Positief denken, een wondermiddel?

  Ik heb er niet zoveel mee. Al die zogenaamde positiviteit. Overal kom ik het tegen. Nu weer in een interview van een weekblad. 

 'We hebben niet zo lang meer te leven dus moeten we veel lachen' of 'daarom moeten we veel genieten' en nog veel meer van die superlatieven. Je wordt er links en rechts mee om de oren geslagen alsof verdriet weg te lachen is. Het komt op mij over alsof de ellende die er ook is niet zoveel ertoe doet. Daar moet vooral geen aandacht aan besteed worden . Laten we vooral alleen maar kijken naar ons goede leven en alle narigheid zoveel mogelijk wegpoetsen. 

Misschien is dat niet de bedoeling. Je kunt nooit bij anderen in hun hoofd kijken en misschien denken ze wel degelijk na over de minder fortuinlijke medemens of waardoor en waarom ze regelmatig zelf toch ook in de pronlemen komen en zich minder of helemaal niet gelukkig voelen. En weer anderen denken misschien dat het de enige manier is om zelf een beetje overeind te blijven en dat is dan natuurlijk al moeilijk genoeg. 

Maar het is de vraag of de narigheid wegpoetsen en de positiviteit er overheen uitspreiden als een misschien wel verstikkende deken ons werkelijk van binnen gelukkig kan maken.

Positief denken. Alsof dat het wondermiddel is.

 Bij mij werkt het in ieder geval anders. Niet dat ik niet blij ben met wat er aan goede en mooie dingen is maar misschien is mijn uitgangspunt anders. Hoe dan?

Ik heb weleens gelezen dat de maagd van nature wat depressiever is ingesteld en dacht nou zo zie ik dat helemaal niet. Mijn andere benadering heeft niets met depressieviteit te maken. Bij nader inzien kwam ik tot de ontdekking dat ik juist die kant die ook naar de ellende kijkt, gebruik om met al die lastige, moeilijke en nare dingen om te leren gaan. Ik wil daar altijd weer een weg in zoeken en ernaar kijken zodat ik het leer kennen en er meer inzicht in krijg hoe dat in mij functioneert. Want het is nou eenmaal zo dat we niet alle problemen uit de weg kunnen gaan. Dat is onmogelijk. 

 Problemen weglachen dat is me meestal vreemd. Wat niets te maken heeft met geen gevoel voor humor hebben. Ik lach graag en veel. Maar problemen of verdrietige zaken, ik besteed er liever wel aandacht aan en leer er hopelijk iets van. Ik leer keuze mogelijkheden te zien om een keus te kunnen maken zodat ik ook weet hoe ik ermee om wil gaan. Ik wil  niet willekeurig op een omdoordacht gevoel afgaan. Daar ben ik vaak genoeg tegenaan gelopen. Want niet ieder gevoel is een goede raadgever. Door er zo mee om te gaan leef ik bewuster.

Ook alle narigheid op het nieuws ga ik niet uit de weg omdat ik niet bang ben een depressie te krijgen. Ik ben dankbaar dat ik daar niet gauw last van heb maar het wekt wel mijn gevoel van meeleven en begrip op voor de mens met grote ellende. Ik realiseer me juist daardoor hoeveel er nog in mijzelf aan dingen zitten die wat meer ondersteuning, aandacht en warmte kunnen gebruiken en dan heb ik het over mijn gevoel voor-en niet minder over mijn daadwerkelijke houding ten aanzien van compassie. Wat me daar ontbreekt heeft evengoed warmte en compassie modig zodat het kan ontwikkelen. Aandacht dchenken aan mezelf evenals aan de ander voelt heilzaam en maakt gelukkig van binnenuit.

Ik denk dat ik de laatste jaren een gelukkiger mens ben geworden door er op die manier mee te leren omgaan en iedere keer weer opnieuw te leren leven met de werkelijkheid enmet echt alles dat er op mijn pad komt.