Het kan toch niet waar zijn dat mijn zicht van de ene op de andere dag zo achteruit is gegeaan.
Dat zit zo. Ik wilde even in de tweedehandswinkel gaan kijken naar een pot om een plant die te groot wordt in over te zetten en onderweg kwam ik een vriendin tegen die ik al langer niet gezien had met haar blinde geleide hond. . Dat was leuk en al babbelend liepen we samen verder op. Ik vroeg haar wat zij nou wel en niet zag en vertelde dat ik het gevoel had dat ik veel niet zag maar van andere dingen weer het gevoel had dat ik ze wel scherp zag.
Dat vult je hoofd dan in
Was haar deskundige opmerking. Ja zei ik dat kan wel kloppen want dat is inderdaad met veel zo.
Nu zit ik hier vanmorgen voor het raam naar buiten te kijken naar het prachtige zonlicht dat door de bomen speelt. Altijd weer een feest om te zien en ik probeer dan op allerlei manieren het pklaatje scherp te krijgen. Het lukt me niet. Ik word me bewust van het onscherpe beeld dat binnenkomt. Wat is heet toch een vreend fenomeen die macula. Het laat je van alles geloven en het is doorlopend zoeken naar wat ik nou wel precies zie en wat niet.
Soms vraag ik me ook af hoe het mogelijk is dat ik nog steeds schilder en fotografeer. Maar zolang ik het leuk vind ga ik door. En stuur ik de plaatjes de digitale wereld in wat dat blijft een bron van contacten wanneer je oud(er) bent. Ik heb er nou eenmaal plezier in zoals ik in het hele leven plezier heb en wil houden.
En ik zeg het maar weer
Met alles erop en eraan.. want het is ook een feest om daar bewust van te worden en dankbaar dat het me gegeven is er tot nog toe goed mee om te kunnen gaan.
Het leven is en blijft mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten