Ik weet dat ik ze heb

 Daar gebeurd het plotseling weer. Die irritatie. Het kan zomaar naar boven komen. Waar bemoeien ze zich mee? Zo heb ik het helemaal niet bedoeld. 

Het gaat soms over heel kleine dingen. Iets dat me niet zint. Waarom reageert een bepaalde persoon altijd op een manier die mij raakt? En waarom ben ik dan geïrriteerd. En dan moet ik ook nog oppassen dat die irritatie niet over gaat in boosheid en zelfs kan ik een hekel krijgen aan iemand. Waarom waarom waarom? 

Vaak heb ik er zelf last van en als ik vind dat ik er last van heb blijf ik er nog langer in zitten. 

Of stel ik de verkeerde vragen want de waarom vraag wordt meestal naar buiten geprojecteerd. En ik weet toch wel dat ik er alleen zelf maar iets mee kan doen. Misschien moet ik me eens afvragen waardoor. Wat zorgt ervoor dat ik zo geirriteerd ben waardoor ga ik zo op mijn achterste benen staan. Waardoor laat ik me meeslepen in een gevoel dat zo subjectief is en misschien niet eens op de werkelijkheid van een ander berust. Misschien kan ik het verstoppen voor de buitenwereld maar intussen krijg ik het van binnen steeds warmer. En wat nog vervelender is ik wil erop reageren en de ander afkatten. En dan het vervolg van al die reactiepatroenen zoals: Ik hoef toch niet over me heen te laten lopen.  Maar nee als ik hatelijk reageer dan ben ik geen aardig mens meer.

 Calm down, Hou nou toch eens op met al dat geneuzel.  verstop het maar liever.  Verstoppen hoezo verstoppen?

Okee het zakt al een beetje en nog even mijn zinnen verzetten en dan denk ik er niet meer aan. 

En de volgende keer popt het gewoon weer op onder andere omstandigheden. Ik blijf in een kringetje om mijzelf draaien. Die ander kan ik niet veranderen maar wel de manier waarop ik ermee omga. 

Waardoor? Ik doe het zelf, ben zelf geïrriteerd dus door mijzelf raak ik uit evenwicht niet door die ander en IK moet oppassen dat IK niet doorsla.  Inderdaad IK draai altijd in kringetjes om mijzelf heen en denk dat anderen over mijn grenzen gaan. Egocentrisme noemen ze dat. Het draait allemaal om mijzelf. Leven vanuit alles wat IK denk en doe.  Goed of fout IK bedenk heeeeel veel. Dat bedenk ik allemaal en ik  denk ook dat ik er iets aan moet doen. 

En misschien hoef ik er gewoon helemaal niets aan te doen. Ik kan ook gewoon opmerken en het laten voor wat het is. Alleen maar opmerken.  Want iedere keer popt het op en zakt weer weg. Het komt en gaat maar door het draaien om mijzelf, door mijn egocentrisme maak ik er meer van dan het is. Soms maak ik er zoveel van dat het onoverkomelijk lijkt te zijn. en toch gaat alles voorbij, ooit. Het zijn wolkjes die aan de hemel verschijnen en ook weer verdwijnen.  Als ik zie dat de irritatie alleen maar in mijzelf zit en nergens anders als ik daar goed op let en dieper adem haal. Ja door het  omarmen en aandachtig naar wolkjes te kijken, bedenk ik dat het er  mag zijn. Weerstand is zinloos en verergerd mij aandacht voor een wolkje. Het mag er  allemaal zijn maar ik hoef er niet in mee te gaan. Adem in en blijf in mijn eigen zelf, adem uit en de wolkjes lossen op, Adem in en ik ben thuis adem uit en wolkjes verdwijnen. Weten dat het gewoon komt en gaat. 

Al die emoties ze zijn er gewoon.  Maar ik hoef me er niet aan vast te klampen want ze komen en gaan.  Het iseigenlijk heel mooi om ze allemaal tegen te kunnen  komen. Daar ben ik mens voor dat is mijn hele potentieel waar ik mee werken kan.  Ik geef ze even aandacht en dan mag het zich als een wolkje aan de hemel oplossen. Ik weet dat ik ze heb maar ik ben ze niet.