Plotsklaps

 Het sneeuwde.

Dat heeft altijd iets magisch voor mij. Wanneer ik die sneeuwvlokjes langs mijn raan zie dwarrelen is er onmiddelijk een gevoel van alles komt wel goed.

En op dat moment had ik mijn vriendin aan de telefoondie met een gebroken en geopereerde heup en schouder in het ziekebhuis van Tilburg ligt. Ik hoop dat ik haar een hart onder de riem heb kunnen steken, ondersteund door de sneeuwvlokken van dat moment. 

Ja zo snel kan het gaan. Een paar dagen leuk in een huisje samen met zus en zwager. Fijn wandelen en boem daar lig je. Van het ene op het andere moment leef je in een totaal andere wereld. 

En dan ga ik  weer gewoon verder met de dingen die gedaan moeten worden. Er stond een hete pan water in de vriezer en intussen is die schoon en opnieuw ingepakt en de was hangt.  Fer is boodschappen doen en ik heb het lijstje voor Picnic gemaakt

Zoveel is dat niet meer en tijd genoeg voor alles wat ik fijn vind. Dus doe ik de el kaarsjes aan bij mijn Boeddha en ga een meditatie doen. Dan leer ik mijn hersentjes tot rust te brengen en te focussen op dat waar ik me mee echt bezig wil houden en niet teveelals een wilde aap door de bomen van gedachten heen te springen.  

Vroeger was dat zo erg. Dan dacht ik lekker op de balkon in het zonnetje te gaan zitten als de kinderen op school waren en dan nhad ik nog geen vijf minuten gezeten voordat er weer allerlei gedachten oppopten over wat ik allemaal nog wilde doen. Ik had niet eens de rust om tien minuten te blijven zitten in alle rust. 

Heerlijk dat ik dat geleerd heb. Zelfs als ik 's nachts drie uur wakker lig is het goed en rustig in mijn eigen bed zonder muizenissen in mijn hoofd. 

En sneeuw lijkt daarin een extra ondersteuning te zijn.

Alles komt goed

Alles doen en handelen  op het moment dat het zich voordoet.

Daar heb je hem weer: Er is geen periode in het leven waarin je meer moet leren dan in de ouderdom.  En ik ben blij al wat kleine stapjes voor die tijd te hebben gedaan. 

Ik word er blij van

 Gisteren weer zo heerlijk gespeeld met de bladeren waar ik afdrukjes van had gemaakt.

Het blad met heel weel afdrukjes om te oefenen was een warboel en ik scheurde het in stukken en plakte ze in een van mijn grote schetsboeken.  Daartussen een grotere afdruk van één blad.

Daarna het paletje met verf erbij gepakten schilderen tot ik tevreden was. Ook nog met aaanwijzingen van de Jos. Dat geeft altijd weer nieuwe openingen in het goed leren kijken en evenwicht  vinden in de compositie of soms juist het evenwicht eruit halen om het wat spannender te maken.

Wanneer ik met schilderen of iets anders intensief bezig ben is er niets anders dan bezig zijn. Er komen geen gedachten naar boven over verleden, heden of toekomst en zelfs ik als persoon die bezig is, is verdwenen.  Volkomen opgegaan in het moment.

Niet in rook hoor want alles functioneert prima. 

Voor mij is dat duidelijk even werkelijk in het moment zijn.  Leven in het hier en nu zoals zo vaak te pas en te onpas wordt  geroepen. Later kun je dat pas zo benoemen. Op het moment ben ik gewoon alleen maar bezig. . 

Daar word ik blij van.

Maar ik word er uitgehaald wanneer iemand naast me komt staan om mee te kijken. Dan  ben ik me al snel bewust dat IK bezig ben en de  'betovering!' Is verdwenen op datzelfde moment. Ook dat realiseer ik me pas later.  Zoals nu. nu ik erover schrijf. Dat is de normale gang van zaken als je geconcentreerd en met aandacht bezig bent. 

Zo ssel kan het gaan en het is lastig steeds meer bewust te zijn van de momenten in het moment te zijn. Want zo kun je met alles in het leven in  aandacht en geconcentreerd om gaan en dat is nou precies waar het vaak aan ontbreekt. 

 Honderd keer zitten we in de tussentijd aan allerlei muizenissen te denken.  Soms zo veel dat we er niet eens aan denken met iets geconcentreerd bezig te gaan.   Want daar is aandacht voor nodig. 

Nou heb ik gemerkt dat juist in de momenten dat ik zo gefocust ben ik het lekkerste in  mijn vel zit.  Daar word ik blij van. En hoe meer ik dus in aandacht leef hoe blijer mijn leven wordt.

Zojuist belde mijn zoon. Hij is vrachtwagenchauffeur  en onderweg van Berlijn naar huis. Het schijnt overal nat en koud te zijn. We hadden het even over de komende kerst en ik ben zo blij dat we daar geen punt meer van maken. Hij is intussen ook bijna 60 en ziet net als ik het niet meer zitten voor veel te moeten zorgen met de kerst. Dus wordt het gewoon heerlijk niets. Gewoon genieten onder de eigen kerstboom en alles laten komen zoals het komnt. Het belangrijkste is dat we het allemaal naar ons zin hebben en dat iedereen op de eigen manier en met liefde en vrede in het hart kan leven.  Ik kijk alweer uit naart de lichtjes en alle kitch die ik weer tevoorschijn mag toveren rond de kerstdagen.  Het is maar een paar weekjes en dat is ook meer dan genoeg. Maar leuk vind ik het

Mijn vriendin is onderweg met haar gebroken heup en schouder vanuit het ziekenhuis in Tilburg naar Arnhem. Ik ben blij voor haar 

Dus is het al met al een blij blogje. 

Waarom denken

 

De knop bloemt open om niet

Het gele blad dwarrelt omlaag

Het kind gooit handenvol omhoog

En denkt niet aan onweer

De vis denkt niet aan zwemmen

Zal ik gaan wandelen

In sprankelend licht 

Onder donkere wolken

Ik denk

Mooier wordt het niet

Voel je niet te jong want hoe objectief ben je?

 Soms is het moeilijk te bevatten. Verandering is er altijd doorlopend. Er is niets dat hetzelfde blijft en  soms word ik me daar pijnlijk meer bewust van en is leren accepteren een gegeven. Zeker bij het ouder worden. 

Ik heb vriendinnen waar ik tientalle jaren mee optrok. We hebben  elkaar nooit uit het oog verloren. Maar nu de jaartjes gaan tellen zijn  er al twee vriendinnen  niet meer onder ons, van een andere vtiendin kreeg ik pas te horen dat ze nu alzheimer heeft en vandaag kreeg ik bericht dat de volgende vriendin gevallen is  in een andere stad en daar in het ziekenhuis behandeld wordt omdat ze de heup en schouder heeft gebroken. En daar hangt natuurlijk in  ieder geval een revalidatie route aan vast.

De vriendin die ik werkelijk het langste ken huppelt met veel doorgemaakte ziekten, ongemakken en ongevallen nog steedus vrolijk verder

Mooi is wanneer je na zo'n  lange verbondenheid van af je tiende jaar samen  je tachtigste verjaardagkunt vieren.  Daar ben ik en zijn  wij heel blij mee.

Misschien schreef ik daar al in een vorig blogje over.

Maar ik hoop ook dat mijn andere twee vriendinnen er op een goede manier   doorheen zullen komen. En ik realiseer me dan toch ook weer de eindigheid van dit leven.

Die pijnlijke veranderingen komem steeds dichter bij e  roepen veel emoties op.

Ikvoel dan ook hoe naast mijn medeleven er bij mij ook boosheid baar boven komt over zo n valpartij terwijl ik haar twee weken geleden nog zei dat ze een rollator moest gaan gebruiken.  Maar ja daar heb je niks aan, aan, aan die boosheid. Daar is niemand meegeholpen. En daar ga ik het echt nietmeer overhebben.  En voor mijzelf werkt het ook niet op een goede manier dus laat ik het gaan. 

We denken over het algemeen dat we het nog wel kunnen omdat de teloorgamg zo langzaam gaat.  De werkelijkheid is niet zichtbaar omdat de gewenning zo la gzaam en groot is. 

Ik merk het aan mij  ogen. Ik zou denken dat ik nog wel auto zou kun en rijden. En dat is echt niet de werkelijkheid want die zien we nooit objectief. Dat denken we wel maar echt niet hoor. De werkelijkheid wordt altijd vertekend want die is   verbonden met onze gevoelens en ideeën onze achtergronden, cultuur, gewoontepatronen en ga zo maar door.  We kennen en weten nooit iets objectief. 

Dus lieve vrienden voel je nergens te jong voor en pak alle mogelijkheden of hulpmiddelen aan die er te ktijgen  zijn om ongelukken zoveel mogelijk te voorkomen.

Herinneringen

 Het is niet te geloven. Ik zit weer achter de PC die op de nominatie stond om weg te gaan in verband met de verhuizing hadden we daar niet genoeg plek voor.

 Maar ja, dat gaat niet door zoals je weet en waarom zou ik die pc dan weg doen. Ik heb er hier een goed plekje voor en bepaalde taken zijn heel fijn om hierop te doen. Dus zit ik nu weer aan het bureautje te tikken.   Het is wel weer even alles opnieuw uitzoeken ik deed het zolang nier! Zat dteeds op de tablet te werken maar het functioneert nog prima. Ik kan zelfs met mijn oude computerbril nog het beste op het scherm zien ook al wordt alles steeds lastiger, .

Ik had een vriendin op bezoek die vertelde dat ze het heel bijzonder vond toen ze een bril opgezet kreeg waardoor ze min of meer de ervaring kreeg wat het is de focus door macula te missen.  Ja het is ook bijna niet uit te leggen dat je soms een speldenknop kunt zien en vervolgens hele stukken mist of hele gezichten waarvan je de inhoud niet ziet. 

Ik ben begonnen op een persoonlijk blogje  met een soort autobiografie in de notendop.  Natuurlijk ik had er al een boek over geschreven dat je in de zijbalk terugvind  onder Als de hemel valt. Maar zo heel kort erover schrijven vind ik wel weer iets anders. Toch leuk om te doen en het is grappig om van mijzelf te lezen hoe anders ik weer sta tegenover de dingen die in het verleden zijn gebeurd.  Er is ook werkelijk niets wat hetzelfde blijft. Zelfs mijn herinneringen. niet en de manier waarop ik er nu over nadenk. 

In dat bovenhuis boven dat hegje. Daar woonde ik ooit daar liggen veel herinneringen waar ik nu toch op een subtiele manier ook weer anders tegenaan kijk

Papier kneden

 Bij Hella https://heldenreis.nl/2024/11/knutseldagboek

Las ik iets over papier zo behandelen dat het soepel wordt en bijna stof.  Ik vond het zo leuk rn ging op mijn ongeorfende manier het uitproberen met naaimachine olie en een nlad  papier van niet veel betere kwaliteit dan een krant omdat ik nou eenmaal geen glossy s in huis heb die ik toch miet kan lezen. 

Zo leuk om uit te proberen. Ik plakte wat stukjes in een boek waar ik al wat bladeren in had afgedrukt en nog verder mee moest.. 

Kijk de stukjes gekreukeld,  bijna onherkenbaar papier zie je vast wel.

En nu nog zien dat ik er een aardige vompositie van maak. meestal is dat laatste nog het lastigst.

Stapjes verder

 Hoe ga ik om met destructieve  emoties?

Ja dat weet ik wel maar het probleem is dat ik sommige dingen die ik me inmiddels voor een groot deel eigen heb hemaakt waar ik mee werk op de momenten dat ik het nodig heb, niet zomaar even kan overbrengen. 

Dat is nou zo knap van mensen die dat wel kunnen. Die geleerd hebben te doceren om anderen behulpzaam te kunnen zijn  wanneer ze in de problemen komen door een gerichtheid op dingen waar je alleen naar zezelf mee in de ellende helpt.  En die je kunnen vertellen hoe je het aan moet pakken om andere gewoonten aan te leren. Want daar zou je da  albehoorlijk mee uit de brand raken. Ik zou willen dat ik daar wat meer mogelijkheden toe had. Wat meer know how. 

Daarom ben ik zo blij met mijn zoomsessies bij Jewel Heart.  De afgelopen keer was het weer zo fijn hoe we binnen de contemplatieve psychologie van het boeddhisme op een begrijpelijke manier met elkaar praten. We onderzoeken onze eigen ervaringen aan de hand van  de commentaren  op de traditionnele  boeken  hoe de menselijke mind functioneert en hoe te handelen en om te gaan met het leven zelf. 

Zo helpen we elkaar steeds een stapje verder 

O o ik zocht eigenlijk een ander plaatje maar deze is toch ook goed genoeg

Bloggen en broddelen

 Ik heb er echt plezier in met mijn blogjes bezig te zijn.  Ook met de uitvoering van het blog ook al lukt het niet altijd zoals ik wil. Ik zou graag wat meer met pagina's en labels doen maar dat lukt niet altijd zoals ik wil omdat ik niet meer achter de pc zit maar achter een behoorlijk geavanceerd tablet met een touchscreen en toetsenbord dus.  Maar in de lay out zijn de de zij, boven en onder balkjes  niet  te schuiven met dat tochscreen systeem. Ook niet als ik het toetsenbordje eraan hang.  helaas ook  dan zijn de gadgets niet zo makkelijk te verplaatsen. 

Nu ben ik toch weer met labels verder gegaan. Dat had ik heel lang laten liggen maar dat vind ik toch wel handig. IN mijn  latere blogjes zette ik zo goed als nooit meer een label dus ga ik zo langzamerhand daar maar eens wat aan doen.  Ik hoopte ze in eerste instantie in de bovenbalk te kunnen zetten maar dat lukt dus niet.  Achteraf bezien vind ik de zijbalk hiernaast ook prima en handzaam. 

Toen ik pas begon met bloggen ik denk ergens kort na de de eeuwwisseling op het "wenlog'  toen was het allemaal nog anders. Veel meer klicks, reacties  en onderlinge verbondenheid. Ik was er in die jaren ook zo goed als  dagelijks mee bezig.  Er ontstonden vriendschappen en leuke uitwisselingen.  Nu staat dat allemaal op een veel lager pitje ook al omdat ik er behoorlijk zlang weinig of niets meer mee deed. Dat is nu weer anders en ben ik er toch weer wat regelmatiger mee bezig.   Alhoewel ik er de laatste jaren vanuit ga dat ik het blog voor mezelf schrijf omdat ik zo mijn ei goed kwijt kan is het toch leuk en  aanmoedigend  dat het blog  steeds meer gelezen schijnt te worden. Dat zie ik in de statistieken aan de klicks en dan zijn er ook nog wat mensen die een mailtje thuis krijgen  die dus niet op het blog klicken.  

Ik wil iedereen dan ook bedanken voor de belangstelling Altijd aanmoedigend om door te blijven schrijven.

Afgelopen maandag weer geschilderd met harfstbladeren. Het eerdere werkstuk dat ik in het vorige blogje plaatste  beviel me niet zo erg en daar ben ik mee doorgegaan uiteindelijk heb ik dit ervan gemaakt. 

Op het vorige blog bij de eerste uitvoering vond ik het echt een broddellap. Ik had van alles uitgeproberd om te zien hoe  dde afdruk  techtniekjes werkten maar het resultaat hing een beetje als los zand aan elkaar.  Nu zit de compositie wat steviger in elkaar. Volgende week gaan we er nog mee door. Iedere maand een andere techniek of  onderwerp. 

Verlichting en schilderen

 Het valt mee tot nog toe. Ik verwachtte veel spierpijn. Nou ja kan nog komen natuurlijk want gisteren was die enorme krachtinspanning.

Eigenlijk is het om je rot te lachen. We kunnen nog geen schroef meer in een kastje dtaaien. 

Toen ik 40 was en alles alleen moest doen kreeg ik alles voor elkaar.  Geen klusje was me teveel. Dat had ik denk ik van mijn vader geërfd.   Leik vond ik het ook om het allemaal te doen. Elektrisch, timmeren, lijstjes maken, etc. . 

Maar nu was de lamp onder het krukenkastje stuk en hadden we een nieuwe armatuur  gehaald die precies op dezelfde plek met twee schroefjes gemonteerd kon worden. Fluitje van een cent toch?

Nou ja forget it. Niet normaal. Wat een geworstel met z'n  tweetjes. Ik wel soopel maar niet sterk en Fer stug en stijf naar wel sterk. 

Het hangt inderdaad onder het kastje maar vraag niet hoe.  De schroeven gingen er met geen mogelijkheid gelemaal in. Dus al is het nauwelijks een centimeter. tja het bungeld.  Het lichtknopje aandrukken moet met beleid gebeuren. 

Wat is dat oud zijn toch een vreemd fenomeen.  Waar je vroeger nooit over nadacht wordt nu een aandachtspunt. Wat doe ik ermee en hoe wil ik ermee omgaan. 

Ik vind het interessant me daarmee bezig te houden. Zo bedacht ik dus van alles toen we onderweg   in de autozaten  om die bepaalde lamp die alleen nog daar te krijgen was te halen. Ik keek om me heen en zat mateloos te genieten van alles dat ik nog wel zag. Het badeel dat ik niet meer zelf kan rijden, gaan en staan waar ik wil, keerde zich in de blijheid dat ik alle ruimte had om onoplettend voor het verkeer gewoon om me heen te kijken en me liet rijden. Zo wordt het dan een heerlijk uitje.

En de waarschijnlijk nog  komende spierpijn is voor mij gelukkig geen probleem. Daar ben ik aan gewend door de balletlessen van lang geleden. Nu maar afwachten of Fers rug er goed doorheen komt.  Het ziet er zoals het nu is wel naar uit.

Nu we toch niet gaan verhuizen, bedacht ik dat ik de computer wel weer aan kon sluiten.m Toch nog eens kijken wat voor oud materiaal erop staat en of ik er nog iets mee wil doen.  

Okee alles weer op de juiste plek gezet en snoertjes aangesloten.. En toen misten we de aansluiting voor internet. Dat deden we met een switch die ook aan de computer van Fer hing. Helaas die kunnen we nergens meer vinden. Misschien is hij bij de grote opruiming verdwenen. Het vervelende is dat de computers zonder internet niet meer opstarten. Dus moet er of weer een switch komen of een USB wifi ding.  Nou ja ik heb geen haast.  We zien wel.

Ennu kwam ik ook nog een hele serie oude foto's  tegen 

In 2002 ging ik met mijn schildervriendin Marja naar een werkweek in Frankrijk waar we heerlijk samen schilderden. Leuke herinneringen van vervlogen tijden. 

Ik maakte er ook alweer lang geleden  digitaaltjes van

Wouw

 Wat is dat ontzettend leuk te stoeien met herfstbladeren