We wandelden vanmorgen naar de apotheek. Even een receptje ophalen. Een klein wandelingetje. Het was niet heet en droog. We lopen dan door een straatje met prachtige grote huizen tussen wat oudere eengezinswoningen. Altijd een feest om rond te kijken. In een beekje dat langs de huizen loopt heb ik ooit prachtige weidebeekjuffertjes gefotografeerd maar nu was er niets te bekennen.
Dan spelen er tijdens de wandeling gedachten door mijn hoofd en deze keer waren het asosiaties met een stoepje met meerdere treden dat voor de ingang van enkele huizen lag. Ze deden me denken aan mijn kindertijd.
(Op het stoepje voor de deur met een ouder buurmeisje)
Toen woonden we ook in zo'n huis met een stoepje voor de deur. Ik was nog geen twaalf toen ik naar de ULO ging en moest nog 12 worden. Vanuit school fietste ik naar Arnhem zuid waar mijn moeder samen met haar zus in haar huis achter de naaimachine zat. Ze hadden een ateliertje gestart. Het was hard werken. Na de lunch, meestal voordat mijn moeder weer met de bus naar huis ging, vertrok ik ook weer op het fietsje naar ons eigen huis in Noord. Ik was dan eerder thuis dan zij en soms vroeg ze: El wil jij dan alvast de aardappels schillen?"
Wat baalde ik dan en wat een lang gezicht trok ik altijd in de puberteit als ze me iets vroeg te doen. En dat deed ze maar heel weinig. Ik werd behoorlijk verwend. Maar soms moest ik dan ritsen halen bijvoorbeeld. Ook zo erg. Kon ik weer die brug over om ritsen te halen bij de groothandel. En ik maar denken dat ik een lief kind was.
Als ik er nu aan terugdenk zou ik me alsnog gaan zitten schamen, maar gedane zaken nemen geen keer. Maar het is me nu wel duidelijk dat er veel weerstanden in me aanwezig waren en die zijn niet zomaar verdwenen. Jarenlang heb ik gedacht dat ik een lief kind moest zijn en dat ook was. Maar wat voor een zelfbeeld is dat? Klopt het met de werkelijkheid.? En hoe zit dat nu na zoveel tientalle jaren.
De nare trekjes in onszelf zijn lastig onder ogen te zien en misschien juist daarom komen die trekjes makkelijk naar boven. Het zijn onbewuste gewoonte reacties geworden die zich in tientlle jaren hebben opgebouwd. Vooral al die weerstanden, weerstanden het ongeduld en de onvriendelijkheid. Ook al denken we dat we daar wars van zijn want zo moeilijk is het om de eigen naakte werkelijkheid onder ogen te zien.
Ik ben nu op een leeftijd dat ik daar gelukkig naar durf te kijken en en ook de vele oefeningen in opmerkzaamheid waren heel behulpzaam om te leren erkennen waar en wanneer het onaangename gedrag weer opspeelt. Ik heb er minder moeite mee en weet nu dat ik aardig uit mijn slof kan schieten. Vaak geen geduld op kan brengen en ik kijk ernaar zonder mezelf te veroordelen want daar schiet ik al helemaal niets mee op. Het zou me in een depressie helpen en dat is nergens voor nodig. maar met het herkennen en erkennen kan ik me ook voornemen het een volgend keer anders te doen.
De enige plek waar verandering en verbetering mogelijk is, is in onszelf en nergens anders. In aandacht kijken naar al hetgeen dat zich in werkelijkheid in me afspeelt.. in een ieder van ons persoonlijk. En iedere keer als ik weer in de valkuil stap er weer uitklauteren. Me voornemen het de volgende keer anders en hopelijk beter te doen.
Er is niets wat niet veranderd kan worden.
We kunnen niet de hele wereld plaveien maar we kunnen wel schoenen aantrekken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten