Open ruimte

 Iedere keer  realiseer ik me  dat ik helemaal niets weet en dat is misschien nog wel de grootste menselijke wijsheid als ik daarop anticipeer.

Ik kom tot de ontdekking hoe alle dingen ook twee of zelfs meerdere kanten hebben. Het is zo 'normaal' om vanuit je eigen perspectief overal naar te kijken. We kunnen gewoon niet anders en dat brengt logischerwijs beperkingen met zich mee. Ook al proberen we ons een beeld te vormen van hoe een ander in de wereld staat, het werkelijk weten van het geheel en hoe iedereen anders denkt, is een onmogelijkheid en de grootste wijsheid lijkt mij om dat te erkennen en om daar altijd vanuit te gaan. 

Niet weten is er zelfs in de diepste basis van mijn eigen bestaan en het denken te weten wie ik ben is een farce. Valt er werkelijk iets te weten over mijzelf? Zelfs in een lang leven konen niet alle omstandigheden voor die mogelijk zijn. Soms ben ik verbaasd over mijn eigen handelen en soms zelfs boos of verdrietig. Dan kan ik op basis van niet weten niet eens weten hoe ik gehandeld zou hebben onder omstandigheden die nooit voorkwamen.. Wat er  allemaal aan mogelijkheden en onmogelijkheden in mijzelf schuil gaat, ik heb geen idee. Misschien kom ik dan wel voor vreemde feiten te staan. Natuurlijk hoef ik ne daar nu niet in te verdiepen maar het is goed voor mij om dat in de wijsheid van onwetendheid mee te nemen. Het lijkt tegenstrijdig maar het werkt wel in mijn leven het geeft zoveel meer ruimte.

Zo vind ik ook in de Boeddhawijsheid zulke dubbele dingen om voor te leren open staan. Aan de ene kant is er de wijsheid van het altijd afhankelijk bestaan van alle dingen. Dus er is nooit iets dat op zichzelf bestaat en dat overzie ik niet eens in zijn totaliteit. Aan de andere kant probeer ik mij toch overal een beeld van te vormen om een richting voor mijn handelen te bepalen. En die richting is dan het weten dat er niets op zichzelf bestaat maar dat er altijd  oorzaken en omstandigheden zijn die de  afhankelijk bepalen.  En dat ik wil handelen vanuit compassie. Moet ik dan maar denken tja het is nu eenmaal zoals het is niets aan te doen of een afweging maken om me er toch voor in te spannen om het goede te doen en zoveel als in mijn bereik ligt vanuit compassie te handelen waarvan ik nooit zeker weet of dat het goede is want ik ben niet alwetend. Maar handelen vanuit liefde meededogen dat is wel waar ik vanuit wil gaan.

En daar zit ook mijn valkuil. Natuurlijk is het zaak altijd het goede proberen te doen en ik kan niet anders handelen dan vanuit dat wat ik zie weet en hoor en daarop wel of geen actie ondernemen anders zou ik inslapen en niet meer alert bij het dagelijkse leven betrokken zijn.   Daarbij komt dan ook nog dat niet handelen ook handelen is op een passieve manier. Uiteindelijk heeft alles gevolgen.

Natuurlijk kan handelen ook  totaal onverwachte of soms vervelende gevolgen hebben. Soms zijn een paar woorden uitspreken al oorzaak voor veel verwarring. Maar niets doen kan evengoed  gevolg hebben.  Alles heeft gevolgen zowel voor mij als voor alle dingen die mij omringen.

Het enige wat ik weet is dat ik in ieder moment een keus kan maken. Soms ten goede en soms niet want ik weet nooit welke impact het op de ander heeft.

In verband met die gevolgen   wordt het belangrijk in te leren zien dat ik me niet in  emotie mee hoef laten nemen en me daardoor onderuit te laten halen of in mijn schulp moet kruipen of misschien wel vreselijk boos worden..  En dat is een van de moeilijkste dingen in het dagelijks leven vind ik. Het is een hele oefening om dat te leren inzien en daarop mijn zelfreflexie los te laten. Terug te komen in mijn eigen midden. Als het mis gaat, kan ik spijt betuigen van mijn handeling als dat aan de orde zou zijn maar vooral inzicht in mijzelf krijgen hoe ook ik afhankelijk ben van oorzaken en omstandigheden. Hoe ik me door iets onderuit kan laten halen. Hoe mijn ikje zich vastklampt aan zich geraakt voelen. Of juist zich gestreeld voelt door erkenning. Wie denk ik dat ik ben? Zo veranderlijk als het weer.  Is dat noodzakelijk me zo geraakt te voelen? Nee maar het is wel zo. Moet ik op mijn tenen gaan lopen om het goede te doen en me bestreeld te voelen over reacties. Nee maar het gebeurd wel. En daar kan ik leren zicht op te krijgen om open en zonder terughoudendheid te erkennen en zien wat er niet alleen in de wereld en mijn medemens gebeurd maar ook in mijzelf . Zonder een vingertje van DAT MAG NIET. Alleen maar kijken en opmerken.

 Me aan  mijn emotie vastklampen die niet noodzakelijk zijn als ik weet dat ook ik niet gekristalliseerd hoef te zijn en alle dingen toch  als wolkjes voorbij gaan. Ook alle  ideeën over mezelf.  Ik hoef mijn emoties  niet weg te stoppen maar  leren ze in de ogen te  kijken en denken, de volgende keer pak ik het anders aan. Een goede leer voor een volgend keer. Alhoewel ik dan ook niet bang zou moeten zijn dan weer blunders te maken. Waarom zou ik mezelf zo hoog inschatten, dat ik geen fouten zou begaan? Wie heeft er nut van als ik mezelf overschat of onderschat. Ikzelf in ieder geval niet. 

Voor mij zijn zulke zaken onderzoeken  de praktijk van het dagelijks leven.

Geen zonden, geen zware schulden die op mijn schouders rusten zoals mij dat vroeger door de kerk werd geleerd maar een open houding naar mijn eigen mens zijn op basis van het leeg zijn van alle fenomenen omdat alles  op basis van onderlinge  afhankelijkheid bestaat. Ook mijn zelf gefabriceerde IK is leeg van alle bedenksels want ik ben alles. Mijn onheilzame dingen en ook mijn goede dingen  op basis van de ruimte  waarin alles er mag en kan zijn.