Wat zou het heerlijk zijn als ikwijs zou zijn . Maar dat ben ik van geen meter. Iedere keer denk ik weer: waarom houd je niet gewoon je mond dicht en luistert.
Nu lees ik weer over iemand die dat kennelijk wel kan en daar heb ik dan zoveel bewondering voor.
Vanmorgen een gesprekje met iemand die vertelde hoe ze reageerde wanneer ze zich aangevallen voelde. Dan wilde ze meteen niets meer met die persoon te maken hebben. Dan was het helemaal afgelopen en haar armen onderstreepte nog eens haar woorden.
En hoe reageer ik dan. ik probeer mijn zienswijze uit te legggen en doe daar dan ook nog eens een schepje bovenop door te zeggen dat door zo'n houding alle probnlemen en oorlogen in de wereld komen. Dat er ook gepraat kan worden enz.
Zo moeilijk om niet te reageren maar gewoon binnen te laten komen en dan werkelijk zinvol vanuit mezelf te praten in plaats van al die reactie[atronen.
Ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan. Waarom doe ik dat.. Ja ik weet het. Dat zijn van die gewoontepatronen van die valkuilen wwaar ik steeds weer intrap. Het zet geen zoden aan de dijk. Dus 99 keer vallen en 100 keer opstaan. De enige manier om andere gewoonten aan te leren. en de volgende keer hopelijk de juiste vraag te stellen.
Maar ja.... wat is de juiste vraag?
Waar gaat dit eigenlijk over?
Ook zoiets
Misschien over; Hoe maken we met elkaar een leefbare wereld zonder grote of kleine ellende. .
Meestal lukt het me met alleen "oh"te reageren
BeantwoordenVerwijderen