Geluk cultiveren 3

Zoals ik al schreef een aardig begin. Maar is dat het dan?

Ik ben heel blij met de fijne reacties die ik op het vorig blogje kreeg. En het werd me duidelijk dat dit ook niet het enige is waar ik over wil schrijven want het geluk dat ik zelf zou kunnen creëren vloeit altijd weer weg. Het heeft geen enkele houdbaarheidsdatum en is zoals Novelle schreef ook gevaarlijk want het geluk dat we kwijt raken, is dat wel echt geluk? Er blijft verdriet over als we het zo verschrikkelijk moeten missen. En ook Izerina merkt dat ze niet kan zoeken maar dat het haar soms overkomt. Ik zou alle reacties hier kunnen herhalen en ze geven allemaal een opening naar meer duurzaam geluk.

Ik kan een eeuwigheid blijven zoeken en heel hard werken aan allerlei methoden om gelukkig te worden maar ook dat betekent steeds weer loslaten wat ik gevonden heb want het kan zomaar verdwijnen. En dat doet het uiteindelijk  ook altijd binnen onze sfeer van vergankelijkheid.

Moet ik dan maar ongelukkig blijven en denken al mijn harde werken om geluk te vinden zet toch geen zoden aan de dijk? Ik denk het niet. Het is niet verboden het beste uit het leven te halen. Helaas gaat dat vaak gepaard met nadelen voor de ander en in deze dualiteit is dat op zich al een hele weg om daar mee uit de voeten te kunnen. Een altijd durende spagaat zei Vlasje . Maar misschien kan ik er nog verder in duiken om meer helderheid te krijgen en ligt het geluk dat ik zoek op een heel ander vlak. 

Soms overkomt het (Izerina) ons of mij  en het is gebaseerd op acceptatie en tevredenheid (Vlasje). Ja klopt maar hoever gaat dat. (Het is wezenlijk contact met jezelf (Walter) . Ja maar wat is dat zelf dan? Een vriendin van mij zei: Zolang er kwaliteit van leven is. En ik dacht: maar dat is ook heel betrekkelijk want die grens van wat ik als kwaliteit zie is ten eerste heel persoonlijk en schuift onder allerlei omstandigheden steeds weer verder op. Door handicaps, door ouder worden, door omstandigheden in de wereld die zijn weerslag op mij hebben en wat kan er allemaal niet meer een rol spelen in mijn ideeen over een gelukkig leven met een goede kwaliteit en hoe ik dat ervaar. 

Als ik dat allemaal heel goed tot me door laat dringen zet ik er eigenlijk altijd mijn zelf tussen met al mijn gevoelens  en denken.  Maar geluk, het overkomt me volgens Izerina en ik kan daar ook in meegaan maar het vloeit telkens weer weg. Op het moment dat ik het me realiseer begint mijn brein en gevoel alweer te werken. En dan BEN ik het niet meer maar dan kijk ik ernaar. Ik ben niet meer een geheel met dat wat is. Er vond op dat moment een scheiding plaats. IK ging ertussen zitten. En zo is het niet alleen met geluk dat me overvalt maar nog meer met de gewone dingen of moeilijke dingen die me overvallen. Dat wil ik niet en ik ga er (vaak onmiddellijk) tussen zitten. Dat is gewoonte gedrag. Heel normaal in mijn dagelijks leven. Ik ben degene die ervaart, ik ben degene die bezig is, ik ben degene die wel of niet iets wil. Ook al is er niets aan te veranderen, IK wil het anders.

Kan ik in innerlijke stilte er zijn en er alles laten zijn? Op het moment dat ik denk ik kom er wel ben ik alweer bezig met de toekomst. Ja ik weet het , ik ontkom er niet aan het is gewoontegedrag maar op het moment dat ik het opmerk is er alweer iets gebeurd en zou ik alweer in stilte kunnen zijn. Zien hoe het werkt zonder afkeuring van mezelf want ook dan ben ik alweer met mezelf bezig. Maar ik wil me er zo graag van bewust zijn. Tja en daar is die eigenwilligheid alweer. En daarvan ben ik me het volgende moment alweer bewust. Of helemaal niet natuurlijk ☺

 Begrijp me goed ik heb het er niet over dat ik in het dagelijks leven niet gewoon allerlei dingen zou kunnen doen of bewerkstelligen. Dat zou een misverstand zijn. Het gaat om opmerken, om bewustzijn.

Mijn conclusie op dit moment is dat het geluk dat ik me voorstel en zoals gelukkig zijn over het algemeen wordt gezien als een staat van 'blijdschap' altijd moment opnamen zijn.  Maar hoe verder ik doordring in aandacht en bewust leven met alles wat er is, is er een ander soort geluk dat altijd aanwezig zou kunnen zijn. Een geluk dat meer naar tevredenheid neigt maar dat het gelijkertijd overstijgt.  Dat wat me overvalt. Dat valt als een stille deken over me heen. Dat gaat niet meer over MIJN geluk. Dat gaat over wat er IS. Maar daarvoor is het nodig er niet zelf tussen te gaan zitten. Wat dat ZELF dan ook maar zou kunnen zijn. Dat uitvinden is een hele weg om te gaan. Een weg van aandachtig bewustzijn.

In het Boeddhisme en Krisjnamurti zeggen: het zelf bestaat niet (zoals wij denken dat het bestaat voeg ik er even aan toe). Om dat de juiste plek te geven, is niet eenvoudig maar ik weet wel dat alle  ideeën over het zelf en het ik die we gecreëerd hebben ons werkelijke geluk in de weg staan. 

Misschien dat gedichtje nog eens lezen.

Al zoveel levens zocht ik naar jou die

vrede bent, geslagen en verstoten

ging ik naar  jou op weg. Al zoveel levens

zocht ik naar jou die liefde bent, want wat wij

liefde noemden, het vloeide telkens weg.

Ik zag de diepe dalen, verdwaalde in het woud,

verdronk in duister water, greep rond in zelfbehoud

Ik riep om hulp, maar woorden, zij keerden leeg terug.

Toch wist ik in die diepten, dat er ook hoogten zijn en

in de kringloop van de tijd, klom ik er steeds weer uit,

Totdat ik stil aandachtig, ging zitten op mijn plek en keek

naar alle dingen die ik  niet had ontdekt.

De koele maan van wijsheid, keek neer terwijl ik zat,

vertelde van de leegte, waardoor dit alles was.

Het duister gaf de ruimte, liet 1000 dingen zien

die ik toen aanschouwde vol van verwondering.

Ik hoefde niet te grijpen en houden wat ik had

Het mocht er alles wezen, zoals het werkelijk was.

Zo wandel ik nu verder en weet,

 in alles wat ik zie

in alles wat ik hoor en voel,

in alles wat ik ben en

alles wat de wereld is

daar heb ik jou ontdekt,

Misschien hebben  jullie nog meer mooie opmerkingen om over na te denken.