De link

We staan dus op Funa

Ons huis op Funda

En hopelijk is het nu wel te openen met een ngoede link hierboven.

 Toch wel bijzonder je eigen huis zo uitgemeten op internet te zien staan. En nu maar afwachten maar de eerst reacties zijn dus al binnen bij de makelaar.  De eerste bezichtigingen zijn al ingepland

Vrijdagmiddag wandelden we  door Wageningen omdat we er even een boodschap af moesten geven. En daat  staat ook het appartement waar we ons oog op lieten vallen en als we verkopen gaan we daar dus voor. Als we niet verkopen dan is er ook geen man over boord want het is waar we nu wonen venzoveel  een schuitterende plek om te wonen.

We wandelden door de hoofdstraat waar de zon om 14.00 uur pal boven stond en recht in mijn gezicht scheen. Dan kan ik werkelijk niets meer zien ook niet meer in de etalages van de winkeltjes kijken. Wat is mijn rollator dan een uitkomst. Het geeft zoveel meer zekerheid. . Ik moet weer mijn flaphoed uit de kast gan trekken zodat mijn ogen beschermd zijn tegen die overstraling. Als ik fotografeer zet ik altijd een zonneklep op want anders lukt het niet om foto's  te kunnen maken dus dat geld ook voor winkelen in het zonlicht wat ik in jaren al niet meer heb gedaan.  Hier in Arnhem in de wijk winkel ik altijd overdekt. Met de busvakanties  zette ik ook altijd een hoed op tegen de zon. In Wageningen zal ik veel makkelijker naart het centrum kunnen gaan en dat lijkt me wel weer erg leuk. 

Ja het is een leuk stadje met een gezellig centrum en ik verheug me erop er vaker naar toe te kunnen wandelen want het is maar 10 minuten lopen van de plek waar we graag  willen gaan wonen en dan toch in een mooie open omgeving met veel groen zoals we dat ook hier gewend zijn

En er zijn ook weer kersen. O wat zijn die toch lekker en wat is het fruit ook duur zoals alles tegenwoordig zo onnoemelijk duur is.  Ik heb  moeite om aan die oplopende prijzen te wennen en vind het altijd weer abnormnaal.  Het schijnt allemal bij verandering te horen en er is werkelijk niets dat hetzelfde blijft. Ik hoef maar naar mezelf te kijken op mijn bijna tachtigste/ pffff. Het hoort er allemaal bij.

En ik moet mijn schilderijen zien kwijt te raker nu ik niet meer exposeer is dat ehelemaal een probleem. ik ben  daar zelf niet toe in staat. Nu heb ik iemand gevonden die daarvoor gaat zorgen in de hoop dat ze een beetje redelijk terecht komen en als er al wat voor gegeven wordt dan gaat dat naar een goed doeld Daar ben ik b lij mee en ik hoop ook dat hem dat gaat lukken. 

Het gaat naar de Stichting van mijn Vriendin VeroniStichting van mijn Vriendin Veroni die ook deze week in de Margriet staat met een iintervvw. Ik schreef eerder over de Stichting en over haar ook op mijn vortige blog. '

En nu is de stroom in mijn apparaat weer aan het eindje  

Nog een fijne zondag