Gebruiken wat we hebben

 Up date

Ik denk dat er al langer geleden iets mis ging met deze post. 

Er ligt een randje stof in het riggeltje van mijn zojuist aangesloten nieuwe monitor. Ik strijk er met mijn wijsvinger overheen en denk: wat een verschil om naar dit scherm te kijken en wat er op verschijnt. Een ledscherm met een groter oppervlak. Ik kan de letters groot projecteren en dan blijft er nog genoeg ruimte over voor zijbalken etc. Als de zintuigen niet meer zo goed functioneren is het heel handig om een goed instrumentarium te hebben die tekortkomingen kan opvangen.

Het mens zijn heeft nu eenmaal met allerlei mogelijkheden en onmogelijkheden te maken. Om toch optimaal te kunnen leven heb je soms hulpmiddelen nodig. Het blijven hulpmiddelen maar het functioneert.

Zo is het fysiek met ons gesteld maar ook de psyche heeft zo zijn beperkingen. We doen veel moeite om het lijf in goede conditie te houden en hopen zolang mogelijk zonder beperkingen te kunnen leven. Maar nog veel belangrijker vind ik het dat het mentale gedeelte van mijn mens zijn functioneel kan blijven. Dat heeft allemaal te maken met de vorm waarin we ons uitdrukken en naar buiten keren maar ook met de zintuigen waarmee we dat wat buiten is in ons op kunnen nemen.

En dan is er ook nog een ander deel van het mens zijn minder tast en merkbaar aan de oppervlakte maar zeker zo belangrijk. Het geestelijk welzijn. En daarmee bedoel ik niet dat wat in de gezondheidszorg gebruikt wordt en meer het mentale gedeelte omvat maar het daaronder liggende, dat wat in het christendom ook wel de ziel genoemd wordt. De ziel die zich tot god keert.  Het wat 'dieper' gelegen denken voelen. Het manas van de Theosofie, de brugfunctie naar het goddelijke in ons dat waar we zicht krijgen op het 'beyond' van ons mens zijn, Dat wat meer is dan wat onze vorm aan de oppervlakte bevat. Dat wat contact kan maken met het goddelijk waarvan alles doordrongen is en waar we nauwelijks en meestal geen contact mee hebben althans niet bewust. Het gedeelte dat je wat duidelijker kunt leren ervaren in meditatie en mindfullnes, in de stilte van de ademhaling. Je daarop richten is het authentieke uitgangspunt van het zo algemeen geworden mindfullnes.

Misschien kan je het vergelijken, althans zo voelt het voor mij, als de kalmte die er is onder de golven van een woelige oceaan is. 

Daar is alles in rust en tevreden, de rust die niet meebeweegt met alle zintuigen en de daarbij  behorende emoties Als ik me daar bewust van wordt kan ik onder alle omstandigheden er naar terugkeren wanneer ik maar wil. Dat neemt niet weg dat er behoorlijk wat stormen kunnen woeden aan de oppervlakten  maar met de wetenschap van die rust in het achterhoofd wordt het leven leefbaarder en hoef ik niet alles eindeloos op mijn rug te laten hangen en zelfs meeslepen. Door me steeds meer bewust te worden van die innerlijke stilte is het zelfs heel gewoon om heel bewust middenin het leven te staan met alle zware dingen die me overspoelen en met alle mooie ervaringenen en alles daartussenin, het leven  ten volle te leven.

Ik voel dat als de basis van mijn bestaan. Doordat ik die ervaring en dat contact met mijn diepere zelf steeds meer kan gaan zien en te leven kunnen er  er heel andere reactiepatronen ontstaan. 

Dat diepere in mezelf dat wat onder het fysieke en het mentale aanwezig is en waarmee we  door oefening en aandacht in contact kunnen komen, dat heeft geen hinder van alle handycaps of mentale onmogelijkheden die we als mens hebben. Daar kunnen we contact maken met alle kwaliteiten van het volledig mens zijn. Als we die brugfunctie in meditatie of gebed in kunnen zetten leren we de schitterende kwaliteiten kennen van het Alomvattende. Kwaliteiten die ons ten diepste eigen zijn maar ondergesneeuwd  omdat we niet geleerd hebben er aandacht aan te besteden

Zoals ik nu een veel helderder beeld op mijn monitor zie, zo zichtbaar en helder kan de hele wereld eruit gaan zien als we de brugfunctie, het manas of de ziel leren gebruiken.