Ik heb getwijfeld of ik dit blogje in mijn magazijn zou plaatsen of hier maar ik besloot het hier neer te zetten want het heeft voor mij alles te maken met spiritualiteit in het dagelijks leven. Voor mij is het dagelijks leven niets anders dan spiritualtiet want het dagelijks leven is de enige mogelijkheid om de eigen spiritualiteit en medemenselijkheid aan te spiegelen. Vandaar een blogje over het leven zoals ik zo vaak zeg met alles erop en eraan. Nou dat kwam ik dus echt vanmorgen tegen. Een vrouw die ik af en toe tegenkom nodigde mij uit op de koffie en daar ging ik dus van morgen naartoe.. Een vrouw van 60 jaar wiens benen geamputeerd zijn. Ruim 5 jaar leeft ze nu in een rolstoel . En dat zijn niet de enige problemen.
Nu zul je denken ach nee he, Dat kan ik er nu even niet bij hebben. Ik heb genoeg aan mijn eigen problemen. En daar heb je gelijk in en toch wil ik over haar schrijven omdat ik zoveel bewondering heb gekregen voor de manier waarop zij ermee omgaat.
Toen ik haar verhaal hoorde hoe zij de laatste tien jaar voortdurend van het een in het ander is gerold en daar een weg in zoekt en gaat. Natuurlijk zal ik je alle details besparen maar terwijl ze op dit moment weer door een volgend rouwproces gaat omdat haar broer plotseling is overleden, heb ik gezien hoe ze doorgaat. Op dit moment van rouw, leeft ze in een wereld die bijna een droom voor haar lijkt en ze het gevoel heeft dat het allemaal geen werkelijkheid is en toch gaat ze door. Ik moet wel, zegt ze dan. Maar hoe geweldig is dat, dat ze doorgaat met zoveel inspanning en geduld? In haar rolstoel door de kleine kamer rolt ze moeizaam met een kopje wisselend in de ene en andere hand om beurt de wielen van haar stoel een kleine slag draaiend links rechts zonder uit koers te raken naar de keuken waar ze me een heerlijk kopje koffie inschenkt. De volgende keer mag ik het zelf doen maar nu wil ze me gastvrij ontvangen.
Zij doet alles wat voor mij zo normaal is en zonder dat ik er ook maar een moment bij nadenk in volle aandacht want wanneer ze een kleine handeling mist gaat het niet meer zoals het zou moeten gaan om bijvoorbeeld van de ene rolstoel in de andere elektrische stoel te komen en alle spulletjes die ze wil gebruiken bij elkaar te vinden en te organiseren.
Ik realiseer me dat niets normaal is en dat het geweldig is als je zonder problemen bij de schakelaar van de lamp kunt komen om hem 's avonds aan te doen en de vergrendeling op de deur. Dat ik naar de kraan kan lopen om een kopje water te drinken en eten kan koken wat ik helemaal niet zo graag doe.
Wat vind ik haar een kei.
Wat heb ik nog veel te leren. Niets is vanzelfsprekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten