Ik heb gelukkig geen medicatie nodig. Maar als ik 's morgens mijn pillendoosje vul met wat voedingssuplementen nzoals dat heet voor mijn ongemakken dan valt er wel eens een pilletje buiten het potje. Het doet me altijd denken aan knikkeren. Stuken noemde we dat. Zouden de kinderen van deze tijd dat ook nog kennen?
Tussen ons huis en het huis van de buren was een deurbreedte. Het poortje. Daardoor kwam je in de achtertuinen van de huizen die met elkaar verbonden waren. De grond in het poorttje was zwart en hard. Met een hak in de grond draaiden we er een klein putje in en dan had je een knikkerpotje.
Stuken deed je met twee knikkers in de hand en je probeeerde tegelijk de twee knikkers zo hard in het potje te gooien dat een knikker er weer uitketste. en als je dat lukte mocht je de verzamelde knikkers die er beiden tegelijk in waren gekomen eruit halen.
Mijn neefje die naast ons woonde was er heel handig in en ik raakte niet graag mijn paar mooie knikkers kwijt aan zijn behendigheid.
Ik geloof niet dat ik het veel gedaan heb. Ik had wel mooie knikkers maar vond het fijner er naar te kijken. Die mooie glazen balletjes met al die kleurtjes. De een nog mooier dan de ander.
Die vorm van knikkeren ken ik niet. Wij dezen het gewoon,knippen met de vinger en dan richting pot
BeantwoordenVerwijderenWij noemden dat pieken.En meestal knikkerden we met,,kalkies,,(ik ben van 1941)glazen knikkers had je niet veel.de grote glazen noemden we ,,bonken,,Leuke vraag.
BeantwoordenVerwijderenIk herken de manier van een knikkerpotje maken. Zo deed ik het vroeger ook op de basisschool. Ik had altijd helemaal een zwarte wijsvinger in het knikkerseizoen van het knikkeren : )
BeantwoordenVerwijderen