Soms kunnen we uit ons centrum stappen door een plotseling inzicht in de manier waarop alle dingen in eenheid en in onderlinge afhankelijkheid van elkaar bestaan evenals het zelf dat ook als een eenheid met- en in onderlinge afhankelijkheid bestaat. Op zulke momenten verandert onze wereld en onze godsbeleving volkomen. Dan zijn we niet meer afhankelijk van een god op een manier die we zelf interpreten maar draaien we om god en kunnen we god in onszelf ervaren als middelpunt. Zoals als de aarde om de zon draait en de uitwerkingen van de zon op aarde aanwezeig is. Dan is alles zoals het is en hebben we niets meer om los te laten maar is er overgave.
Loslaten is een farce. Het is net zoiets als baardgroei als je het een hebt losgelaten groeit het op een andere plek weer net zo hard aan. Er komt geen eind aan dat proces. Het gaat erom dat in de gaten te krijgen en dan zie je wat er gebeurd. Er bestaat niet zoiets als een spiritueel groeiproces alhoewel er wel zoiets als tijd bestaat waarin er dingen gebeuren en er in de fysieke wereld groei mogelijk is en aandachtig zijn. Gelukkig maar is in het leven alles aanwezig ook vergankelijkheid. Dat hoort er allemaal bij datzelfde leven waarin inzicht zich kan ontwikkelen. Dat alles is zoals het is.
Het lijkt allemaal erg in tegenspraak met elkaar maar dat is het niet.
En dan is het kringetje rond en beginnen we weer van voren af aan met loslaten en dit en dat en honderdduizend andere dingen die om een oplossing lijken te vragen. Totdat er die overgave is en we volkomen doordrongen zijn van de eenheid en verbondenheid met alles. Eenheid waarin ik niet meer en niet minder ben dan het geheel. Dat inzicht is er of is er niet.
Niet ik leef maar christus leeft in mij. Zei Paulus
Vorm is leegte leegte is vorm zegt de hartsoetra.
