Sluit misschien mooi aan bjj mijn vorige blog
Elly's Eigen Wijze
Dit blog gaat over mijn persoonlijke ervaringen en de zingeving aan mijn leven. Spiritualiteit en het dagelijks leven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik houd me graag bezig met schilderen, fotograferen en lezen over het filosofische denken in Boeddhisme en Christelijke mystiek om het in het dagelijks leven in praktijk te leren brengen
zondag 13 oktober 2024
zaterdag 12 oktober 2024
Verbindingen in de ruimte van mijn zijn
Binnen laten komen Als ik het echt binnen laat komen is er geen scheiding meer tussen ik hier en dat daar. Het komt bij me binnen in lichaam, ziel en geest zeggen we in het westen. Ik verbind me ermee en dat gaat via het lichamelijke naar ziel en geest die minder tastbaar zijn dan het lijfelijke.
Het bestaat in mij het is me eigen geworden op een andere manier dan de manier waarop het buiten mij aanwezig is. Maar ik voel het als eigen. Want het vermengd zich als het ware met mijn diepere wezen. Samen met alle achtergronden van mijn verleden en zijnstoestand die zich in mijn ziel bevinden.
(Zoals ik me dingen eigen kan maken zo is het ook mogelijk dingen gewoonten of gewenningen weer los te laten maar dat even ter zijde, Alles is aan verandering onderhevig. Niets blijft gelijk aan zichzelf. Duidelijk is het dat het niet allemaal vanzelf gaat. Een oede motivatie is de onderbouwing om verbindingen te creeren of te verbreken. Me eigen te maken of af afstand te creëren)
Er gebeurt veel op het mentale vlak. Op hetzelde moment dat ik de beelden zie of dingen waarneem ontstaat onmiddelijk een totaliteit die door mijn eigen denken en voelen is ingevuld. Op basis daarvan besluit ik bewust of onbewust of ik me wel of niet wil verbinden.
De geest zou ik liever de alomvattende (lege)) ruimte noemen die dubbel genoeg vol potentie is en alles wat er is de ruimte geeft om wat zowel binnen als buiten mij aanwezig is te laten functioneren. Waarin alles leeft en bestaansrecht heeft.
We zijn het ons over het algemeen niet bewust maar de hele wereld en het hele universum is een groot geheel met onszelf. De wereld toont zich aan ons zoals we hem invullen. Al denken we nog zo dat we in het midden van de neutraliteit staan en alles zuiver zien. We zullenooit los staan van alle achtergronden die in ons aanwezig zijn of die door de jaren heen zijn opgebouwd.
Zonder een van deze drie: geest ziel of lichaam is geen leven mogelijk op de manier waarop we nu hier functioneren met handjes en voetjes bij wijze van spreken. We hebben ze alle drie nodig en in veel tradities en culturen wordt er zelfs nog een grotere verdeling gemaakt. Waardoor het vaak meer duidelijk beschreven kan worden.
Ik denk ook niet dat het zinvol is om te proberen bijvoorbeeld van het lichamelijke los te komen omdat een zogenaamd geestelijk leven waardevoller zou zijn. Het is niet mogelijk dan nog betrokken in deze wereld, te functioneren en met de beide voetjes op de de aarde te staan.
Wat wel mogelijk is is, is onze bewustwording wat meer uitbreiden en duidelijk krijgen dat we altijd leven, kijken en interpreteren vanuit ons eigen perspectief en dat verbinding altijd mogelijk is . Als ik daar bewust en er vertouwd mee word in mijn specifieke denken en diepere gevoelens dan kan er rust en ruimte komen voor de de alomvattende geest. Dan kan het inzicht ontstaan dat het bestaan en de 100.000 dingem die daarin aanwezig zijn in de enorme ruimte en tijd er mogen en kunnen zijn. Dan wordt de verwarring mider groot
Ik sta voor de brug en weet dat ik een bepaald landschap of iets dat me boeit wil gaan verinnerlijken. Het me eigen wil maken. Het verinnerlijken op mijn eigen manier. Er is ruimte genoeg. Mijn eigen ziel en innerlijke beleving is al een een heel universum van ervaringen en de geest is onuitputtelijk. The sky is the limit.
In die ruimte bestaat mijn hele wereld . Ik ben eendeel van l die zijnstoestand . Ik kan een keus maken uit de verbindingen die overal aanwezig zij. Ik kan de brug overgaan om me met het landschap van mijn innerlijke en uiterlijke wereld in liefde te verbinden . Er werkelijk vertrouwd mee te worden. Er is voldoende ruimte in mij aanwezig. Ook als ik menog niet zo bewust ben van de grote ruimte die ik ben en die alomvattende scheppende ruimte van de geest in en om mij, heb ik toch de keus me te verbinden en moeizame ervaringen kan ik leren te vergeten of los te laten, als ze me teveel belemmeren in mijn grote ruimte. Alles is mogelijk.
Ik hoef niet mijn hele universum doorlopend op mijn rug mee te slepen. Hoe meer ik kan laten gaan des te meer zal ik in de ruimte van de rust en vrede van de geest belanden die als vanzelfsprekend de lege ruimte zal vullen waardoor ik vanuit die alomvattende ruimte en rust ook als vanzelfsprekend kan handelen en acteren op dat wat er voor mijn handen en voeten komt.
vrijdag 4 oktober 2024
Angst, onmacht en liefde
Mijn huis is weer spic en span schoon.
En terwijl mijn lieve hulp alles weer keurig op orde kreeg zette ik een nieuw appje op mijn tablet. NPO luister en nu kan ik een blogje schrijven met muziek op de achtergrond. Er is altijd wel weer iets nieuws uit te vinden. Wat een wereld!
Aan de ene kant staat de wereld in brand met oorlog en ellende en hier vlak onder mijn neus leef ik in een betrekkelijk paradijs.
Ik begrijp dat er veel mensen in angst leven en dat is verschrikkelijk want de oorlogsdreiging is inderdaad ook hier groot en het zou helemaal niet zo verwonderlijk zijn als dat paradijs ook onder bepaalde omstandigheden zomaar zou verdwijnen .
Onzekerheid aan alle kanten en al is dat natuurlijk altijd zo we zijn ons daar nu veel meer bewust van dan onder rustige omstandigheden. Aan de andere kant is het ook onvoorstelbaar dat het inderdaad zou ghebeuren en ik realiseer me dat het dus zinloos is al van te voren in aangst te gaan zitten. Aandachtig in mijn eigen midden blijven gaat me gelukkig goed af tot nog toe . Noodzakelijk is het om op mijzelf te lletten zodat ik niet in mijn kleine zelf zoals het ook in oorlogen gaat in in haatgevoelens verval en in een visuele cirkel terechtkom waar geen uitkomen aan is.
Misschien negrijpelijk maar niet noodzakelijk me daarin mee te laten nemen bij ddevreselijk berichtgevingen die nooit neutraalzijn over bombardementen en andere ellende ook al doet de journalist nog zo zijn best. We kijken allemaal anuit een eigen gekleurd perspectief.
Het geeft me juist een extra impuls me extra betrokken te voelen bij de slachtoffers.
Gisteravond was er een joodse vrouw in' Barlaat' op de tv die een boek had geschreven. Ze vertelde hoe belangrijk het was dat de liefde zou overleven. en dat kan ik niet meer dan onderschrijven.
Het is moeilijk om het menselijk aspect van de misdaad te onderscheiden en ze apart te beschouwen waarmee ik de daad niet goed wil spreken. Maar op dat scherpst van de snede kan de liefde overwinnen. Liefde betekent namelijk niet alleen maar lief en aardig zijn maar liefde kan ook bestraffend en rechtvaardig zijn. Liefde betekent dus niet dat de misdaad niet bestraft moet worden of goed gepraat moet worden maar dat die wel degelijk gevolgen zal hebben. zowel voor de misdagdiger als voor het slachtoffer. Zo zit het leven en onze maatschappij in elkaar. zo werkt oorzaak en gevolg en toch kan de liefde daar als een paraplu bescherming bieden.
Het mooiste las ik dat in het boek van Etty Hillesum. Hoe het mogelijk is. een weg te vinden in kommer en kwel. En dat is soms zelfs zwak uitgedrukt Waar zij door haar manier van leven niet alleen aan haar naasten een warme omarming bood maar ook in haar eigen geest de veerkracht wist te vinden.
Helaas is dat niet iedereen gegeven maar we kunnen ons er wel steeds meer bewust van worden door op te merken dat het mogelijk en menselijk is NIET in angst en onmacht te vervallen maar in liefde te blijven omarmen. Als eerste onze eigen angst en onmacht om dan ook de ander te kunnen omarmen.
donderdag 3 oktober 2024
Ik gun het mezelf
Ik doe het niet meer.
Jarenlang ben ik regelmatig over mijn pijn en beroerdvoelgegrens heen gegaan omdat ik zo graag allerlei dingen wilde blijven doen. Vakanties, uitjes, boodschappen, bezoekjes cursessen en maar dorstiefelen. Nu blijf ik thuis in rust en wacht tot het over is voor ik iets aanpak. Dat voelt voor mij zoveelbeter.
Gelukkig gaat het altijd wel over dat lastige en pijnlijke onderlijf soms duurt het kort soms wat langer soms een dag of nog langer maar als het even kan wacht ik het af, gewoon thuis op de bank en soms in rust op bed.
Alleen al dat voornemen geeft meer rust. Vanmorgen stond ik al klaar om verschillende boodschappen te doen en voelde al dat het nietgped zat. Ik had slecht geslapen en dat was ook al een voorteken. En het werd alleen maar erger. Dus nee ik ga even niet. De planning gaat niet door en moet aangepast worden. Zo heerlijk dat Fer daar geen problemen mee heeft want met boodschappen en ergens heen gaan ben ik van hem afhankelijk.
Ik gun het mezelf om me aan mijn lijf aan te passen en daardoor ook rust te creëren in mijn geest zodat ik kan accepteren wat er is. Mijn aandacht juist naar de pijn toe brengen en er warme aandacht aan geven. Dan voel ik wat ik voel zonder er allerlei ideeën en gedachten op te plakken en dan is het draaglijker.
Gelukkig wordt het nu al minder en kan ik vanmiddag wer gewoon zoomen zoals gepland.
En de opnieuw gestoffeerde stoel kwam gisteren. Daar ben ik heel blij mee.
woensdag 2 oktober 2024
Er bestaat geen onafhankelijkheid
Ons flatje wordt steeds weer meer van mijzelf. Het is zo grappig om te ervaren hoedeze hele actie werkt op mijzelf en mijn omgeving.
Natuurlijk wilden we heel graag naar Weningen. Ook al omdat de hier naast liggenden wijk over een paar jaar een grote bouwput zal worden. Dat zagen we allemaal niet zo zitten. Er komt veel dichter op ons dan wenselijk nog een flat te staan en de hele wijk ernaast wordt afgebroken op enkele huizen na e er komen hoge appartementenflats voor in de plaats. Chter de wijk langs de Velperweg en Vreedenhoff. Het ou kunnen dat al die plannen pas gerealiseerd gaan worden als ik er al niet meer ben maar dat zijn wel de vooruitzichten. Gelukkig blijft aan de andere kant het uitzich op het naast gelegen park Sacré Caeur gewoon bestaan.
Al met al kan dat natuurlijk voor het niet snel verkopen van dit appartement een rol hebben gespeeld. We hadden van te voren gepland dat we niet langer dan 3 maanden in onzekerheid wilden blijven en als het niet verkocht werd zouden we het uit de verkoop halen. We worden er niet jonger op en de energie wordt alleen maar minder voor zulke acties. Inmiddels hebben we de adwertetie op funda voor de verkoop nu dus geannuleerd en is het duidelijk dat we hier blijven.
De fixatie op een kleiner appartement in een leuk klein stadje is dus verdwenen en de blik weer meer gericht op de dingen die we in ons eigen appartemant willen gaan doen. Gelukkig zijn we beiden makkelijk van omschakelen en dat begint zo langzamerhand weer goed binnen te komen met alle voordelen die er hier ook zeker aanwezig zijn.
Wat meer ruimte, vooral om te schilderen en andere hobby's uit te oefenen, Leuke buren. En wie weet geeft de bouw hiernaast op den duur wat meer reuring in de uitkijk van ons raam. We kunnen de blik naar de rust van het park richten en naar de bouwomstandigheden die onherroepelijk over enkele jaren plaats gaat vinden, mocht ik dat halen.
En natuurlijk, ja maar wat weten we nou zeker. ? Niets toch. En dat geld voor iedereen. Ook dat weet ik.
Toch merk ik ook nu na mijn tachtigste dat die dingen steeds duidelijker een rol gaan spelen en meer onder mijn bereik gaan liggen. Gelukkig kan ik daar goed mee omgaan. Ik wil zo wel honderd worden maar zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik alles meegemaakt wat er was en tot een goed einde kunnen brengen onder gunstige omstandigheden want ook dat is heel belangrijk en gewoon geluk hebben. Het is goed zo.
Leuk is het ook dat mijn plantjes het weer beter gaan doen. Misschien vind je dat gek maar op een of andere manier zit er een verbinding tussen de aandacht die je aan dingen besteed en de objecten zelft. Ik heb er de afgelopen maanden veel weggedaan en misschien daarmee ook de zorg en aandacht ervoor iets laten verslappen. Nu ben ik weer volop bezig met alles her inrichten en verzorgen zodat ik het in mijn kleine omgeving naar mijn zin heb en dat is heerlijk.
Deze bijvoorbeeld die al maanden alle blaadjes los begon te laten en steeds kaler werd. Ik dacht, dat gaat hij niet halen. . Ik korte de wortels iets hier en daar wat in door ze weg te knippen en gooide er nieuwe grond erbij en waarachtig hij begint door te trekken. . Leuk toch.
Minder leuk is dat ik nu plots kleinere lettertjes krijg en met geen mogelijkheid meer in mijn aangepaste formaat terugkom.
En dan vabnmiddag komt de stoel die we opnieuw hebben laten bekleden terug. Eerst zochten we naar een nieuwe stoel maar die we hebben wint het dik van alles wat we tot nu toe vonden en het was dus wel de moeite waard hem te laten bekleden. Ik hoop alleen maar dat het niet tegen zal vallen. We zullen het vanmiddag beleven. Het gekke is dat alles door dat we zoveel minder in de kamer hadden staan verschoven is en er moest op de cintimeter terug geschoven worden omdat er anders niet meer genoeg ruiomte was voor de stoel die vanmiddag komt. Er is ook werkelijk niets dat onafhankelijk van iets anders kan bestaan. Alles beeft met elkaar te maken of je het nu over plantjes, meubels of de wereld geschiedenis hgebt. Ja echt er is niets dat geen oorzaak en gevolg heeft.
Het is goed daar altijd bewust van te zijn.
Er bestaat geen onafhankelijkheid.
zondag 29 september 2024
Schildertafels en moccasins
Vanmiddag zetten we ook de tweede tafel weer in de kamer. Die stond al maanden in de kelder in verband met de 'showroom' die we nu weer bolop in gebruik hebben genomen op onze eigen manier. Ik zette hem voorlopig nog op de balkon in de serre maar het is daar nu echt te koud om te schilderen en ik ben een onverbeterlijke koukleum. Dus nu staan beide tafel weer in de jamer en kan ik me lekker uitleven.
Ik heb mijn oude schoenen van Jan Jassen naar de schoenmaker gebracht. Vroeger kocht ik veel en vaak schoenen maar nu heb ik er niet zoveel meer. Die bij de schoenmaker moeten echt nieuwe zolen hebben anders ga ik er vandaag of morgen doorheen.
O zei de schoenmaker. Dat is handwerk enn hij ontdekte dat er stiksels los waren. Ik hoop dat ik ze weer gerestaureerd terug krijg. Zo langzamerhand horen ze misschien meer in het museum thuis maar het zijn zulke heerlijke lage moccasin laarsjes. Ik kan ze echt niet missen.
zaterdag 28 september 2024
Het leven is mooi
Het kan toch niet waar zijn dat mijn zicht van de ene op de andere dag zo achteruit is gegeaan.
Dat zit zo. Ik wilde even in de tweedehandswinkel gaan kijken naar een pot om een plant die te groot wordt in over te zetten en onderweg kwam ik een vriendin tegen die ik al langer niet gezien had met haar blinde geleide hond. . Dat was leuk en al babbelend liepen we samen verder op. Ik vroeg haar wat zij nou wel en niet zag en vertelde dat ik het gevoel had dat ik veel niet zag maar van andere dingen weer het gevoel had dat ik ze wel scherp zag.
Dat vult je hoofd dan in
Was haar deskundige opmerking. Ja zei ik dat kan wel kloppen want dat is inderdaad met veel zo.
Nu zit ik hier vanmorgen voor het raam naar buiten te kijken naar het prachtige zonlicht dat door de bomen speelt. Altijd weer een feest om te zien en ik probeer dan op allerlei manieren het pklaatje scherp te krijgen. Het lukt me niet. Ik word me bewust van het onscherpe beeld dat binnenkomt. Wat is heet toch een vreend fenomeen die macula. Het laat je van alles geloven en het is doorlopend zoeken naar wat ik nou wel precies zie en wat niet.
Soms vraag ik me ook af hoe het mogelijk is dat ik nog steeds schilder en fotografeer. Maar zolang ik het leuk vind ga ik door. En stuur ik de plaatjes de digitale wereld in wat dat blijft een bron van contacten wanneer je oud(er) bent. Ik heb er nou eenmaal plezier in zoals ik in het hele leven plezier heb en wil houden.
En ik zeg het maar weer
Met alles erop en eraan.. want het is ook een feest om daar bewust van te worden en dankbaar dat het me gegeven is er tot nog toe goed mee om te kunnen gaan.
Het leven is en blijft mooi.
vrijdag 27 september 2024
Het 'debacle '
Deze naand is zo goed als voorbij en ons appartement is nier verkocht. Er waren wel wat adspirant koopers die het uiteindelijk af lieten weten.
Natuurlijk het zou vast wel verkocht worden als we er wat meer tijd in zouden steken en geduldig zouden zijn. Maar daar ontbreekt het ons aan. En dat heeft ook met mijn leeftijd te maken.
Zoveel tijd heb ik niet meer. De conditie wordt er met de tijd niet beter op. Nu zou ik zo n grote omschakeling en drukte nog aandurven want ik heb daar ook heel veel plezier in. Ik verheugde me erg op de woonplek die nu niet door gaat want we hebben besloten niet langer in het ongewisse te blijven en de knoop door te hakken.
We blijven hier wonen.
Alle schilderspullen en veel persoonlijke dingen hebben we weer te voorschijn gehaald en de toonkamer is weer een woonkamer geworden waar ik alles kan doen wat ik wil En Fer voelt zich prima in de 2de kleine kamer met computer etc. .Dat voelt allemaal weer goed.
Intussen wonen we hier al heel lang en zijn er wel dingen waar we vernieuwing in aan willen brengen. Daar gaan we op ons gemak naar kijken.
Ik denk dat we nog wel een telefoontje van de makelaar zullen ktijgen. Maar hij moet van goede huizen komen om onze beslissing nog te veranderen.
Aan de ene kant een teleurstelling dat het niet doorgaat omdat de plek in Wageningen vele voordelen had voor ons ook al zou het duurder worden, aan de andere kant ook wel fijn om hier te blijven tussen lieve buren, goede sociale omstandigheden, een een bekende en heel mooie groene en rustige omgeving. Alhoewel de Velperweg waar we een zijstraat van zijn wordt gerenoveerd en nog een eeuwigheid overhoop ligt. Maar uiteindelijk zal het er mooier op worden.
Minder zijn de plannen voor de aanleunende wijk. Maar die realisatie overleef ik misschien niet eens en onze appartementenflat blijft buiten schot al zal het op de omgeving wel wat impact hebben. Maar er zijn al veel plannen weer van tafel.
Dat alles is denk ik mede verantwoordelijk voor het 'debacle'.
Ik ben alweer heerlijk aan het schilderen geweest. Het hert dat wij kort nadat we de Hoge Veluwe opreden konden fliepsen vanuit de auto. Ze waren met z'n tweeën . Het was echt heel bijzonder ze op die plek te spotten.
Update
Zou het toch nog een staartje krijgen vraag ik me nu af. Wie weet?
woensdag 25 september 2024
Zo ben ik nou eenmaal
Zolang ik in mijn comfortzone zit is er niets aan de hand.
Waarschijnlijk hebben veel mensen dat. Zo wil je het altijd wel hebben en houden. Maar het leven zelf houdt daar geen rekening mee. Soms word je er wreed uitgetrokken en dan is het wel duidelijk.
Dit wil ik niet !!!
Ik vraag mezelf af waar ik dan het meeste last van heb. Van die omstandigheden, van die gebeurtenissen of van mijn eigen weerstand.
Ik leerde ernaar te kijken en te voelen en doorzien dat het mijn eigen weerstand is waar ik nog het meest tegenaan loop. Dat wat mij s onrust en negatieviteit oplevert. Vechten ertegen maakt het alleen maar erger. Het opmerken en doorademen haalt als vanzelfsprekend de scherpe kantjes ervan af. Maar dat kost meer geduld en tijd dan weglopen of roepen : het lukt me niet! Dat is vechten en helpt niet.
En nu ontdek ik weer dat er heel veel lagen in zijn die op kunnen soelen. Want ik kom steeds subtielere weerstanden tegen. Als ik met het een wat beter uit de vieten kan en minder weerstand ervaar staat er wel weer iets snders te wachten.
Soms zijn het dingen die er niet zoveel toe doen totdat ze wat dominanter in mijn omgeving een rol gaan spelen en dan zit ik me wel degelijk eeer te ergeren. Die onvrede is net zoveel weerstand maar alleen nog niet eerderals zodanig ervaren. Kan ik er nu dan toch in rust naar gaan kijken of wil ik die omstandigheden die mij niet zinnen naar mijn hand zetten en de veroorzakers 'aanpakken'? Die dan misschien ook weerstanden ervaren. Dan kunnen kleinigheden grote vraagstukken worden. Het blijft een keuze of een dilemma waar ik tegenaan loop.
Toch kunnen we alleen maar dingen in onze eigen geest veranderen en en daar rust creëren. nooit kunnen we dat in andermans geest vewerkstelligen.
Door de jaren heen veranderen de dingen. Ik merk die veranderingen ook in mijn weerstanden. Vroeger was er muziek waar ik me enorm aan kon ergeren omdat ik er een heel eigen oordeel op had geplakt. Door meer openheid te leren creëren en minder weerstand is er zoveel veranderd dat ik mijn oordeelsvorming grondig gewijzigd heb en meer open sta voor wat ikeerder afwees.
Ben ik dan mezelf niet meer?
Of ben ik er nog lang niet achter hoe ik eigenlijk ben?
En is dat weten dan noodzakelijk Of zijn we onder de verschillende de omstandigheden altijd anders en hebben we ALLE ideeën en mogelijkheden in ons zitten?
Kan ik loslaten wat ik denk te zijn en zou dat het leven makkelijker en breder toegankelijk maken? Zou ik dan minder weerstanden of ergernissen tegen komen?
We waren in het openluchtmuseum museum en ik heb 2 uur kunnen wandelen. Krijg ik dan toch weer wat meer energie. Dat zou mooi zijn
dinsdag 24 september 2024
Kamperen
Regen tikt op de bakken van de rolluiken. Jaren geleden hoorde ik hetzelfde geluid en ik waan mij met mijn ogwn dicht weertin de zomervakntie op de camping in een tentje. De regen tikt en de kinderen vermaken zich met regenjasjes aan buiten de tent waar ze vrij rond kunnen rennen of fietsen en spelen naar hartelust.
Maar soms hield het niet op en bleef de regen dagenlang in stromen neerdalen. We stonden er het hele seizoen en ik was overdag alleen met de kinderen tijdens de zomervakantie. Tot het me werkelijk de keel uithing en ik kinderen, hond, parkiet, kaviaar, wasgoed enzovoort bij elkaar greep en enkele kilometeres verderop naar huis terugreed om alles te drogen en me weer een beetje mens te gaan voelen. Wachten tot het zonnetje weer ging schijnen en ik de weg naar het tentje met hebben en houden weer terugreed.
Mijn ouders op bezoek