Verwachtingspatronen

Als er geen verdieping is ligt de eenzaamheid op de loer.

Nou ja, dat heb ik even uitgedacht maar nu nog de onderbouwing want die is al wel in mijn hoofd naar boven gekomen maar nu wil ik dat ook nog verwoorden.

Wat wil verdieping dan zeggen? Ik kan me natuurlijk overal in verdiepen, Er is zoveel op de markt er zijn boeken, computers en ik weet niet wat nog meer waar we onze 'wijsheid'  uit kunnen putten. We hebben dan ook nog  een brein waarin we heel wat kennis op kunnen slaan en daar komt alle materiele welvaart weer uit voort en dat geeft ons de ruimte om met van alles en nog wat bezig te zijn. Dat kringetje kan een onoverzichtelijke warboel worden van honderdduizend dingen want er is verschrikkelijk veel. De mogelijkheden zijn onuitputtelijk in deze moderne tijd. Dan is eenzaamheid ver te zoeken want we zijn druk druk druk. Nou ja waar maak ik me dan druk over. Is toch prima. Komt helemaal goed.

Ja klopt maar de verpleeghuizen zitten vol eenzame mensen en ik zou de eenzamen die thuiswonen ondanks alle moderne aanvullingen, spelletjes en ik weet niet wat nog meer, niet graag de kost geven. Misschien juist in deze moderne tijd lijkt de eenzaamheid groter te worden. Zelfs onder jongeren. Je kunt je nog zo in iets verdiepen  wat buiten jezelf ligt, op stap gaan, vertier zoeken het zet niet altijd zoden aan de dijk tegen eenzaamheid. Er is altijd wel  een gevoel van gemis verborgen dat naar de oppervlakte komt. Ook de eenzaamheid bij een ander is moeilijk op te lossen met een bezoekje, Wel doen natuurlijk maar er blijven altijd veel eenzame uren over.

En nu de volgende stap.

Vooral bij het ouder worden vallen er veel mogelijkheden weg door allerlei lichamelijke  en soms ook  geestelijke beperkingen. Dat wegvallen wordt niet minder als de jaren vorderen maar steeds meer. De mogelijkheden die van buitenaf aangereikt worden en er nu zijn, zijn niet inherent aan onszelf. Ze zijn ons nooit helemaal eigen geworden. Misschien denken we dat wel maar het vereenzelvigen daarvan dat is waar het om draait. Hoe worden dingen echt iets van jezelf waarmee je in volle tevredenheid kunt leven en zonder hulpmiddelen kunt voortbestaan. Met andere woorden heb ik genoeg aan mezelf zoals ik ben en me ontwikkeld heb..

Daarvoor zal ik toch echt eens een kijkje in mijn eigen doen en laten moeten nemen,  mijn wel en wee mijn hebben en houwen. Hoe ga ik om met mijn leven. Ook voor wat betreft mijn pure staat van zijn zonder of met heel weinig  inbreng van buitenaf.Vinden de hypes, goede voornemens, alle kwaliteiten die ik zou willen ontwikkelen echt een weg in mijzelf waardoor het werkbaar wordt. Is dat wat ik belangrijk vind mij eigen geworden. Ėėn met mijzelf? Krijgen ze handjes en voetjes. Ben ik me bewust hoe ik daarmee omga en misschien wel steeds weer verval in gewoontepatronen die ik liever zou omzeilen. En kan ik dan ook rust vinden als ik bemerk dat het allemaal niet zo gaat als ik graag zou willen als ik niet meer weg kan lopen naar allerlei buiten mijzelf liggende  hulpmiddelen en afleidingen. Kan ik ook dan thuis zijn bij mezelf?

Ik vermoed dat zulke zelf onderzoekjes heel behulpzaam zijn. Daar een gewoonte van maken en stil worden in de reflecterende momenten. Er niet van weg rennen  Er in alle rust naar kijken. Het tot je eigen zijnsstaat maken. Het lijkt mij heel behulpzaam om eenzaamheid te voorkomen of op zijn minst je er bewust van te worden en ermee om te leren gaan. Want eenzaamheid zit niet alleen in geen contacten hebben. Eenzaamheid zit in mezelf en gaat over vele soorten van gemis die niet meer op te vullen zijn van buitenaf.

Kan ik, nu ik nog volop uit de voeten kan, alleen zijn of heb ik moeite met het feit dat er niet altijd aan mijn verwachtingspatroon, dat ik heb van mijn contacten, wordt voldaan? Hoe spelen mijn verwachtingspatronen een rol in mijn gelukkig zijn? Verwachtingen kunnen grote teleurstellingen herbergen.

Ik denk dat het jezelf bevragen en wat zelfonderzoek van groot belang kunnen zijn bij het voorkomen van eenzaamheid.