Goudader

A poor man found gold but did not know it was gold. 

All the time he used it as stone for the stove to cook on. It remained there and he remained poor throughout his life. 

Just like that, if we do not recognize the value of our life, we’ll keep on wasting it.

Tja Citaten.

Dit is een citaat van de Boeddha met een korte aanvulling van Gelek Rimpochee. Mijn Boeddhistische  leraar. Ik las het nu in de lamrimlessen waar ik weer opnieuw mee begonnen ben. Een never ending story omdat het leven altijd weer nieuwe facetten aanreikt om mee om te leren gaan en die lessen komen steeds opnieuw weer in een ander daglicht  te staan. Never a dul moment. 

Verder vind ik dat het het probleem met citaten is dat ze altijd te kort door de bocht zijn. We roepen allemaal: o ja hoe waar! En dan leven we verder zonder er dieper in door te dringen of er ook maar iets verder mee te doen. Meestal wordt het gewoon weer vergeten en alles wat zich verder na die uitroep voordoet zetten we niet meer in het licht van dat korte citaat.  Weg is het.

En intussen erger ik me aan de vele onnederlandse dingen die ik hierboven neerschreef. Ik schrijf mijn blogjes liever in mijn moeders taal. Maar goed, het gaat over goud.  Hiezo goud?  Ergernis is geen goud.  Of misschien toch ook wel.  Ik schreef pas ook al een een blogje in mijn magazijn over me ergeren.  

Als ik echt het goud wil gebruiken op de manier dat het waardevol is zal ik het als een mijnwerker tussen alle ondergrondse aderen moeten zoeken. Hoe gebruik ik dan alle onheilzame dingen die op me af komen?  Onheilzame dingen als ergernis boosheid, begeerte ach er is nog zoveel meer.  Zulke onheilzame dingen kruipen soms ongemerkt onder je huid. Het is goed ze vooral op te merken  want vaak vergeten we ook dat  maar liever net als de waardevolle citaten . We  willen liever als bijzonder of misschien als liefdevolle of succesvolle  mensen  gezien worden. Dus  xal ik moeten wassen en wassen om onder alles wat ik in mezelf zou willen zien, de mooie dingen wznt  daaronder zitten mijn onhebbelijkheden stiekum verborgen.  nog eens wassen en kijken naar wat ik werkelijk ben en doe. Zoeken hoe ik door dat te herkennen en erkennen het goud in mijzelf naarboven kan halen.  Me bewust worden dat mijn eigen onvrede en mijn eigen problemen het enige is dat liefdevolle vriendelijkheid in de weg staat. 

Pas als ik durf erkennen waar de onhebbelijkheden er gewoon zijn, kan ik leren ze een stapje voor te zijn en me er niet door mee te laten dslepen zodat liefdevolle vriendelijkheid de boventoon kan gaan  voeren.

Hoe vaak trap ik nog in die valkuil va  de onhebbelijkheid of boosheid?? Hoe vaak wals ik over mijn eigen boze uitlatingen heen en praat mezelf aan dat ik toch eigenlijk altijd wel vriendelijk ben.

Er valt nog heel wat te wassen om het goud spontaan te kunnen worden. Er is niets mis met het zien van  de vlekken. Dan pas krijgt het goud de kans er gewoon te zijn en naar boven te komen.