Ik herinner me dat ik in de jaren negentig voor het eerst kennismaakte met een heel andere manier van kijken naar de werkelijkheid. En zoals ik daar al in een eerder blogje over schreef, heeft dat niets te maken met waarheid. De werkelijkheid is onze ervaring. Zoals iedereen zijn eigen wereld ziet en ervaart. Het is voor iedereen anders en omdat ervaring kan veranderen zo kan de werkelijkheid ook  veranderen door op een andere manier naar dingen te leren kijken. Als je op die manier dan meer ruimte in jezelf  creëert  wordt het ook mogelijk om wat flexibeler in het leven te staan.  En zie je je eigen werkelijkheid minder als een onomstotelijke waarheid. Dat kan wel een en ander in je leven op de kop zetten.

Mijn wereld werd dus ook op de kop gezet. 

Ik was er altijd van overtuigd geweest dat er meer was tussen hemel en aarde dan ik kon beseffen. Mijn christelijke achtergrond had diepe sporen in mijn leven gegroefd want er moest toch zoiets als een god zijn, of bron of oorsprong en toch geloofde ik niet in alle dogma's die daarmee gepaard gingen. In ieder geval moest er iets zijn waartoe ik me zou kunnen richten . Iets waar alles uit voortkomt, de bron of zo. Iemand  tja hoe en wat wist ik eigenlijk ook niet meer. Maar het was en bleef 'een iets' hoe open ik er ook in stond het gaf een gevoel van houvast. Als ik weer aan spiritualiteit ga doen dan zou ik wel weer iets van houwast vinden. Iets dat naar mij omkeek. Voor wie ik misschien wel belangrijk was als mens. Misschien wel iets in essentie waar ik zeker van kon zijn. Ja DAT.

En toen in een gesprek na aanleiding van een cursus in de Theosofie en de Geheime Leer kwam bij mij de vraag naar boven. Is er dan misschien toch geen  God zoals ik me dat voorstel die zich voor ons of mij  interessert? Het antwoord dat ik toen kreeg was niet bevestigend of ontkennend. Dus bleef ik ermee worstelen en bleef ik lezen en onderzoeken.