Ik herinner me nog precies hoe het was.
Ik had een paar jaartjes de Lamrim cursus gevolgd bij Jewel Heart in Nijmegen. Een Tibetaans Boeddhistische organisatie waar Gelek Rimpoche de inspirerende grondlegger van was toen ik de mogelijkheid vond om aan een retraite mee te doen. Ik had al langere tijd dagelijkse meditatie oefeningen gedaan als voorbereiding ook omdat ik wel wilde weten of zoiets goed voor me voelde. Die retraite wilde ik wel eens uitproberen. Daarna zou ik dan de mogelijkheid krijgen me wat verder te verdiepen in de mystiek van het tibettaans boeddhisme. Ik was erg nieuwsgierig en het zou betekenen een weekend lang meditatie en recitaties beoefenen aan de hand van wat ik in de lessen geleerd had waardoor de stof meer kon indalen in mijn persoonlijk leven. Nou dat klonk wel aardig.
Uit de lessen had ik al wel begrepen dat het niet ging om een klakkeloos aangenomen geloof maar dat er heel wat meer aan logisch denken bij kwam kijken en dat een zekere mate van rust in het denken handig zou zijn om me ook beter te kunnen concentreren. Beoefeningen waren dan ook daarop gericht en ik had in de praktijk al wel gemerkt dat mijn onrustige denkertje dat van de hak op de tak kon vliegen daar baat bij had.
De voorbereidende sessie begon op vrijdagavond en de volgende morgen reed ik terug naar Nijmegen voor de eerste beoefeningen en mantra recitaties die dan ook op zondag weer voortgezet zouden worden. Op zondag zaten we allemaal weer bij elkaar. Sommigen op stoelen anderen op kussentjes en in stilte reciteerden we de mantra die ingebed was in een uitgebreidere tekst. Na de middagpauze werd de recitatie voortgezet. Het was een weldaad om zo rustig bij elkaar te zitten en te ervaren dat regelmatig het afdwalen van gedachten het van de aandacht overnam en ik mezelf weer rustig terug dirigeerde naar aandachtig bezig zijn met dat waar ik voor gekozen had.
Plots werd mijn aandacht naar buiten toe getrokken door het hoge raam zag ik sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen ik keek om mij heen naar mijn medestudenten en alles was plots zo licht en helder. Alles doorstromend blij werd ik ervan en ik bleef al reciterend voorzichtig rond kijken om HET niet te verstoren. Ik dacht niet maar merkte op dat HET hier en nu aanwezig was. HET zorgde ervoor dat alle puzzelstukjes op hun plek vielen. Er was geen vraag meer nodig. Ik had wel willen roepen: kijk dan allemaal, HET is er gewoon, maar ik deed het niet. Er was alleen maar ervaren. Alles wat ik zou doen of denken zouden HET verstoord hebben. Ik bleef in stilte rustig en bijzonder opmerkzaam.
Later overviel HET me zo heel af en toe weer, onvoorspelbaar en soms tijdens heel verdrietige perioden bijvoorbeeld.
Jarenlang was HET er niet meer
Terwijl ik doorging met me verdiepen in de materie van de lessen bemerkte ik dat het wel in mezelf werkte. Er gaan iedere keer weer nieuwe lichtjes aan of zijn er kwartjes die vallen. De lessen en de rituelen geven me een prachtige aanzet tot verdieping en blijdschap maar ik merk ook dat het vastklampen daaraan averechts werkt. Rituelen lessen, beoefeningen ed. zijn voor mij niet meer dan een hulpmiddel als symbolen om de diepere betekenis te leren ervaren in mijzelf en juist daardoor zijn ze dan ook, hoe dubbel het ook lijkt, belangrijk maar niet datgene waar het om draait.Het gaat er ook niet om HET te willen ervaren of iets te willen bereiken want zo werkt HET niet. HET overkomt je en dan is het goed. Maar het gaat erom de diepere zin van rituelen te leren herkennen in mezelf en te begrijpen waar het toe dient in het dagelijks leven en zo is de cirkel rond en in die zin kan alles wat ik doe een ritueel zijn dat ik met veel blijdschap intussen terug kan voeren op de diepzinnige lessen die ik in het boeddhisme leer waar ik dus herkenning in vind. En in die blijdschap is HET eigenlijk altijd aanwezig zonder me als het ware te overvallen maar wel merkbaar.
Ook in de christelijke traditie van de mystiek zijn die blijdschap en liefde en mededogen terug te vinden in de rituelen, gebeden en oefeningen. Het is goed om duidelijk te krijgen dat HET niet om mezelf draait maar dat HET een ervaring is als er kontakt ontstaat buiten een egocentrisch perspectief. Niet omwille van mij maar in liefde mededogen voor elkaar. In welke traditie oefeningen, gebeden en rituelen ook gedaan worden, het gaat om de betekenis daarachter en de manier waarop ze in onszelf verinnerlijkt en doorleeft worden.
En op die gronden zal iedereen zijn eigen weg en mogelijkheden moeten vinden op basis van iefde mededogen met al wat leeft ( jezelf niet uitgezonderd) en wijsheid.
Ben een absolute aanhanger van HET....Want HET is het enige wat er toe doet
BeantwoordenVerwijderen