Plotseling komt het heel dicht bij. Ik zit te mediteren en voel de nabnijheid van alles wat me kan overkomen bij het ouuder worden, Dingen waar ik over mediteer en ook over nadenk omdat ik er op een realistische manier mee om wil leren gaan enik ervaar op dit moment waardoor het komt dat ik nu weer meer last van mijn darmen heb want het valt samen met wat ik in een moment voel en ervaar. Die indringende ervaring rolt in een moment over me heen en ik ben banger dan ik ooit had kunnen bedenken.
Ik denk namelijk dat ik het allemaal een beetje begrepen heb en me voor kan stellen hoe het is om met ouderdom en dood om te gaan. En ik ervaar dat ik op dit moment door erover na te denken en op te mediteren daar goed mee om kan gaan in het dagelijks leven met alle ups en downs.
En dan plotseling dat gevoel vanuit mijn buik dat het hele leven over lijkt te nemen. Ik weet helemaal niets en dat is waar de angst zit, Als ik er werkelijk voor kom te staan, zal dat heel anders zijn dan alles wat ik kan bedenken en denk te weten. Alles wat ik bedacht heb en waarop ik dacht me ingeleefd te hebben zodat ik ermee om zou kunnen gaan als het ooit zover zou komen- ook alweer zo n vorm van stiekum zekerheid inbouwen waar geen enkele zekerheid is- het is alleen maar bedacht in die grijze brei.
Niet die meditaties en overdenkingen geven me buikpijn maar de werkelijkheid die ik nog niet bewust ervaren heb en dan plotseling in een moment binnen komt en dan popt de twijfel en angst op die bij die onwetendjheid en onzekerheid hoort die ik denk te kunnen leren kennen door meditatie. Nee dat soort leren kennen bestaat dus niet. Het kan hooguit op het moment even naar boven komen maar uiteindelijk moet ik het in de werkelijkheid van de tijd leren kennen en ervaren. In die werkelijkheid van de realiteit kan het ervaren worden.
Doordat het nu onverwacht even boven komt en de angst te proeven ist dan is er werkelijk een moment van eenervaring dat is wat ik voel, dat is de pijn in mijn buik op dat moment. Die ervaring is iets dat niets met het bedenken te maken heeft.
Het is goed me de onzekerheid van het afhankelijk bestaan te realiseren voor zover ik daar iets van begrijp of het kan overzien en dan toevlucht nemen. Er laten zijn wat er is. . Alle mogelijkheden die in mijzelf in onderlinge afhankelijhkgheid aanwezig zijn gebruiken. Of ik dat ook zal kunnen gebruiken als het er werkelijk op aan komt? Hopelijk helpen me dan het oproepen van de bewust aangeleerde heilzame gewoontepatronen van het toevlucht nemen, de overgave, het loslaten die rust en ruimte kunnen geven en de lessen die ik me zoveel mogelijk eigen heb gemaakt Maar zeker ben je daar nooit van. Niets is zeker.
Het is bekend dat Mystici in de laatste fases van hun leven soms gingen twijfelen. Heel even voelde ik wat dat aan onzekerheid en angst oproept. Nu zit ik weer in het denken want ervaringsmomenten zijn niet te beschrijven op hetzelfde moment, En daarna is het te verwoorden maar dan is dat gevoel alweer heel iets anders en bedenkbaarder.
Ik had wel bedacht dat ik in een deuk zou kunnen schieten bij de onzekerheden van het leven. Ook al had ik het vaak bedacht, het denken is echt een andere ebeweging dan het ervaren.In de eraring zit de werkelijke pijn. De werkelijhkheidvnan het ongrijpbare en de onzekerheid van het totale leven. Het te aanvaarden en dan in rust en in het midden te kunnen blijven dat kun je alleen maar oefenen en hopelijk popt er dan een goed te gebruiken gewoonte op als het noodzakelijk is tijdens de ervaring van de onwetendheid en dood. Goed om te beoefenen, te bedenken en op te mediteren maar als het in de werkelijkheid ervaren wordt en het diepste voelen wordt aangeraakt dan .... ?
We zullen het allemaal ooit ervaren.
