Zingeving en spiritualiteit.

 Heb ik weer een stukje geschreven over spiritualiteit en de zin van het leven.   Ik kan natuurlijk niets anders schrijven dan over de manier waarop ik daarover denk. 

Ik kwam daarop omdat ik het in een ander blogje tegen kwam.  Hoe zibloos het leven soms kan lijken.  Nou dat lijkt me echt heel erg als het leven zinloos zou zijn. Voor mij geldt dan ook dat ik zElf verantwoordelijk ben om  zin aan mijn leven te geven. Niemand anders is in staat om dat voor mij te doen. Het zal altijd van mijzelf uit moeten gaan zingeving te vinden. 

Dus schreef ik op hoe ik erover denk. Er vanuit gaande dat spiritualiteit  niet iets ver weg van een onbereikbare wereld en zweverig is. Maar gewoon hier op aarde een goed mens willen zijn. 

Ik schreef het volgende

 Emoties en gevoelens kunnen spirituele groei ondersteunen maar zijn in zichzelf geen spiritualiteit 

Wat versta ik dan onders spiritualiteit. 

Dit is wat ik daarondre versta

Het is de in erlijke kracht die ontwikkeld kan worden om een mens te worden die ten goede ondersteunt wie en wat er op zijn of haar pad komt. Die niet alleen voor zichzelf leeft maar in totale verbinding sstaat met al wat leeft en er kan zijn met alles wat binnen in ziel en geest- en buiten hem of haarzelf aanwezig is.

Het bewust in vontact kunnen staan met al het andere dat er is, is voor mij dan ook de zin van het leven.

Een weg die nooit eindigt

Alles wat in religies, tradities, culturen, godsdiensten, gebeden, simbolieken en vele andere mogelijkheden wordt aaangeboden hoeft per defenitie niet spiritueel of religieus van aard te zijn. Als het blokkades opwerpt in verbindingen met al wat leeft beantwoord het niet aan het doel.

 Spiritualiteit of religieus wordt het pas als het tot doel heeft die verbinding te bewerkstelligen want als de interpretatie slechts persoonlijke  emoties en gevoelens oproept waardoor er geen verbindingen worden gelegd kan er niets gebeuren, veranderen of ontwikkelen. Dan werkt het slechts als een blokkade.

Spiritualiteit. wordt het als het de weg naar verbinding laat zien en de innerlijke kracht ondersteunt. 

Er zijn wegwijzers die vertellen over de weg die door mensen is gegaan  en die dan ook resultaten hebben gegeven. Waar de innerlijkr kracht en deontwikkeling is te zien in hun woorden en daden. Er is te zien of te lezen en horen dat zij geleeft hebben in nauwe en goede samenhang met al wat leeft. 

Zij hebben hun leven en werken gedeeld om voor hen die na hen kwamen een weg aan te geven die resultaten geeft.

Daardoor kan uiteindelijk een ieder persoonlijk de gegevens  reflecteren op de eigen weg  om evenzo eigen ervaringen op te doen.

  

Bezoekje aan Het Depot

 Vandaag zijn we weer eens naar Wageningen geweest. We moesten de sleutel ophalen bij de makelaar omdat we dus niet verbuizen en liepen neteen even door de stad en aten een lekker biologisch  broodje. 

Zullen we dan  naar even in het Depot gaan kijken. Natuurlijk want we hadden toch de fototoestellen  meegenomen.

Dat kwam toch wel even binnen. Zo jammer dat het hele verhuisplannetje niet doorging. En  wat was het heerlijk in die droom van een 'achtertuin'.  Het leek een tijdje geleden zo goed als waarheid te worden.  De volgende dag zouden we de stoffering vloerbedekking keuen etc. gaan uitzoeken.  Maar helaas het ging niet door. Ons appartement werd toch niet verkocht. De adspirant kopers trokken zich op het laatste moment  terug.

Ik fotografeerde er zelfs nog een gekartelde aurelia

Ook de kleuren zijn zo mooi aan het worden. 

Maar goed dat we ook zonder er te wonen toch wel kunnen komen. 

Wat is wekelijkheid

Sluit misschien mooi aan bjj mijn vorige blog 

Verbindingen in de ruimte van mijn zijn

Ik sta voor de brug .

Er komen veel indrukken bij me binnen. 

Mooie uitdrukking. Indrukken binnen laten komen. Wat mijn ogen zien binnen laten komen. Dat is een ervaring en gaat verder dan kijken. 

Kijken, dat is wat we over het algemeen doen, waar we ons min of meer bewust van zijn.  Wat er van binnen  werkelijk allemaal gebeurd met de beelden die we in ons opnemen of waar we ons mee verbinden, daar zijn we ons vaak minder bewust van. 

Iets in mij opnemen.  Dat gaat nitet over: ik hier en dat daar.  

Dan zit ik midden in de twee deling en is het onmogelijk om het werkelijk binnen te laten komen.  Me verbonden voelen met... Of sterker nog er één mee worden, dat speelt zich op een ander 'niveau' af.

 Als ik het werkelijk in me op wil nemen is dat niet alleen  iets lichamelijks bijvoorbeeld met de ogen  het zien of van  het brein dat het wil trachten te onthouden. Nee die verbinding bedoel ik niet. Waar ik het over heb is wat we noemen ; me verbonden voelen met lichaam ziel en geest.

 Het  is niet mogelijk me iets eigen te maken alleen op lichamelijk niveau. Bijvoorbeeld alleen door het weten van het brein. Alleen weten dat iemand een familielid is, geeft nog niet die verbinding.  . Dan ontbreekt,t het binnen laten komen.   Als er geen verbinding is kan ik me zelfs eenzaam en  afgesloten van iets en alles gaan voelen. 

De werkelijke verbinding kan ik alleen maar zelf bewerkstelligen. Dat kan zelfs met hulpverleners in een afhankelijke situatie. Het is maar net waar ik me op wil richten en er met liefde op wil focussen. Want dat is belangrijk en mijn uitgangspunt.

Binnen laten komen Als ik het echt binnen laat komen is er geen scheiding meer tussen ik hier en dat daar. Het komt bij me binnen in lichaam, ziel en  geest zeggen we in het westen. Ik verbind me ermee en dat gaat  via het lichamelijke naar ziel en geest die  minder tastbaar zijn dan het lijfelijke.  

Het bestaat  in mij het is me eigen geworden op een andere manier dan  de manier waarop het buiten   mij  aanwezig is. Maar ik voel het als eigen. Want het vermengd zich als het ware met mijn diepere wezen. Samen met alle achtergronden van mijn verleden en zijnstoestand die zich in mijn  ziel bevinden.

(Zoals ik me dingen eigen kan maken zo is het ook mogelijk dingen gewoonten of gewenningen weer los te laten maar dat even ter zijde,  Alles is aan verandering onderhevig. Niets blijft gelijk aan zichzelf. Duidelijk is het dat het niet allemaal vanzelf gaat. Een oede motivatie is de onderbouwing om verbindingen te creeren of te verbreken. Me eigen te maken of af afstand te creëren)

 Er gebeurt  veel op het mentale vlak. Op hetzelde  moment dat ik  de beelden  zie of dingen  waarneem ontstaat onmiddelijk een totaliteit die door mijn eigen denken en voelen is ingevuld. Op basis daarvan besluit ik bewust of onbewust of ik me wel of niet wil verbinden. 

De geest zou ik liever de alomvattende (lege)) ruimte noemen die dubbel genoeg vol potentie is en  alles wat er is de ruimte geeft  om wat zowel binnen als buiten mij aanwezig is  te  laten functioneren. Waarin alles leeft en bestaansrecht heeft.

We zijn het ons over het algemeen niet bewust maar de hele wereld en het hele universum  is een groot geheel met onszelf. De wereld toont zich aan ons zoals we hem invullen.  Al denken we nog zo dat we in het midden van de neutraliteit staan en alles zuiver zien. We zullenooit los staan van alle achtergronden die in ons  aanwezig zijn of die door de jaren heen zijn opgebouwd. 

Zonder een van deze drie: geest ziel of lichaam is geen leven mogelijk  op de manier waarop we nu hier functioneren met handjes en voetjes bij wijze van spreken. We hebben ze alle drie nodig en in veel tradities en culturen  wordt er zelfs nog een grotere verdeling gemaakt. Waardoor het vaak meer duidelijk beschreven kan worden.

Ik denk ook niet dat het zinvol is om te proberen bijvoorbeeld van het lichamelijke   los  te komen omdat een zogenaamd geestelijk leven waardevoller zou zijn. Het is niet mogelijk  dan nog betrokken in deze wereld, te functioneren en met de beide voetjes op de de aarde te staan.  

Wat wel mogelijk is is, is onze bewustwording wat meer uitbreiden en duidelijk  krijgen dat we altijd leven, kijken en interpreteren vanuit ons eigen perspectief en dat verbinding altijd mogelijk is .  Als ik  daar bewust  en er vertouwd   mee word  in mijn specifieke  denken en diepere gevoelens dan kan er  rust en  ruimte komen voor de  de alomvattende geest. Dan kan het inzicht ontstaan dat het bestaan en de 100.000 dingem die daarin aanwezig zijn in de enorme ruimte en tijd er mogen en kunnen zijn. Dan wordt de verwarring mider groot  

Ik sta voor de brug en weet dat ik een bepaald  landschap of iets dat me boeit  wil gaan verinnerlijken. Het me eigen wil maken. Het verinnerlijken op mijn eigen manier.  Er is ruimte genoeg. Mijn eigen ziel en innerlijke beleving is al een  een heel universum van ervaringen en de geest is onuitputtelijk. The sky is the limit. 

In die ruimte bestaat mijn hele wereld . Ik ben eendeel van l die zijnstoestand .  Ik kan een keus maken uit de verbindingen die overal aanwezig zij. Ik kan de brug overgaan om me met het landschap van mijn innerlijke en uiterlijke  wereld in liefde te verbinden .  Er werkelijk vertrouwd mee te worden. Er is voldoende ruimte  in mij aanwezig.  Ook als ik menog niet zo bewust ben van de grote ruimte die ik ben en die alomvattende  scheppende ruimte van de geest in en om mij,   heb ik toch de keus me te verbinden  en moeizame ervaringen  kan ik leren te vergeten of los te laten, als ze me teveel belemmeren in mijn grote ruimte.  Alles is mogelijk.

Ik hoef niet mijn hele universum doorlopend op mijn rug mee te slepen.  Hoe meer ik kan laten gaan des te meer zal ik in de ruimte van de rust en vrede van de geest  belanden die als vanzelfsprekend de lege ruimte zal vullen waardoor ik vanuit die alomvattende ruimte en rust ook als vanzelfsprekend kan handelen en acteren op dat wat er voor mijn handen en voeten komt.

Angst, onmacht en liefde

 Mijn huis is weer spic en span schoon.

En terwijl mijn lieve hulp alles weer keurig op orde kreeg zette ik een nieuw appje op mijn tablet. NPO luister en nu kan ik  een blogje schrijven met muziek op de achtergrond.  Er is altijd wel weer iets nieuws uit te vinden. Wat een wereld!

Aan de ene kant staat de wereld in brand met oorlog en ellende en hier vlak onder mijn neus leef ik in een betrekkelijk paradijs.

 Ik begrijp dat er veel mensen   in angst leven en dat is verschrikkelijk want de oorlogsdreiging is inderdaad ook hier groot en het zou helemaal niet zo verwonderlijk zijn als dat paradijs  ook onder bepaalde omstandigheden zomaar zou verdwijnen . 

Onzekerheid aan alle kanten en al is dat natuurlijk altijd zo  we zijn ons daar nu veel meer bewust van  dan onder rustige omstandigheden. Aan de andere kant is het ook onvoorstelbaar dat het inderdaad zou ghebeuren en ik realiseer me dat het dus zinloos is al van te voren in aangst te  gaan zitten. Aandachtig in mijn eigen midden blijven gaat me gelukkig goed af tot nog toe .  Noodzakelijk is het om  op mijzelf te lletten zodat ik niet in mijn kleine zelf  zoals het ook in oorlogen gaat in in haatgevoelens verval en  in een visuele  cirkel terechtkom  waar geen uitkomen aan is. 

Misschien negrijpelijk maar niet noodzakelijk me  daarin mee te laten nemen bij ddevreselijk berichtgevingen die nooit neutraalzijn over bombardementen en andere ellende   ook al doet de journalist nog zo zijn best. We kijken allemaal  anuit een eigen   gekleurd  perspectief.

Het geeft me juist een extra impuls me extra betrokken te voelen bij de slachtoffers.

Gisteravond was er een joodse vrouw in' Barlaat' op de tv die een boek had geschreven. Ze vertelde  hoe belangrijk het was dat de liefde zou overleven.  en dat kan ik niet meer dan onderschrijven. 

Het is moeilijk om het menselijk aspect van de misdaad te onderscheiden en ze apart te beschouwen waarmee ik de daad niet goed wil spreken. Maar op dat scherpst van de snede kan de liefde overwinnen.  Liefde betekent namelijk niet alleen maar lief en aardig zijn maar liefde kan ook bestraffend en rechtvaardig zijn. Liefde betekent dus niet dat de misdaad niet bestraft moet worden of goed gepraat moet worden  maar dat die wel degelijk  gevolgen zal hebben. zowel voor de misdagdiger als voor het slachtoffer. Zo zit het leven en onze maatschappij in elkaar. zo werkt oorzaak en gevolg en toch kan de liefde daar als een paraplu bescherming bieden. 

Het mooiste las ik dat in het boek van Etty Hillesum.  Hoe het mogelijk is. een weg te vinden in kommer en kwel.  En dat is soms zelfs zwak uitgedrukt  Waar zij door haar  manier  van leven niet alleen aan haar naasten een warme omarming bood maar ook in haar eigen geest de veerkracht wist te vinden.

Helaas is dat niet iedereen gegeven maar we kunnen ons er wel steeds meer  bewust van worden door op te merken dat het mogelijk en menselijk is NIET in angst en onmacht  te vervallen maar in liefde te blijven omarmen. Als eerste onze eigen angst en onmacht om dan ook de ander te kunnen omarmen. 

Ik gun het mezelf

 Ik doe het niet meer. 

Jarenlang ben ik regelmatig over mijn pijn en beroerdvoelgegrens heen gegaan omdat ik zo graag allerlei dingen wilde blijven doen. Vakanties, uitjes, boodschappen, bezoekjes cursessen en maar dorstiefelen.  Nu blijf ik thuis in rust en wacht tot het over is voor ik iets aanpak. Dat voelt voor mij zoveelbeter.

Gelukkig gaat het altijd wel over dat lastige en pijnlijke onderlijf  soms duurt het kort soms wat langer soms een dag of nog langer  maar als het even kan wacht ik het af, gewoon thuis op de bank  en soms  in rust op bed.

Alleen  al dat voornemen geeft meer rust. Vanmorgen  stond ik al klaar om verschillende boodschappen te doen  en  voelde al dat het nietgped zat. Ik had slecht geslapen en dat was ook al een voorteken. En het werd alleen maar erger. Dus nee ik ga even niet. De planning gaat niet door en moet aangepast worden. Zo heerlijk dat Fer daar geen problemen mee heeft want met boodschappen en ergens heen gaan  ben ik van hem afhankelijk.

Ik gun het mezelf om me aan mijn lijf aan te passen en daardoor ook rust te creëren in mijn geest zodat ik kan accepteren wat er is.  Mijn aandacht juist naar de pijn   toe brengen en er warme aandacht aan geven. Dan voel ik wat ik voel zonder er allerlei ideeën en gedachten op te plakken en dan is het draaglijker. 

Gelukkig wordt het nu al minder en kan ik vanmiddag wer gewoon zoomen zoals gepland.

En de opnieuw gestoffeerde stoel kwam gisteren. Daar ben ik heel blij mee.

Er bestaat geen onafhankelijkheid

 Ons flatje wordt steeds weer meer  van mijzelf.  Het is zo grappig om te ervaren hoedeze hele actie werkt op mijzelf en mijn omgeving. 

Natuurlijk wilden  we  heel graag naar Weningen. Ook al omdat  de hier naast liggenden wijk over een paar jaar een grote bouwput zal worden.  Dat zagen we allemaal niet zo zitten. Er komt veel dichter op ons dan wenselijk nog een flat te staan en de hele wijk ernaast  wordt  afgebroken op enkele huizen na e  er komen hoge appartementenflats voor in de plaats. Chter de wijk langs de Velperweg en Vreedenhoff.  Het ou kunnen dat al die plannen pas gerealiseerd gaan worden als ik er al niet meer ben maar dat zijn wel de vooruitzichten.  Gelukkig blijft aan de andere kant het uitzich op het naast gelegen park Sacré  Caeur gewoon bestaan. 

Al met al kan dat natuurlijk voor het niet snel verkopen van dit appartement een rol hebben gespeeld. We hadden van te voren gepland dat we niet langer dan 3 maanden in onzekerheid wilden blijven en  als het niet verkocht werd zouden we het uit de verkoop  halen.  We worden er niet jonger op en de energie wordt alleen maar minder voor zulke acties.  Inmiddels hebben we de adwertetie op funda voor de verkoop nu dus geannuleerd en is het  duidelijk dat we hier  blijven.

De fixatie op een kleiner appartement in een leuk klein stadje is dus verdwenen en de blik weer meer gericht op de dingen die we in ons eigen appartemant willen gaan doen. Gelukkig zijn we beiden makkelijk van omschakelen en dat begint zo langzamerhand weer goed binnen te komen met alle voordelen die er hier ook zeker aanwezig zijn.  

Wat meer ruimte, vooral om te schilderen en andere hobby's uit te oefenen, Leuke buren. En wie weet geeft de bouw hiernaast op den duur wat meer reuring in de uitkijk van ons raam. We kunnen de blik naar de rust van het park richten en naar de bouwomstandigheden die onherroepelijk over enkele jaren plaats gaat vinden, mocht ik dat halen. 

En natuurlijk, ja maar wat weten we nou zeker. ? Niets toch. En dat geld voor iedereen. Ook dat weet ik. 

Toch merk ik ook nu na mijn tachtigste dat die dingen steeds duidelijker een rol gaan spelen en meer onder mijn bereik gaan liggen. Gelukkig kan ik daar goed mee omgaan.  Ik wil zo wel honderd worden maar zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik alles meegemaakt wat er was en tot een goed einde kunnen brengen onder gunstige omstandigheden want ook dat is heel belangrijk en gewoon geluk hebben. Het is goed zo. 

Leuk is het ook dat mijn plantjes het weer beter gaan doen. Misschien vind je dat gek maar op een of andere manier zit er een verbinding tussen de aandacht die je aan dingen besteed en de objecten zelft.  Ik heb er de afgelopen maanden veel weggedaan en misschien daarmee ook de zorg en aandacht ervoor iets laten verslappen.  Nu ben ik weer volop bezig met alles her inrichten en verzorgen zodat ik het in mijn kleine omgeving naar mijn zin heb en dat is heerlijk. 

Deze bijvoorbeeld die al maanden alle blaadjes los begon te laten en  steeds kaler werd. Ik dacht, dat gaat hij niet halen. . Ik korte de wortels iets hier en daar wat in door ze weg  te knippen  en gooide er nieuwe grond erbij en waarachtig hij begint door te trekken. . Leuk toch. 
Minder leuk is dat ik nu plots kleinere lettertjes krijg en met geen mogelijkheid meer in mijn aangepaste formaat terugkom. 

En dan vabnmiddag komt de stoel die we opnieuw hebben laten bekleden terug.  Eerst zochten we naar een nieuwe stoel maar die we hebben wint het dik van alles wat we tot nu toe vonden en het was dus wel de moeite waard hem te laten bekleden. Ik hoop alleen maar dat het niet tegen zal vallen. We zullen het vanmiddag beleven.  Het gekke is dat alles door dat we zoveel minder in de kamer hadden staan verschoven is en er moest op de cintimeter terug geschoven worden omdat er anders niet meer genoeg ruiomte was voor de stoel die vanmiddag komt.  Er is ook werkelijk niets dat onafhankelijk van iets anders kan bestaan. Alles beeft met elkaar te maken of je het nu over plantjes, meubels of de wereld geschiedenis hgebt.  Ja echt er is niets dat geen oorzaak en gevolg heeft. 

Het is goed daar altijd bewust van te zijn. 

Er bestaat geen onafhankelijkheid. 

Schildertafels en moccasins

 Vanmiddag zetten we ook de tweede tafel weer in de kamer. Die stond al maanden in de kelder in verband met de 'showroom' die we nu weer bolop in gebruik hebben genomen  op onze eigen manier. Ik zette hem voorlopig nog op de balkon in de serre maar het is daar nu echt te koud om te schilderen en ik ben een onverbeterlijke koukleum.  Dus nu staan beide tafel weer in de jamer en kan ik me lekker uitleven.

Ik heb mijn oude schoenen van Jan Jassen naar de schoenmaker gebracht. Vroeger kocht ik veel en vaak schoenen maar nu heb ik er niet zoveel meer. Die bij de schoenmaker moeten echt nieuwe zolen hebben anders ga ik er vandaag of morgen doorheen. 

O zei de schoenmaker. Dat is handwerk enn hij ontdekte dat er stiksels los waren.  Ik hoop dat ik ze weer gerestaureerd terug krijg. Zo langzamerhand horen ze misschien meer in het museum thuis maar het zijn zulke heerlijke lage moccasin laarsjes. Ik kan ze echt niet missen. 

Het leven is mooi

 Het kan toch niet waar zijn dat mijn zicht van de ene op de andere dag zo achteruit is gegeaan.

Dat zit zo. Ik wilde even in de tweedehandswinkel gaan kijken naar een pot om een plant die te groot wordt in over te zetten en onderweg kwam ik een vriendin tegen die ik al langer niet gezien had met haar blinde geleide hond. . Dat was leuk en al babbelend liepen we samen verder op. Ik vroeg haar wat zij nou wel en niet zag en vertelde dat ik het gevoel had dat  ik veel niet zag maar van andere dingen weer het gevoel had dat ik ze wel scherp zag. 

Dat vult je hoofd dan in 

Was haar deskundige opmerking. Ja zei ik dat kan wel kloppen want dat is inderdaad met veel zo. 

Nu zit ik hier vanmorgen voor het raam naar buiten te kijken naar het prachtige zonlicht dat door de bomen speelt. Altijd weer een feest om te zien en ik probeer dan op allerlei manieren het pklaatje scherp te krijgen. Het lukt me niet.  Ik word me bewust van het onscherpe beeld dat binnenkomt.  Wat is heet toch een vreend fenomeen die macula. Het laat je van alles geloven en het is doorlopend zoeken naar wat ik nou wel precies zie en wat niet. 

Soms vraag ik me ook af hoe het mogelijk is dat ik nog steeds schilder en fotografeer. Maar zolang  ik het leuk vind ga ik door.  En stuur ik de plaatjes de digitale wereld in wat dat blijft een bron van contacten wanneer je oud(er) bent.  Ik heb er nou eenmaal plezier in zoals ik in het hele leven plezier heb en wil houden.

En ik zeg het maar weer

 Met alles erop en eraan.. want het is ook een feest om daar bewust van te worden en dankbaar dat het me gegeven is er tot nog toe goed mee om te kunnen gaan. 

Het leven is en blijft mooi. 

Het 'debacle '

 Deze naand is zo goed als voorbij en ons appartement is nier verkocht. Er waren wel wat adspirant koopers die het uiteindelijk af lieten weten.

Natuurlijk het zou vast wel verkocht worden als we er wat meer tijd in zouden steken en geduldig zouden zijn. Maar daar ontbreekt het ons aan.  En dat heeft ook met mijn leeftijd te maken.

Zoveel tijd heb ik niet meer. De conditie wordt er met de tijd niet beter op. Nu zou ik zo n grote omschakeling en drukte  nog aandurven  want ik heb daar ook heel veel plezier in. Ik verheugde me erg op de woonplek die nu niet door gaat want we hebben besloten niet langer in het ongewisse te blijven en de knoop door te hakken. 

We blijven hier wonen.

Alle schilderspullen en veel persoonlijke dingen hebben we weer te voorschijn gehaald en de toonkamer is weer een woonkamer geworden waar ik alles kan doen wat ik wil En Fer voelt zich prima in de 2de kleine kamer met computer etc. .Dat voelt allemaal weer goed. 

Intussen wonen we hier al heel lang en zijn er wel dingen waar we vernieuwing in aan willen brengen. Daar gaan we op ons gemak naar kijken. 

Ik denk dat we nog wel een telefoontje van de makelaar zullen ktijgen. Maar hij moet van goede huizen komen om onze beslissing nog te veranderen. 

Aan de ene kant een teleurstelling dat het niet doorgaat omdat de plek in Wageningen vele voordelen had voor ons ook al zou  het duurder worden, aan de andere kant ook wel fijn om hier te blijven tussen lieve buren,  goede sociale omstandigheden, een een bekende en heel mooie groene en rustige omgeving. Alhoewel de Velperweg waar we een zijstraat van zijn wordt gerenoveerd en nog een eeuwigheid overhoop ligt. Maar uiteindelijk zal het er mooier op worden. 

Minder zijn de plannen voor de aanleunende wijk. Maar die realisatie overleef ik misschien niet eens en onze appartementenflat blijft buiten schot al zal het op de omgeving wel wat impact hebben.  Maar er zijn al veel plannen weer van tafel.

Dat alles is denk ik mede verantwoordelijk voor het 'debacle'.

Ik ben alweer heerlijk aan het schilderen geweest. Het hert dat wij kort nadat we de Hoge Veluwe opreden konden fliepsen vanuit de auto. Ze waren met z'n tweeën .  Het was echt heel bijzonder ze op die plek te spotten. 

Update

Zou het toch nog een staartje krijgen vraag ik me nu af. Wie weet?