Rode draad

 Mijn vroegere oude buurvrouw zei dat ze niets met god had. Wel net Jezus. 

'Welke vader laat zijn zoon nou aan het kruis sterven' zei ze dan. 

Ja dat klopt toch niet. Daar kan je als mens toch niet zoveel goeds over zeggen. Dat idee van haar begrijp ik wel. Ik heb in eerste instantie op een gegeven moment zo' n menselijk beeld van god maar vaarwel gezegd. Dat kan nooit kloppen. Je kunt er nog zoveel wereldzonden en boetedoeningen van ons mensen opplakken maar je zoon is je heilig als mens. Die offer je niet. Dat is onmenselijk. Daar kan voor nij geen geloof tegenop. Ook Abraham werd door die zelfde god ervan weerhouden zijn zoon te offeren. Rare verhalen als ik het zo op een rijtje zet. 

Dus bedacht ik voor mezelf een meer abstract beeld van god waardoor ook het hele verhaal dat Jezus moest sterven voor mijn zonden op losse schroeven kwam te staan. Pfff gelukkig maar dacht ik Maar het bleef batuurlijk mijn invulling en ook dat is niet echt abstract te noemen want ik merkte dat er daardoor weer allerlei andere invullingen ontstonden. Het godsidee zou een soort energie een kracht kunnen zijn die... ja wat? Een bron die alle touwtjes in handen had en de regie kwijtraakte? Waaraan ik vragen kon stellen maar nooit antwoorden kreeg die steekhoudend genoeg waren omdat ik er vaak niets van begrijp en ook niets van weet terwijl de ondervraagde alwetend is dus wel alles zou weten maar het mij niet vertelt of rechtstreeks duidelijk kan maken. En dat moet ik dan maar accepteren?I ets of iemand die ik dankbaar zou moeten zijn? Iets waar ik me in het luchtledige aan vast kan grijpen bij problemen?

Was het dat wat ik wilde, me vastgrijpen, zekerheid zoeken , een vangnet voor angsten over dit bestaan? Alle zekerheden vallen weg in een wereld vol negativiteiten oorlogen rampen en ellende, toch?. Ik kan me wel altijd proberen positief op te stellen zolang het me maar niet aan de botten komt. Maar wat als ik zelf middenin in de ellende kom te zitten? Kan ik dan ook positief en blij blijven? Ik vermoed van niet. Dan zoek ik naar oplossingen zekerheid en vooral hulp. Ook de zingeving aan het leven komt op het spel te staan als mijn godstwijfel zo groot wortdt. 

Al dit soort overdenkingen zijn niet zo vreemd ik kom ze ook bij veschillende filosofische denkers tegen die worstelen met het loslaten of zelfs dood verklaren van een god. Ze worstelen met de weg naar de vrijheid en vervallen dan weer in de emoties die de vrijheden die ze voor zichzelf bedenken met zich meebrengen en die dus ook geen vrijheid schijnen te geven. 

Of ben ik nieuwsgierig en wil ik een betere soort logica ontdekken waar ik wel mee uit de voeten kan. 

Ik dacht Dat is een goed punt om mee te beginnen. Laat ik dat totale godsidee waar ik me vroeger aan vast kon grijpen maar eens proberen los te laten. Niemand of niet iets buiten mijzelf die ik wat kan kwalijk nemen maar dus ook niets kan vragen. Bidden om dit of dat is er niet meer bij. Niet iets om op terug te vallen. Staan in het luchtledige. Alsof ik zonder moederschip in het universum aanwezig ben met alle anderen om mij heen. Niet zoveel anders dan ik bij verschillende filosofen lees vaak in de hoop op vrijheid  waar meerdere mensen gevoelig voor zijn. 

Dat was toch wel schrikken. Ook al had ik niet zo'n vastomlijnd godsbeeld meer, het is totaal iets anders om bewust in de ruimte te gaan staan en die weg tot op dat punt gingbij mij zeker niet over één nacht ijs. Ik deed er jaren over met iedere keer nieuwe ontdekkingen. Steeds weer opmerken dat ik invullingen zocht en nog steed merk ik dat ik op mijn eigen manier weerop andere in vullingen terugval die ik, wanneer ik ze nu opmerk weer los laat . 

Zoeken naar een soort vangnet zonder enige zekerheid onder mijn voeten. Wetend dat het vangnet dat ik nu gebruik niet meer is maar ook niet minder dan dat. Want dat is wat ik in vele tradities zie gebeuren. Er komt een ander soort vangnet voor in de plaats dat door menifeen als waarheid wordt vastgezet ook al is dat in die bepaalde traditie  niet de bedoeling en wordt dat ook steeds weer duidelijk gemaakt/\. Daarover wil ik dan heel voorzichtig wil zijn zodat ik het zelf ook niet vast zet tot een volgend soort verheven beeld. Ik wil me bewust maken dat alle ideeen daarover als symbolen bedoeld zijn voor werkzame krachten en kwaliteiten waarop het functioneren van het leven op zich en het hele universum berust.  

Steeds een stapje dichter bij mijn eigen verantwoordelijkheid wetend dat ik zelf invulling aan mijn leven moet geven, De zingeving aan het bestaan hier zonder vastomlijnde ideeen over een beloning want ik ben tot de conclusie gekomen dat veel tradities drijven op de belofte van een hiernamaals en het komt wel goed als je je best doet. Alle invullingen over toekomst en beloning of voortgang na de dood wil ik loslaten en ze hooguit gebruiken om een richting te geven aan dit leven. 

Dat is het punt waar ik nu sta. Niet meer dan dat ikzelf de volle verantwoordelijkheid voor het leven heb dat ik leid. De struktuur van een opbouw zit diep in mijzelf als een levende ervaring verankerd. Daar waar ikzelf de verantwoording draag voor alles en dat ook wil en durf te aanvaarden. Van waaruit ik besta. Het leven zelf. Steeds weer een middelpint zoekend in de hectiek die het leven soms lijkt te zijn, waardoor er structuur ontstaat voor beoefeningen, meditatie en overdenking. Door stil te worden en naar mijn diepste bewogenheid te luisteren en steeds weer in mijn stille middelpunt terug te keren. Stilte die vol is van alles wat er altijd is en niet de stilte van geen geluid of niet denken. De rust van observeren zonder een pratertje in het nhoofd. . 

Ook luisteren en lezen over verhalen die geen waarheid hoeven te zijn als zodanig maar die een weg wijzen naar dat middelpunt van waaruit ik wil leven. Steeds meer kwam ik tot de ontdekking hoe die verhalen, die vaak zo onbegrijpelijk zijn een struktuur kunnen geven wanneer je erop reflekteert.

Die verhalen zijn te vinden als ik ernaar wil luisteren met een open mind zonder vooraf ingenomen ideeën en bedenksels zoals ik dat deed over die vader zoon verhalen in het begin van dit artikel. Het zijn mythologische verhalen die bijzonder worden als ik ze op een bepaalde manier op mezelf betrek en leer zien wat het me over mezelf te vertellen heeft. De herkenning en de strukturen weten te vinden die als een rode draad door alles heenloopt wat er in zo'n verhaal gebeurd . Het verdriet , de vreugde en alle emotieties die in ieders leven een rol spelen. Dat allemaal leren herkennen in mijzelf omdat ik als mens dezelfde strukteren bevat als alle andere mensen ook al gebruik ik die nog zo uniek en op mijn eigen manier want dat maakt me tot wie ik ben.

In mezelf. zitten alle weerstanden tegen de erkenning van wat er werkelijk in mezelf aanwezig is. Dat wat ik niet wil aanvaarden van mezelf plaats ik zo makkelijk buiten mezelf terwijl alles wat ik zie hoor voel of denk alleen maar iets over mezelf vertelt En in mijzelf aanwezig is..

Alles wat ik zie hoor of denk, voel en ervaar dat ben ik zelf. De enige manier om ermee om te gaan is niet de vraag waarom overkomt het me maar wat loopt er als een rode draad door mijn leven en wat maakt dat ik er zo op reageer.