Lijden en de ruimte die ik ben

 Ik las:

 Typisch eigenlijk/ we praten.over pijn, we denken er over, we zeggen ook dat we er alles van afweten; maar de werkelijke pijn die je aan den lijve ondervindt is toch nog iets anders: Er_jseen groot verschil tussen praten over lijden en het lijden ervaren. Dat maakt mediteren op het lijden zo belangrijk

Gelek Rimpoche.

Dat zet mij op de gedachten dat het nodig is het eigen lijden eerst serieus te leren nemen. Zo merkte Izerina ook  al op dat het nodig is om er daarna op een goede manier  mee om te leren gaan. Maar wat is dat dan en hoe doe je dat dan 'er goed mee omgaan' ?

Er IS lijden maar er is ook een weg uit jet lijden om er uiteindelijk vrij van  te zijn volgens de Boeddha. Is dat mogelijk? Het is zijn eigen ervaring zegt hij en het kan ook jouw eigen ervaring worden. Hij geeft ook aan en vertelt hoe je zover kunt komen en hoe je dat moet aanpakken. Volkomen vrij zijn. En wat houdt dat dan in? Volkomen vrij zijn. Het lijkt bijna een sprookje in deze dualistische samsarische wereld

Het is bijna onvoorstelbaar die levensweg die ik gaan kan. Een levensweg van de eigen ervaring, MIJN ervaring en en dan heel langzamerhand opmerken dat het  het toch niet zo onwaarschijnlijk is als jk eerst dacht. Geen weg van onverschilligheid zoals ik in het begin veronderstelde. Dacht dat dat de enige manier was om geen lijden te ervaren wanneer ik in moeilijke omstandigheden verkeerde, integendeel. Een weg die juist alles wat er is uitzonderlijk serieus neemt, Ddorleeft, erbnij stilstaat, overdenkt en focust. Leren mezelf  niet te verliezen in allerlei nevenverschijnselen die steeds aandacht vragen en oppoppen op de onmogelijkste momenten  maar uitgaat van de eigen mogelijkheden. Mijn eigen bewustijn en de inhoudelijkheid ervan  leren kennen en herkennen.  De ruimte die ik ben, die ik in me heb. 

 Maar Ik moet wel eerst weten waar ik aan lijd. Veel lijden wordt nauwelijks opgemerkt en er wordt, omdat het niet wordt opgemerkt overheen gewalst om nog maar niet eens te spreken over alles dat weg gerelativeerd wordt. Nee hoor, niks aan de hand. Er zijn zoveel leuke dingen waar ik wel van geniet. En intussen bnlijf ik met frustraties zitten die niet zomaar verdwijnen en die gaan opspelen bij het ouder worden. omdat ik niet meer zo uit de voeten kan of weg kan lopen van mijn eigen ellende en probleempjes die dan vaak groter worden.   

Durf ik mezelf in de ogen te kijken. Durf ik in de vrije ruimte die ik in wezen ben te staan. Wil ik er tijd aan besteden me daarmee uit een te zetten?. Dat is een hele uitdaging. Niet van de ene op de andere dag te realiseren. En is er dan op een gegeven  moment geen pijn meer? Jawel;, natuurlijk wel maar heel langzamerhand leer ik er anders naar kijken. Veranderd de ervaring. Komt er ruimte in de geobsedeerdheid. Leer ik ervaren dat er meer ruimte in mij aanwezig is dan ik ooit kon vermoeden, 

Maar ik moet wel eerst leren herkennen waar ik die ruimte iedere keer weer mee vul. Zien dat ik  relativeer en ermee blijf zitten. De problemen en pijn  waar ik steeds  weer in terugval. Waar ik uit de vrije ruimte stap die ik ben en me weer koker in de  gewoonte patronen waar ik jarenlang in heb vastgezeten. 

Maar nu weet ik het zeker. Het is mijn eigen ervaring. Er is een weg naar de volkomen vrijheid en het leven met alles erop en eraan vanuit de ruimte die ik ben. 

De dingen die op me af komen en overkomen daaraan kan ik niets veranderen, Wel hoe ik er mee om wil gaan. 

Geen streven maar opmerken. 

Happines is the way.

Het voorjaar komt eraan