Dat leek me een mooi onderwerp in deze periode voor de kerstdagen maar niet zo eenvoudig. Al wordt er over het algemeen vrij luchthartig mee omgegaan. We gooien wat geld in de collectebus en zeggen iets aardigs tegen de buurvrouw. Natuurlijk hartstikke goed. Doe ik ook bij tijd en wijle. Maar waar gaat het nu echt over. Hoe kan ik me meer bewust worden van mijn eigen houding in verband met zo een staat van zijn. Want dat het in dit leven heel belangrijk is en noodzakelijk om het geheel leefbaar te houden is mij zo langzamerhand wel duidelijk.
Rondom mij heen zie ik zoveel onbegrip naar elkaar toe. Wat zou ik graag willen dat het anders was. En voor een ander kan ik niet spreken. Het enige dat iedereen kan doen is letten op de eigen houding ten opzichte van elkaar.
Ik las een mooi stuk daarover en natuurlijk zoiets is dan weer uit de context getrokken. Het volgt op na het opbouwen van een verhandeling over hoe belangrijk compassie is in het dagelijks leven. Hoe leren we dan steeds meer compassie met elkaar te hebben?
Als je tegen jezelf zegt: 'Heb liefdevol mededogen voor alle voelende wezens' dat gaat niet werken. Als je dat tegen jezelf blijft zeggen, zit je misschien met gesloten ogen en zie je alle levende wezens als zwarte stippen om je heen. Als je alle voelende wezens als kleine als zwarte stippen blijft zien en erop mediteert, kun je ze gemakkelijk medeleven geven en soms is dat ook best comfortabel. Kijk goed, we hebben er miljoenen, de ruimte is gevuld met zulke naamloze, gezichtsloze kleine zwarte stippen, het worden allemaal 'bewuste wezens' genoemd. Niet dan? Als die naamloze en gezichtsloze zwarte stippen luisteren naar wat je ook doet, is dat erg leuk. Maar als je te maken hebt met de realiteit en een ander voelend wezen met gezicht en naam het niet met je eens is, dan krijg je de grootste schok in het leven, omdat deze naamloze, gezichtsloze zwarte stippen beginnen te bewegen en je uitdagen. Het probleem is: het is oppervlakkig. Je bent niet met het individu omgegaan, je bent over het hoofd van de mensen heen gegaan. Zie je? Je kunt je meditatie mooi kiezen ten behoeve van alle voelende wezens, je brandt een beetje wierook, je steekt wat kaarsen aan, sluit de deur zodat niemand binnen kan komen, en je zit daar met alle zwarte stippen, gezichtsloos en naamloos. Prachtig! Maar als je te maken hebt met gewone mensen in huis, in het gezin, op straat, op het werk, reageren deze namen en gezichten, dus je hebt een probleem. Dit is de ware realiteit. Op die manier worden sommige van de dharma-beoefenaars grappige karakters. Ze kunnen niet op mensen reageren, ze kunnen de samenleving niet managen. Waar komt dat probleem vandaan? Deze naamloze, gezichtsloze stippen begonnen te bewegen. Het is dus heerlijk om op die manier te mediteren, maar daarnaast hebben we ook te maken met de echte mensen, die een gezicht en een naam hebben. En weet je wie eerst komt? De persoon bij wie je verblijft, vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week, 365 dagen per jaar; dat is degene waar je mee te maken hebt. Dat zijn degene die je irriteren en dat is degene die om je geeft. Dat is degene waar je je aan irriteert, maar dat is degene waar je om geeft. Je moet daarbij liefde-compassie en geduld ontwikkelen. Wacht niet de hele tijd om te beginnen, ook hier verspil je veel tijd. Dan neem je mensen dicht bij je, de naasten en dierbaren en oefen je op die manier.
Ja dat spreekt mij wel aan. Een realustische manier om mezelf te leren spiegelen en mezelf te oefenen in geduld als basis voor liefde en compassie
Tekst van Gelek Rimpochee ui het transcript over love and compassion
Geen opmerkingen:
Een reactie posten