Ik ben wel wat pijn gewend van mijn darmen en heb het tegenwoordig minder frequent dan een tijd geleden maar vannacht rees het de pan uit. Vreselijk misselijk was ik er ook nog bij en durfde niet eens overeind te komen bang dat ik van mijn stokje zou gaan.
Met wat paracetamol dat ik eigenlijk bijna nooit gebruik, kreeg ik een beetje meer rust tussen de buien door. Om half acht ben ik in slaap gevallen en om 11.30 werd ik wakker.
Wat een genot de verkrampingen waren verdwenen en tegenwoordig houd ik er meestal geen ontstekingen meer aan over en kom ik langzamerhand weer op de rit.
Als ik er nu aan terugdenk realiseer ik me hoe ik dan geen pijn heb maar werkelijk pijn ben. Er is geen mogelijkheid als je zware pijn hebt om je dan nog op iets anders te richten. Het is niet eens bij me opgekomen om dat te doen. Meestal kan ik in pijn aanvallen me nog wel bewust blijven van hoe ik ermee om wil gaan maar dat was nu totaal verdwenen.
Ja ook dat is het leven. En dan kan ik er gelukkig na die tijd weer aan terug denken en me realiseren hoe ik er in meegezogen werd. Niks wolkjes die verdwijnen. Al weet ik altijd in mijn achterhoofd wel dat het overgaat maar dat speelt op de momenten dat ik erin zit totaal geen rol.
Wat mij als peutertje van kinds af aan al door mijn moeder werd geleerd is dat ik moet ontspannen en rustig blijven ademhalen als ik pijn heb. Dat ben ik mijn hele leven blijven doen en dat gaat automatisch. Het automatisme van aangeleerd gedrag helpt dus wel. Daar ben ik nog altijd dankbaar voor en er is ook geen angst want dat zou het ook moeilijker maken.
Zo zie ik dan nu vandaag toch nog allerlei lichtpuntjes die me tijdens die pijnen en misselijkheid niet meer opvielen.
Soms ga je dan opeens diep beseffen hoe zwaar lijden voelt en hoeveel er door de mensheid geleden wordt. En is het niet meer zo vreemd dat Jezus aan het kruis riep: Mijn god mijn god waarom hebt ge mij verlaten.
Er wordt nog zoveel meer geleden dan dat ene nachtje van mij .
Het is mooi weer en het wordt hopelijk een goed weekend
Ach toch, hopelijk komt de boel weer op orde. Wat een koliekpijn hè.
BeantwoordenVerwijderenWat een eyeopener vlasje. Eindelijk heeft het een naam. Want ik heb het vaker maar nooit zo heftig gehad. En gelukkig de laatste tijd nog maar heel weinig. Dankjewel. Het gaat weer beter.
VerwijderenMooi Elly, ik herken het 'je op iets anders focussen', vandaag deed ik dingen die me er doorheen slepen. Het foongesprek met mijn jarige zoon( 47) beurde mij helemaal op.
BeantwoordenVerwijderenJe laatste alinea las ik ook eens in een boek van de Dalai Lama. Dat het besef van en meeleven met anderen die lijden wat relativeert. Hopelijk een mooie zondag.
BeantwoordenVerwijderen