Totaal ontoereikend

  schrijf ik in het vorige blogje  over een vangnet. 

Leuk gevonden misschien maar totaal ontoereikend voor dat waar geen woorden voor zijn. We plakken er ideeen en plaatjes op waar we een beeld bij kunnen maken zodat we het kunnen gebruiken. Een klein beetje hoevast aan iets waar we niets van weten. 

\Wat is dat ontastbare en ongrijpbare dat alles draaiende houdt, de essentie van het leven zelf, de krachten en kwaliteiten die manifesteren en vergaan. Weer opbloeien en verder gaan. Dat wat maakt dat een zaadje een boom wordt?.

Ja natuurlijk kunnen we dat heel wetenschappelijk benaderen maar dat zegt nog niets over de inherente krachten en kwaliteiten die een rol spelen en er op een of andere manier ingeprogrammeerd zijn. Dat is iets om heel diep op in te gaan en daardoor komen dan zoveel vragen naar boven. Evenals de zoektocht in het universum die ook geen einde kent.

Als we dat kleiner maken om het te (be)grijpen en vast te pakken kunnen we het God noemen en ons eraan vastklampen. De here zal voorzien.  Ik denk dat Jezus aan het kruis het wel begreep. Mijn god mijn god waarom hebt ge mij verlaten. Een totale overgave aan alles wat er is. Natuurlijk mijn eigen bewoordingen voor iets dat inderdaad ongrijpbaar is.

De Boeddha sprak over de onderlinge afhankelijkheid waardoor alles met elkaar verbonden is en leeg van op zichzelf bestaan. Ook daarin schuilt totale overgave.

Het is niet dat plaatje wat we er altijd weer op proberen te plakken. De kwaliteiten en krachten zijn overal aanwezig het is aan ons om er het juiste gebruik van te maken en verantwoordelijkheid te dragen voor.... ja voor wat? 

Voor alles wat er is op basis van de eigen draagkracht en mogelijkheden.