nu ook niet meer met tafels van 4 bezig maar gebruiken wel de kennis van  wat 16 is. 

Schilderen bijvoorbeeld. Ik heb me in mijn middelbare jaren nog met veel plezier op allerlei techniekjes en scholingen gestort. Nu ik bepaalde beperkte dingen ken, kan ik het loslaten en ermee spelen. Walter is daar een mooi voorbeeld van. Hij heeft een degelijk geschoolde schildersopleiding gehad en de kunst is  het daarna los te laten en er kunst van te maken. Dat is wat hij doet. Het je eigen maken van de kennis en gebruiken op jouw heel eigen  manier, maar een goede basis is altijd zichtbaar en onontbeerlijk voor kwaliteit. In die zin is een leraar onontbeerlijk. Hij kan je vertellen waar de zwakke plekken zitten. Walters werk is altijd onderbouwd met kennis en ervaring.en dat is te zien. Zo is het met alles in het leven en ook met spiritualiteit. 

Maar ik ben afgedwaald want er is nog meer te vertellen over mijn waarom.

Later meer.

Nu nog een plaatje erbij.😳