Je moest me hier eens zien zitten. In mijn eigen bubbel. Lekker op de bank met al mijn digitale mogelijkheden, die mijn onmogelijkheden verminderen, om mij heen en prachtige muziek van perfecte kwaliteit op de achtergrond.
‘Ik heb het soms helemaal gehad met die beeldschermpjes’ mailde een goede vriendin me en dat triggert me dit onderstaande te schrijven.
Ik kan me dat goed voorstellen en soms bekruipt mij ook dat idee, dat gevoel. Maar zo langzamerhand is het voor mij bijna een levensbehoefte om het ding in de vingers te hebben. Zonder dat zou ik me veel gehandicapten voelen. Ik ben zo blij dat ik er door de jaren heen nu op mijn 80ste zoveel profijt van kan hebben omdat ik ermee om heb leren gaan. Er is nog maar weinig waarbij ik het niet hoef te gebruiken. Zelfs bij het schilderen moet ik foto's van mijn werk maken om het totale plaatje duidelijker te kunnen zien en te beoordelen waar ik nog iets aan wil veranderen omdat ik het werk niet in één keer overzie en de contrasten op scherm hoger zijn. .
Alleen als ik wandel zonder te fotograferen heb ik hem in principe niet nodig en tijdens bezoek en face to face contact niet natuurlijk. Maar wel stoor ik me dan aan het feit dat ik het gezicht van mijn bezoek bijna niet zie en al helemaal niet in tegenlicht. Dat maakt het gehoor ook niet makkelijker en met een zachte stem is liplezen daarbij onmogelijk.
Cursussen gaan via zoom en lezen alleen nog maar heel langzaam op de tablet. Het voelt intussen net als een boek in de handen.. Zo zie je maar, alles went als je de tijd neemt er vertrouwd mee te worden. Helaas merk ik wel dat ook het lezen steeds lastiger wordt en niet meer te doen is bij vreemde letters in het Engels of schuinschrift.
Blij ben ik, dat ik jarenlang de lessen van Rimpochee bij Jewel Heart in het Engels heb 'eigen' gemaakt waardoor ik de cursussenboeken die daarover zijn gewoon kan blijven volgen.
Schrijven is een uitkomst op Google doc. De onderstrepingen zijn te zien en dan nog glippen de fouten erdoor. Maar zo heerlijk dat het allemaal wel lukt. Anders zou ik werkelijk alleen maar achter de geraniums zitten want … winkelen…
Dat is niet echt leuk meer zoals vroeger en dat gaat wel maar heel langzaam en gefocust op één ding tegelijk. Ik overzie niets meer. Een prijs op de artikelen kan ik niet meer lezen en dat is heel lastig. Ook niet de prijs die onder de bakken groenten of in de rekken vleeswaren etc. staan en de aanbiedingen. Want het is niet te doen overal foto's van te maken en het prijsje of de tekst dan vlak onder mijn neus uit te lezen op de telefoon. Het kost veel tijd de grote letters van aanbiedingen te vinden en en dan samen te stellen tot een woord ,
Ziezo een heel verhaal en ik moet zeggen dat ik ondanks alles me gelukkig prijs in deze tijd te leven met zoveel goede behulpzame mogelijkheden. Hopelijk kan ik er nog lang gebruik van maken.
Nee, altijd met de telefoon of een tablet in de hand zitten is niet alleen maar negatief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten