Niet te bevatten, altijd anders

 Ik laat mijn overdenkingen weer eens de vrije loop en krijg  voor mijzelf steeds meer helderheid over  datgene wat voor mij spiritualiteit is.

 Dat heeft niets te maken met geloven in, vertrouwen hebben in iets of iemand of een religie, het zoeken van zekerheden of waarheden en meer van zulk soort dingen.  Integendeel, dat is het voor mij  niet meer.

Door de eeuwen heen is er zoveel door ons mensen bedacht om in de onzekerheden van het bestaan enige houvast te vinden. Dat heeft geleid tot het ontstaan van allerlei religies en tradities die vaak suggereren de waarheid te kennen en zij hanteren allemaal een bepaalde methode waarmee je je zou kunnen verbinden om meer grip te krijgen op dingen waar we eigenlijk geen grip op kunnen hebben en ook nooit grip op zullen krijgen. Dogma's, mythologische verhalen en rituelen helpen om een beeld op te roepen van iets dat geen beeld heeft en onkenbaar is. In ieder werelddeel verschillende tradities en onderbouwingen van dat wat men voor waarheid houdt. Natuurlijk zitten in al die vormen  overeenkomsten en ergens zullen ze raken aan datgeen wat onzegbaar is. Het mysterie waarnaar we op zoek zijn en dat we willen kennen . Maar door onze menselijke beperkingen krijgt het vele interpretaties die alszodanig vastgezet worden maar niet meer zijn dan een benaderingen en  een flauw aftreksel  van een ongekende werkelijkheid.

Waar het voor mij om gaat is bewustzijn. Slechts het bewuste universele leven kan zich van het persoonlijke leven bewust worden.  En dat is in potentie in ieder van ons aanwezig.

Want wat is de essentie van leven? Waar kont het vandaan en waar gaat het heen? 

We kunnen denken dat we in de wetenschap al heel ver zijn en heel veel weten.  Afzonderlijke lichaamsdelen kunnen gereproduceerd worden. Het universum onderzocht en bekeken tot op miljarden lichtjaren maar wat is het leven zelf. Is dat niet het grote mysterie? Is het leven alszodanig in het moeilijk te doorgronden bewustzijn gehuisvest e en/of omgekeerd?

Om kort te gaan, we weten niets. 

Hier en daar worden misschien tipjes van een sluier opgelicht en wordt een klein stukje werkelijkheid zichtbaar, voelbaar en ervaarbaar en dringt door in het vewustzijn  van degene die dat ervaren als niet te verwoorden. En dan nog... wat weten we dan? Geeft dat houvast? Kun je dan denken dat je het weet. Want daarna gaat het leven gewoon verder in al zijn dualiteiten, al is het  na zo'n ervaring nooit meer hetzelfde

Spiritualiteit en alles daaromtrent zou ik een vangnet willen noemen. Alle tradities alle religieuze stromingen alle investeringen die we in spiritualiteit doen, is dat inderdaad een vangnet voor onze onzekerheden?  De werdelijkheid en de essentie van wat leven is, kennen we niet. Maakt spiritualiteit het leven voor velen wat draaglijker en geeft het een richting aan waarin we ons willen bewegen? Een goede richting, heilzaam. Een weg waarop jezelf tot je recht kunt komen en anderen probeert lief te hebben of een weg van mededogen te volgen om wat voor reden dan ook. 

Behulpzaam kan het voor velen zijn je te richten tot een  alwetende god, goden, dieties en rituelen

Ikzelf  kom steeds meer tot de conclusie dat het allemaal methoden zijn die ons worden aangereikt om te komen tot een leven waar geluk nooit volledig realiseerbaar is. Een leven waarin het erom gaat je weg te vinden in alle onzekerheden en niet weten. Een middenweg in dualiteiten.

Die methoden vind ik terug in de mystieke tradities, in de christelijke traditie, in de joodse traditie, de mystieke soefi en vele andere tradities de bases die tegenwoordig ook door enkelingen wordt gebruikt om hun persoonlijke weg te delen met anderen. Eigenlijk voor elk wat wils. Want er is niet een mens gelijk aan de ander en we hebben allemaal iets anders nodig. En als ik dan in die tradities duik kom ik steeds weer uit bij het vangnet de manier waarop ik de weg naar binnen kan gaan totaan 

NIET WETEN 

Omdat ik dat steeds helderder krijg is het niet meer zo moeilijk om overal herkenning in te vinden. En toch te zien dat iedere methode anders is. Niets is hetzelde en dat is goed.

Voor mij voelt de christelijke traditie als een pad van liefde waarin alles gericht wordt naar de ziel het hoogste haalbare  binnenste. En een vertrouwen in Christus. Maar als ik verder lees in de klassieke geschriften van Johannes van het Kruis, Theresa van Avila en Meister Eckhart kom ik in de mystiek een stapje verder door een zelfonderzoek tot in het onkenbare zelfbewustzijn, zoals Theresa bijvoorbeeld dat in haar boek De Innerlijke Burcht beschrijft.

In het Tibetaans Boeddhisme  is het een weg van studie, meditatie en zelfverwerkelijking ook een weg naar binnen tot aan het begrip van De Leegte . Kort door de bocht: de filosofie van afhankelijk ontstaan. Een weg die je je  eigen kunt maken in je diepe bewustzijn. Ook dat is een hele weg om te gaan met andere methdieken dan in het christendom, tot aan het inzicht dat alle fenomenen leeg zijn van op zichzelf bestaan wat dan als het juist wordt beoefend meer kijk geeft op het functioneren van al het bestaande en de praktijk beoefening van liefdemededogen .

En overal kom ik dat vangnet tegen in alle methodieken . De mens kan daar steeds weer  toevlucht tot nemen onder moeilijke en goede omstandigheden. Tot goden tot Allah tot Christus tot God, tot moeder aarde enz.en dat zijn wel degelijk krachten die een rol spelen en veel steun kunnen bieden. Let wel: Het zit op die manier prachtig in elkaar maar het wordt een probleem als we de methodieken en de krachten die behulpzaam in ons leven kunnen zijn , gaan benoemen tot zelfstandige wetgevende instanties. 

 Uiteindelijk is het de kracht in en om onszelf die ons doet leven en beademt. Krachten die er zeker zijn. Maar in en door ons tot uitdrukking worden gebracht. Mrachten die positief maar helaas ook negatief gebruikt kunnen worden.

Maar wat het leven zelf is blijft voor mij een open vraag. Misschien is leven een eindeloos geheel van bewustzijn waar ieder mens een vonkje van is en ook dat is dan weer een mooi plaatje en niet meer dan dat want ik denk dat het ook dat niet is 😅

En de grootste openingen vind ik dan in niet weten en openstaan voor het begrip van afhankelijkheid van al het gemanifesteerde. Waar ikzelf ook een klein deeltje van ben. Altijd veranderlijk nooit hetzelfde, gelukkig, zoals alles wat vorm aan heeft genomen. 

Dat lost het mysterie niet op, Gelukkig. Het mag er gewoon allemaal zijn. In en met ons.

Wel ben ik blij met de enorme differentiatie van mogelijkheden om tot inzicht te kunnen komen. En als er werkelijk  inzicht zou zijn zou er ook geen geredetwist of ruzie meer zijn. 

Spiritualiteit is voor mij 

Leren open te staan en bewust leren werken met en in dit leven onder alle omstadigheden die zich daarin voordoen