Creativiteit en vernieuwing en denken

 Creativiteit en vernieuwing kunnen niet uit het denken voortkomen . Het denken houd zich bezig met wat al bekend was. In de stiltes tussen de gedachten in het volkomen aanwezig zijn met de bezigheid van het moment, komen de vernieuwingen en het authentieke naar boven . Zolang als wij ons denken laten zwerven, kan dit het punt van Ontdekking niet bereiken. 

Dat las ik over hoe dat zit met creativiteit en denken. Heel lastig om het bij mezelf op te merken. Het zegt namelijk niet dat er in het hele scheppingsproces van vernieuwing geen denken voorkomt maar de vernieuwing en de werkelijke creativiteit komen uit een andere 'bron' en daarop is het denken biet op van toepassing. Daar ben ik alleen maar intensief bezig en met wat ik doe zonder denken. Als het ware een geheel geworden met wat er van binnen naar buiten komt in de bezigheid. Alleen daar op die momenten kan de werkelijke vernieuwing en het scheppingsproces ontstaan.

Meestal zijn dit zeldzame momenten. Heel intensief bezig zijn wil nog niet zeggen dat er vernieuwing ontstaat.

Pas later bij het ernaar kijken of opmerken, kunnen er weer gedachten en herkenning optreden.  

Zo zit het hele gewone leven en ook kunsten en wetenschap in elkaar. Werkelijke vernieuwing komt voort uit opgebouwde ervaring en of kunde die in het proces van creëren wordt losgelaten of 'uitgeveegd' en dan kan er plots in een soort aha-erlebnis iets volkomen nieuws ontstaan. 

Dat wilde ik even kwijt

Laat maar horen als je andere levens-of creatieve ervaringen hebt.

Dit is een oefening stilleven dat opgesteld klaarstond. Niet vernieuwend in een totaal alomvattend kunstplaatje maar ik heb er  wel intesief aan gewerkt. Wie weet misschien was het toch achteraf wel vernieuwend vanuit mijn perspectief van wat ik gewoonlijk schilder.

Voorjaar

  Ik schreef een heel blogje begin deze week over het slechte zien en over wat ik wel en niet zie. Wat een gezeur. Ik ben blij dat ik het niet heb gepost maar in mijn kladblog plaatste dat ik alleen zelf lees. 

Op een of andere manier levert het wel weer energie op als ik het weer eens opschrijf want ik ben verleden week op zoek gegaan naar mogelijkheden om toch anders en beter met mijn brillen om te gaan Maar je kunt het geloven of niet. Zoals ik het de laatste tijd deed gaat het toch het beste. Een Varifocus ook al heeft die een kleiner zichtoppervlak, die toch zoveel mogelijk de hele dag op en een Look over brilletje, wat sterker voor op de telefoon. Die wordt wel erg klein om goed te kunnen zien.  

Ik heb het gevoel erg druk te zijn. Kan natuurlijk ook aan het voorjaar liggen. We fotograferen weer en dat is heerlijk. Al die prachtige bloesems overal. Ik heb echt weer zin in de vernieuwing van al het groen.

Misschien wil ik daar zelf wel aan meedoen want ik ben naar volksdansen gegaan en vond het zo leuk. Schrik niet, het was gewoon op mijn leeftijd afgestemd maar het lijkt me heerlijk als je de basis kent en dan lekker in het ritme van de muziek kunt meegaan. Ik kijk ernaar uit om beter de structuur van de passen te leren kennen.

Dat gevoel van druk zijn zit denk ik echt wel tussen de oren. Je kunt toch nooit meer dan één ding tegelijk doen en als je druk bent zit het in je hoofd dat je vooruit loopt te denken wat er nog allemaal moet. Dat is niet nodig want dat komt vanzelfsprekend op een volgend moment. Terwijl ik De vaatwasser uitpak en over de boodschappen nadenk is dat zinloos want dan kan ik niet eens op een briefje schrijven wat ik nodig heb. Het gevoel van vergeten als ik er niet over nadenk tijdens het uitpakken van de vaatwasser is overbodig want als die klaar is popt het vanzelf weer op en kan ik gewoon dat lijstje boodschappen maken.  

Nee het is niet zo makkelijk om het hoofd wat rust te geven. Maar als dat er wel is, scheelt het een slok op een borrel met de rust in het dagelijks leven. 

Dinsdagmiddag waren we in het Arboretum van Wageningen. De bloesembomen stonden volop in bloei en overal begint de groene waas zichtbaar te worden. Heerlijk met het zonnetje erbij. 

Over boosheid

 Eens kijken of ik iets zinvols kan schrijven over boosheid. Dat is iets dat we door onze christelijke traditie en eeuwenlange moralisatie niet moeten hebben. Dat zit behoorlijk ingeburgerd. Soms zo verborgen dat we het nauwelijks nog in de gaten hebben Als je een goed mens wilt zijn mag je niet uit je dak gaan van boosheid en helemaal goed is het als je geen boosheid hebt. Dat begint al op jeugdige leeftijd. Je moet een lief kind zijn. Mijn moeder zij wel: Ik ben niet boos maar verdrietig.

Ja hoe zit dat nou? Hebben we niet allemaal een bepaald soort kwaliteit van kracht zoals boosheid in ons. Want er gaat in echte hevige boosheid erg veel energie om. En die kracht wil ik toch wel graag blijven gebruiken onder de juiste omstandigheden. Als er geen boosheid in ons aanwezig zou zijn, zou de wereld er heel wat beter uitzien. In de politiek kan je ook zien hoe het parten speelt bij ogenschijnlijk rustige heersers die de gruwelijkste dingen kunnen doen en zich van geen kwaad bewuyst lijken te zijn. Ze functioneren op buitensluiten van dat wat hen niet past. Daar willen ze niet mee geconfronteerd worden. 

Zo werkt dat op ,mondiaal niveau en het kan ook zo werken in het klein in ons persoonlijk leven. Vaak zit de boosheid in een jasje van vriendelijkheid zonder diepgaande zelfreflectie. Ik zie alles als buiten mezelf waar het zich afspeelt en kijk naar de ander die als het te lastig wordt, wordt buitengesloten. Zelfs soms zo erg dat ik denk dat de ander mij niet waardig is. En dat ik die ander buiten wil sluiten, Als ik er goed over nadenk is dat dan niet arrogant van mij?

En dan gaat het er niet om dat ik de ander niet buiten zou mogen sluiten als ik geen ruimte genoeg in mijzelf heb leren creëren, dat uis ook goed maar het zou fijn zijn als ik mezelf dan eerlijk in de ogen durf te kijken en zou zien dat er evenveel blokkades in mij aanwezig zijn en misschien wel verkapte boosheid. Maar dat erkennen is voor velen kennelijk heel lastig. Ook vrede hebben met mijn eigen blokkades en ‘tekortkomingen’ gaat nieet van de ene op de andere dag. 

Pas wanneerlf meer rust en acceptatie is van wat ik werkelijk ben met alles erop en eraan is, zal er ook meer ruimte komen voor wat me niet direct past en kan ik het er laten zijn zoals het is. Daar kan ik dagelijks mee werken en duidelijk proberen te krijgen. Het is niet makkelijk is mijn ervarting.

Probleem is dan als ik mijn eigen ding aan die ander uitleg de ander afhaakt en mij buitensluit, helaas. Dat hoort er ook allemaal bij.

Zo zit de wereld in elkaar en daar hebben we het mee te doen. Misschien moet ik niet altijd die ander mijn standpunt of grief uit willen leggen.

‘ Dat heb ik niet in mij’ . Dat bestaat niet. We hebben gelukkig alle menselijke mogelijkheden in ons. Het één treedt soms wat meer op de voorgrond dan het ander. Als we het langzamerhand leren kennen, kan de vrede in onszelf komen door het allemaal te aanvaarden en dat verzacht en leert ons ermee om te gaan op een goede manier. 

  

Ruimte en communicatie

 Er is niemand die op zichzelf bestaat. We staan altijd midden in de invloedssfeer van onze omgeving en alles wat er op ons af komt. 

 Dat is gewoon zoals het dagelijks leven functioneert. De een zal zich daar wat meer voor afsluiten dan de ander maar er helemaal aan ontkomen is onmogelijk. Communicatie is belangrijk voor ontwikkeling. In verbinding staan en merken dat ik ruimte ben waarin plaats is voor veel invloeden. De innerlijke ruimte die iedere keer opnieuw vol en leeg gemaakt kan worden van alles dat mij tot mens maakt. Die ruimte ben ik. (The sky is the limit zei mijn leraar) Dan bedenk ik mijzelf als middelpunt. Inderdaad, bedenk.  Niet meer en niet minder dan dat. De ruimte blijft open .

Die ruimte is (nog) niet de filosofie van het leeg zijn van op zichzelf bestaan zoals de wijsheid van de leegte in het Boeddhisme wordt beschreven en bedoeld. 

Het is simpelweg dat het niet mogelijk is alle invloedssferen volkomen buiten te sluiten. Hier en daar kan ik leren me zoveel mogelijk af te sluiten voor de hoeveelheid waarmee ik niet geconfronteerd wil worden, daar zorgt dat bedachte middelpunt wel voor en dat kan een groot goed zijn om het ‘zelf’ te beschermen. Alles buitensluiten is onmogelijk, misschien wel onmenselijk. Dan zou ik de verbinding kwijt raken. En die heeft zo ontzettend veel mooie kwaliteiten.

Daar staat dus tegenover dat ik met heel veel invloedssferen blij kan zijn Invloeden die passend zijn in de periode en de processen waarin ik me bevind.  

Het is allemaal communicatie, althans ik zou het zo willen noemen want ik kan er op heel veel manieren gebruik van maken of het gewoon buitensluiten als ik me van die mogelijkheid bewust ben. Dat kan zelfs heel moeilijk zijn. Dus GWOON buitensluiten, nee dat werkt niet altijd. Nog afgezien van het feit dat dingen buiten  sluiten en  blokkeren mijn perspectief verkleind en mijn sensitiviteit uiteindelijk zal verminderen. Wel handig als ik erg overprikkeld ben, dat vaak hoogsensitief wordt genoemd  

Hoe blijf ik in een gelijkmoedig middelpunt als er iets op me afkomt waardoor ik me niet wil laten meenemen? Ja dat is een intensieve oefening van opmerken dat ik me weer door de emotie van mijn irritatie of iets anders mee laat nemen. Mij helpt  dat opmerken al en dan bewust ademhalen en denken, : ook dat mag er zijn want er is genoeg ruimte in mij en het verdwijnt zoals het verschijnt. Dat helpt, is mijn ervaring.. maar het is consequent moeite doen om op te merken hoe ik reageer.

Het is geweldig geïnspireerd te kunnen worden door invloeden van buitenaf andere mensen en dingen. Daar is diepgaande blijdschap en op moeilijke momenten ook veel lering uit te halen. 

  Ik zou evenveel alinea's kunnen schrijven over het meegenomen worden in een prachtig boek of tijdens een rustgevende meditatie. Een mooi concert en hoe leuk is het niet onder de invloedssfeer van een kunstenaar zijn werk te bewonderen of in een groep of vriendenkring fijn te functioneren.. Om nog maar te zwijgen over het delen van de eigen ervaringen of hobby's met anderen. Zeker als ik dan merk dat ik ook nog eens eekenning krijg voor mijn deel van de inbreng. Die diversiteit valt voor mij allemaal onder het kopje communiceren

Hoe gemakkelijk vergeet ik dan niet, als ik vol zit met mijn eigen ideeën, dat ik te weinig aandacht besteed aan de inbreng van een ander, ook al zijn de uitlatingen in mijn ogen nogal negatief.. Het wordt door die ander niet als negatief ervaren. Toch wordt ook daar erkenning voor verwacht. Ja, dat vind ik soms best moeilijk om daar een goede weg in te vinden.Maar dan kan ik denken : er is ruimte genoeg, het hoort allemaal bij een goede communicatie.

Ik vind het erg belangrijk alert te zijn op goede communicatie. Ook als het me niet boeit probeer ik in te voelen dat de ander ook zijn deel kwijt wil net als ik. Ik heb gemerkt dat meeleven toch helpt. Dat is mijn oefening daarin. Soms heel lastig en niet dat het altijd lukt hoor. Maar ik doe mijn best en dat is genoeg. 

En als het me teveel wordt tja dan is er hopelijk een goede keus. 

Vrede

 Als  ik ECHT aan vrede will werken dan  moet ik:

 Meer bewust worden, 

het gevecht niet meer aan gaan. Ook niet met jezelf

 en  

weerstanden op  geven.

Aan vrede werken is houden van mezelf, van mijn medemens.en van al wat leeft.

Luiheid

 Ik heb zo'n zin een blogje te schrijven en dan moet je dat gewoon doen.

Waarover zal blijken gaandeweg het tikken. 

Het wordt een druk weekje evenals de afgelopen week toen we een nieuw badkamerkastje kregen. Ik dacht dat het in een ochtendje gepiept zou zijn maar het duurde tot in de middag. Nu krijgen we een nieuwe WTW en er komt een plint boilertje onder het aanrechtkastje. Dat zal dus ook niet in een ochtendje gepiept zijn maar kost een hele dag' 

De witte werktafel die bij de keuken staat moet dan naar de serre anders hebben de mensen te weinig ruimte om te werken en het hele bijkeuken gebeuren waar de WTW hangt moet uitgepakt worden. 

Om de andere week heb ik een zoom sessie en een les bij Veroni. Over haar schreef ik al eerder en dit is ook deze week. Daarvoor moet ik nog een en ander lezen, maar daar ben ik al mee begonnen. Altijd weer interessante onderwerpen die door mij regelmatig onderstreept worden in mijn eraread app op de tablet waarin ik alle boeken lees die of op pdf of op ebook staan. Zoals dit bijvoorbeeld.

Dit is niet eens noodzakelijkerwijs een spirituele praktijk, maar de eenvoudige, rechttoe rechtaan praktijk van je leven leiden. Als je met weerstand blijft denken: "Ik moet opstaan." Hoe laat is het? Oh, nu moet ik opstaan," dat werkt nooit. Maar als je uitkijkt naar de dag, dan denk je: "Ik zal nu opstaan." "Het is 6.30 uur." Je staat op, neemt een douche, kamt je haar en trekt mooie kleren aan, uitkijkend naar je dag van rondrennen en bezig zijn. Dat geeft je een beetje gretigheid. Dat helpt de fysieke luiheid te verminderen, althans tijdelijk.

Een gewoon boek kan ik echt niet meer lezen en die app is een uitkomst. 

En dan zijn er natuurlijk ook de vaste dingen. Boodschappen doen. Maandagmiddag schilderen in Schaarsbergen waar Fer me trouw brengt en weer haalt. Carmen die op vrijdagmorgen komt poetsen en dan de dinsdagmorgen kunstcafé koffie ochtend. Daar zorg ik vaak voor een presentatie op het grote scherm waarop ik dan een kunstenaar of museumbezoek via youtube uitzoek in Parijs Londen of New York eva steden.. Dat alles onder het genot van een kopje koffie en een gesprekje over hoe we naar een kunstwerk kijken. Intussen zijn er ook gesprekken met de tot nog toe weinige bezoekers die intussen vrienden zijn geworden. Ouderen die het af en toe ook fijn vinden om privé dingen samen te delen.

Misschien ga ik het een volgende keer eens over communicatie hebben en wat dat voor mij betekent. 

En nu heb ik ook nog volksdansen op mijn programma staan dat ik op woensdagmiddag wil gaan doen. Volksdansen voor ouderen weliswaar maar toch. Het is maar zwaar de vraag of dat echt wat wordt. Ik ben benieuwd. Een beetje meer beweging zou me goed doen om mijn energie en conditie in beweging te houden, want eigenlijk zit ik het liefste met een boekje (lees tablet) in een hoekje. 

Er is nog veel te leren over luiheid om de negatieve en positieve gewoonten te herkennen specifiek in het eigen leven want dat zal voor iedereen anders zijn  zonder het als uitvlucht of excuus te gebruiken 😆. 

Alles op een rijtje zetten

 En

Over moe zijn.

Ja, ik ben snel moe en heb weinig lijfelijk uithoudingsvermogen. Maar daar staat tegenover dat ik mentaal praktisch nooit moe ben. Maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik ook daar langzaam aan het inleveren ben. 

De enige periode die ik me herinner en ik mentaal af en toe moe was, was als ik weer eens bedreigd werd toen ik pas gescheiden was met veel narigheid op mijn bordje. Dan MOEST ik slapen en stopte waar ik mee bezig was, ging op de bank of waar dan ook liggen en sliep een half uurtje. Daarna ging het dan wel weer. 

Toen ik als alleenstaande moeder ging werken met twee pubers in huis en nog steeds werd bedreigd, werkte ik op woensdag een halve dag. Ik ging 's middags naar de parttime opleiding arbeidstherapie tot 's avonds 10 uur en had dan het gevoel dat ik nog wel uren door wilde gaan met interessante onderwerpen. 

 Zo is het eigenlijk altijd geweest. Als iets me interesseert weet ik niet van ophouden, duik er diep in en als ik er eenmaal in zit vind ik het vervelend eruit gehaald te worden.  

Je zou denken dat het doodvermoeiend is en dat zou het ook wel zijn geworden op den duur als ik niet had geleerd, na een harde leerschool, er beter mee om te gaan. Ik bedoel daarmee, vooral met dat pratertje in mijn hoofd waar ik vroeger ook altijd mee werd geconfronteerd. De honderdduizend dingen die ik steeds weer op een rijtje moest zetten. Dat moest allemaal tot rust gebracht worden. En ik moest leren hoe ik mentaal met die energie om kon gaan.

 En precies dat, daar heb ik hard aan gewerkt door de mindfulness oefeningen. Ik deed dat binnen de traditionele boeddhistische context. En ik weet hoe belangrijk het is om daar mijn hele leven verder bewust mee om te gaan. Me bewust worden hoe mijn mind werkt en hoe ik ervoor kan zorgen door aandachtig te zijn, dat mijn denken- voelen mij niet beheerst maar ik zelf invloed heb op mijn mind.

Je moet niet denken dat dat 100% werkt. Daarvoor heb je misschien wel meer dan één leven nodig, maar dat pratertje is er niet meer rn er zijn veel meer rustgevende voordelen ontwikkeld.

Als als ik hoor hoe velen last hebben van hun eigen gedachten en aak kampen met overweldigende ideeën en gevoelens vooral als ze s nachts wakker liggen en hoe dat door de jaren heen alleen maar erger wordt, dan weet ik zeker dat ik dat ook zou hebben en veel meer mentaal moe zou zijn. Nog afgezien van de onrust en het tekort aan stabiliteit onder moeilijke omstandigheden.

Nu geniet ik van alles wat er op mijn pad komt. Weet waar ik me wel en waar ik me niet druk over hoef te maken en werk daar aan door zo aandachtig mogelijk te zijn door de dag heen. Want als je het eenmaal een beetje door hebt zijn het kussentje, de stilte, de ademhalingsoefeningen en dergelijke nog steeds goede hulpmiddelen, maar de echte oefening is het hele leven zelf. 

In the flow

 Ik ben er moe van. Niet meer gewend om te werken maar deze week is echt wel hectisch voor mij

Het begon zaterdagavond met een gezellig etentje waar ik me veel te veel verwende met lekkere dingen waardoor ik een slechte nacht had met veel pijn. O ja maar dat schreef ik al dacht ik. Daar moet ik dan zeker 2 dagen van bijkomen. 

Dinsdagmorgen hadden wij, de vrijwilligers, een presentatie georganiseerd over volksdansen We nodigden hen uit in de bieb waar uitgebreid over de achtergronden uit verschillende landen werd gesproken en we keken naar jonge mensen en hun ritmische dansen op het grote scherm. De Bieb in Presikhaaf faciliteert het en er werd ook door een groep ouderen gedanst. Het was veel leuker dan ik verwachtte. Zo zelfs dat ik nauwelijks stil.kon zitten op mijn rolator 😆 en overweeg er ook aan mee te gaan doen. Want mijn spieren doen het nog steeds prima. Het zou goed voor mijn evenwicht en conditie zijn. 

Dat had ik vroeger toch niet kunnen bedenken als fervent klassiek ballet amateur van mijn 14de tot mijn 40ste.. Maar ja, als het tij keert, moet je de bakens verzetten. En dat grijze koppie is alle conditie kwijt. Misschien weer eens een poging wagen met nog meer grijze koppies.

En gisteren kregen we een nieuw badkamerkastje en een andere toiletpot op het toilet. Sjonge jo ge wat een puinhoop. Ik dacht: dat is in een ochtendje gepept. Maar 's middags om drie uur ging de monteure de deur uit en stond mijn geplande afspraakje met een vriendin voor de deur. Het was een langdurige doeners maar dan heb je ook wat. Zo leuk. En mooi.

Vanmorgen eerst nuchter prikken voor de suiker, eten en boodschappen. Daar naar schoonmama en vanmiddag alles opgeruimd, opnieuw de kastjes ingepakt en ook nog met planten aan het reorganiseren geweest. 

En nu helemaal uitgeteld met één vinger typend op het kleine tablet languit op de bank want ik heb gewoon geen zin meer aan tafel te gaan met het toetsenbord. En wil toch nog even lekker wat doen in the flow. 

Verschijnen en verdwijnen

In de zijbalk vind je de link naar de home page van Radio Lila met veel interessante interviews 

Dit is de link naar de speciale podcast met het gesprek over de onderwerpen  zoals op de foto beschreven.

Verschinen en verdwijnen

Wandeltje

 

Na een paar dagen die te warm waren voor de tijd van het jaa, is het plotseling 10 graden kouder. Met een wollen cape en een warme lange broek wandelde ik achter mijn rollator het parkje in. Het voelde heerlijk en ik loop lekker fit te stappen omdat ik dat ding niet nodig heb voor mijn spieren maar meer als een soort blinde geleidehond om niet uit evenwicht te raken of me te verstappen. Wel zie ik gelukkig meer dan blind zijn en dat is geweldig. 

Bij de bankjes die in een kringetje staan, zitten de mensen met honden die vrolijk rondrennen. Ik nam het heuveltje naar het verpleeghuis en aan de andere klant erlangs weer naar beneden. Af en toe groette een voorbijganger.  

De eerste bloesems zitten aan de bomen en ik stopte om ze met het telefoontje te fotograferen. Waarom neem ik toch niet altijd gewoon mijn toestel mee zodat ik in kan zoomen. Want … was dat niet het ijsvogeltje dat voorbij vloog naar het eilandje in het water. 

Ik zette mijn rollator op het heuveltje erboven en ging zitten hopend nog een glimp op te vangen van de heldere blauwe kleuren zodat ik meer zekerheid zou hebben over mijn determinatie, maar waarschijnlijk zat dat er niet meer in al zou hij voorbij vliegen dan nog is de zoom van mijn toestel het enige medium dat nog duidelijkheid aan de ogen kan geven. 

Uren zou ik daar in mijn eentje kunnen zitten. 

Twee ganzen kwamen een kijkje nemen en waterhoentjes zaten te wachten op de gunstigste omstandigheden voor het komende voorjaar. Het water was donker spiegelglad en donker weerspielelend de hoge boomstammen rondom. De blauwe wolkenlucht straalde erboven en liet met regelmaat de zon op de bloesemstruik vallen.

Toch wel koud en dus tijd om verder te wandelen. Dan kom ik een 100 jarige oude buurman tegen. Hij herkent me van vroeger als kind en we praten even over 70 jaar geleden . Ik merk dat hij toch niet alles 100% duidelijk heeft, want kennelijk weet hij niet meer dat ik nu al 20 jaar in de volgende flat woon, maar dat lijkt voor hem geen probleem, ik ga daar gewoon niet verder op in.Hij zoekt regelmatig nog contacten in het parkje.

Ik heb het rondje weer gelopen en neem me voor de volgende keer mijn echte fototoestel mee te nemen. Er zit toch niet voor niets een tas op de rollator.