Alles mag er zijn.

 Het is warm.

Heel warm.

Vanmiddag ging ik weer voor het eerst na lange tijd naar Vreedenhoff om een uurtje klassieke muziek te verzorgen voor de bewoners. Vanmiddag had ik Mozart uitgekozen en nam wat CD tjes mee. Dat is wat luchtige muziek en past mooi bij dit warme weer.

Er komen maar heel weinig bewoners op af. De meesten kunnen niet zelf komen en de verzorging laat nog wel eens een steekje vallen voor wat het halen en brengen betreft. Dat was in de jaren tachtig al zo en daar is niets aan veranderd. Posters ophangen en berichtjes sturen, het haalt niet zoveel uit. Maar goed we doen het ermee. 

Daar wilde ik het ook eigenlijk niet over hebben. Waar dan wel over. Nou de gevoelens die bij mij naar boven komen tijdens dat uurtje. Heel lastig om erover te schrijven omdat het zulke verschuillende emoties zijn die gelijktijdig opkomen en maken dat het verdriet en de vreugde  duidelijk de twee kanten van een en dezelfde medaille zijn. Althans zo ervaar ik dat. Ik ga proberen het te beschrijven.

De muziek speelt en is prachtig het is rustig in de ruimte en het lijkt allemaal in orde. ik geniet en zo te zien, de bewoners ook.  Dan wordt een van de bewoners onrustig en wuift naar me. Ik loop naar haar toe en zie en proef haar onrust. Gevangen in haar rolstoel laat ze me weten dat ze niet op de juiste plek is, dat ze niet kan blijven, dat ze weg moet. Dit was helemaal haar bedoeling niet. Ik probeer haar nog even te overtuigen met een lekker kopje koffie of thee en dat ze haar daarna op komen halen maar ze is niet te overtuigen.  Ik voel de onrust en de angst en kan me zo voorstellen hoe dat moet zijn. Zo afhankelijk en niet weten. Terwijl de muziek doorspeelt zeg ik haar dat ik haar weg zal brengen. 

Twee lieve mede vrijwilligsters zorgen voor de thee en koffie en ik breng haar intussen naar de receptie die de afdeling belt om haar op te halen. 

Terwijl ze tegen me praat en ik bij haar sta is het alsof ik aan de lijve voel wat er in haar om gaat en toch is het allemaal een geheel met de mooie muziek. Het komt allemaal tegelijk binnen onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat is het hele leven in een notedop. Angst, verdriet, vreugde, schoonheid het is er allemaal. Is het mogelijk het verdriet en de vreugde gelijktijdig te beleven zonder er in ondergedompeld te worden en bewust aanwezig te blijven? Alles is er. Alles mag er zijn.

Was het maar mogelijk dat iedereen de angst zowel als het verdriet gelijktijdig kon ervaren en zo contact kon maken met het leven zelf. Maar meestal neemt een van de twee het over en verbind ik me of identificeer ik me zelfs of met- of het een of het ander. 

Mevrouw is weer terug gegaan naar haar afdeling waar ze hopelijk weer wat herkenning terug heeft gevonden. Het is beangstigend in een onherkenbare toestand te verkeren zonder houvast. 

We zijn het ons niet bewust maar misschien zou ik het me bewust kunnen maken om zonder angst in de onzekrerheid -in de ruimte te leren staan. 

Alles mag er zijn.