Een geheel met de ervaring

 Er komt weinig van schrijven. Het is dan wel vakantie maar de dagen lopen vol met allemaal andere dingen dan de dagelijkse. De lessen die ik volg mogen dan even gestopt zijn maar het wordt er niet rustiger op. De dagen vullen zich steeds weer helemaal in. 

Met het ouder worden kan ik ook steeds minder op een dag doen dus lijkt de tijd veel sneller te gaan dan vroeger. De jaren vliegen als het ware door mijn vingers. Vanmorgen deed ik de gordijnen open en zag de lage ochtendzon op de bladeren van de bomen schijnen en dacht aan Krisjnamurti. 

Ja wat heeft krisjnamurti nou met ochtendzon op de bladeren te maken.  Nou voor mij heel veel. Hij wist in zijn 'Notebook' in het Nederlands uitgegeven als 'Aantekeningen; , zulke prachtige beschrijvingen van de natuur waar hij contact mee maakte, te geven. Echt contact . Pure opmerkzaamheid is iets dat maar weinigen mensen eigen is. Wat er meetal gebeurd is dat we een scheiding maken tussen de observatie van wat we zien en het zelf. Onmiddelijk na het zien plakken we er etiketjes op van 'dat vind ik prachtig of niet dat is een boom 🌴 en wat een mooie bloem 🌸 Maar het zelf IS de observatie we zijn er een geheel mee. We zijn zelfs op dat moment niet anders dan de observatie. En ook daar zijnb we ons maar weinig bewust van.

Laatst had ik een afspraak met een schilder vriendin het is heerlijk haar te horen vertellen over de landschappen en omgevingen waar ze zo mee verbonden is en er zo over vertelt dat ik er een schilderij van zou kunnen maken.  Als ik daar aandachtig naar luister dan is de luisteraar ook verdwenen en hoor en zie ik voor me wat ze vertelt.  Zo kan het hele leven een meditatie zijn volgens risjnamurti en ik ben het roerend met hem eens. In aandacht leven en aanwezig zijn is medittie.  Totaal bewust zijn. 

Daar zit volgens mij de totaliteit van het leven. In ieder moment aanwezig zijn waardoor ik ook problemen die er op een bepaald moment opkomen niet voortdurend op mijn nek hoef mee te slepen. Dat slaat toch eigenlijk nergens op.  Problemen die ik in het moment wel of niet kan oplossen. Dat is een actie op dat moment. Het meeslepen van die dingen, dat is waar aandacht volkomen verloren gaat en IK de hoofdzaak wordt die zo nodig van alles wil regelen. Dat IK denkt zelfs dat het noodzakelijk is dat IKer op mijn rug mee rond  blijf lopen.  Maar ik kan ieder moment weer naar mijn midden terug en me bewust worden. Natuurlijk moet ik regelen wat kan en wat niet kan laten. Dat IK wat een benoeming is, niet meer dan een etiketjetje net zo'n etiketje als alle benoemingen die ik voor het gemak overal opplak om te kunnen communiceren. Het IK dat niet op zichzelf bestaat. Dat wat ik ik noem  geeft duidelijkheid, Het heeft geen zelfstandige functie. Ik werk ermee  en het is verdwenen als ik met volle aandacht in het leven sta want dan ben ik een met het geheel.   Het alomvattende leven en bewustzijn. Niets uitgezonderd.

Dan is het pas naderhand mogelijk om een beschrijving te geven van de ervaringen tijdens een wandeling. En ook dat kan weer met een volledig bewustzijn in aandacht worden gedaan. Want tijdens de wandeling was ik ook daar bewust aanwezig en een geheel met de ervaring. 

Zo kan ik leren van het hele leven een bewuste meditatie te maken. 

Dan wordt het net zo normaal als tandenpoetsen 🤔 en reken maar dat het zoden aan de dijk zet in rust geving.