De mens als brugfunctie

 Het is al zo bijzonder als we ons werkelijk diep van binnen bewust worden.

Jaja, wat dan?

 Nou me bewust worden dat ik als mens de verantwoordelijkheid heb een goed leven te eiden  en daardoor ook de ruimte kan creëren om  er voor anderen te kunnen zijn. 

Me betrokken weten bij al wat leeft. 

Die houding en dat bewustzijn is heel bijzonder. 

Hoe vaak heb ik dat nou dat ik daar werkelijk  bewust van ben?. 

Het meeste van mijn tijd wordt ik in beslag genomen door de gewone dagelijkse dingen. Niets mis mee hoor maar als ik me werkelijk doorleeft bewust ben van de eerste alinea's op een manier dat het als het ware in me geworteld aanwezig is. Je zou kunnen zeggen; opgeslagen in het lange termijn geheugen. Aanwezig onder alle bezigheden  als een soort gewoonte die ik me eigen heb gemaakt, zou ik me dan toch misschien hier en daar  anders, aangenamer, vriendelijker gaan gedragen?

Ik denk het wel. 

Een brugfunctie naar een betere wereld

Geluk vanuit rust en goede omstandigheden

 Regelmatig ben ik heerlijk aan het grasduinen in de duizenden fotootjes die ik ooit maakte. Hier en daar wat snijden en verbeteren en dan zet ik een en ander op Facebook of/en op instagram.  Evrnals wat ik bijna wekelijks schilder en waar ik een foto an maak.

De hoeveelheden foto's die ik altijd heb gemaakt nee, zopveel maak ik er nu  niet meer. Jaren geleden zat ik met mijn fototoestel op schoot in de bus en fotografeerde in de vakanties onderweg vanuit de bus en tijdens de wandelingen die we maakten in de steden die we bezochten met of zonder gids. 

De busreizen zitten er niet meer in voor mij en ook het fotograferen vanuit de auto lukt niet meer . Vroeger kon ik razendsnel reageren en componeren maar nu moet ik eerst het hele plaatje sacnnen in verband met de blinde fucuspunten in mijn ogen. Voor dat is gedaan is het onderwerp voorbijgevlogen/  dus ik heb daarvoor de moed opgegeven maar...

Nu heb ik die duizenden fotootjes en speel ermee. Haal herinneringen weer naar boven en ben bezig de foto's die ik maakte te bewerken zodat ze zo goed mogelijk tot hun recht komen. En niet te vergeten nu gooi ik  er steeds meer weg.  Dat is wel nodig want ik heb veel te veel bewaard. Wat een geluk dat ik met die digitale wereld om kan gaan en daar een groot deel van mijn plezier uit kan halen. 

Ik plaats hier niet zoveel fotoootjes  die ik wel op FB en Insta plaats. Dat vergt veel geheugen en ik heb geen zin mijn google opslagmogelijkheid  van 15 gig vol te laten lopen  door de foto's op het blog waar ik hoofdzakelijk op schrijf. dus reserveer ik de foto's  op die reclamevreters.  Het is leuk daar gemakzuchtige likejes op te krijgen en het idee te hebben dat er mensen zijn die net zo als ik kunnen genieten van dingen die ik mooi vind. 

Vanmiddag maakte ik een wandelingetje soor het park om bladeren te zoeken voor het werkstuk  van volgende week.

Ik ben zo benieuwd hoe dat uit gaat pakken. Nu ligge ze tussen oapier onder een paar zware boeken en straks is het de bedoeling ermee met verf etc.  te gaan werken. Ik laat me verrassen. 

 Het was heerlijk en wat een prachtige kleuren. 

Een praatje onderweg met een vrijwilligster met wie ik samen een paar jaar op Vreedenhoff werkte en een klein half uurtje alleen maar stil zitten  aan het water. 

Die rust kende ik 30 jaar geleden niet. Dan dprong ik binnen 10 minuten weer op omdat me iets te binnen schoot. Rust zit niet in de afwezigheid van drukke omstandigheden maar vanuit de rust die in jezelf gevonden kan worden ook onder drukke omstandigheden. 

Die ust bracht me de dagelijkse meditatie training. En niet alleen rust maar ook de mogelijkheid om te leren zien te genieten en bewust geluk te ervaren. Met alles wat er is. Ook te aanvaarden dat alles er mag zijn zoals het er is.

Het leven is zo goed. Kon kon  iedereen dat maar zo ervaren  

Ja ik weet het  wij leven onder bijzonder  goede omstandigheden en dat is niet iedereen gegeven. Het nieuws laat dat maar al te hoed zien. 

Daarom is het belangrijk de tijd  en de ruimte die we hebben goed te benutten voor ons en ieders welzijn 

Bomen

 Dat was heel gezellig. Wat is het toch goed om fijne buren te hebben.  Gelukkig heb ik altijd wel overal waar ik woonde goede buren gehad. Maart bij het ouder worden vind ik het misschien wel belangrijker.  Een kleinschalig apartementen complex waar iedereen een beetje zorg voor elkaar draagt en je altijd wel bij iemand terecht kunt. En zo staan wij natuurlijk ook  open voor alle anderen.  Gisteravond was het dus heel leuk met z'n vijfen en er waren fijne gesprekken.  En nu gaan we weer verder met af en toe een praatje wanneer we elkaar tegenkomen. 

Nijn ramen zitten in een twee verschillende  seizoenen. Het ene raam toont de winter. Dit zijn de lindebomen die al helemaal kaal zijn.

En een meter daarnaast toont het andere raam nog volop de herfst. Dat zijn de beukenbomen

Ik vind het hier duidelijk te zien dat het slecht gaat met de bomen. Dat is mijn kijk daarop en daar hoef ik geen specialist voor te zijn.  De lindebomen waren de laatste bomen die in het blad kwamen en laten nu als eerst hun blaadjes weer vallen.  Volgens mij hebben ze het niet naar hun zin. 

Verder zijn hier voor de deur al een paar eheel grote eiken verdwenen. Er staat  nog maar een overeind en volgens mij voelt hij zich ook niet Senang.  Ik ben benieuwd hoelang hij het volhoud. 

En dans staat er die enorm opude beukenboom in het patk die twintig jaar geleden toen we hier kwamen wonen prachtig rood werd in de herfst . Er is me al een paar jaar opgevallen dat die kleuren minder intens zijn en dat hij  momenteel zelfs nauwelijks rood aan het worden is.  Nee het gaat  zoals ik het bekijk niet erg goed met de bomen. 

We hebben ook te horen gekregen dat de aanpak van de wijk waarnaast weij gesitueerd zijn iets minder rigoreus voor onze woonplek wordt dan we vermoedden.  In feite blijft voor ons alles zoals het was .  Een flat die kort in de buurt van ons zou komen gaat niet door en daar ben ik heel blij om.   Vreedenhoff, het zorgcenrtrum hier50 mntr verderop waar ik vroeger ook werkte  zal wel verdwijnen maar door de bomen kijken we daar niet echt op uit. Hoe het verder met de bomen zal gaan is nog niet duidelijk. 

Wel is duidelijk dat al die plannen nog wel heel wat jaartjes zullen duren voor ze tot uitvoer worden gebracht. En of ik dat dan nog meemaak?  

Eigenlijk ben ik wel heel erg nieuwsgierig dus wie weet ...

Geen aap fotograaf

 Vanavond komen drie van onze buren Indisch eten.  Het is zo lang geleden dat ik voor meer mensen Indisch heb gekookt. Vroeger deed ik het voor onze twee verjaardagen nog wel voor de hele familie. Dat was zo de gewoonte die ik bij de familie van Fer mee kreeg.  Het ging me wel redelijk goed af en ik vond het wel leuk maar het kostte me veel stress voor twintig mensen koken en dus lastige darmen met vaak en veel pijn.  Dus stapten we ervan af. 

Al jaren niet meer gedaan maar nu heb ik het dus weer eens voor 5 personen opgepakt. Zonder stress en met veel plezier.  Ik houd helemaal niet van koken maar hier had ik wel weer eens plezier in. Gisteren ben ik al begonnen en volgens mij ruik je het in de hele flat . Ik zelf ruik het nog maar heel sumier want mijn smaak en reuk is gedaald tot op een laag pitje.  Dus heerlijk vvannond lekker eten want dat pittige indisch gaat er wel in en heeft vvor mij wel echt smaa  en het wordt vast ook leuk met fijne buren.

Gisteren waren we weer in de dierentuin. 'sMorgens had ik gekookt en het was zo lekker buiten dat we nog maar even een rrondjepark deden.  Het begint een steeds grotere toer te worden om van onderaf de parkeerplaats tot helemaal bovenaan de heuvel tekomen maar het is een goed training op de oude dag achter de rollator. 

Vroeger kwam ik zo goed als nooit in de dierentuin. Jaja mijn kinderen zijn veel tekort gekomen 🙃 Ik vond het maar niks. Al die dieren in kooitjes. Die hoorden in het Wild. En zo denk ik er nog over maar tijden veranderen. Toen ik Fer leerde kennen lerrde ik fotograferen en de dierentuinen zijn nu meer grote wildparken waar toch wat meer ruimte voor de dieren is al is het lang niet genoeg ten opzichte van de wildernis waar ze ook met uitsterven worden bedreigd. De dierentuinen spelen daart dan weer een rol in om de soort overeind te houden zullen we maar zeggen. 

Maar nog steeds ben ik geen specifiek verwoed dierentuin fotograaf voor zover het de beestjes achter gaas betreft.  Leuk vind ik het om rondom ookde spontaan aanwezige dieren en planten te fotograferen want die zijn er ook genoeg. 

Zo de kip paniki is ook kklaar nu nog de groenten en Petjil en dan gaan we los.  ghaghagha. 

Het is fantasy tijd in de dierentuin en erg leuk voor de kinderen met aalerlei fantaie figuren

Toch maar even een aap foto maken  

Focussen

 Natuurlijk wist ik het al veel langer dat je bij net ouder worden veel langzamer wordt  maar nu begint het pas echt tot me door te dringen. 

Gisteravond planden we al naar het Kröller Müller museum te gaan maar vanmorgen klwam er helemaal niets meer van en wilde ik veel liever thuis blijven om een blogje te schrijven, te schilderen,. te lezen of allerlei voorkomende dingen te doen die ik vroeger op willekeurige momenten deed en waar ik nu soms een hele dag aan zou moeten besteden. Want als ik dat niet doe dan wordt bijvoorbeeld het schilderen helemaal niets omdat het niet alleen om het schuilderen gaat maar ook om de rust en de tijd ervoor te nemen om er oop gefocust te kunnen zijn . 

Als ik schilder, een blogje schrijf  of andere dingen doe waar ik werkelijk induik, ben ik ook min n of meer onbereikbaar en krijg je geen antwoord als je tegen me praat. 

Dat alles vraagt om een andere planning en precies daar begin ik me meer bewust van te worden. De gewoonte is zo ingesleten om direct te reageren op allerlei dingen die ik leuk vind en graag doe maar ik merk nu dat er daardoor geen tijd overblijft voor de rust van de concentratie voor  zo'n  dagje lezen schilderen enzovoort.  

Een groot deel van de week is al ingepland net vrijwillige verpklichtingen. Zeker vijf dagdelen zijn min of meer vast en dat is toch wel vrij veel maar goed te doen. Jammer vind ik het wel dat ik al jaren 's avonds nergens meer aan toe kom. Dan is de koek op en wordt zelfs lezen zoals blogjes lezen en reageren al vaak te vermoeiend.. Een keer in de twee weken heb ik  dan nog een zoomsessie en het vreemde is dan dat ik ondanks vermoeidheid dan weer helemaal wakker wordt en daar juist  energie van krijg. 

Misschien moet ik 's avonds leren over de drempel heen te stappen en toch iets aktivers oppakken maar meestal ben ik daar dan gewoon te lui voor. 

Enfin vandaag naaar het museum, dat wordt het dus niet. Vandaar dat ik nu weer de rust heb voor een blogje. De Hoge Veluwe houd ik tegoed voor een volgende keer

Morgen wordt het boodschappen doen want ik heb beloofd zaterdag  indisch te gaan koken om met drie van onze buren te  vieren dat we NIET verhuizen.  Ook een hele onderbeming want ik heb dat al heeeeel lang niet meer gedaan. Hopelijk gaat het een beetje goed.  Nou ja we zien wel als het maar wel gezellig wordt. 

Maandagmiddag ben ik naar de nieuwe groep in het ateerlier van het KWA geweest om te schilderen. Eerst moesten we de Coronaprik halen dus had ik gemeld dat ik wat later kwam. Maar dat was toch een kleine misrekening want ik kwam dus een uur te laat en viel met de neus precies in de koffietijd.  Kon wel even kennis maken met iedereen en dat was op zich wel lekker. Het is een vrij grote groep emet meer ouderen dan op de ochtend en Jos is natuurlijk heel anders dan Annemarie.  Ik maakte hem al vaker mee en vind zijn manier van begeleiden wel fijn.  Voor het schilderen zelf merkte ik in het laatste uurtje dat ik nog wel erg los moet komen. 

Ik zal mijn eigen weg moeten vinden in de opdrachten die hij geeft en de inspirerende dingen die hij aanbied maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik die ondanks mijn visuele handycap wel zal vinden. Het is nou eenmaal onmpgelijk om iets wat uirgestald is normaal na te schilderen. Dus zal ik veel meer van vlakverdelingen  en compositie uit moeten gaan naar aanleiding van datgene wat ik op het witte vlak zet en en dan de voorstelling loslaten.

Natuurlijk kan ik ook zelf mijn onderwerpen  kiezen en doen wat ik wil maar de opdrachten vind ik persoonlijk wel leuk om ermee te expirementeren en naar mijn eigen hand te zetten. 

Het gaat erom wat JIJ ervan WILT  maken zei Jos  en dat past helemaal in mijn straatje. 

Gaat helemaal goed komen.

En nu alle tijd om de hele middag te besteden aan focussen op dat wat ik voor vandaag ga doen. 

Dit dus

 Ik heb even niet zo'n  zin in schtijven. Maar kijk dit bedoel ik .

En morgen hoop ik te gaan schilderen. Dan ga ik naar de middag groep.

Kabouterpad

 Dat was nog eens een cadeautje. Kinderen kleinkinderen en achterkleinkinderen waren verzameltd op het kabouterpad

Maar eerst was er koffie en gebak en na een heerlijke wandeling de pannemoek. 

Ik heb genoten.

Zingeving en spiritualiteit.

 Heb ik weer een stukje geschreven over spiritualiteit en de zin van het leven.   Ik kan natuurlijk niets anders schrijven dan over de manier waarop ik daarover denk. 

Ik kwam daarop omdat ik het in een ander blogje tegen kwam.  Hoe zibloos het leven soms kan lijken.  Nou dat lijkt me echt heel erg als het leven zinloos zou zijn. Voor mij geldt dan ook dat ik zElf verantwoordelijk ben om  zin aan mijn leven te geven. Niemand anders is in staat om dat voor mij te doen. Het zal altijd van mijzelf uit moeten gaan zingeving te vinden. 

Dus schreef ik op hoe ik erover denk. Er vanuit gaande dat spiritualiteit  niet iets ver weg van een onbereikbare wereld en zweverig is. Maar gewoon hier op aarde een goed mens willen zijn. 

Ik schreef het volgende

 Emoties en gevoelens kunnen spirituele groei ondersteunen maar zijn in zichzelf geen spiritualiteit 

Wat versta ik dan onders spiritualiteit. 

Dit is wat ik daarondre versta

Het is de in erlijke kracht die ontwikkeld kan worden om een mens te worden die ten goede ondersteunt wie en wat er op zijn of haar pad komt. Die niet alleen voor zichzelf leeft maar in totale verbinding sstaat met al wat leeft en er kan zijn met alles wat binnen in ziel en geest- en buiten hem of haarzelf aanwezig is.

Het bewust in vontact kunnen staan met al het andere dat er is, is voor mij dan ook de zin van het leven.

Een weg die nooit eindigt

Alles wat in religies, tradities, culturen, godsdiensten, gebeden, simbolieken en vele andere mogelijkheden wordt aaangeboden hoeft per defenitie niet spiritueel of religieus van aard te zijn. Als het blokkades opwerpt in verbindingen met al wat leeft beantwoord het niet aan het doel.

 Spiritualiteit of religieus wordt het pas als het tot doel heeft die verbinding te bewerkstelligen want als de interpretatie slechts persoonlijke  emoties en gevoelens oproept waardoor er geen verbindingen worden gelegd kan er niets gebeuren, veranderen of ontwikkelen. Dan werkt het slechts als een blokkade.

Spiritualiteit. wordt het als het de weg naar verbinding laat zien en de innerlijke kracht ondersteunt. 

Er zijn wegwijzers die vertellen over de weg die door mensen is gegaan  en die dan ook resultaten hebben gegeven. Waar de innerlijkr kracht en deontwikkeling is te zien in hun woorden en daden. Er is te zien of te lezen en horen dat zij geleeft hebben in nauwe en goede samenhang met al wat leeft. 

Zij hebben hun leven en werken gedeeld om voor hen die na hen kwamen een weg aan te geven die resultaten geeft.

Daardoor kan uiteindelijk een ieder persoonlijk de gegevens  reflecteren op de eigen weg  om evenzo eigen ervaringen op te doen.

  

Bezoekje aan Het Depot

 Vandaag zijn we weer eens naar Wageningen geweest. We moesten de sleutel ophalen bij de makelaar omdat we dus niet verbuizen en liepen neteen even door de stad en aten een lekker biologisch  broodje. 

Zullen we dan  naar even in het Depot gaan kijken. Natuurlijk want we hadden toch de fototoestellen  meegenomen.

Dat kwam toch wel even binnen. Zo jammer dat het hele verhuisplannetje niet doorging. En  wat was het heerlijk in die droom van een 'achtertuin'.  Het leek een tijdje geleden zo goed als waarheid te worden.  De volgende dag zouden we de stoffering vloerbedekking keuen etc. gaan uitzoeken.  Maar helaas het ging niet door. Ons appartement werd toch niet verkocht. De adspirant kopers trokken zich op het laatste moment  terug.

Ik fotografeerde er zelfs nog een gekartelde aurelia

Ook de kleuren zijn zo mooi aan het worden. 

Maar goed dat we ook zonder er te wonen toch wel kunnen komen. 

Wat is wekelijkheid

Sluit misschien mooi aan bjj mijn vorige blog 

Verbindingen in de ruimte van mijn zijn

Ik sta voor de brug .

Er komen veel indrukken bij me binnen. 

Mooie uitdrukking. Indrukken binnen laten komen. Wat mijn ogen zien binnen laten komen. Dat is een ervaring en gaat verder dan kijken. 

Kijken, dat is wat we over het algemeen doen, waar we ons min of meer bewust van zijn.  Wat er van binnen  werkelijk allemaal gebeurd met de beelden die we in ons opnemen of waar we ons mee verbinden, daar zijn we ons vaak minder bewust van. 

Iets in mij opnemen.  Dat gaat nitet over: ik hier en dat daar.  

Dan zit ik midden in de twee deling en is het onmogelijk om het werkelijk binnen te laten komen.  Me verbonden voelen met... Of sterker nog er één mee worden, dat speelt zich op een ander 'niveau' af.

 Als ik het werkelijk in me op wil nemen is dat niet alleen  iets lichamelijks bijvoorbeeld met de ogen  het zien of van  het brein dat het wil trachten te onthouden. Nee die verbinding bedoel ik niet. Waar ik het over heb is wat we noemen ; me verbonden voelen met lichaam ziel en geest.

 Het  is niet mogelijk me iets eigen te maken alleen op lichamelijk niveau. Bijvoorbeeld alleen door het weten van het brein. Alleen weten dat iemand een familielid is, geeft nog niet die verbinding.  . Dan ontbreekt,t het binnen laten komen.   Als er geen verbinding is kan ik me zelfs eenzaam en  afgesloten van iets en alles gaan voelen. 

De werkelijke verbinding kan ik alleen maar zelf bewerkstelligen. Dat kan zelfs met hulpverleners in een afhankelijke situatie. Het is maar net waar ik me op wil richten en er met liefde op wil focussen. Want dat is belangrijk en mijn uitgangspunt.

Binnen laten komen Als ik het echt binnen laat komen is er geen scheiding meer tussen ik hier en dat daar. Het komt bij me binnen in lichaam, ziel en  geest zeggen we in het westen. Ik verbind me ermee en dat gaat  via het lichamelijke naar ziel en geest die  minder tastbaar zijn dan het lijfelijke.  

Het bestaat  in mij het is me eigen geworden op een andere manier dan  de manier waarop het buiten   mij  aanwezig is. Maar ik voel het als eigen. Want het vermengd zich als het ware met mijn diepere wezen. Samen met alle achtergronden van mijn verleden en zijnstoestand die zich in mijn  ziel bevinden.

(Zoals ik me dingen eigen kan maken zo is het ook mogelijk dingen gewoonten of gewenningen weer los te laten maar dat even ter zijde,  Alles is aan verandering onderhevig. Niets blijft gelijk aan zichzelf. Duidelijk is het dat het niet allemaal vanzelf gaat. Een oede motivatie is de onderbouwing om verbindingen te creeren of te verbreken. Me eigen te maken of af afstand te creëren)

 Er gebeurt  veel op het mentale vlak. Op hetzelde  moment dat ik  de beelden  zie of dingen  waarneem ontstaat onmiddelijk een totaliteit die door mijn eigen denken en voelen is ingevuld. Op basis daarvan besluit ik bewust of onbewust of ik me wel of niet wil verbinden. 

De geest zou ik liever de alomvattende (lege)) ruimte noemen die dubbel genoeg vol potentie is en  alles wat er is de ruimte geeft  om wat zowel binnen als buiten mij aanwezig is  te  laten functioneren. Waarin alles leeft en bestaansrecht heeft.

We zijn het ons over het algemeen niet bewust maar de hele wereld en het hele universum  is een groot geheel met onszelf. De wereld toont zich aan ons zoals we hem invullen.  Al denken we nog zo dat we in het midden van de neutraliteit staan en alles zuiver zien. We zullenooit los staan van alle achtergronden die in ons  aanwezig zijn of die door de jaren heen zijn opgebouwd. 

Zonder een van deze drie: geest ziel of lichaam is geen leven mogelijk  op de manier waarop we nu hier functioneren met handjes en voetjes bij wijze van spreken. We hebben ze alle drie nodig en in veel tradities en culturen  wordt er zelfs nog een grotere verdeling gemaakt. Waardoor het vaak meer duidelijk beschreven kan worden.

Ik denk ook niet dat het zinvol is om te proberen bijvoorbeeld van het lichamelijke   los  te komen omdat een zogenaamd geestelijk leven waardevoller zou zijn. Het is niet mogelijk  dan nog betrokken in deze wereld, te functioneren en met de beide voetjes op de de aarde te staan.  

Wat wel mogelijk is is, is onze bewustwording wat meer uitbreiden en duidelijk  krijgen dat we altijd leven, kijken en interpreteren vanuit ons eigen perspectief en dat verbinding altijd mogelijk is .  Als ik  daar bewust  en er vertouwd   mee word  in mijn specifieke  denken en diepere gevoelens dan kan er  rust en  ruimte komen voor de  de alomvattende geest. Dan kan het inzicht ontstaan dat het bestaan en de 100.000 dingem die daarin aanwezig zijn in de enorme ruimte en tijd er mogen en kunnen zijn. Dan wordt de verwarring mider groot  

Ik sta voor de brug en weet dat ik een bepaald  landschap of iets dat me boeit  wil gaan verinnerlijken. Het me eigen wil maken. Het verinnerlijken op mijn eigen manier.  Er is ruimte genoeg. Mijn eigen ziel en innerlijke beleving is al een  een heel universum van ervaringen en de geest is onuitputtelijk. The sky is the limit. 

In die ruimte bestaat mijn hele wereld . Ik ben eendeel van l die zijnstoestand .  Ik kan een keus maken uit de verbindingen die overal aanwezig zij. Ik kan de brug overgaan om me met het landschap van mijn innerlijke en uiterlijke  wereld in liefde te verbinden .  Er werkelijk vertrouwd mee te worden. Er is voldoende ruimte  in mij aanwezig.  Ook als ik menog niet zo bewust ben van de grote ruimte die ik ben en die alomvattende  scheppende ruimte van de geest in en om mij,   heb ik toch de keus me te verbinden  en moeizame ervaringen  kan ik leren te vergeten of los te laten, als ze me teveel belemmeren in mijn grote ruimte.  Alles is mogelijk.

Ik hoef niet mijn hele universum doorlopend op mijn rug mee te slepen.  Hoe meer ik kan laten gaan des te meer zal ik in de ruimte van de rust en vrede van de geest  belanden die als vanzelfsprekend de lege ruimte zal vullen waardoor ik vanuit die alomvattende ruimte en rust ook als vanzelfsprekend kan handelen en acteren op dat wat er voor mijn handen en voeten komt.

Angst, onmacht en liefde

 Mijn huis is weer spic en span schoon.

En terwijl mijn lieve hulp alles weer keurig op orde kreeg zette ik een nieuw appje op mijn tablet. NPO luister en nu kan ik  een blogje schrijven met muziek op de achtergrond.  Er is altijd wel weer iets nieuws uit te vinden. Wat een wereld!

Aan de ene kant staat de wereld in brand met oorlog en ellende en hier vlak onder mijn neus leef ik in een betrekkelijk paradijs.

 Ik begrijp dat er veel mensen   in angst leven en dat is verschrikkelijk want de oorlogsdreiging is inderdaad ook hier groot en het zou helemaal niet zo verwonderlijk zijn als dat paradijs  ook onder bepaalde omstandigheden zomaar zou verdwijnen . 

Onzekerheid aan alle kanten en al is dat natuurlijk altijd zo  we zijn ons daar nu veel meer bewust van  dan onder rustige omstandigheden. Aan de andere kant is het ook onvoorstelbaar dat het inderdaad zou ghebeuren en ik realiseer me dat het dus zinloos is al van te voren in aangst te  gaan zitten. Aandachtig in mijn eigen midden blijven gaat me gelukkig goed af tot nog toe .  Noodzakelijk is het om  op mijzelf te lletten zodat ik niet in mijn kleine zelf  zoals het ook in oorlogen gaat in in haatgevoelens verval en  in een visuele  cirkel terechtkom  waar geen uitkomen aan is. 

Misschien negrijpelijk maar niet noodzakelijk me  daarin mee te laten nemen bij ddevreselijk berichtgevingen die nooit neutraalzijn over bombardementen en andere ellende   ook al doet de journalist nog zo zijn best. We kijken allemaal  anuit een eigen   gekleurd  perspectief.

Het geeft me juist een extra impuls me extra betrokken te voelen bij de slachtoffers.

Gisteravond was er een joodse vrouw in' Barlaat' op de tv die een boek had geschreven. Ze vertelde  hoe belangrijk het was dat de liefde zou overleven.  en dat kan ik niet meer dan onderschrijven. 

Het is moeilijk om het menselijk aspect van de misdaad te onderscheiden en ze apart te beschouwen waarmee ik de daad niet goed wil spreken. Maar op dat scherpst van de snede kan de liefde overwinnen.  Liefde betekent namelijk niet alleen maar lief en aardig zijn maar liefde kan ook bestraffend en rechtvaardig zijn. Liefde betekent dus niet dat de misdaad niet bestraft moet worden of goed gepraat moet worden  maar dat die wel degelijk  gevolgen zal hebben. zowel voor de misdagdiger als voor het slachtoffer. Zo zit het leven en onze maatschappij in elkaar. zo werkt oorzaak en gevolg en toch kan de liefde daar als een paraplu bescherming bieden. 

Het mooiste las ik dat in het boek van Etty Hillesum.  Hoe het mogelijk is. een weg te vinden in kommer en kwel.  En dat is soms zelfs zwak uitgedrukt  Waar zij door haar  manier  van leven niet alleen aan haar naasten een warme omarming bood maar ook in haar eigen geest de veerkracht wist te vinden.

Helaas is dat niet iedereen gegeven maar we kunnen ons er wel steeds meer  bewust van worden door op te merken dat het mogelijk en menselijk is NIET in angst en onmacht  te vervallen maar in liefde te blijven omarmen. Als eerste onze eigen angst en onmacht om dan ook de ander te kunnen omarmen. 

Ik gun het mezelf

 Ik doe het niet meer. 

Jarenlang ben ik regelmatig over mijn pijn en beroerdvoelgegrens heen gegaan omdat ik zo graag allerlei dingen wilde blijven doen. Vakanties, uitjes, boodschappen, bezoekjes cursessen en maar dorstiefelen.  Nu blijf ik thuis in rust en wacht tot het over is voor ik iets aanpak. Dat voelt voor mij zoveelbeter.

Gelukkig gaat het altijd wel over dat lastige en pijnlijke onderlijf  soms duurt het kort soms wat langer soms een dag of nog langer  maar als het even kan wacht ik het af, gewoon thuis op de bank  en soms  in rust op bed.

Alleen  al dat voornemen geeft meer rust. Vanmorgen  stond ik al klaar om verschillende boodschappen te doen  en  voelde al dat het nietgped zat. Ik had slecht geslapen en dat was ook al een voorteken. En het werd alleen maar erger. Dus nee ik ga even niet. De planning gaat niet door en moet aangepast worden. Zo heerlijk dat Fer daar geen problemen mee heeft want met boodschappen en ergens heen gaan  ben ik van hem afhankelijk.

Ik gun het mezelf om me aan mijn lijf aan te passen en daardoor ook rust te creëren in mijn geest zodat ik kan accepteren wat er is.  Mijn aandacht juist naar de pijn   toe brengen en er warme aandacht aan geven. Dan voel ik wat ik voel zonder er allerlei ideeën en gedachten op te plakken en dan is het draaglijker. 

Gelukkig wordt het nu al minder en kan ik vanmiddag wer gewoon zoomen zoals gepland.

En de opnieuw gestoffeerde stoel kwam gisteren. Daar ben ik heel blij mee.

Er bestaat geen onafhankelijkheid

 Ons flatje wordt steeds weer meer  van mijzelf.  Het is zo grappig om te ervaren hoedeze hele actie werkt op mijzelf en mijn omgeving. 

Natuurlijk wilden  we  heel graag naar Weningen. Ook al omdat  de hier naast liggenden wijk over een paar jaar een grote bouwput zal worden.  Dat zagen we allemaal niet zo zitten. Er komt veel dichter op ons dan wenselijk nog een flat te staan en de hele wijk ernaast  wordt  afgebroken op enkele huizen na e  er komen hoge appartementenflats voor in de plaats. Chter de wijk langs de Velperweg en Vreedenhoff.  Het ou kunnen dat al die plannen pas gerealiseerd gaan worden als ik er al niet meer ben maar dat zijn wel de vooruitzichten.  Gelukkig blijft aan de andere kant het uitzich op het naast gelegen park Sacré  Caeur gewoon bestaan. 

Al met al kan dat natuurlijk voor het niet snel verkopen van dit appartement een rol hebben gespeeld. We hadden van te voren gepland dat we niet langer dan 3 maanden in onzekerheid wilden blijven en  als het niet verkocht werd zouden we het uit de verkoop  halen.  We worden er niet jonger op en de energie wordt alleen maar minder voor zulke acties.  Inmiddels hebben we de adwertetie op funda voor de verkoop nu dus geannuleerd en is het  duidelijk dat we hier  blijven.

De fixatie op een kleiner appartement in een leuk klein stadje is dus verdwenen en de blik weer meer gericht op de dingen die we in ons eigen appartemant willen gaan doen. Gelukkig zijn we beiden makkelijk van omschakelen en dat begint zo langzamerhand weer goed binnen te komen met alle voordelen die er hier ook zeker aanwezig zijn.  

Wat meer ruimte, vooral om te schilderen en andere hobby's uit te oefenen, Leuke buren. En wie weet geeft de bouw hiernaast op den duur wat meer reuring in de uitkijk van ons raam. We kunnen de blik naar de rust van het park richten en naar de bouwomstandigheden die onherroepelijk over enkele jaren plaats gaat vinden, mocht ik dat halen. 

En natuurlijk, ja maar wat weten we nou zeker. ? Niets toch. En dat geld voor iedereen. Ook dat weet ik. 

Toch merk ik ook nu na mijn tachtigste dat die dingen steeds duidelijker een rol gaan spelen en meer onder mijn bereik gaan liggen. Gelukkig kan ik daar goed mee omgaan.  Ik wil zo wel honderd worden maar zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik alles meegemaakt wat er was en tot een goed einde kunnen brengen onder gunstige omstandigheden want ook dat is heel belangrijk en gewoon geluk hebben. Het is goed zo. 

Leuk is het ook dat mijn plantjes het weer beter gaan doen. Misschien vind je dat gek maar op een of andere manier zit er een verbinding tussen de aandacht die je aan dingen besteed en de objecten zelft.  Ik heb er de afgelopen maanden veel weggedaan en misschien daarmee ook de zorg en aandacht ervoor iets laten verslappen.  Nu ben ik weer volop bezig met alles her inrichten en verzorgen zodat ik het in mijn kleine omgeving naar mijn zin heb en dat is heerlijk. 

Deze bijvoorbeeld die al maanden alle blaadjes los begon te laten en  steeds kaler werd. Ik dacht, dat gaat hij niet halen. . Ik korte de wortels iets hier en daar wat in door ze weg  te knippen  en gooide er nieuwe grond erbij en waarachtig hij begint door te trekken. . Leuk toch. 
Minder leuk is dat ik nu plots kleinere lettertjes krijg en met geen mogelijkheid meer in mijn aangepaste formaat terugkom. 

En dan vabnmiddag komt de stoel die we opnieuw hebben laten bekleden terug.  Eerst zochten we naar een nieuwe stoel maar die we hebben wint het dik van alles wat we tot nu toe vonden en het was dus wel de moeite waard hem te laten bekleden. Ik hoop alleen maar dat het niet tegen zal vallen. We zullen het vanmiddag beleven.  Het gekke is dat alles door dat we zoveel minder in de kamer hadden staan verschoven is en er moest op de cintimeter terug geschoven worden omdat er anders niet meer genoeg ruiomte was voor de stoel die vanmiddag komt.  Er is ook werkelijk niets dat onafhankelijk van iets anders kan bestaan. Alles beeft met elkaar te maken of je het nu over plantjes, meubels of de wereld geschiedenis hgebt.  Ja echt er is niets dat geen oorzaak en gevolg heeft. 

Het is goed daar altijd bewust van te zijn. 

Er bestaat geen onafhankelijkheid.