Aandachtig zijn

Vanmorgen was het er weer. Eigenlijk is het de laatste dagen er steeds. Voor zover ik het nu herken en dat is niet zo vreemd na tientalle jaren, maar nu is het geen colitis. Maar mijn darmen zijn wel erg gevoelig en ik moet heel voorzichtig zijn met wat ik eet. Maar beroerd, ja dat kan ik mij er wel van voelen en vaak ook heel pijnlijk.

Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Dat is er, dat ken ik en heb er mee om leren gaan. Toch iedere keer als ik me zo naar voel merk ik hoe moeilijk het is om dat gewoon te ervaren maar ook hoe makkelijk het is om daarin meegenomen te worden. Daar kan ik in blijven hangen of gewoon iets gaan doen als ik me niet al te rot voel maar ik kan me ook bewust worden van wat zich in me afspeelt en hoe ik daarmee om wil gaan.

Voor dat laatste koos ik vanmorgen en voor mij voelt dat altijd het beste.  ik merk dat ik er dan niet te ver in af moet dalen want dat is dan me mee laten nemen door de ellende en dan komen er  ook nog zenuwen bij die de situatie verergeren en daar schiet ik niks mee op. Het gaat erom dat ik me niet meer dan bewust ben van mijn lijf. Ik kan me dan  richten op mijn  beoefeningen die ik in het boeddhisme heb geleerd. Een Tara meditatie bijvoorbeeld. En doordat ik daar mijn ervaringen mee heb roept dat een blijdschap naar boven die van binnenuit komt. Een soort herinnering omdat ik daar die ervaringen eerder mee had. Ik kan me zo voorstellen dat het ook datgene is wat in de christelijke context  gebeurt wanneer je je richt op een Jezus  of een Maria. Misschien een rozenkrans bidt of je richt op Het Jezus gebed waarover ik las in de Filokalia

(Ik zal eens kijken of ik een linkje in de zijbalk kan zetten van de wikipedia zodat sommige woorden makkelijk te duiden worden.)

Het wordt mij dan in ieder geval  duidelijk dat het ook mogelijk is je binnen lijfelijke narigheid je aandacht zo te richten dat er van binnenuit blijdschap ontstaat ondanks de ellende. Maar goed het is natuurlijk geen wet van Meden en Perzen  dat die blijdschap naar boven komt. Als de narigheid te groot is, wat ik ook wel had dan is het lastiger  om als het ware het lijf te laten zijn voor wat het is en je aandacht op iets moois te richten. Maar natuurlijk kan ook juist in de grootste narigheid  de diepte van de ervaring  zelfs groter zijn.

Ik kan me ook op de natuur richten. Als ik naar buiten kijk en het is daar zo prachtig en ik laat dat in volle aandacht binnenkomen dan is dat ook behulpzaam voor de werkelijkheid want die is net zo werkelijk als mijn lijf en het mag er allemaal zijn.

Aandachtig zijn dat is voor mij waar het hele leven over gaat. 

Waarschijnlijk is dat ook waar de diepste levenservaringen in de Mystiek van alle religieuze stromingen dezelfde uitwerking hebben ook al zijn ze nog zo verschillend.