Wouw

 Wat is dat ontzettend leuk te stoeien met herfstbladeren

Laat het gaan

 Snap je dat nou?

Weken sliep ik slecht, misschien wel maanden. Niet langer dan  drie maar hooguit 6 uur. En... ik durf het bijna niet te vertellen . Bang dat het overgaat. Ik heb de hele week al normaal geslapen. Zou het dan toch door de wintertijd komen zoals mijn lief opperde?  Wat heerlijk is dat!  Daar kan ik nou echt van genieten.

Ik heb geen idee waardoor het kont.  Zo gaat het met allerlei ongemakken van mij altijd. Ik ga niet zo makkelijk naar de dokter en dan loop ik dus maanden en vaak langer dan een half jaar met pijntjes en andere ongemakken  zoalsdoofheid na een verkoudheid en dergelijke  die uiteindelijk vanzelf over gaan. 

Gelukkig ken ik mijn lijf erg goed  ook weer dank zei opmerkzaamheid trainingen  en ballet van vroeger en weet  ik wel wat een spierkwestie is of mijn 'normale' buik pijn problemen. Als het er werkelijk toe doet zit ik wel in de wachtkamer hoor.!

Al weten we nooit hoe oud we zullen worden. De tijd van leven wordt er bij het ouder worden niet langer door. Een bijzonder idee dat er een einde komt aan alles wat ik ken en de vergankelijkheid van alles.  

Ik word daar gelikkig  niet depri van tot nog toe maar wals er ook niet overheen. Denk er zelfs graag over na. Het helpt bij het leren loslaten van ideeën  waar ik aan vastzit. Zeker nu na de crematie die ik weer bijwoonde.  Dan realiseer ik me hoe iedereen een weg volgt waarbij je toch zoveel mogelijk uit het leven probeert te halen om gelukkig te junnen zijn ook al lukt dat toch meestal niet  voor 100 procent. 

Net als met mijn slaap patroon het gaat en het komt en we lijken er geen enkele grip op te hebben.  Wat ten dele waar is.

Zo is dat eigenlijk met alles. Tot op zekere hoogte kunnen we goede voorwaarden creëren zodat we gelukkig kunnen zijn maar we weten niets van de  gevolgen die we  daardoor creëren dus ook niet van de omstandighden die we daardoor weer tegen zullen komen.   Om nog maar te zwijgen over beslissingen die anderen maken met wie we verbonden zijn. Werkelijk niets van de toekomstige omstandigheden weten we zeker.

Nee beter is het voor mij alles te nemen zoals het komt en daar de vreugden uit te halen.  Niet blijven hangen in de problemen die erin gezien en bedacht kunnen worden want daar schiet ik niets mee op. 

Problemen maken we zelf door  vast te zitten in de gedachten erover.  En gedachten zijn geen realiteit. Daar zouden we ons ook meer bewust van kunnen worden. Iedere keer als er gedachten oppoppen die je niet zomaar tegen houdt.  Heeee daar zijn ze weer, die gedachtenspinsels over wat zou kunnen en niet NU is. 

Als je er wat aan kunt doen,doe dat dan . Zo niet dan laat het gaan als wolkjes voor de zon. 

Die bewustwording is ofenen om er niet vast in te gaan zitten in die  gedachtenspinsels  over  verleden of toekomst. En dat op zich is een hele kluif in aandachtig opmerkzaam zijn.

Echt het helpt om gelukkiger te worden. En geïnspireerd bezig te zijn op dit moment. Dit is het enige moment dat ik leef en dat ik het leven  werkelijk kan belevendigen.

Worden we zo vrij als een vogeltje?

Het gaat dus niet over niet nadenken maar over er niet vast in blijven zitten.

Mijn vader was machine bankwerker en na de nalaise tijd, zoals mijn moede het noemde toen er veel armoede en weinig werk was, nog voor de eerste wereld oorlog vond hij werk bij Thomassen, machine fabriek in Rheden.  Iedere morgen fietste hij van Arnhen Zuid , waar toen maar een paar straten met huizen stonden, over de Rijnbrug naar Rheden.  

Daar werkte hij op de proefstelling aan grote jaknikkers.

Deze fotografeerde ik in het Openluchtmuseum

Zo heette die grote machines die olie uit de grond boorden.  Ze veroorzaakte in die fabriekshallen een enorme herrie als ze werden aangezet en dat lawaai zorgde voor de oorschade waardoor hij later altijd een piep in zijn oren had en zeer slecht horend was geworden.

Toen de oorlog uitbrak kwam hij af en toe te laat op zijn werk omdat regelmatig de brug over de Rijn gesloten werd. Onvoorspelbaar. 

Ze besloten het huisje in Zuid te verruilen voor een woning aan de noordzijde van de brug waardoor zijn werk makkelijker te bereiken was.

Daar werkte hij tot begin de jaren 50

 

Gesprekken aan tafel

 Mijn schoonmoeder van 95 en alle andere mensen die afhankelijke  van hulp zijn krijgen weer een keukentafel gesprek om te kijken waar de hulp teruggedraaid kan worden met alle ellendige consequenties  van dien.  Het is werkelijk ongehoord zoals een vriendin van mij die al enkele 10 talle jaren 8 uur noodzakelijke  hulp had vanwege een handycap en nu ze oud en nog hulpbehoevender is geworden , wordt ze teruggezet naar tweeenhalf uur, 

Nee dan zijn de ochtend ontbijttafelgesprekken met mijn lief heel wat verblijdender.  Ik vertel bijvoorbeeld over de filosofieën  waar ik me mee bezig houd en hoe ik het betrek op mijn eigen functioneren en daardoor hoop ik dan ok wat meerbegrip en inzicht te krijgen in menselijk gedrag. Want ook dat beinvloed weer mijn wereldbeeld. 

Je kunt je geen geduldiger luisteraar voorstellen en daarnaast  kan hij ook nog eens zeer humoristisch uit de hoek komen waardoor het allemaal niet te zwaar wordt. 

Ik zou willen dat ik zo'n  gesprekje hier eens zou kunnen reproduceren. Of moet ik zeggen nonoloog met kanttekeningen?  

Maar dat gaat me niet lukken. 

Zo hadden we het vanmorgen  over trots waar ik me mee bezig had gehouden in zo n zoom sessie.... 

Nee dat hier herhalen gaat me niet lukken  maar wat komt er dan niet allemaal naar boven!

Dingen die ik nooit als trots zou benoemen is soms alleen maar de andere kant van de medaille.  Je op de achtergrond houden en niks zeggen uit angst af te gaan bijvoorbeeld.  Als ik er goed over nadenk zou dat wel eens heel veel met een verstopte trots te maken kunnen hebben. 

Intussen zitten we thuis te genieten van de koffie met een oliebol die we op de terugweg meenamen. Terug van een crematie. De oom van Fer was 93. Een mooie leeftijd maar zoals een vriendin zei

Er blijft altijd wel iemand achter die verdriet heeft.

Communicatie 

De mens als brugfunctie

 Het is al zo bijzonder als we ons werkelijk diep van binnen bewust worden.

Jaja, wat dan?

 Nou me bewust worden dat ik als mens de verantwoordelijkheid heb een goed leven te eiden  en daardoor ook de ruimte kan creëren om  er voor anderen te kunnen zijn. 

Me betrokken weten bij al wat leeft. 

Die houding en dat bewustzijn is heel bijzonder. 

Hoe vaak heb ik dat nou dat ik daar werkelijk  bewust van ben?. 

Het meeste van mijn tijd wordt ik in beslag genomen door de gewone dagelijkse dingen. Niets mis mee hoor maar als ik me werkelijk doorleeft bewust ben van de eerste alinea's op een manier dat het als het ware in me geworteld aanwezig is. Je zou kunnen zeggen; opgeslagen in het lange termijn geheugen. Aanwezig onder alle bezigheden  als een soort gewoonte die ik me eigen heb gemaakt, zou ik me dan toch misschien hier en daar  anders, aangenamer, vriendelijker gaan gedragen?

Ik denk het wel. 

Een brugfunctie naar een betere wereld

Geluk vanuit rust en goede omstandigheden

 Regelmatig ben ik heerlijk aan het grasduinen in de duizenden fotootjes die ik ooit maakte. Hier en daar wat snijden en verbeteren en dan zet ik een en ander op Facebook of/en op instagram.  Evrnals wat ik bijna wekelijks schilder en waar ik een foto an maak.

De hoeveelheden foto's die ik altijd heb gemaakt nee, zopveel maak ik er nu  niet meer. Jaren geleden zat ik met mijn fototoestel op schoot in de bus en fotografeerde in de vakanties onderweg vanuit de bus en tijdens de wandelingen die we maakten in de steden die we bezochten met of zonder gids. 

De busreizen zitten er niet meer in voor mij en ook het fotograferen vanuit de auto lukt niet meer . Vroeger kon ik razendsnel reageren en componeren maar nu moet ik eerst het hele plaatje sacnnen in verband met de blinde fucuspunten in mijn ogen. Voor dat is gedaan is het onderwerp voorbijgevlogen/  dus ik heb daarvoor de moed opgegeven maar...

Nu heb ik die duizenden fotootjes en speel ermee. Haal herinneringen weer naar boven en ben bezig de foto's die ik maakte te bewerken zodat ze zo goed mogelijk tot hun recht komen. En niet te vergeten nu gooi ik  er steeds meer weg.  Dat is wel nodig want ik heb veel te veel bewaard. Wat een geluk dat ik met die digitale wereld om kan gaan en daar een groot deel van mijn plezier uit kan halen. 

Ik plaats hier niet zoveel fotoootjes  die ik wel op FB en Insta plaats. Dat vergt veel geheugen en ik heb geen zin mijn google opslagmogelijkheid  van 15 gig vol te laten lopen  door de foto's op het blog waar ik hoofdzakelijk op schrijf. dus reserveer ik de foto's  op die reclamevreters.  Het is leuk daar gemakzuchtige likejes op te krijgen en het idee te hebben dat er mensen zijn die net zo als ik kunnen genieten van dingen die ik mooi vind. 

Vanmiddag maakte ik een wandelingetje soor het park om bladeren te zoeken voor het werkstuk  van volgende week.

Ik ben zo benieuwd hoe dat uit gaat pakken. Nu ligge ze tussen oapier onder een paar zware boeken en straks is het de bedoeling ermee met verf etc.  te gaan werken. Ik laat me verrassen. 

 Het was heerlijk en wat een prachtige kleuren. 

Een praatje onderweg met een vrijwilligster met wie ik samen een paar jaar op Vreedenhoff werkte en een klein half uurtje alleen maar stil zitten  aan het water. 

Die rust kende ik 30 jaar geleden niet. Dan dprong ik binnen 10 minuten weer op omdat me iets te binnen schoot. Rust zit niet in de afwezigheid van drukke omstandigheden maar vanuit de rust die in jezelf gevonden kan worden ook onder drukke omstandigheden. 

Die ust bracht me de dagelijkse meditatie training. En niet alleen rust maar ook de mogelijkheid om te leren zien te genieten en bewust geluk te ervaren. Met alles wat er is. Ook te aanvaarden dat alles er mag zijn zoals het er is.

Het leven is zo goed. Kon kon  iedereen dat maar zo ervaren  

Ja ik weet het  wij leven onder bijzonder  goede omstandigheden en dat is niet iedereen gegeven. Het nieuws laat dat maar al te hoed zien. 

Daarom is het belangrijk de tijd  en de ruimte die we hebben goed te benutten voor ons en ieders welzijn 

Bomen

 Dat was heel gezellig. Wat is het toch goed om fijne buren te hebben.  Gelukkig heb ik altijd wel overal waar ik woonde goede buren gehad. Maart bij het ouder worden vind ik het misschien wel belangrijker.  Een kleinschalig apartementen complex waar iedereen een beetje zorg voor elkaar draagt en je altijd wel bij iemand terecht kunt. En zo staan wij natuurlijk ook  open voor alle anderen.  Gisteravond was het dus heel leuk met z'n vijfen en er waren fijne gesprekken.  En nu gaan we weer verder met af en toe een praatje wanneer we elkaar tegenkomen. 

Nijn ramen zitten in een twee verschillende  seizoenen. Het ene raam toont de winter. Dit zijn de lindebomen die al helemaal kaal zijn.

En een meter daarnaast toont het andere raam nog volop de herfst. Dat zijn de beukenbomen

Ik vind het hier duidelijk te zien dat het slecht gaat met de bomen. Dat is mijn kijk daarop en daar hoef ik geen specialist voor te zijn.  De lindebomen waren de laatste bomen die in het blad kwamen en laten nu als eerst hun blaadjes weer vallen.  Volgens mij hebben ze het niet naar hun zin. 

Verder zijn hier voor de deur al een paar eheel grote eiken verdwenen. Er staat  nog maar een overeind en volgens mij voelt hij zich ook niet Senang.  Ik ben benieuwd hoelang hij het volhoud. 

En dans staat er die enorm opude beukenboom in het patk die twintig jaar geleden toen we hier kwamen wonen prachtig rood werd in de herfst . Er is me al een paar jaar opgevallen dat die kleuren minder intens zijn en dat hij  momenteel zelfs nauwelijks rood aan het worden is.  Nee het gaat  zoals ik het bekijk niet erg goed met de bomen. 

We hebben ook te horen gekregen dat de aanpak van de wijk waarnaast weij gesitueerd zijn iets minder rigoreus voor onze woonplek wordt dan we vermoedden.  In feite blijft voor ons alles zoals het was .  Een flat die kort in de buurt van ons zou komen gaat niet door en daar ben ik heel blij om.   Vreedenhoff, het zorgcenrtrum hier50 mntr verderop waar ik vroeger ook werkte  zal wel verdwijnen maar door de bomen kijken we daar niet echt op uit. Hoe het verder met de bomen zal gaan is nog niet duidelijk. 

Wel is duidelijk dat al die plannen nog wel heel wat jaartjes zullen duren voor ze tot uitvoer worden gebracht. En of ik dat dan nog meemaak?  

Eigenlijk ben ik wel heel erg nieuwsgierig dus wie weet ...

Geen aap fotograaf

 Vanavond komen drie van onze buren Indisch eten.  Het is zo lang geleden dat ik voor meer mensen Indisch heb gekookt. Vroeger deed ik het voor onze twee verjaardagen nog wel voor de hele familie. Dat was zo de gewoonte die ik bij de familie van Fer mee kreeg.  Het ging me wel redelijk goed af en ik vond het wel leuk maar het kostte me veel stress voor twintig mensen koken en dus lastige darmen met vaak en veel pijn.  Dus stapten we ervan af. 

Al jaren niet meer gedaan maar nu heb ik het dus weer eens voor 5 personen opgepakt. Zonder stress en met veel plezier.  Ik houd helemaal niet van koken maar hier had ik wel weer eens plezier in. Gisteren ben ik al begonnen en volgens mij ruik je het in de hele flat . Ik zelf ruik het nog maar heel sumier want mijn smaak en reuk is gedaald tot op een laag pitje.  Dus heerlijk vvannond lekker eten want dat pittige indisch gaat er wel in en heeft vvor mij wel echt smaa  en het wordt vast ook leuk met fijne buren.

Gisteren waren we weer in de dierentuin. 'sMorgens had ik gekookt en het was zo lekker buiten dat we nog maar even een rrondjepark deden.  Het begint een steeds grotere toer te worden om van onderaf de parkeerplaats tot helemaal bovenaan de heuvel tekomen maar het is een goed training op de oude dag achter de rollator. 

Vroeger kwam ik zo goed als nooit in de dierentuin. Jaja mijn kinderen zijn veel tekort gekomen 🙃 Ik vond het maar niks. Al die dieren in kooitjes. Die hoorden in het Wild. En zo denk ik er nog over maar tijden veranderen. Toen ik Fer leerde kennen lerrde ik fotograferen en de dierentuinen zijn nu meer grote wildparken waar toch wat meer ruimte voor de dieren is al is het lang niet genoeg ten opzichte van de wildernis waar ze ook met uitsterven worden bedreigd. De dierentuinen spelen daart dan weer een rol in om de soort overeind te houden zullen we maar zeggen. 

Maar nog steeds ben ik geen specifiek verwoed dierentuin fotograaf voor zover het de beestjes achter gaas betreft.  Leuk vind ik het om rondom ookde spontaan aanwezige dieren en planten te fotograferen want die zijn er ook genoeg. 

Zo de kip paniki is ook kklaar nu nog de groenten en Petjil en dan gaan we los.  ghaghagha. 

Het is fantasy tijd in de dierentuin en erg leuk voor de kinderen met aalerlei fantaie figuren

Toch maar even een aap foto maken  

Focussen

 Natuurlijk wist ik het al veel langer dat je bij net ouder worden veel langzamer wordt  maar nu begint het pas echt tot me door te dringen. 

Gisteravond planden we al naar het Kröller Müller museum te gaan maar vanmorgen klwam er helemaal niets meer van en wilde ik veel liever thuis blijven om een blogje te schrijven, te schilderen,. te lezen of allerlei voorkomende dingen te doen die ik vroeger op willekeurige momenten deed en waar ik nu soms een hele dag aan zou moeten besteden. Want als ik dat niet doe dan wordt bijvoorbeeld het schilderen helemaal niets omdat het niet alleen om het schuilderen gaat maar ook om de rust en de tijd ervoor te nemen om er oop gefocust te kunnen zijn . 

Als ik schilder, een blogje schrijf  of andere dingen doe waar ik werkelijk induik, ben ik ook min n of meer onbereikbaar en krijg je geen antwoord als je tegen me praat. 

Dat alles vraagt om een andere planning en precies daar begin ik me meer bewust van te worden. De gewoonte is zo ingesleten om direct te reageren op allerlei dingen die ik leuk vind en graag doe maar ik merk nu dat er daardoor geen tijd overblijft voor de rust van de concentratie voor  zo'n  dagje lezen schilderen enzovoort.  

Een groot deel van de week is al ingepland net vrijwillige verpklichtingen. Zeker vijf dagdelen zijn min of meer vast en dat is toch wel vrij veel maar goed te doen. Jammer vind ik het wel dat ik al jaren 's avonds nergens meer aan toe kom. Dan is de koek op en wordt zelfs lezen zoals blogjes lezen en reageren al vaak te vermoeiend.. Een keer in de twee weken heb ik  dan nog een zoomsessie en het vreemde is dan dat ik ondanks vermoeidheid dan weer helemaal wakker wordt en daar juist  energie van krijg. 

Misschien moet ik 's avonds leren over de drempel heen te stappen en toch iets aktivers oppakken maar meestal ben ik daar dan gewoon te lui voor. 

Enfin vandaag naaar het museum, dat wordt het dus niet. Vandaar dat ik nu weer de rust heb voor een blogje. De Hoge Veluwe houd ik tegoed voor een volgende keer

Morgen wordt het boodschappen doen want ik heb beloofd zaterdag  indisch te gaan koken om met drie van onze buren te  vieren dat we NIET verhuizen.  Ook een hele onderbeming want ik heb dat al heeeeel lang niet meer gedaan. Hopelijk gaat het een beetje goed.  Nou ja we zien wel als het maar wel gezellig wordt. 

Maandagmiddag ben ik naar de nieuwe groep in het ateerlier van het KWA geweest om te schilderen. Eerst moesten we de Coronaprik halen dus had ik gemeld dat ik wat later kwam. Maar dat was toch een kleine misrekening want ik kwam dus een uur te laat en viel met de neus precies in de koffietijd.  Kon wel even kennis maken met iedereen en dat was op zich wel lekker. Het is een vrij grote groep emet meer ouderen dan op de ochtend en Jos is natuurlijk heel anders dan Annemarie.  Ik maakte hem al vaker mee en vind zijn manier van begeleiden wel fijn.  Voor het schilderen zelf merkte ik in het laatste uurtje dat ik nog wel erg los moet komen. 

Ik zal mijn eigen weg moeten vinden in de opdrachten die hij geeft en de inspirerende dingen die hij aanbied maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik die ondanks mijn visuele handycap wel zal vinden. Het is nou eenmaal onmpgelijk om iets wat uirgestald is normaal na te schilderen. Dus zal ik veel meer van vlakverdelingen  en compositie uit moeten gaan naar aanleiding van datgene wat ik op het witte vlak zet en en dan de voorstelling loslaten.

Natuurlijk kan ik ook zelf mijn onderwerpen  kiezen en doen wat ik wil maar de opdrachten vind ik persoonlijk wel leuk om ermee te expirementeren en naar mijn eigen hand te zetten. 

Het gaat erom wat JIJ ervan WILT  maken zei Jos  en dat past helemaal in mijn straatje. 

Gaat helemaal goed komen.

En nu alle tijd om de hele middag te besteden aan focussen op dat wat ik voor vandaag ga doen. 

Dit dus

 Ik heb even niet zo'n  zin in schtijven. Maar kijk dit bedoel ik .

En morgen hoop ik te gaan schilderen. Dan ga ik naar de middag groep.