Mijn eigen wijze

 

In de wereld is al genoeg kommer en kwel dus willen we liever in een warm bad liggen en niets horen over ellende en zeker niet over onze eigen ellende. De ellende van alles waar we weerstand tegen hebben. Mezelf onderogen zien en weten dat ik tekort schiet in zoveel dingen.Onder het mom van vriendelijkheid is het hart boos op alles wat tegen werkt. De ellende van destructieve emoties.

Ellende kan pas overwonnen worden als het wordt gezien. Ik wil  niet anders dan realistisch naar alle problemen kijken ook in mezelf omdat ik er dan misschien iets aan kan doen. De oplossingen komen niet uit de blauwehemel. Wij zijn de handjes en voetjes die het moeten doen en dat kan als we weten waar we aan moeten werken.

 Velen storten zich in een andere toekomstige imaginaire wereld. De onzekerheden van deze tijd, de ellende en narigheid doet vluchten naar een wereld waar we naar onderweg zouden zijn. Een wereld van liefde en vriendelijkheid waarin alle ellende is uitgebannen. Ze geloven daar heilig in. En soms kan een uitstapje heel behulpzaam zijn en misschien wel een mogelijkheid om te overleven in barre tijden.

Dat er veel dingen aan het veranderen zijn staat buiten kijf maar zolang de mens niet durft te kijken naar de totale situatie zoals die momenteel is maar alleen hoopt op een betere toekomst en niet leert te werken met de dagelijkse omstandigheden, durft te kijken naar het lijden dat er gewoon is voor onszelf en de medemens en niet in staat is door het te herkennen en erkennen er een andere wending aan te geven, blijft het toekomstbeeld een imaginaire wereld waarin alles wat niet in het eigen straatje van pas komt  wordt afgewezen en er nog meer tweedracht ontstaat want andermans ideeën  poets je niet zomaar weg. En het is de vraag of dat altijd nodig is.Welliswaar begrijpelijk dat we dat zouden willen, want van de realiteit word je niet altijd blij.  Maar zo werkt het niet.

Ik blijf liever met beide beentje op de grond staan en zie het verscnrikkelijke lijden dat zich overal in de wereld en in ieders leven persoonlijk voor kan doen. Ik kan mijn ogen niet sluiten voor alle beelden die binnen komen het geeft me de motivatie mijn mededogen te versterken. Aan dat lijden wil ik erkenning geven en doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt om tranen te drogen en er te zijn waar mogelijk. Al is het maar een druppel op een gloeiende plaat. Ik zal het zien en ervoor open staan.