Wat deert het dat de kaarsen doven

Ik denk na over de opmerking van Ferrara. 

Verandering is nogal zwak uitgedrukt schrijft ze naar aanleiding van haar ervaringen van wat haar overkwam. Inderdaad het lijden dat wij mensen ervaren hakt er aardig in. Iedere keer opnieuw komen we weer  voor problemen te staan die ons meenemen. Problemen waar we middenin zitten zonder een uitweg te zien. We zitten er als het ware aan vastgeplakt en hebben ons ermee geidetificeerd.  

Dat ben ik toch!

Ervan los komen kan veel tijd in beslag nemen en de een gaat daar sneller mee om dan de ander. Maar feit blijt dat alles stroomt en nooit hetzelfde is. Hoe meer ik me vastklamp aan het geluk dat ik HAD hoe minder ik me kan richten op het leven met al zijn mogelijkheden. Natuurlijk is dat in een rouwproces niet iets waar he over badenkt en heb je de tijd nodig die het duurt.Maar toch ook : ik kan wel denken dat ik dat verdriet BEN maar wie ben ik dan als het voorbij gaat of op zijn voordeligst slijt en minder wordt?

Ik ben niet die ik denk te zijn.

Dat is een hele omschakeling in denken. Maar o zo behulpzaam om minder te lijden. Zeker ba een rouwperiode die er ook moet zijn.

Ook de weteschap zegt dat er alleen verandering bestaat en dat er niets verloren gaat maar alles wordt omgezet in iets anders. Kijk naar de wisselende blaadjes in de natuur niets staat stil. En de wereld en de batuur blijft prachtig en alles gaat gewoon door in het veranderingsproces.

 Ik kocht een boekje met gedichten van Rumi. Een mystivus uit de soefi traditie.  Die ne ook inspireerde tot het gedichtje dat ik in het vorig blogje zelf schreef over mijn leven en gevoel.

Nogmaals:

Ik ben niet die ik denk te zijn  

Een gedicht van Rumi dat mij het gevoel geeft van één  grote ruimte zijn waar letterlijk alles zich in bevinnd. Waarin ik me ongebonden vrij kan voelen om alles te ervaren zoals het is.

Maar er zijn natuurlijk meer  interpretaties mogelijk. 

ALLES IS MUZIEK

Maak je geen zorgen,

deze liederen hoeven niet bewaard,

de instrumenten mogen kapot.

We zijn hier op de plek

waar alles muziek is.

Getokkel en gefluit

vullen de atmosfeer.

Zelfs al zou de wereldharp

aan stukken breken,

spelen zouden we

op instrumenten nog verscholen.

Wat deert het

dat de kaarsen flakkeren en doven.

We hebben vuursteen en een vonk.

Zingen is als het zeeschuim.

Melodieën komen als parels

uit de oceaan omhoog.

Gedichten spatten op de kust uiteen

en trekken vol verlangen

het wrakhout mee.

Dit alles ontstaat uit een bron,

langzaam en sterk,

onzichtbaar voor ons.

Genoeg woorden nu.

Zet open het raam van je hart

maak het tot duiventil,

waar bezieling komt en gaat