Tabte Lien

  Achter een sigaren en sigaretten winkeltje aan de Catharijnestraat woonden ze. Twee vrijgezelle zussen. Ze hadden er hun hele leven gewoond met vader, moeder en twee broers. Vader was bassist in het Gelders Orkest en er stond een prachtige grote bas naast de piano in de donkere woonkamer die uitkeek op een klein binnenplaatsje waar ook met een hoek van negentig graden de achter de woonkamer liggende koude leuken op uitkwam. Vanuit het winkeltje met op de schappen mooie bussen en potten uit een ver verleden liep je door een gangetje naar de woonkamer die in de winter afgeschermd werd met een zwaar donker gprdijn dat hing aan een roe met grote koperen ringen.

Het was een muzikale familie en de fotootjes die an de wand hingen lieten dat ook zien. Als tante Lien later bij ons op bezoek was begon ze altijd mee te zingen met de radio want vooral de Mattheus, daar was ze gek op. Die had ze gezongen met het koor in een uitvoering met haar vader en het Gelders Orkest. Ik nbaalde dan want dan kon ik de echte muziek niet meer horen. 

In de oorlog was de oudste broer gefusilleerd want hij deed verzetswerk de andere broer was al voor de oorlog getrouwd met een zus van mijn vader. Toen hun ouders overleden. bleven de zussen samen in het huis wonen. Tante Mies werkte in het grote Vesta gebouw aan de Jansbuitensingel en tante Lien verzorgde het winkeltje. Ze hadden er ook een postaghentschap bij. En tante Lien bracht op maandag postzegels naar verschillende kantoren die ze als klant had. Dat zorgde voor wat extra inkomsten want de tabakhandel was geen vetpot.  

Regelmatig kwamen ze bij ons op bvezoek en toen tyante Mies borstkanker kreeg eind jaren 40 ging mijn moeder helpen om te waken aan haar sterfbed. Een vreselijk lijden zonder veel voorzieningen in die tijd. Ik begreep uit wat ik als kind opving dat de kanker een open wond had veroorzaakt. Mijn moeder viel soms op de stoel in slaap en als tante Mies haar nodig had was er een touwtje met mijn moeder verbonden en als ze daaraan trok werd mijn moeder wel wakker. Mijn vader kon niet waken want hij moest de volgende ochtend weer naar zijn werk. 

Tante Mies overleed en mijn moeder had erg te doen met tante Lien die nu moederziel alleen was, want veel contacrt met haar eigen broer had ze niet. Mama stelde voor dat ze na winkelsluiting bij ons een kopje koffie zou komen drinken. Vanaf dat moment stond ze dagelijks bij ons op de stoep, iedere dag was ze er of zag ik haar alweer de weg op komen lopen, Dat beeld staat in mijn geheugen gegrift. Tante Lien stond op de stoep nog voor onze maaltijd was beëindigd. 

Ik had een heel arsenaal met oude fotoos gekregen uit de bezettingstijd. Foto's van de broer die in het verzet zat. . Een foto waarop als onderschrift stond dat de bemanning van twee duitse duikboten elkaar gelukkig nieuwjaar wensten maar op de foto was duidelijk te zien dat het prins Bernard was die zich overboog naar een bemanningslid van een boot en hem de hand reikte. En foto's van prinses Juliana met de kinderen in Canada. Zo waren er veel meer foto's waarvan ik me niet herinner wat ik er later mee gedaan heb. Ze zijn in ieder geval verdwenen. 

Op een zondagmorgen ik moet een jaar of. tien zijn geweest kreeg ik een bejporlijke uitbrander van mijn moeder die boos de keuken in liep. Tja. dat was het dan. Ik stond op en zette de radio aan. En terwijl tante Lien die er vaak ook een groot deel van de zonsag was, me ook nog eens inwreef dat ik toch niet de rdio aan kon zetten als mijn moeder zo boos op me was, kwam mijn moeder de kamer weer in met de koffie.

Toen kreeg Tante Lien de wind van voren. Ze moest zich er niet mee bemoeien ze had er niets mee te maken. Dat was iets tussen mijn moeder en mij en dat losten we samen wel weer op. Ik mocht gewoon de radio aan laten. Tante Lien incasseerde haar deel en het leven ging gewoon verder. Maar het werd na een veel te lange tijd toch wel vreselijk zwaar met tante Lien op ons lip.

Mijn vader en moeder hadden het gevoel dat ze geen moment meer enige pravicy hadden. Mijn vader klaagde erover en mijn moeder zowel als mijn vader waren te goedmoedig om haar te zeggen dat het hen teveel werd. Zelfs een schoonzus die wel in wilde springen als mediator werd door hen afgewezen.

De omstandigheden brachten uiteindelijk uitkomst. Mijn moeder ging aan het werk. Ze zette samen met haar zus en schoonzus in de tweede helft van de jaren vijftig een kleding bedrijfje op en mede daardoor veranderde de omstandigheden. Tot haar dood is tante Lien een trouwe vriendin gebleven. Die gelukkig niet meer zo verschrikkelijk vaak op de stoep stond.