Echt ik meen het. Hoe vaak ben ik niet door een straat gereden en plotseling zie ik iets nieuws. Het is me nooit eerder opgevallen. Stond die boom daar al langer? En moet je nu kijken. Prachtige blauwe bloemen zitten erin en dat zonlicht wat staat dat mooi alles te belichten. Hij is zo groot dan moet hij er toch al jaren staan.
Ja en zo gaat dat ook als we dingen horen of lezen. Een boek zouden we best vaker dan een keer kunnen lezen steeds kunnen we weer nieuwe dingen ontdekken. Maar wat ik nog het lastigst vind is dat ik zeker weet dat ik bepaalde dingen vaker gehoord heb en dat het me soms ook heel duidelijk is en ik er toch niets mee doe. Dan is het toch niet echt binnen gekomen. Ik weet dat ik iets beter NIET kan doen en toch... Totdat hopelijk ooit het kwartje valt.
Zo schreef ik bijvoorbeeld in het vorige blogje iets over de manier waarop je in het leven kunt staan als je met spiritualiteit bezig bent. Als je in aanraking kunt komen met diepere lagen in jezelf. En als ik dat nu nog eens overlees dan zou ik zomaar kunnen denken dat het leven dan een soort gelukzaligheid wordt. Want dat woord wordt vaak oneigenlijk gebruikt als voor een soort gelukkig zijn dat wij kennen in de vorm van iets hebben. Wanneer we een mooi cadeau krijgen of hartstikke blij zijn dat we op vakantie gaan omdat er geen Corona meer is. Maar er staat toch ook
Dat neemt niet weg dat er behoorlijk wat stormen kunnen woeden aan de oppervlakten maar met de wetenschap van die rust in het achterhoofd wordt het leven leefbaarder en hoef ik niet alles eindeloos op mijn rug te laten hangen en zelfs meeslepen. Door me steeds meer bewust te worden van die innerlijke stilte is het zelfs heel gewoon om heel bewust middenin het leven te staan met alle zware dingen die me overspoelen en met alle mooie ervaringen en en alles daartussenin, het leven ten volle te leven.
Dus zitten we zoals nu middenin de Corona ellende en gaan er mensen dood, zijn er mensen eenzaam en ligt de halve economie op zijn kont. Gaan we door een dal van diepe duisternis. Ook Jezus riep aan het kruis; mijn god mijn god waarom hebt ge mij verlaten en gaf in volle overgave de geest. Dan is er de ultieme overgave.
Job op de puinhopen van zijn bestaan had het niet door dat alles. ook zijn ellende bij de werkelijkheid hoort. Tot god hem inzicht gaf en het uit zijn diepste zelf naar boven borrelde; het inzicht in 'wat is'. Dan kan er overgave zijn.
We kunnen ook zelfs op een punt terecht komen dat we de leegte en de zwaarte van ons hele bestaan tegenkomen. Het zwarte gat van waaruit alles weer mogelijk kan worden, maar dat beseffen we op zo een moment echt niet en in paniek houden we vast aan dat wat we weten de totale ellende ons eigen 'niet weten'. We identificeren ons ermee en denken dat we die ellende zijn.
Als alles weer goed gaat, want niets blijft ooit hetzelfde. Al is het soms alleen maar de manier waarop we ertegenaan kijken want ook dat kan veranderen. Dan denken we weer dat onze wereld maakbaar is zoals altijd.
Ook in spiritualiteit willen we gelukkig zijn zonder narigheid. We beseffen niet dat spiritualiteit het hele leven omvat. De liefde die uit alle aspecten van het leven voortkomt IS gelukzaligheid. Maar als we ons door alle oppervlakte roerselen mee laten slepen en ons ermee identificeren gaan we dat niet ondervinden. In een eenheidservaring waarbij alle dingen op hun plek vallen en je je een geheel en als onderdeel van dat geheel ervaart, met de hele wereld en het universum dan komt een stukje gelukzaligheid naar boven, dan wordt er een klein tipje van de sluier opgelicht en het zal niet de eerste keer zijn dat dat juist gebeurd in diepe ellende. Dan krijg je dat als een genade aangereikt om verder te kunnen gaan. Dan, in de diepte van het dal is er overgave dan kan al dat moois geboren worden onder alle omstandigheden in ons leven. Intussen blijft het gewoon zoals Wim Jansen zei: gewoon met de poten in de strond . Wat een treffende uitspraak.
Nou ja ik ben nog niet boven op de berg want ik zou wel willen dat het dagelijkse hebbe-geluk eeuwig was. Ja dat wil ik wel, wie niet? Nou ja, daarvoor is onze eigenwilligheid in essentie niet bedoeld. En kloppen alle beelden die we bij dat 'willen hebben' wel? Die eigen wil zit ons vaak genoeg in de weg. Willen, kunnen we prima gebruiken in de keuzes die we maken in het dagelijks leven dat niet apart staat van het spirituele maar daar een geheel mee is. Het lijkt wel in een tegenspraak met elkaar maar is het niet.
Nog genoeg om over na te denken, te ervaren en over te schrijven dus.
Prachtige post. Om een paar keer over te lezen en weer met je voet in de poep te staan.
BeantwoordenVerwijderen