Er is veel te geven in deze tijd

 Het ouder worden heeft veel voordelen vooral als je de nadelen rustig hun gang kunt laten gaan zonder je daar al te druk over te maken. Dat voordeel zit voor mij in het overzicht op het stukje van het leven waar ik nu gebruik van heb gemaakt en dan heb ik het niet alleen over mijn eigen leven maar ook over het totale leven waar de hele wereld gebruik van maakt. 

Dan komt er een waar doemscenario naar boven en en daarover zou veel gespecificeerd gezegd kunnen worden.  Ik ben aan het einde van de oorlog geboren en ervaarde hoe de wereld in de naoorlogse jaren veranderd is.  Globaal gezien waren de eerste naoorlogse jaren een successievelijke opbouw vanuit de ellende naar een steeds socialere levensstijl waarin hard gewerkt werd om alles weer op de rit te krijgen. Dat motiveerde en moedigde aan. Sociale voorzieningen werden steeds beter en ieder kreeg zijn welverdiende loon. Heel langzamerhand werd het duidelijk dat er ook grenzen waren. Ik herinner me de oliecrisis de kolenmijnen werden gesloten en er werd gas gevonden. Maar verder dan het incasseren van rijkdom werd niet gedacht. De groei werd steeds groter en we wilden steeds meer en beter. Dat was en is eigenlijk nog steeds de focus zonder rekening te houden met alle gevolgen die het met zich meebrengt. En zo ging dat niet alleen in Nederland  maar over de hele wereld en de landen die er achteraan kwamen, die niet zo hard van stapel liepen wilden op een gegeven moment evengoed hun rijkdommen exploiteren  en mee genieten van de rijkdom die de vaart der volkeren voorspiegelde. Er worden oerwouden gekapt en fabrieken gebouwd steden vol wolkenkrabbers en alles en iedereen draaft door en is niet meer te stoppen in het vergaren van geluk in materialistische zin ten kosten van...

Ja en daar begint de teloorgang. We willen steeds meer en steeds beter voor ons eigen 'welzijn' . We willen ons niet laten waarschuwen door allerlei symptomen die laten zien dat het misgaat dat we onszelf aan het vernietigen zijn. We zitten in het schuitje en WILLEN varen. Zomaar uit de boot stappen kan niet eens meer.

Ik was van plan een bele opsomming te geven van al die symptomen maar iedereen kent ze. De klimaat veranderingen. Maar ook de dingen die ik gewoon zelf kan zien. 15 jaar geleden vliegen de vogeltjes met tientallen voor mijn raam door de bomen duidelijk  te zien als het winter is en er geen blad aan de boom zit kan ik ze goed waarnemen. Ik zie ze niet meer en dat ligt niet aan mijn slechte ogen. Evenals de eekhoorntjes die ik niet meer zie.  Als we autorijden over de snelweg komt er geen platgeslagen mug meer op de voorruit. We verzieken de aarde en die schudt zich.

In de oudheid zijn meerdere beschavingen ten onder gegaan soms door onbekende oorzaken maar het is mogelijk en nu , schudt de aarde zich weer ens en wij kunnen en willen misschien toch echt niet uit die boot stappen. We gaan voor ons eigen lijf, leven en dat waarvan we geluk verwachten en wat het meestal niet is omdat alles altijd ook weer voorbij gast.

We hebben geen idee van de totaliteit hoe alles een geheel is en in feite  een groot lichaam waarin alle organen moeten functioneren om te overleven. Wanneer we ieder orgaan niet gezond houden  zal het lichaam het opgeven. En de menheid is een fundamenteel belangrijk orgaan die veel mogelijkheden kent en heeft om het lichaam gezond te houden en te maken.  En nu wordt die mens aangetast

. Het grote lichaam zoekt een zelfregulerende oplossing om het totale lichaam te herstellen. En daar is nu duidelijk nog totaal geen menselijke know how over al doet de wetenschap nog zo zijn best. We moeten het doen met dat wat is.  Uiteindelijk  wordt het daarna hopelijk opnieuw mogelijk een gezonde  maatschappij te organiseren.

Dat corona zo te keer gaat is niet zo vreemd. We hebben het ermee te doen. Het gaat om regeneratie van het geheel en ons druk maken om ons eigen hachje heeft al veel te lang geduurd. Laten we dat proberen los te laten en te gaan voor het geheel in alle rust en overgave doen wat noodzakelijk is om het geheel in stand te houden en te herstellen.  Ik heb de mogelijkheid in me om alles wat binnen mijn vermogen ligt aan te bieden. 

Als dat het uitgangspunt van mijn leven is zijn er geen tegenstrijdige berichten meer over wat nou wel en niet kan en mag. Dan doe ik wat ik kan en wat er verlangd wordt terwijl ik in rust in mijn eigen middelpunt verblijf. Natuurlijk mogen er kritische vragen zijn maar ik doe wat noodzakelijk is en wat ik kan zonder mijzelf in het middelpunt te zetten van wat IK WIL. We zitten namelijk allemaal in dat bootje en iedereen heeft eigen belangen die nu even geen prioriteit zijn hoe moeilijk dat ook kan zijn. 

Het leven gaat niet om wat je eruit haalt maar om wat je te geven hebt