Ik zit opgevouwen mijn hoekje op de bank. Voor de zoveelste keer werden we om half zes gebeld door schoonmama die vanaf 1 uur door het huis had gekropen om bij de telefoon te komen.
Dat gebeurd als je geen alarmbelletje om je nek wilt op je 94ste en om de haverklap valt.
Gelukkig liep het voor haar toch weer redelijk goed af maar als je de ellende zou kunnen zien van dat moment.... pff. Ambulabce en uitgeteld eindelijk weer in bed. Ik vind het dteeds weer een drama
Nu is ze helemaal op en ik ook. Ik ga dus niet schilderen en maak het mezelf makkelijk. Fer is nu weer naar haar toe.
Het gaat te ver het hele verhaal hier te plaatsen
dus moet ik nu even bij mezelf zijn en bijkomen,
Lang geleden was er geen alarmbelletje
Maar toen werden we ook niet zo oud
.JPG)
Moeilijk, maar zo kan het tegenwoordig gaan.. En natuurlijk denk ik aan je!
BeantwoordenVerwijderenWat een ellende. En alleen omdat een simpel hulpmiddel wordt geweigerd. Niet dat het alles oplost, maar er is in elk geval sneller hulp. Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenZo met je eens. Die afkeer van een alarmbel. Zo dom. Ik heb een dergelijke vriendin. Pas stond ze aan de deur van haar huis naar mensen die langs liepen te gillen, door een val was haar arm uit de kom. Gelukkig had iemand haar in de gaten en kon hulp bellen. Zwaar voor jou en Fer, zoveel zorgen. Sterkte allebei.
BeantwoordenVerwijderenJullie zijn ook de jongsten niet. En dan extra ellende door eigenwijsheid. Rust goed uit nu.
BeantwoordenVerwijderen