Ik gun het mezelf

 Ik doe het niet meer. 

Jarenlang ben ik regelmatig over mijn pijn en beroerdvoelgegrens heen gegaan omdat ik zo graag allerlei dingen wilde blijven doen. Vakanties, uitjes, boodschappen, bezoekjes cursessen en maar dorstiefelen.  Nu blijf ik thuis in rust en wacht tot het over is voor ik iets aanpak. Dat voelt voor mij zoveelbeter.

Gelukkig gaat het altijd wel over dat lastige en pijnlijke onderlijf  soms duurt het kort soms wat langer soms een dag of nog langer  maar als het even kan wacht ik het af, gewoon thuis op de bank  en soms  in rust op bed.

Alleen  al dat voornemen geeft meer rust. Vanmorgen  stond ik al klaar om verschillende boodschappen te doen  en  voelde al dat het nietgped zat. Ik had slecht geslapen en dat was ook al een voorteken. En het werd alleen maar erger. Dus nee ik ga even niet. De planning gaat niet door en moet aangepast worden. Zo heerlijk dat Fer daar geen problemen mee heeft want met boodschappen en ergens heen gaan  ben ik van hem afhankelijk.

Ik gun het mezelf om me aan mijn lijf aan te passen en daardoor ook rust te creëren in mijn geest zodat ik kan accepteren wat er is.  Mijn aandacht juist naar de pijn   toe brengen en er warme aandacht aan geven. Dan voel ik wat ik voel zonder er allerlei ideeën en gedachten op te plakken en dan is het draaglijker. 

Gelukkig wordt het nu al minder en kan ik vanmiddag wer gewoon zoomen zoals gepland.

En de opnieuw gestoffeerde stoel kwam gisteren. Daar ben ik heel blij mee.

Er bestaat geen onafhankelijkheid

 Ons flatje wordt steeds weer meer  van mijzelf.  Het is zo grappig om te ervaren hoedeze hele actie werkt op mijzelf en mijn omgeving. 

Natuurlijk wilden  we  heel graag naar Weningen. Ook al omdat  de hier naast liggenden wijk over een paar jaar een grote bouwput zal worden.  Dat zagen we allemaal niet zo zitten. Er komt veel dichter op ons dan wenselijk nog een flat te staan en de hele wijk ernaast  wordt  afgebroken op enkele huizen na e  er komen hoge appartementenflats voor in de plaats. Chter de wijk langs de Velperweg en Vreedenhoff.  Het ou kunnen dat al die plannen pas gerealiseerd gaan worden als ik er al niet meer ben maar dat zijn wel de vooruitzichten.  Gelukkig blijft aan de andere kant het uitzich op het naast gelegen park Sacré  Caeur gewoon bestaan. 

Al met al kan dat natuurlijk voor het niet snel verkopen van dit appartement een rol hebben gespeeld. We hadden van te voren gepland dat we niet langer dan 3 maanden in onzekerheid wilden blijven en  als het niet verkocht werd zouden we het uit de verkoop  halen.  We worden er niet jonger op en de energie wordt alleen maar minder voor zulke acties.  Inmiddels hebben we de adwertetie op funda voor de verkoop nu dus geannuleerd en is het  duidelijk dat we hier  blijven.

De fixatie op een kleiner appartement in een leuk klein stadje is dus verdwenen en de blik weer meer gericht op de dingen die we in ons eigen appartemant willen gaan doen. Gelukkig zijn we beiden makkelijk van omschakelen en dat begint zo langzamerhand weer goed binnen te komen met alle voordelen die er hier ook zeker aanwezig zijn.  

Wat meer ruimte, vooral om te schilderen en andere hobby's uit te oefenen, Leuke buren. En wie weet geeft de bouw hiernaast op den duur wat meer reuring in de uitkijk van ons raam. We kunnen de blik naar de rust van het park richten en naar de bouwomstandigheden die onherroepelijk over enkele jaren plaats gaat vinden, mocht ik dat halen. 

En natuurlijk, ja maar wat weten we nou zeker. ? Niets toch. En dat geld voor iedereen. Ook dat weet ik. 

Toch merk ik ook nu na mijn tachtigste dat die dingen steeds duidelijker een rol gaan spelen en meer onder mijn bereik gaan liggen. Gelukkig kan ik daar goed mee omgaan.  Ik wil zo wel honderd worden maar zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik alles meegemaakt wat er was en tot een goed einde kunnen brengen onder gunstige omstandigheden want ook dat is heel belangrijk en gewoon geluk hebben. Het is goed zo. 

Leuk is het ook dat mijn plantjes het weer beter gaan doen. Misschien vind je dat gek maar op een of andere manier zit er een verbinding tussen de aandacht die je aan dingen besteed en de objecten zelft.  Ik heb er de afgelopen maanden veel weggedaan en misschien daarmee ook de zorg en aandacht ervoor iets laten verslappen.  Nu ben ik weer volop bezig met alles her inrichten en verzorgen zodat ik het in mijn kleine omgeving naar mijn zin heb en dat is heerlijk. 

Deze bijvoorbeeld die al maanden alle blaadjes los begon te laten en  steeds kaler werd. Ik dacht, dat gaat hij niet halen. . Ik korte de wortels iets hier en daar wat in door ze weg  te knippen  en gooide er nieuwe grond erbij en waarachtig hij begint door te trekken. . Leuk toch. 
Minder leuk is dat ik nu plots kleinere lettertjes krijg en met geen mogelijkheid meer in mijn aangepaste formaat terugkom. 

En dan vabnmiddag komt de stoel die we opnieuw hebben laten bekleden terug.  Eerst zochten we naar een nieuwe stoel maar die we hebben wint het dik van alles wat we tot nu toe vonden en het was dus wel de moeite waard hem te laten bekleden. Ik hoop alleen maar dat het niet tegen zal vallen. We zullen het vanmiddag beleven.  Het gekke is dat alles door dat we zoveel minder in de kamer hadden staan verschoven is en er moest op de cintimeter terug geschoven worden omdat er anders niet meer genoeg ruiomte was voor de stoel die vanmiddag komt.  Er is ook werkelijk niets dat onafhankelijk van iets anders kan bestaan. Alles beeft met elkaar te maken of je het nu over plantjes, meubels of de wereld geschiedenis hgebt.  Ja echt er is niets dat geen oorzaak en gevolg heeft. 

Het is goed daar altijd bewust van te zijn. 

Er bestaat geen onafhankelijkheid.