De noodzaak is groot en de bloempjes zijn klaar

  Rondom mij zie ik het lijden. Hoe ouder ik word des te meer zie ik het overal. Ouderdom, ziekte en dood. We lijden er allemaal aan. Zolang ik er niet mee geconfronteerd word kan ik eroverheen walsen. En dat doen we dus ook vrolijk zolang we jong zijn. Maar nu ik oud ben wordt dat anders, -Het komt zo   heel dichtbij' zei een vriendin en dan ga je er misschien toch anders op reageren. 

Ik voel me gezegend en voel me dankbaar dat ik al meerdere jaren heb mogen gebruiken om een betere weg in dit leven te vinden die heilzaam werkt. Blij dat ik er zelf tot nog toe een goede weg in kon vinden en het rondom me heen zie maar er tot nog toe  zicht op heb en een weg krijg aangereikt  om met het lijden om te gaan, die er toch onomstotelijk is.  

Natuurlijk, het kunnen zien, mijn ogen dus, worden steeds slechter.  Gistyeravond in bed zag ik de voor mij bekende witte vlek als ik mijn ogen sluit in het donker. Die wordt steeds groter en er was aan beide buitenkanten weer een stukje bijgekomen viel me op. Daardoor wordt het foutloos schrijven en het lezen maar  ook het schilderen steeds lastiger.  Gezichten herken ik mog maar nauwelijks en helemaal niet meer op afstand. Ik ga vooral met het lezen veel te vaak woorden missen waardoor  het zinsverband uit eljkaar valt. Want er is veel dat ik zelf invul volgens de logica van de zin waarover ik lees.  Ook dat is lijden zegggen we in het Boeddhisme maar zelf heb ik steeds meer het idee dat een ander veel erger lijdt dan ik want als ik soms die verhalen hoor  over wat ze me te vertellen hebben pfff. Het psychische lijden is etger dan het lijfelijke lijden . Zo lijkt het wel. En ik zie vooral dat het meest rondom gebeuren. 

Het is dan of alles veel meer impact krijgt. Dat is wat mij dan opvalt van  wat je  ik rondom me heen hoor . 

'Het komt allemaal steeds dichter bij . Dingen niet meer kunnen dat benauwd me' , vertelt iemand op de werkplaats me.  Zo n uitspraak laat mij zien hoe we lijden  aan dingen die er (hog) niet zijn. Ze zit al volop in de ellende met haar man die longkanker heeft en gelukkig nu al heel lang stabiel is met immuun therapieën.  Maar dat iedereen rondom wegvalt en de angst voor wat ze zelf straks ook niet meer zal kunnen. Autorijden bijvoorbeeld maakt het allemaal nog erger dan het op dit moment al is.

Een andere vriendin die plotseling geconfronteerd wordt met iets uit het verleden, Zich vreselijk geraakt voelt nu ze oud is. Dingen die door bepaalde omstandigheden t weer naar boven komen en kennelijk veel harder raken dan toen het gebeurde en ze jonger was, meer weerdtand had en in veel bezigheden ervan weg kon lopen. . Waar ze toen  mee is blijven lopen.  Ziek is ze er nu van. Lijfelijk ziek. Ik hoop dat ze er nu langzamerhand weer een beetje doorheen komt. 

Vanmorgen is schoonmama weer eens gevallen. Niet zo erg zegt ze zelf maar de pijn en de blauwe plekken in haar gezicht en op haar lijf zijn er niet minder om.  Ze moest kruipen naar de bel om de verzorgster binnen te laten. Wat een toestand weer. Gelukkig heeft ze weer niets gebroken. Maar de angst om opgenomen te moeten worden waardoor ze niet meer in haar eigen huis zou kunnen wonen, weegt zwaarder, het psychische lijden. Het houdt haar op de been hoe moeilijk het ook het ook is op je drieennegentigste.  Rust is moeilijk te vinden alles is teveel.

En dan realiseer ik me weer dat angst het lijden zoveel  erger maakt. Psychisch lijden is zwaar.  Het verzwaard het lijden dat er toch al is.  Het laat ons op een onrealistische manier dingen in stand  houden, dingen  die bijna niet meer te doen zijn. Aanpassingen worden afgewezen. Dat zijn de dingen die buiten de denkwereld vallen. We willen het er soms niet eens over hebben. Er niet over nadenken omdat het gevolgen zou kunnen hebben en de weerstand versterkt die we tegen de verandertingen rn eventuele hulpmiddelen voor het ouder worden hebben . Nee die willen we liever niet. Maar dat maakt het leven er niet makkelijker op, dat is in ieder geval  zo langzamerhand mijn ervaring als ik om me heen kijk. 

Dat is allemaal makkelijk gezegd maar als je er middenin zit kom je daar niet zo makkelijk uit. Daarom ben ik zo blij dat ik op kleine gebeurtenissen in goede tijden heb leren reflecteren en geoefend me niet door die emoties mee te laten nemen. Maar zoals ik al vaker zeg bij trauma vverwerking is hulp noodzakelijk.

Meegaan met de stroom 

Het zal natuurlijk voor iedereen anders functioneren. maar over het algemeen zie ik veel van dat soort weerstanden en patronen die zich ontwikkelen bij het ouder worden en dat geeft mij een rede om mijzelf  vragen te stellen over mijn eigen leven. 

Hoe wil ik ermee omgaan? Wat kan ik ervan leren? Wil ik koste wat het kost vasthouden aan wat  ik als mijn wereld ervaar of durf ik open te staan en mee te veranderen met de omstandigheden. Zit daar angst? Angst om iets te verliezen? Zou ik   rust kunnen vinden in het teloor gaan van de functies waaraan mijn lichaam niet meer kan beantwoorden? Kan ik vrede vinden in de werkelijkheid van mijn bestaan of blijf ik vechten tegen beter weten in? 

En natuurlijk is het ook goed om in actie te blijven en  verbeteringen aan aan te brengen in  alle omstandigheden die werkelijk mogelijk zijn. Ook dat houd ons bezig en is goed. Maar ik wil wel realistisch afwegingen kunnen maken voor zover dat mij gegeven is. 

Het zijn dingen die me dagelijks bezig houden en waar ik veel van leer door te kijken hoe anderen ermee omgaan en me afvrgen hoe werkt het  bij mij ?.

En dan is er toch een weg uit het lijden dat er   is. Sommigen of misschien verschillende gewone mensen  hebben die weg gevonden. Dat is de verzekering dat het voor ons zelf als  gewone mensen ook te doen is. Dat beweegt me om een weg te zoeken zoals een Boeddha die ook wist te gaan en er zijn veel meer voorbeelden die ons die weg laten zien.

Ook Plato waar ik vanavond weer een zoomsessie over had probeerde dat in dialogen duidelijk te maken. 

Krisjnamurti praatte met veel mensen over een andere manier van omgaan met alle inzichten die verworven konden worden

Ook Jezus gaf op een diepzinnige manier richtlijnen voor een goed en waardevol leven. 

Er is een weg een goede weg om op een andere manier met het leven om te gaan en ik hoef het wiel biet zelf uit te vinden.  Voor mij is het de Boeddhistische weg en filosofie die op een heel bijzondere manier behulpzaam is.

De noodzaak   te veranderen om een beter leven te kunnen ervaren is groot. De tijd en mogelijkheid om eraan te werken verdwijnt met de jaren. 

Zo leggen we allemaal iedere keer weer een klei  steentje in de rivier zodat hij nooit hetzelfde loopt.  Door aan het leven dat we leiden te werken en er gewoon te zijn voor elkaar.

En het 'zin in bloempjes' schilderij is klaar